Er zijn in het leven altijd goede dagen en minder goede, dit heeft niets met filosofie te maken, het is maar een zin om als begin van een blog/geschrift te gebruiken, dankbaar zelfs als alles verkeerd schijnt te gaan in de morgen en je er gans alleen voor staat om op je plooi te komen en normaal te functioneren; al weet je niet te bepalen wat het is normaal functioneren, maar laat ons stellen dat het hier een verder gaan is, een vervolg op de laatste zin die je gisteren schreef: je verdiepen, minstens een maand lang, in het leven van ‘Tutankhamen’ zoals gezien en beschreven door Christine el Mahdy (en niet de ‘El Mahed’ van gisteren) Britse Egyptologe, ‘born Christine Margaret Bamford (1950-2008).

Echter, in de tijden van nu, wie schrikt er nog als iets nieuws, zelfs iets sensationeel verteld wordt over de knaap-koning Toetanchamon, en dan nog uit een eeuw vóór Chr. die betwist wordt.

Ik zal er dus (voorlopig?) niet op ingaan, misschien wel even doorbladeren maar meer niet. Ik wil dit overlaten aan anderen die nog verder dan ik uit de tijd van nu leven, en meer tijd te verliezen hebben, dan ik, trouwens , wie zegt ons dat Christine el Mahdy ons ‘de’ waarheid te vertellen heeft?

Ik heb voldoende aan het onderhouden van mijn blogs opdat ik er nog iets zou bijnemen dat me enkel afleiden kan en eigenlijk, wat mijn opdracht betreft niets kan bijbrengen. Dus, mijn keuze is gemaakt, nu geen zijwegen meer inslaan, rechtdoor ligt mijn weg getekend.

Hiermede heb ik gezegd wat ik als inleiding op deze dag wou bekend maken, het is iets waar ik gisterenavond laat al aan dacht, maar de tijd ontbrak me toen en de tijd is een raar ‘beestje’, moeilijk te temmen. Dan toch voor iemand die tijd te weinig heeft – beter die teveel tijd verspilt – Na al die jaren weet hij het nog niet hoe zijn tijd maximaal te gebruiken, hij heeft dus nog heel wat te leren en, de tijd ontbreekt om het nu nog te doen, zo hij zit gevangen voor wat hem nog rest aan dagen.

En hij moet bekennen – eigenlijk ben ik al dagen lang een dagboek aan het schrijven, jullie weten evenveel over mij als ikzelf – dat het op gang komen in de morgen moeilijker en moeilijker schijnt te gaan, ondanks de muziek van ‘Klara’, die som zelfs geen balsem is als ik wakker word, maar amper wat geluiden om mijn alleen-zijn op te vullen.

Hoe moet het verder denk ik dan, gaat het verslechteren met de dag of kan ik er een einde aan stellen en terug ontwaken met een lach op mijn aangezicht?

En, het zou zonde zijn nu al te wachten op de lente en niet op de dagen die ervoor nog zullen komen.