Excuus gevraagd.

Mijn blog "Berekend toeval', was gisterenmorgen al geschreven. Ik dacht te wachten tot laat in de avond alvorens hem in te loggen, wat uitzonderlijk voorkomt.

Ik zie pas nu dat ik het vergeten was, heb hem nu onmiddellijk ingelogd, te laat.

Vergetelheid gaat met het ouder worden. Vergeef het me, het is de eerste maal dat dit gebeurt.

Voor morgen, donderdag 13 mei bestaat het gevaar niet, de tekst is al ingelogd. Mijn blog van vandaag 12 mei volgt hierna.

Jullie een goede nacht gewenst.

Hartelijk en genegen,

Karel, alias Ugo.

12-05-2021, 20:05 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er is nog niets verworven van al wat ik al heb verklaard, waarvan het belangrijkste: in den beginne was hert woord en hieruit is alles ontstaan, en  om te ontstaan, was alles al verwerkt en voorzien op het moment van de Big Bang. Dit was de idee van Sint Augustus, het zaad van het Universum was er wist hij, en ook de idee van Fabre d’Olivet die het haalde uit zijn vertaling van  Genesis: God die had nagedacht gedurende zes dagen en de zevende dag in gang gezet wat hij bedacht had.

Ik legde me erbij neer, het scheen me, en nog altijd, zeer aannemelijk, hoewel het een zeer ingewikkeld geval moet geweest zijn, niet door een levend wezen, zoals wij die kennen te volbrengen, een dergelijk, uitgebreid ingewikkeld plan vertrekkende vanuit het minimaalste eerste deeltje tot de voltooiing ervan had to be het werk van een meer dan reuzegeest

Laat het zo, het is al uitzonderlijk genoeg, maar er was meer nodig dan dat, er was een Aarde nodig waarop leven mogelijk was, en hier stok ik, kan ik niet verder, was die aarde ook berekend in het plan, als planeet bij de zon die die van ons werd, precies op juiste afstand ervan en er omheen tollend in een baan en met een snelheid vooraf  bepaald, was dit ook allemaal voorzien?.

Als dit zo was viel er niet meer te twijfelen. Hij of Zij die dit gemaakt had was het onmetelijke zelf. Want als, zoals ik schreef, en herhaaldelijk benadrukte dat het Universum er is opdat de mens, de homo sapiens, er zou kunnen zijn, en zo verder, was het bestaan van een leven barende Aarde een absolute noodzaak voor het ontstaan van die homo sapiens.

Hoe deze Aarde er gekomen is, dit is me een raadsel. De ene verklaring die ik heb is, dat er een enorm aantal planeten om heen een enorm aantal zonnen dienden voorzien te worden tot er uiteindelijk één planeet gevonden werd die paste in het raderwerk en leven baarde.

is dit een verklaring voor het aantal zonnen met planeten eromheen; een verklaring voor het beeld van oneindigheid dat het Universum ons biedt, het voor ons onbegrijpelijke onvoorstelbare ervan?

Was een dergelijk ‘zijn’ van het Universum nodig opdat er ergens in dit Universum een Aarde zou op duiken?

Ik ga niet verder vandaag. Ik word met stomheid blind geslagen, maar als de eerste vereiste een Aarde was opdat wij er ooit zouden kunnen geweest zijn, dan kan de hoeveelheid van planeten een oplossing geweest zijn. In dit geval, een berekend toeval.

Ik geloof niet dat Jacques Monod hieraan heeft gedacht? Als de mens een zuiver toeval was, een lot uitgekomen in Monte Carlo, wat voor lot was Moeder Aarde dan?

12-05-2021, 19:41 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik had ‘Deborence’ van Charles-Ferdinand Ramuz uit zijn rek genomen, en een herinnering plots terug opgedoken.

Namiddag begin juli. We zitten neer aan de tafel voor de cabane de l’Arpitettaz[1]: Robert Panchard, Gustave Cotter en ik. We hebben gesoupeerd, een snede brood, een appel en een stuk kaas met een kop thee. De dag neigt naar de avond toe en de stilte, de stilte alom. Ik denk aan de stilte van Ramuz, als hij schrijft over de ‘alpages’ van Derborence, een minuut voor ze, in de achttiende eeuw, bedolven worden onder de overhangende rotsenmassa.

Ik had zijn ‘Derborence’ in mijn rugzak en ik herinnerde me een bepaalde passage erin. Ik ben binnen gegaan, heb het boek genomen, heb hen willen verrassen en heb gelezen over de stilte van Ramuz. De stilte die paste bij de plaats waar we waren. Ik denk nu, met een zachte stem, want de tocht naar de berghut, voor iemand uit de lage landen, was lang geweest en zwaarder dan ik had vermoed.

En ik las hen de bedenkingen van Ramuz: de herders, de jonggehuwde Antoine, voor de vlammen van de haard gezeten, voor ze, maar dat weten ze nog niet, enkele ogenblikken later, bedolven gaan worden, en de stilte die er heerst. En over die stilte schrijft Ramuz:

‘C’était comme si aucune chose n’existait plus nulle part, de nous à l’autre bout du monde, de nous jusqu’au fond du ciel. Rien, le néant, le vide, la perfection du vide; une cessation totale de l’être, comme si le monde n’était pas créé encore, ou ne l’était plus, comme si on était comme avant le commencement du monde ou bien après la fin du monde…’[2]

En Robert : ‘C’est du Ramuz’, c’est Derborence que tu lis. J’ai connu Ramuz, j’avais vingt ans, je l’avais rencontré au village et il m’a demandé de l’accompagner à la cabane, il est décédé quelques années après. I il était assis là où toi tu es, Charles.  Et, à propos de ce silence, c’est à peu près ce qu’il a dit ici, comme si nous nous trouvions à la fin du monde, et encore, comme si il n’y avait que cette cabane ici et les montagnes autour de nous, et rien d’autre, comme un monde hors du monde, disait-il.

En de stilte rondom ons was nog meer stilte, nog duidelijker stilte. Alles wat nodig was, was er, bezaten we, met voor ons, het laatste licht op de gletsjer en de besneeuwde wand van le Blanc de Moming, waar we ooit waren. Denk ons hier weg, los ons op, en alles moet nog beginnen; in de stilte van het zijn, le silence de l’être, en Ramuz wist wat stilte was, vooral dan in de ‘alpages’ boven een godvergeten dorp als Deborence.

En wij, zegt Robert, we zitten hier, even godvergeten, wij drieën, lijk een Drievuldigheid. Veel is het hier niet, maar we zijn samen en ik voel me gelukkig dat jullie hier zijn met mij, want ik ben hier dikwijls alleen geweest, na de dood van Armande, mijn vrouw. De dood die van de stilte is en de stilte die van de dood is.

