Hij hoorde een  stem, een jonge heldere stem in de kamer, een stem a capella die zocht naar een melodie die ze niet vond. Een ogenblik, een fractie van een ogenblik dacht hij dat zij het was en hij wou roepen: ‘Kootje – de naam die hij haar gaf - ben jij het?’ Maar toen vielen de violen in en wist hij dat het ‘Klara’ was, wist bij dat het niet kon dat zij het was die zong, vroeg in de morgen, en toch, toch dacht hij nog een ietsje dat zij het geweest was.

En de stem, het gezang, het vloeiende erin, het soepele, het tere erin bleef hem bij als een aanwezigheid en hij twijfelde en bleef twijfelen, was zij het dan toch niet geweest, kon het, een mogelijkheid dat ze even binnen was geweest en terug vertrokken meegenomen door wat we de tijd noemen?

Hij had het zo graag gewild. Misschien was het zij dan toch, was de stem die hij gehoord had, een stem, zo maar in de kamer naar hem toe alsof ze hem langs die weg alleen benaderen kon en hij zich even nog zou verliezen in haar.

Vreemd zijn sommige ogenblikken in het leven. Ze dagen op en gaan weg een spoor nalatend in je gedachten van de dag en nog, van de dagen erna, het onwezenlijke dat wezenlijk wordt, alleen de fractie van het ogenblik van toen, denken dat ze er was, even, want de stem was niet van vandaag, ze was van dagen ervoor, van wanneer wist hij niet precies, het hoefde ook niet, niets hoefde er, om te weten dat de stem even die van haar was en in de klank ervan iets dat wees op een ver geluk, kort aangehouden en weg vloeiend een lange echo ervan nalatend.

Hoe beschrijft hij het, iets dat zo vluchtig was als de geur van een roos in de  vroege morgen, wat niet te beschrijven is, zelfs al hield je de roos dicht aan je mond; niet te beschrijven het gevoel  van een vluchtige - al weet je het niet hoe lang die er al was - van een aanwezigheid die op allerlei manieren misschien getracht heeft je te bereiken, binnen te komen in je geest en zich er te nestelen, ne fut-ce que pour un moment, dat dan uitdeinen zou over de volgende dagen en neergeschreven zich vasthechten in de tijd, om er te zijn in die tijd.

Zelfs als er niets van was, het een droom was, een fractie tijdloosheid waarin alles gebeuren kan dat anders dan in een moment van tijdloosheid niet gebeuren kan, dan nog heeft het zijn volle waarde, krijgt het zoals het er staat een waarde van authenticiteit waar niet meer aan te tornen is.

Zo wat hij hoorde die morgen in januari, zelfs al wist hij dat het maar de schim was van de stem  van haar, is hem bijgebleven, werd eindeloos versterkt door de woorden waarin het gehuld werd en zal het gelezen worden zelfs al was het inbeelding geweest, inbeelding van iemand die een ogenblik heeft gedacht, zelfs minder dan een ogenblik, dat zij het was die hem iets zeggen wou in de vorm van een lied.

Wat hij noteerde, warm weg, dromend.