Het kind in mij, dat er nog altijd aanwezig is, verheugt zich als het kleine stukjes wortel, steen, glas of wat ook kan kleven op een wit tekenblad en zelfs het inkaderen en opstellen vóór zich op de plaats waar hij schrijft. Kinderlijk, ja maar ook het bewijs van de stilte van het leven in hem en de ingetogenheid die hij kent als hij bezig is met de kleinst mogelijke  zaken: het ordenen bij elkaar van wat luttele dingetjes die ineens een waarde verwerven omdat ze de aandacht krijgen die ze anders nooit zouden gekregen hebben, een speling zelfs voor het oog als men zich maar de moeite getroost er naar te kijken en er niet achteloos aan voorbijgaat.

Want wat hebben anders stukken van wortels, van planten en bloemen, van rots, van gebroken porselein en glas, van schelpen, ons anders te vertellen als ze niet, als product van de natuur, soms als kunstwerk ervan, worden opgetuigd en getoond zodat ze ons bewegen kunnen na te denken over de herkomst ervan , en niet opgeborgen te blijven in een doos van welke aard ook en nu, hoe en vooral waarom, ze ineens in het daglicht zijn komen te staan.

Kleine handelingen op een dag die zich opent op het simpele in jou, het uitzonderlijke kleine in jou, dat ineens het grote wordt dat je bezighoudt. Je hebt eraan gedacht, waarom weet je niet, bij het opstaan en je hebt je aan het werk heb gezet om te maken wat je maken wou, ineens, alsof het voor jou van levensbelang was, neer te zitten en die kleine, moeilijk met je oude vingers vast te nemen prutsdingen en ze te kleven op de plaats waar ze horen te zijn, niet daar of daar maar precies op de plaats waar je innerlijk weet waar ze moeten komen, in evenwicht met de andere die er al gekleefd staan.

Het zijn, zoals het schikken van woorden, handelingen van de geest in ons, waardeloos voor de wereld waarin we leven, maar groot waardevol voor de kleine wereld waarin jij je nog beweegt in je late dagen.

Je kijkt erop neer en je weet voor jezelf dat je iets hebt verwezenlijkt, kunstig voor jezelf omdat je er met alle aandacht hebt aan gewerkt, al het andere vergetend, en als ingelogd op je diepste zelf de dingen hebt geschikt op je blad, en in een opwelling van voldaanheid je naam eronder hebt geplaatst in het chinees, met de stempel die je kocht op een markt ergens in China bij een jonge dame die je verleidde met haar glimlach. Je dacht er toen niet aan deze ooit te gebruiken. Maar nu, vandaag, een dag in februari op je zesennegentigste, dacht je er wel aan, zo maar, zo maar, alsof er van het eerste woord dat je schreef vandaag, er alles op gericht was om die zegelstempel van jou te gebruiken voor de eerste en misschien de laatste maal in je leven; ook de collage van steentjes en wortels en schelpjes was misschien iets dat je voor de laatste maal, kinderlijk, zult gemaakt hebben omdat je vanmorgen zoals de zovele morgens van je leven een blog te schrijven had die je vandaag een meerwaarde, en welke? Mee wou geven door  hem te ondertekenen met je naam in het Chinees.

Hoe wonderlijk het ‘terug-kind-zijn’ soms zijn kan.