Zegt hij nog: ‘pour la première fois depuis sa mort, il y a en moi une grande paix, elle est ici avec moi, elle est là dans son fauteuil à côté  de Charles, je la sens, elle nous parle, sans paroles.

Zijn woorden echoën in de stilte, we kunnen ze raken met de vingertoppen: ‘En effet, Robert, tu en parles et elle est là, je sens la présence d’ Armande’, zegt Gustave.

Ik dacht aan haar in de holte van stilte die zwaar om dragen was. Ik zat vorig jaar, een van de laatste dagen van haar leven, met haar en Robert op het terras van hun chalet in Zinal, met zicht op de Diablons. Ze zat in een deken gewikkeld in haar zetel en ze vertelde me met hese stem – ik had hen ooit uitgenodigd in België en had met hen, in de herfst, Bokrijk bezocht - over de zon die ze, voor het eerst in haar leven, had zien ondergaan als een rode bol. Een beeld, zegde ze, waar ik heen zal gaan. Ik had haar toen gezegd dat ze, zoals ik haar kende heen zou gaan naar de gordel van Orion, waar de farao’s heen gingen, maar ze wou naar de rode bol van de zon. En nu was ze hier onder hen, was de stilte nog meer stilte, terwijl de toppen van de bergen voor hen, licht roze werden en de sterren zichtbaar kwamen op het blauwe laken van de nacht.

Nog zochten we onze brits niet op. De stilte, het mysterieuze van een aanwezigheid: een hese stem, een jonge, mooie vrouw in een deken gewikkeld, onbeweeglijk in de grootste stilte, naast ons gezeten, in innigheid, zwijgend nu. Wij luisterend naar wat nimmer gezegd zou worden.

We zaten er lange tijd, allen in gedachten weg. De stilte die we begrijpen wilden, het leven een geronnen stilte, een overdaad aan stilte, geen windje zelfs, geen adem zucht, wij onbeweeglijk met haar dicht bij ons.

Het was het begin van de nacht, de sterren klaar en duidelijk nu, één grote schittering, een planeet. Was het Venus?

Ik dacht aan die uitzonderlijke momenten toen ik deze morgen Derborence uit zijn rek nam, het identieke boek dat ik die avond in een ver verleden, in mijn handen hield.

Ik schrijf, ik kom aan het einde van mijn blogtekst. Op Klara, Franz Schuberts sonate voor piano, D959, het Andantino. Het was half een op de middag. Waarom, zeg me waarom mijn ogen vochtig?

[1] Zie wat Google er over vertelt in de nota hierna.

[2] ‘Charles-Ferdinand Ramuz (1878-1943) : ‘Derborence’, La Guilde du Livre, Lausanne.

Nota over de cabane ( bron Google)

La cabane d’Arpitettaz (2786m) est au pied du Weisshorn du côté ouest, face au Blanc de Moming et son glacier. Depuis la terrasse de pierre devant la cabane, la vue sur le Glacier de Moming est fantastique.

Il s’agit d’une petite cabane appartenant au Club Alpin Suisse et sous la gestion de la section La Dôle, qui en assure la maintenance et le gardiennage. La cabane est gardiennée en permanence pendant les trois mois d’été par des membres bénévoles de la section. Il s’agit d’une particularité propre à notre chère cabane et qui lui confère un charme certain. L’intérieur est agréable, pas très grand, mais ce n’est pas forcément un inconvénient si l’on apprécie le confort spartiate des cabanes « à l’ancienne ».

Le but véritable et historique de l’existence de la cabane d’Arpitettaz est de faciliter l’accès à l’arête Young du Weisshorn, mais on peut aussi, plus modestement, l’utiliser comme étape dans une haute-route autour du Weisshorn, ou lors du tour des refuges de Zinal.

Toen wij er waren was er nog geen bewaker. De deur was on-gesloten en de haard lag klaar om aangestoken te worden. Je had enkel je passage te vermelden in het gastenboek, wat we ook gedaan hebben. Voor zij die Zinal bezoeken is een tocht naar de cabane, via ‘le chemin difficile’ – die eigenlijk niet zo moeilijk is - onvergetelijk. De tocht van uit de vlakte van la Lé, over le lac de l’Arpitettaz vergt ongeveer vier à vijf uren.

11-05-2021, 04:15 geschreven door Ugo d'Oorde  

Gisteren, na het afsluiten dacht ik eraan, wie heeft er nood aan wat ik schrijf, wie heeft er nood te horen hoe het met mij, in deze wereld, gesteld is. Want daar gaat het over. Hebben we niet allen zorgen genoeg om er nog de zorgen van een anderde bij te nemen?

Eigenlijk, begaan met mezelf, heb ik me die vraag zelden gesteld, ik schreef en bleef maar schrijven, ongeacht of ik iets te vertellen had of niet. En nog doe ik het, opgezet als ik ben met de persoon die ik meen te zijn. En nu krijgt mijn eigendunk een deuk, realiseer ik me, dat ik me te hoog heb ingeschat, ik nam mijn blogs te ernstig, zag me bezig met een opdracht, een man die iets te volbrengen had, namelijk van elke dag van het jaar iets zinnigs over te houden.

Is dit edel of is dit overdreven, is dit geraadzaam of is dit nutteloos? Eenzelfde vraag kan ik me stellen wat betreft, mijn herkauwen van al wat er al geschreven staat, als er geen dringende reden toe bestaat is het nodig dat ik het doe?

Toch ben ik er mee bezig en wel, omdat het, right or wrong, mijn leven is en het me nu zorgen baart te weten wat er met al deze geschriften gebeuren zal als ik er niet meer zal zijn: houden ze stand of kwijnen ze weg, opgeslorpt door de tijd? Of, anders gesteld, kan ik me erbij neerleggen dat alles wat ik schreef verdwijnt met mijn verdwijnen, wens ik dat er van mij, van wie ik was, nog iets overblijft, is dit van enig belang?

Ik denk aan een vriend lezer, die onlangs een kort  essay schreef over wat de Duitse pers wenste aan te merken, op de Divina Commedia en hierbij Dante ‘verweet’, zijn idee om een verhaal te schrijven over een pelgrimstocht door Hel, Vagevuur en Paradijs, gehaald zou hebben uit de Koran-literatuur, over de identieke tochten gedaan door de profeet Mohammed. Wenst hij dat wat hij schreef, zou overblijven als hij er niet meer zal zijn, én, is het om deze reden vooral, dat hij het geschreven heeft. Of gebeurde het zo maar omdat hij er nood aan had het te vermelden. En dan nog, zijn reisreportage over het land dat zijn ziel meedraagt, Ierland, waarom schreef hij het als hij er geen behoefte aan zou gehad hebben dat het verhaal overbleef na hem.

