Je moet een genie zijn om een boek te schrijven, dit is wat ik erover te zeggen heb, je moet taalvaardig zijn om te beginnen, je moet geleefd hebben, meer in slechte dan in goede omstandigheden, je moet de grote steden bezocht hebben en kennis van de wereldliteratuur, je moet een idee hebben over alles en je moet een degelijk beeld hebben van wat je zeggen wilt en vooral wat je niet zeggen wilt. Weten tot hoever je  wilt gaan en toch zo  ver mogelijk, tot aan de horizon van je mogelijkheden.

Als je deze genialiteit niet bezit is het beter dat je er niet aan begint, dat je je stil bezighoudt met wat blogs nu en dan, blogs die hoe uitzonderlijk ook, een obsessie geworden zijn en je je leven niet meer indenken kunt zonder.

e kunt wel 300 pagina’s met elkaar verbinden, er een lijn in leggen zodat je met een verhaal te voorschijn komt, maar dit verhaal moet diepte hebben, moet verwondering opwekken, moet de schrijver ervan op de kaart zetten als een monument waar naar opgekeken wordt. Ik denk nu aan Stefan Hertmans, ik denk aan Cees Nooteboom van ons taalgebied, groot levende schrijvers van bij ons. Er zijn er wellicht andere vandaag maar ik las te weinig en kan er dus niet over oordelen, maar of hier veel Hemingway’s of Pasternak’s of noem maar op, rondlopen betwijfel ik.

Het is aan weinigen gegeven een groot schrijver te zijn en als dusdanig aanzien te worden.

Zo, als je dit niveau niet aankunt, houd je gedeisd, blijf bij je leest en schuw elke poging om uit te breken, er is geen slagen weggelegd voor jou.

Je kunt altijd ervan dromen dat je dit aankunt. Dat je genoeg geleefd hebt, genoeg gelezen, gereisd, gezien hebt om het te wagen en al wat je weet om te zetten in boekvorm, maar als het geschrevene geen hoge waarde aan inhoud heeft, het mag nog goed geschreven zijn, blijft het achteloos achter. Dit is de regel wat de literatuur betreft.

Dus als je niet in staat bent deze hoogte te bereiken blijf er af, stop met dromen. En houd je bezig met wat je kunt, vergal de laatste dagen van  je leven niet met na te streven wat je niet kunt of nog kunnen zult.

Dit is zo wat de inventaris van mijn leven. Al het andere dat ik gedaan heb heeft elk van ons gedaan naar best vermogen, gewerkt om er te komen en een gezin opgebouwd dat grote betekenis heeft voor jou.

Maar je wou meer, je wou, wat je dacht, een tikkeltje meer, maar je mispakte je aan dat ‘tikkeltje in meer’, want het was heel wat moeilijker dan je dacht ook al heb je het je ganse leven meegedragen, je bezat niet dat geniale dat nodig is om te slagen en je had een leven nodig om het te beseffen, een leven verloren geschreven. Niemand wil je producten van de geest, nu herleid tot wat je dagelijks meegeeft onder de vluchtige vorm van een soort e-mail en, hoeveel zijn er die je volgen na al die jaren?

Dit werd een lang gesprek met mezelf, uitgeschreven vroeger dan vroeg in de morgen.