Zou ik het nog durven wagen (heb ik de moed?) vroeg ik me af, een geschrift op te brengen van 40 à 50 duizend woorden dat begint bij een boom in de vlakte en eindigt met een vrouw in het bed en dit in een lang verhaal zonder rustpunten of pauzes.

Een gekheid eigenlijk: een blog elke dag is realiseerbaar, maar een dergelijk geschrift, noem het een roman, schijnt me eerder wishful thinking. Evenwel op mijn leeftijd leef je van dromen of ze zich nu realiseren of niet, dromen zijn waardevol, ze breken in in de realiteit van de dagen en duwt deze naar de achtergrond, het is als een wolk witte rozen geplaatst in een donkere vaas naast je in de kamer waar je schrijft, zo leef je enerzijds met je voeten op de vaste grond en anderzijds met je gedachten bij de tuil rozen, wat inspirerend werken kan.

Ik zou mijn blog aldus kunnen opvatten en er honderd op elkaar volgend kunnen schrijven, maar ik ben zo niet ingesteld, mijn blog is geen verhaal, ik heb getracht deze als deel van een verhaal te zien maar het werd  een mislukking, al zou ik wel willen een verhaal te bedenken dat nog nooit geschreven werd.

Ik heb ondervonden dat ik, ondanks de inzet die het me kost, er voortaan mee verder kan, met een  blog per dag, de ene wat beter dan de andere kan ik  verder. Het is een spel dat ik speel zoals de zon of de maan soms spelen met de wolken, of is het omgekeerd, zijn het de wolken die de spelers zijn. Zo ben ik het niet die het spel maakt, het zijn mijn woorden.

Het is ook dat mijn zoektocht naar, diep in de nacht begint als ik even ontwaak en mijn gedachten half slapend gaan naar wat ik schrijven zal. Soms is er een opening, en ‘brodeer’ ik er zinnen omheen die me bezig houden tot in mijn slaap. Dit gaat nu al jaren mee: mijn nacht en mijn dag hoofdzakelijk gericht op  de blog die ik te schrijven heb.

Ik heb dit al tientallen keren geschreven, maar altijd komt het terug, ik weet niet meer wat het is, mijn dag in ‘peis en vree’ door te brengen.

Het is een voortdurende zelfpijniging en wat levert het op? Niet veel. Het blijft een trachten om ooit hoog te eindigen en uit het anonieme te kruipen, maar ik blijf hangen waar ik al zo lang aan het hangen ben, een pogen die op niets uitdraait, eigenlijk een onuitgesproken ontgoocheling die ik er bij neem. Het loopt evenwijdig met wat soms van het leven is.

En toch, elke dag opent zich op dit betrachten, op dit pogen te zijn wie je wenst te zijn en wat je bezighoudt, niet zo zeer wat je doet, maar wat je denkt. Het is het werk van de geest in jou die belangrijk is, meer dan de kleine of grote daden die je stelt, want dit zijn de handelingen die ontstaan zijn in de geest, de uitvoering van onze gedachten. Zo hoort het in elk geval te zijn, het loopt verkeerd als het zo niet is.

Onze geest, deel van de oceaan van geest waarin we onder duiken waarvan we de tentakels niet, of dan toch maar ‘nauwelijks’ kennen.