Ik geloof dat het feit van het schrijven het bewijs inhoudt dat we wensen dat wat er staat, je overleven zal; dat je schrijft of componeert of beeldhouwt op schildert voor de eeuwigheid, je ziet het als de verlenging van jezelf, au-delà de la mort, en dat het deze gedachte is die primeert op alle andere.

En er is iets van. Elke dag word ik, worden we allen, meer  geconfronteerd met werken en namen uit het verleden, méér dan met werken uit het heden. Literatuur leeft, muziek leeft, de werken van beeldhouwers en schilders leven, ideeën van vroeger leven. Hoe arm zouden we niet zijn indien er van dat alles niets ware overgebleven.

Het is duidelijk, wie schrijft wenst te blijven schrijven tot hij verstikt wordt door het pak tijd op hem. En, dan nog.

10-05-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb zelden - al wat ik schrijf gaat over mezelf - een tekst kunnen schrijven die geen vleugje filosofisch aroma met zich droeg, het stolde zich in mijn woorden, vooral dan in de gedichten die ik schreef.

In tijden zoals deze van nu is dit een vernietigende handicap die succes uitsluit. Ik ben dus van een andere tijd, van de tijd van de middeleeuwen, toen de geest opdaagde, opgerezen uit het secrete  karakter van de gotiek[1]. Ik ben die middeleeuwen niet ontgroeid, ik ben een Kelt en een Gotieker gebleven. Ik moet als dusdanig ontvangen en gelezen worden, maar wat wil je als je terecht gekomen bent waar de gotiek is uitgestorven in elke vorm van kunst, waarin het woord ‘kunst’ zelfs werd geschrapt.

Om te overleven zoals ik geaard ben, rest er me nog een morzel heide om te verblijven, een veld erica en een ven hier of daar, om even neer te zitten en te kijken naar de weerspiegeling van de wolken, waar ik dan over schrijven kan, over wat zichtbaar is en over het dieper reikende, al weet ik dat dit minder toegankelijk is, ook voor mij om er een passende vorm voor te vinden.

Hoe groot is dan onze eenzaamheid als Gotieker, als prediker van wat het ongerijmde geworden is, een pelgrim die zwerver is, ontheemd is, zonder een Compostella als eindpunt. Echter, ik voel me niet alleen, ik kreeg een noodoproep binnen van een vriend, een oud-leraar, hij schrijft:

‘Ons onderwijs zit in een zware crisis, en dat is nog braaf uitgedrukt, o.a., over schilderkunst wordt niet meer gesproken om de heel eenvoudige reden dat er geen enkele leerkracht er nog iets kan over vertellen dat zinvol is; nochtans is het onderwijs de hoeksteen van onze samenleving. Er komen nu jonge leerkrachten binnen die niet eens in staat zijn om zelfstandig hun lessen voor te bereiden. Ze gaan bedelen bij ouderen om hen uit de nood te helpen, nooit gezien. In mijn tijd gingen de besten van Wijsbegeerte en Letteren naar het onderwijs, nu, alles wat voor iets anders gezakt is! Ik heb gisteren mijn tweede prik gekregen, ik leef dus met de hoop coronasafe te zijn. Maar wanneer komt er een vaccin tegen de ‘verkleutering’, banalisering en verloedering?

Ik zelf heb hier niets aan toe te voegen, hij echter staat er nog met één voet in, hij spreekt met kennis van zaken. Maar ik, met nog één voet in de middeleeuwen, hoor hoe het leven hier verder gaat, er nu gesproken wordt over ‘een terrasje doen’; hoe uitgebreid een Arno aan bod komt; hoe er uitgekeken wordt naar de festivalweiden.

Tal van vragen komen op mij af, de moeite niet waard om beantwoord te worden. Ik houd ze best geborgen. Ook, de onverzorgde, sedert enkele jaren al opduikende baarden bij gezagdragers en VIPs, op TV, ik heb er een hekel aan; als ze een baard willen zoals de Arabieren, dat ze hem, minstens, verzorgen.

Het spijt me al, even uit mijn stuk heide gekomen te zijn. De wereld  zoals hij er thans bij ligt, lokt me niet, past me niet, helemaal niet. Het SOS-bericht van mijn vriend is blijven hangen, het zal niet zo vlug verdwijnen. Ondertussen verschuil ik me in, wat ik onlangs noemde, achterhoede gevechten. Het zijn oude gewaden, de relieken van vroeger, die niet meer door mij zullen afgelegd worden, maar, mettertijd verpulverd.

Ik schrijf maar, ik neem de woorden zoals ze komen. Twee gedachten houd ik achterwege: mijn herinnering aan de Heer Van Oudenhove, hoofdleraar van de gemeenteschool van Oordegem. Hij las op het einde van het schooljaar, in de klas, ‘De Witte’ voor en, ik kreeg van hem, een na een, de bijna volledige collectie van Jules Verne te lezen. Ik vraag me af wie ik zou geworden zijn indien ik hem niet had gekend, maar een van de leraren waar mijn vriend het over heeft.

En dan zwijg ik ook, over wat ik herhaaldelijk heb verklapt en schuil gaat in mijn aller diepste ik, namelijk dat we, wie we ook zijn of wat we ook doen, moeten evolueren naar de homo sapiens sapiens. Dit echter is geen kwestie van a lifetime, dit is een kwestie van generaties en generaties.

Ben ik duidelijk geweest, of, had je vandaag iets anders verwacht van mij?

[1] ‘l’art gotique’, komende van ‘l’argot’, de geheime taal van de kathedraalbouwers (Fulcanelli).

09-05-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Enkele tijd geleden had ik me beloofd, me te wijden aan het herzien van mijn blogs vanaf 2017, er prioriteit aan te geven. En wat doe ik? Ik ga verder met het schrijven van nieuwe blogs. Het is dus sterker dan mezelf en nochtans het kost me meer dan moeite.

Je zult het misschien al begrepen hebben, maar een dag zonder blog is geen normale dag voor mij, het is een verslaving, het is een drug die ik nemen moet om, in volle verstandhouding met mezelf, verder te gaan.

Nochtans is het een zelfpijniging, ik zegde het al, het kost me, en wat 2017 of 2018 betreft, ik voel me niet opgejaagd, ik handel alsof ik nog al de tijd van de wereld heb, en wie weet, misschien is het zo wel, misschien?

Wat een prachtig woord, ‘misschien’, het is geen ‘maybe’, geen ‘vieleicht’, maar als deel van de Germaanse taalgroep, een rasecht Nederlands woord, een woord om te koesteren.

