Het licht, hoe min ook, dat me overvalt als ik de gordijnen  openschuif, overvallen is misschien niet het correcte woord maar het treft me toch, het valt op, ik staande in de duisternis. En het is zoals altijd het uur van de waarheid, van het leven dat herbegint uitgedrukt in woorden meer dan in daden. Het is de noodzaak van elke dag te zijn van het woord alvorens te zijn van de daad.

Het is ook het contact met de geest in jou die nog half in de nacht verkeert, die je oproept om zijn werk te doen en je te zeggen wat je vertellen moet vandaag,  vertellen of verzwijgen het komt er niet op aan als hij je maar de woorden aanbrengt die verwacht worden. Die elke dag verwacht worden, dus is er geen enkele reden waarom niet vandaag, komende uit de morgenmist of van waar ook als ze je maar tijdig bereiken.

Je dacht in de nacht, jij kleine man levend in kleine, weinigzeggende dagen, iets groots te vertellen te hebben, waar de wereld zou naar opkijken, maar wat kan dit ‘groots’ dan wel zijn als je zoekt in je tijden die voorbij zijn wat je als groots hebt gevonden, welke uitdagingen je hebt aangegaan en waaraan je hebt weerstaan, zelfs glorierijk overwonnen in je ogen?

Echter in de ogen  van de anderen wat betekenen én je uitdagingen én je overwinningen hierop, hoe ervaren zij dat ‘grootse’ dat je te verkondigen hebt, en dan nog op welke wijze?

Eens je daar over nadenkt val je in een put, er is weinig of niets dat je te vertellen hebt dat de anderen zou aan spreken, dat ze je volgen zouden over berg en dal om samen met jou de tocht te maken, nieuwsgierig en volhoudend tot het einde van je  verhaal.

In het kort, je hebt geen dergelijk  verhaal dat uitlopen zou over talrijke geslachten, over periodes van oorlog en vrede, wat interessant zou kunnen zijn, maar je kunt enkel spreken over een tijd van vrede waarin niets gebeurt dan de dagelijkse dingen van het leven, de kleine hoogten en de kleine dalen, niets verheffend, niets avontuurlijks, niets ongewoons. Zo wat rest er nog waarover je uitweiden kunt dat je op een voetstuk zou kunnen zetten in  de wereld  van de literatuur?

En toch dacht je eraan te beginnen , terwijl je goed weet dat de tijd dringt en dat je filosofisch gezien alles al verteld hebt wat je te zeggen hebt. Er zelfs een resumé van gemaakt, die weinigen gesmaakt hebben zodat je hem moedeloos ter plaatse laat alsof hij nooit geschreven werd.

Er is nog een andere gedachte die de kop opsteekt: het volstaat niet een soort roman samen te stellen met een paar andantino’s zoals deze van Dimitri Sjostakovitsj in zijn tweede pianoconcerto, opdat je werk zou geprezen worden als de rest van het boek dat niveau niet haalt.

Ik vraag me  nu af of ik hiermede mezelf heb overtuigd dat het nodeloos is  verder te denken aan een nieuw en beter boek, als ik over de ganse lijn het andantino-gehalte waarover sprake niet met zekerheid halen kan?

Zeker is ik wil geen tweede ontgoocheling.