Wat er ook moge van zijn, ik breng mijn dagen door met mijn blogs, ik begin er mijn dag mee en eindig mijn dag ermee; ze zijn mijn trouwste vrienden, ze vallen me niet af, zoals het kan gebeuren onder vrienden of vrienden-lezers die je afvallen. Maar je weet maar al te goed hoe het gebeuren kan, want je bent geen Pieter Aspe, geen Agatha Christie, geen Lucinda Riley, je bent niets van dat alles, je bent maar a poor writer van een weinig betekenend, dagelijks geschrift in de massa die vandaag elke dag geschreven wordt. Je hebt maar de dagbladen te bekijken om een idee te hebben van wat die massa betekent en wat tijd het moet vergen om geschreven te worden, zonder de zekerheid te hebben gelezen te worden.

Als je die zekerheid niet hebt, waarom is het dat je schrijft? Je schrijft omdat het je aard is te schrijven, zoals de schorpioen op de rug van de kikker, in het midden van de stroom, die het niet laten kan te steken en vergaat samen met de kikker, een gekend verhaal, er is dus geen ontkomen aan.

Ik denk eraan soms als ik bezig ben met me uit te sloven, vroeg in de morgen, zoals vandaag, met duidelijk de slaap nog in de hoeken van de ogen en toch verder gaan, niet luisterend naar de roep van je lichaam, terug te gaan naar bed, waaraan je, soms, niet weerstaat en ophoudt in het midden van een zin, wat nefast kan zijn voor het verdere verloop van wat je meende te vertellen te hebben.

Het is de dagelijkse struggle die je te voeren hebt met jezelf. Meestal is je geest de winnaar, soms niet, het is van vele zaken afhankelijk, vooral dan van de hevigheid van de stroom, de stroom van woorden, van zinnen, van gedachten.

Het is die stroom die telkens bepalend is voor het goede verloop ervan. Van waar hij  komt is niet met zekerheid gekend, maar hij is er en hij is nodig om er te zijn. Dit gebeurt met vele zaken, ze zijn er maar we weten niet hoe ze er zijn en van waar ze zijn. Men zou dit ook kunnen zeggen van een God die er is zonder er te zijn, of van de Muze, of van het lot dat gunstig of ongunstig kan zijn, je neerhalend kan zijn., Dit alles deel van het onbekende dat is zonder er te zijn; Het hangt in de lucht of het hangt er niet, maar als het zich manifesteert is het duidelijk dat het er was.

Het ‘er-zijn’ behoede ons ervan en dit geldt voor heel wat. Ook voor het geluk waarvoor het ons niet behoeden moet.

08-05-2021, 10:12 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wie is het, die persoon in mij, die enkele dagen terug, is opgestaan om blogs  te schrijven, zoals deze van gisteren over de handelingen van een God of, deze van geen-God. Ken ik hem of zal ik hem ooit kennen?

Ik ken hem niet volledig, hij heeft verborgen hoeken en kanten, maar ik weet hoe hij er toe gekomen is, hoe hij gegroeid is en daarna geleidelijk aan stil gevallen is en zich verborgen heeft gehouden gedurende jaren, om nu ineens weer op te duiken en zich meester te maken van je domein, ‘schrijver van een blog’.

Je hebt het gelezen wat hij schreef en je hebt het laten gaan, enigszins verbaasd over wat er stond en hoe het er stond - een oude koe van jou uit de gracht gehaald - eigenlijk het optreden van de persoon die je waart kort na je ontmoeting met de werken van Velikovsky. Een periode  in je leven die vele tientallen jaren heeft geduurd alvorens uit te doven.

Dit is toch wat je dacht. Terwijl, het (heilig) vuur is blijven vunzen en nu terug ineens is opgeflakkerd, te hevig om nog tijdig geblust te worden. Aldus werd de bres, geslagen ‘in a reasable safe Universe’, zoals Velikovsky het noemde, , ineens, vanuit een totaal andere hoek bekeken, bloot gelegd en verbreed.

Ikzelf noemde het een bevlieging, maar het was een uitloper van wat jaren lang was blijven liggen  en nu is opgedoken, geschreven door de man die ik toen was en, onderhuids, gebleven ben: strijdvaardig om te verdedigen wat waard was voor mij om verdedigd te worden.

Er hangt dus, ik denk vooral in de USA, en ook hier, wellicht in een klein deel in het Westen, een wolk van geest die pro-Velikovsky getint is gebleven.

Ikzelf ben meer dan geneigd hem te verdedigen dan hem op zij te laten en er voor eeuwig over te zwijgen. En het is deze ingesteldheid die alles wakker heeft gemaakt zodat er voor de zoveelste maal gehandeld werd over enkele wel bepaalde passages uit de Bijbel.

In een zekere zin voel ik me schuldig terug te vallen op een boek van de jaren vijftig van de vorige eeuw, en tevens op een naam die eerder bekeken wordt als een volger van von Däniken terwijl ik, hem blijf zien als een Darwin, als een Wegener.

Want, je moet ‘guts’ hebben om tegen alle gevestigde waarden in - de temperatuur op Venus was vóór vijftig, ongeveer de gemiddelde temperatuur van de aarde - te stellen als conclusie, dat de temperatuur op Venus heel hoog - 500 graden Celsius - moest zijn, wat later, en bemiddeld door Albert Einstein, door een sonde van de NASA bevestigd werd.

Waarop Carl Sagan, de grootste opponent van Velikovsky, zonder te spreken van een verrassing, onmiddellijk wist dat de hoge temperatuur het gevolg was van een ‘green house effect’, gezien Venus omgeven was door een dikke laag wolken. Alsof de wolkenlaag niet het gevolg zou kunnen geweest zijn van de hoge temperatuur op Venus.

Jullie stellen het vast, en ik ook, Ik ben eens te meer begonnen hem te verdedigen. Ik denk dat ik dit zal blijven doen, mijn leven lang, hij was een kranig man, hij was een visionair in de hoogste graad. Ik hoorde hem een eerste maal op een avond op TV, de volgende dag ben ik zijn boek gaan kopen bij Smith & Son op de Adolphe Maxlaan in Brussel. Sindsdien heeft hij me niet meer verlaten, ben ik door hem besmet geworden met een virus van aanhankelijkheid.

Of hoe een leven in een bepaalde richting verzeild. Ik was jullie deze uitleg verschuldigd

07-05-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De bevlieging - want dat was het - die ik gisteren had mag niet gelezen worden als een vrees die ik zou hebben dat een dergelijk iets ons zou kunnen te wachten staan. Ik denk er in de verste verte niet aan, maar wat gebeurde in een ver verleden mag/moet gekend zijn, zoals we kennis hebben over de periodes van pest en cholera.

Mijn twee scotoom-blogs zijn uitschieters, passen hoegenaamd niet in het stramien van de blogs die ik schreef over de jaren heen. Maar soms hebben ze hun reden van bestaan, worden ze een uitdaging.

Er is in mijn leven, in de jaren vijftig van vorige eeuw,  een man opgedoken, een rijzig man met een abominabele uitspraak Engels. Een man wiens werk vergruizeld werd, bespot en gekleineerd door zij die hem niet gelezen hadden, maar ook een vechter, iemand die absoluut zeker was van zijn stuk; iemand die nu is doodgebloed, verzwegen en begraven. Het uitspreken van zijn naam bijna een vloek zijnde, en ik weet waarom.

Ik heb bijna alles van hem gelezen, hij was een soort god voor mij, iemand die begreep dat de Bijbel op bepaalde plaatsen geschiedenis was die ons allen aanbelangde; en vooral dat de verhalen over de tien plagen van Egypte, over de stilstaande zon en maan, geen sprookjes waren, maar ruwe, ontstellende ‘reality shows’ van een uitzonderlijk karakter.

Of ik me dan toch niet heb laten misleiden?

Wel, na zeventig jaar geloof ik nog altijd in hem en wat meer is, heb ik eindelijk begrepen van welk belang hij is voor ons. Zeker is dat hij mijn geestelijk leven grondig heeft gewijzigd; dat ik, zonder hem, niet zou geworden zijn wie ik ben, dat ik geen blog zou geschreven hebben omdat de geschiedenis een levenloze, kleurloze poel zou gebleven zijn voor mij. Echter, dankzij hem werd de geschiedenis, zoals door hem gehaald uit de Bijbel, een overrompeling.

Er is één belangrijk feit dat als een vuurtoren boven de rotsen  uitsteekt, een gebeuren dat de godloochenaars, type Dimitri Verhulst, nog niet hebben ingezien, omdat ze niet verder kijken dan hun neus lang is - en allen van zijn soort kennen die kortzichtigheid - en dat ene feit is ‘de tien plagen van Egypte’.

Dit feit IS een weegschaal met twee armen:

Ofwel zijn deze natuurfenomenen, zoals gezien door de Israëlieten en, door de Kerk, het resultaat van een interventie van Jahweh, en dan is onweerlegbaar het bestaan van God bewezen, hoeft er niet meer gespeculeerd te worden, Hij is want Hij trad op. Dit gebeuren werd de Exodus en de Exodus de basis voor het ontstaan van het volk en van de Staat Israël omdat God het zo wou, zoniet was Hij niet tussengekomen;

Ofwel waren deze het gevolg van een natuurcatastrofe, en dan, gezien het voorgaande, mag  Israël de boeken sluiten en hun Jahweh naar het land van de sprookjes verwijzen en tezelfdertijd mag de Kerk haar God, die geënt is op Jahweh even duidelijk er naartoe verbannen. Want aldus blijft er niets over van de zichtbare handelingen of tussenkomsten van hun God, want het zijn de enige, voor hen, samen met de stilstaande zon en maan, die er geweest zijn in het begin van Israël als volk, zijnde de vijftiende eeuw voor Chr..

Dit is heel cru gezegd, maar Ik ben niet de enige die zegt dat de tien plagen van Egypte en het ontstaan van de Exodus naar het beloofde Land, het begin is van het ontstaan van Israël als volk.

Het verhaal van dit uiterst negatieve voor Israël, zit verweven in het boek ‘Worlds in Collision’  van Velikovsky - hijzelf alludeert er met geen jota naar - en als er één reden is waarom dit boek en zijn honderden verwijzingen, categoriek en blindelings verworpen werd dan was het om dit negatieve voor Israël.

Een reden die geen enkele godsnihilist heeft opgemerkt, te engzichtig om dit aan te grijpen en als bewijs van hun mening voorop te stellen.

Ze hoeven dus niet, op goed valle het uit, zeggen dat God niet bestaat, ze kunnen het bewijzen dat de God van de Kerk geen basis heeft, en de Bijbel er zeker niet is om te bewijzen dat Hij bestaat, in tegendeel.

Ik weet dat me dit de brandstapel kost. Maar, in grote openheid, het zijn feiten die onze aandacht moeten opeisen. Velikovsky is de weegschaal. Heeft hij gelijk of ongelijk, maar als hij ongelijk heeft, zoals zovelen beweren, dan bestaat de Jahweh/God van de Israëlieten en van de Kerk. En hoeft er niet meer gediscuteerd te worden, Hij was heel duidelijk een hulp voor het Joodse volk.

Heeft hij gelijk dat stort alles lijk een kaartenhuisje in elkaar, heeft de God van de Bijbel afgedaan en komt de discussie over zijn bestaan of niet, op andere gronden te liggen. Eenvoudiger kan het niet, de boeken die er zijn dragen het bewijs van gelijk of ongelijk. Aan ons om ze te doorgronden.

06-05-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik vertelde in mijn scotoom-blog van 25 april ll. - wie herinnert zich die nog? - één lezer reageerde erop, anderen zwegen, vroegen tijd om het te verwerken, of legden het op zij: ‘geen oude koeien uit de gracht, aub.’

Ik voeg er nu aan toe dat dit In feite slechts een voorspel was. Want  als ik gelijk zou krijgen, dan pas stelt zich het probleem, wordt het een echt, en wat was alsdan de oorzaak van de botsingen of bijna botsingen tussen Mars en Venus en eventueel de Aarde?

Eén persoon beweerde die te kennen, Immanuel Velikovsky, maar ik wil hem niet raadplegen, ik vertelde al voldoende over hem en over zijn boek, en om enig idee te hebben hierover is het ‘Worlds in collision’ dat je lezen moet en, verteren moet.

En of er waarheid steekt in wat ik vertelde over de natuurcatastrofen, hierna een korte bloemlezing uit de profetieën - genomen uit de Willibrordus van 1975 - die plaatsvonden in de achtste eeuw voor Chr. Een periode van onheil dat telkens het ganse volk van Israël treft. Hier wat de profeten Amos, Micha, Joël, Isaïas erover te vertellen hebben:

Amos : 8, 9 en 10 : ‘Op die dag - zo luidt de toespraak van de Heer Jahwe - doe ik de zon ondergaan op het middaguur, verduister ik de aarde op klaarlichte dag. Dan verkeer ik uw feesten in rouw, al uw liederen in weeklachten ...’

Micha : 1; 4 en 6: ‘Onder zijn voeten smelten de bergen, splijten de dalen vaneen, zij smelten als was voor het vuur, zij splijten als water dat gutst langs een bergwand ...      Van Samaria maak ik een puinhoop op het veld, als was er een wijngaard aangelegd; zijn steden gooi ik in het dal, zijn fundamenten leg ik bloot.’

Joël : 3: 3 en 4: ‘Wondertekenen zal ik tonen aan de hemel en op de aarde bloed, vuur en paddenstoelen van rook. De zon zal in de duisternis verkeren, de maan in bloed voordat de dag van Jahwe komt, de grote, angstwekkende dag.’

En dan Isaïas 1: 7: ‘Uw land is een woestenij, uw steden zijn platgebrand. Uw akkers worden voor uw ogen door vreemden leeggegeten. Het is één woestenij als bij de verdelging van Sodom.’

1: 9 : ‘Had Jahwe van de legerscharen ons geen rest gelaten dan waren wij als Sodom geworden en aan Gomorra gelijk’.

13: 10-13: ‘De sterren en planeten aan de hemel geven geen licht meer; de zon is reeds bij haar opgaan verduisterd ... Ik maak mensen schaarser dan goud, zeldzamer dan het zuivere goud uit Ophir. Daartoe doe ik de hemel wankelen, de aarde geraakt van haar plaats op de dag dat Jahwe van de legerscharen zijn woede loslaat. 34: 18 en 19: ‘ De sluizen van de hemel worden opengezet, de aarde wankelt op haar grondvesten, de aarde splijt gapend open; de aarde schudt en siddert, de aarde wankelt vervaarlijk’.

Wat gebeurde er toen in die fameuze achtste eeuw vóór Chr. en waarom die titel van "Heer van de hemelse legerscharen" die plots opduikt, een God die oorlog voert in de hemelen?

Het is duidelijk, we aanvaarden dit niet omdat we er geen verklaring voor hebben, we doen zoals de struisvogel, we steken onze kop in het zand, om niet te zien wat er was.

Het is onmogelijk dat er dergelijke catastrofen zijn geweest omdat we er geen verklaring voor hebben, en toch MOET er een verklaring zijn.

En, nu ik bezig ben. Een  vriend raadde me ooit ‘Pourquoi la Grèce?’ aan van Jacqueline de Romilly[1]. Ik kocht het en las het. Een wel bepaalde passage die handelt over de Illias trof me : ‘Une fois la longueur relative du jour et de la nuit est modifiée : c'est après que Pénélope et Ulysse se sont retrouvés, et qu'ils ont tant de choses à se raconter, et tant besoin, après ces récits, d'un peu de repos. Athène le leur accorde en retenant un peu l'Aurore au bord de l'océan, près de son trône d'or.’

Onmiddellijk maak ik hier de binding, niet zoals de Romilly met de stilstaande zon van Jozua, maar met de ‘sun-dial’, het schaduw-uurwerk van Koning Achaz[2], waarvan elke lezer van de Bijbel moet gehoord hebben. Ik weet ongeveer waar ik het vinden kan, bij Isaïas en ook in 2 Koningen. En enkele verzen verder luisteren we naar de woorden van Jahwe via Isaïas, bestemd voor Koning Hezekia:

‘Ik laat op de trap (de trap van het schaduw-uurwerk) van Achaz de schaduw, die de zon al tien treden omlaag heeft doen gaan, tien treden omhoog gaan. En de zon keerde tien treden terug op de treden die ze reeds afgedaald was.’

Wat de omvang van deze tien graden ook moge betekend hebben, hier dus ook werd de baan van de aarde verstoord. De godin vermag dus hetgeen Jahwe vermag en we kunnen niet anders dan besluiten dat hier eenzelfde gebeuren aan de basis liggen moet. Een gebeuren waarvan Isaïas getuige was en ook Homerus.

Ik zou verder kunnen gaan  en zoeken naar bewijzen in meer. Echter als degene die ik opgaf ontoereikend zouden zijn, dan is het duidelijk je zit met een scotoom. Dit is in elk geval mijn oordeel.

[1] Jacqueline de Romilly : “Pourquoi la Grèce?” Editions De Fallois, 1992 : pag 48 en noot 21 pag 65  [2] Het Schaduwuurwerk van Koning Hezekia : 2 Kon. : 20, 9 en 10; Isaïas : 38,8

05-05-2021, 05:16 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik kijk op de bloesems van de kweepeerboom. Als elke bloem een peer wordt gaan de takken breken. Is het: ‘ er gebeure maar wat er gebeuren moet’ of weet de boom hoe er mee om te gaan, weet hij zijn sappen zo te verdelen dat het niet gebeuren zal? Ik stel me de vraag omdat ik weet dat de natuur vol verrassingen zit, dingen die we niet begrijpen maar aanvaarden moeten als vaststaand.

Een interessant begin van je dag, of is het maar bijkomstig en hebben we de natuur niet nodig om te knippen wat geknipt moet worden, zijn we almachtig wat dat betreft, een almacht die we al te graag toepassen.

Het is ook het weinige dat ik heb vandaag, een leegte die opduikt en die ik niet vullen kan, de kracht niet heb om verder te gaan, de inzet niet. Schijnbaar lam geslagen, voor het eerst sedert lang richt me tot wat was van 2017/2018. En alles hernomen hebbende weet ik dat ik sedert die periode in mijn leven weinig verder geëvolueerd ben.

*

Ik tracht vooral, mijn pluimage niet te verschroeien, zoals Icaros, en in de eerste dagen van januari, vooral geen al te hoge vlucht te nemen, want te lang verblijven op grote hoogte is verwarrend voor mezelf als voor mijn lezers.

Maar ik ken me, ik weet nimmer welke richting mijn gedachten zullen uitgaan. Kalm blijven is de boodschap en afwachten, ook omdat de nacht te verwarrend  was en de morgen er veel te vroeg was.

Ik droomde van een gedicht, in het rood geschreven, waaraan ik een strofe van vier lijnen in het zwart aan toe te voegen had, zo dat al het negatieve in het gedicht, positief zou kunnen gelezen worden. Het hield me, in droomtoestand, lange tijd bezig en ik voelde duidelijk de moeheid en de gejaagdheid in mijn hart. De woorden bleven maar komen maar ik vond er geen antwoord op, de dag was te lang geweest, de gevoelens, tot het te ver gevorderd punt in de nacht, te geladen met beelden en lawaaierige muziek.

Een vriend belde me in de morgen, hij vertelde me dat hij negentig wordt op 16 september. Hij heeft nog heel wat reisplannen: het pas geopend museum van Abu Dhabi en een verblijf op l’Ile Maurice. Zijn stem klinkt heel goed. Het is me duidelijk, hij heeft een kalmere nacht dan ik doorgebracht.

Ik was met hem in Vézelay, in Fontenay en op tal van plaatsen in Bourgondië waar we de Romaanse kerkjes afliepen, en er zijn er heel wat. Ik was met hem in Schotland tot in het meest noordelijke punt van het main land, in St.John o’Groates. Ik was met hem in Yemen, in Ibb, in Kawkaban, was met hem aan de Rode Zee. En het waren telkens grote momenten met diepzinnige gesprekken over het leven en over wat onze rol op aarde wel zijn kon, want vonden we, hadden we hier geen rol te vervullen gehad, we zouden hier niet geweest zijn. Wat een belangrijke ‘item’ was vond hij.

Voor ons had het ontstaan van het leven op aarde – we dachten zelfs in het Universum - een groot doel: het ontstaan van de mens en meer in het bijzonder, het ontstaan van de Homo Sapiens, met de nadruk op Sapiens.

We zagen het ontstaan van het leven als de loopplank naar het spirituele en de groei naar dit spirituele als een kosmische groei, méér dan een ‘survival of the fittest’, dat het uiterlijke teken was. En die groei was van in de aanvang, van bij de Big Bang, ingecalculeerd, hij was vervat in het evolutieve karakter van het Universum.

Ik weet nu, dat ik dan toch te ver ben gegaan voor deze tweede dag van 2018; ik weet ook dat ik er nog iets aan toevoegen wil, iets dat misschien hemelschokkend is, maar me baserend op deze evolutiewetten, denk ik dat deze volop zullen blijven doorgaan in wat de/het sapiens vandaag is in de mens die evolueren zal naar een sapiens, sapiens.

Sprankels van deze ideeën zijn terug te vinden in alles wat ik schreef, in al wat ik heb uitgedragen in mijn vorige geschriften. Niet zoals ik het hier heb vermeld, maar de grond ervan is dezelfde. Ik ben dus, ondanks mijn voornemen vanmorgen, opgestegen, omdat ik op een gegeven ogenblik niet meer stoppen kon - ik had A gezegd en moest dus ook B zeggen - en ook en vooral, omdat ik een blog te schrijven had, en me opstellen wou in mijn rol als homo sapiens die ik te spelen heb in deze maatschappij die een totaal andere vooruitgang vooropstelt, een zuiver materiële, een belemmering voor de vooruitgang van de geest, in de mens, als in de Kosmos.

Zo, in welk landschap ben ik eens te meer terecht gekomen als het niet zou liggen in de lijn die van in den beginne moet zijn uitgestippeld. Ik voel me  hier heel goed bij te weten dat ik er deel van uitmaak.

Het vereeuwigt me.

04-05-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik lok met mijn geschriften geen nieuwe lezers aan, ik stoot nieuwkomers af. Wat doe ik eraan of, wil of kan ik er iets aan doen. Ik denk dat ik niet kan, dat, als ik schrijf, ik me beweeg in een wereld binnen de wereld waar weinigen me volgen. Gezien ik geen detective verhalen kan voortbrengen zoals Pieter Aspe het deed bij leven - God hebbe zijn arme ziel - een succes schrijver, ben ik gedoemd om te blijven wie ik ben, een sukkelatleet op de honderd meter.

Ik stel me erin. Ik reis niet meer de wereld af. Heb het trouwens, op enkele uitzonderingen na, nimmer gedaan. Ik voelde me gelukkig, ik voelde me leven in de bergen van de Val d’Anniviers, in de eerste plaats onder de vrienden aldaar, noodzakelijk opdat ik er keren zou. En later, als de vrienden verdwenen waren, bij de zee in San Juan bij Alicante.

Het eigenaardige is, en ik stel het pas nu vast, in de bergen schreef ik weinig, aan zee schreef ik bijna elke dag een gedicht; Ik heb er een verklaring voor, in de bergen leefde ik met vrienden, aan zee leefde ik met mezelf. De bergen waren de vrienden, de zee was het schrijven. Of hoe we bestaan.

En ik ondervind dat ook bij vrienden lezers, bij wie het landschap een en al inspiratie is en hen doet schrijven. We zijn aldus uit hetzelfde hout gesneden en getogen, en schrijven we niet in woorden uit onhandigheid of niet aandurven, we schrijven in gedachten een leven lang. Onze geest stopt niet, zelfs niet in de nacht als hij op wandel gaat in dromen.

In feite zijn het niet de gebeurtenissen die ons aanhalen, deze gaan verloren in de massa, het zijn de gedachten die de luchten in drijven en aanbotsen bij andere om zich ermee aan te vullen of ermee in osmose te gaan en het zijn meer de gedachten die de wereld in beweging houden dan de gebeurtenissen want deze blokkeren de beweging.

Wat voeg ik hier nog aan toe? Vandaag niets, ik heb de hoogte bereikt die ik bereiken wou, niet alleen vandaag maar elke dag van de week, van het jaar, wil ik eindigen met een hoogtepunt of, minstens een aanzet er naar toe. Dit is echter niet een eigenschap van mij, dit is een algemene eigenschap van de wereld der gedachten, die zich in en omheen ons  beweegt.

Er zich op openen is het teken van ons mens-zijn. Ik geloof niet dat er een andere is dat zo diepgaande is. We, het ik, is van het zijn en het zijn is van de geest, de enige die eeuwig is.

Het overige is aanvulsel dat uiteindelijk over boord gaat.

03-05-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het verhaal van de driejarige Bas hield me bezig tot diep in mijn slaap. Ik zag het als iets irreëel, iets dat niet mogelijk was. Zelfs in de morgen was het er nog en ik vroeg me af of ik er goed had aan gedaan erover te schrijven wat ik geschreven had. Had ik niet de pijn die ik plots kende toen ik het hoorde moeten verzwijgen, had ik het niet diep in mij moeten verborgen houden als een gezwel, en als ik het gedaan heb, heb ik erover geschreven zoals het hoorde: het negatieve in de Natuur stellen tegenover het wonder van de bevruchting, hiermee bedoelende dat mijn vertrouwen in wat van de Natuur is, ineens geschokt is, verbrod is.

Het is maar dat je over dergelijke zaken die je plots overvallen schrijven moet. Je zit neer en je schrijft maar, je volgt de loop van je gedachten, gedachten die van ergens komen en waaraan je niet weerstaat. Je neemt ze zoals ze komen, wat niet altijd wenselijk is, vooral dan als het gaat over feiten zoals deze die onnoemelijk pijnlijk zijn, niet aan te horen zijn, zwaar om dragen zijn. Vooral dan in een eerste fase, als je er plots mee geconfronteerd wordt, zaait het zich uit in al je geledingen.

Er zijn aldus van die dagen in je leven die zich openen als normale dagen maar zich sluiten anders dan anders, en jij er te diep door getroffen, neem je die mee met jou in de meest intense vormen van je schrijver-zijn. Het beeld van zijn blindheid ankert zich vast in je gedachten, een donkerte die zijn schaduw werpt over al je doen. Il te faut maintenant du temps om alles enigszins terug te effenen wat geëffend kan, in de zin dat het normale niet meer het normale van vroeger is, dat het anders is. Het abnormale dat het normale wordt, dat je te aanvaarden hebt.

In mijn gewone doen heb ik er in de dag enigszins afstand van genomen, maar eens ik neerzit om de pen op te nemen breekt de pijn door en vlieden mijn gedachten er heen. Ik vrees dat dit nog een ruimte duren zal.

Zo, waar sta ik nu, deze dag van een nieuwe maand, in normale omstandigheden, de mooiste van het jaar voor velen? Wel, ik sta nergens, ik sta nowhere; De waarden die ik kende zijn door elkaar geschud, ik moet ze terug een plaats geven, ikzelf moet terug een plaats gaan opzoeken van waaruit ik toezien kan op wat is. Ik ben ineens heel oud geworden, ouder dan oud, een droef mens. Verder schrijven hierover kan me niet helpen, integendeel, In de fase van nu, zo lang ik woorden zoek dool ik verder in het landschap van pijn en droefheid. Als ik stop met schrijven zal de droefheid stilaan wegebben, zo denk ik. Want een schrijvend mens is een diepzinnig mens, te gevoelig voor de dingen, voor de omstandigheden die er zijn.

Het voorval, ondanks het ver van mijn bed is, een plaats geven, zal niet zo vlug gebeuren. Ik weet het ik zal me regelmatig blijven stellen in de plaats waarin de nabije familie zich bevindt. Een familie van vrienden, al weten ze het niet hoe verbonden ik me voel met hen.

02-05-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik gisteren schreef als eindwoord, over de  bijen en hun bevruchten van de bloesems van de kweepeer is natuurlijk onwaar. Ze dragen er hoogstens toe bij, maar het eigenlijke werk, het bevruchten zelf, is het werk van de Natuur, is het werk van de Kosmos. En dit geldt voor alle bloesems, geldt voor allen bevruchtingen, ook deze van de vrouwelijke eicel. De mens heeft hier niets in de pap te brokken, zelfs een artificiële bevruchting is niet zijn werk, hij is enkel de ‘er- voor-zorger’, het in stelling brengen van de delen ervan, opdat de Natuur zou kunnen optreden en haar werk doen: bevruchten.

Ik vraag me af of dit ooit onderwezen werd, of er de nadruk op gelegd werd dat de bevruchting, het werk is van een Meester, van iemand, zoals ik het zo graag zeg, van iemand die er is zonder er te zijn. Een wonder dus, maar een wonder dat we niet zien of niet willen zien, of niet weten dat we het zouden moeten zien.

We hebben nooit de natuur erbij betrokken, de bijen en de vlinders, de vliegen, de insecten waren ons toereikend maar het essentiële ontbrak, we hadden er geen oog voor. De Kerk evenmin, als ze gebruik maakte van een Onbevlekte Ontvangenis, alsof elke bevruchting geen onbevlekte zou zijn, want de natuur valt er niets te verwijten.

Trouwens Pasternak wist dit ver voor mij, hij schreef erover in zijn Dokter Zhivago. Maar zeg me wie heeft ooit zijn meesterwerk - want dat is het - gelezen; wie heeft er nood aan gehad te weten dat Zhivago, in gevangenschap, staande voor de boom lijsterbessen onder de sneeuw, zich verbeeldde dat het Lara was en dat hij besloot weg te vluchten uit het kamp waar hij werkte als dokter? Ik las Zhivago, ik herlas hem en ik zou hem nog herlezen om me erin te verliezen van het begin tot het einde, al weet ik wat er staat en hoe het vervolg is.

Maar het wonder van de bevruchting is voorbehouden aan schrijvers zoals Boris Pasternak, niet aan schrijvers zoals die van bij ons die ik niet noem, maar die niet zo diep gaan kijken naar wat van de dingen is.

Ik houd me dus waar de Natuur zich ophoudt en ik kijk toe. Ik kijk op naar het werk ervan dat echter, en mijn teleurstelling is enorm, is een onvatbare, onaanvaardbare pijn, als ik hoor van een jongetje van drie jaar, het achterkleinkind van de goede vriend van mij, dat op een paar maanden tijd blind is geworden en zijn leven blind zal moeten doorbrengen. Welk besef kan dit kind nu hebben over wat hem overkomt, welke beelden, welke kleuren draagt hij mee, evenwel wellicht niet bij naam. Al ken ik de kleine Bas niet, ik weet dat het hart bloedt van de ganse familie.

Dit ook is van de Natuur, het faliekante, wat het niet is. Maar welke was de aanleiding ertoe want de Natuur handelt niet blindelings, ze handelt met kennis van zaken tot in de minste quark, tot in het minste Higgsdeeltje.

Echter, beleef het eens als ouder, als grootouder, zie het maar eens gebeuren onder je ogen; en als buitenstaander - maar dat ben je nooit - schrijf er over.

Beeld je even in, wat het betekent als zijnde het werk van de Natuur en het wonder van de bevruchting die ook het werk is van de Natuur verdwijnt in het niets, verdwijnt in het onbegrip van het aanvaarden dat is wat is.

Nu ik erover geschreven heb, zullen we Bas blijven gedenken, al kennen we enkel goed zijn overgrootvader en -moeder, hem kennen we nu des te beter.

01-05-2021, 04:47 geschreven door Ugo d'Oorde  

Waarom duikt het A.Z. Maria Middelares ineens op in mijn geschriften? Wel, als je het weten wilt, in alle bescheidenheid, ik was tot mijn zeventigste, lid van de Raad van Bestuur van het Ziekenhuis dat later, ver na mij, is uitgegroeid tot het Ziekenhuis van nu. Mijn bijdrage hiertoe in een beginfase, is heel beperkt geweest, heeft hoogstens geleid tot een goede verstandhouding tussen de Raad van Bestuur en het Geneesherenkorps en, als ik deel heb gemaakt van de Raad dan was het omdat ik was wie ik was en me bevond op de plaats waar ik me bevond om gevraagd te worden. Lid van de Raad van Bestuur is voor mij van een grote betekenis geweest, evenwel, als ik dit hier vermeld is het van weinig of geen betekenis om, in het kader van mijn blogs, erdoor geïnspireerd, mee verder te gaan.

En ook, hoe de Raad van nu mijn bijdrage van toen ziet, heeft evenmin belang, wat wel belang heeft is, hoe jullie me zien vandaag in de laatste fase van mijn leven. Wie ben ik voor jullie, bekende en onbekende, die me dagelijks bezoeken. Zo talrijk zijn jullie nu ook wel niet, maar schijnbaar verveel ik jullie nog niet, wat evenwel geen zekerheid biedt voor de toekomst.

De toekomst waar ik best niet aan denk, want als ik er niet aan denk dan heb ik nog tal van dagen voor mij. Als ik er niet aan denk dan zie ik me doorgaan met het werk dat me nog wacht en dat ik al eens omschreven heb in vorige blogs, wat al een succes zou zijn.

Als ik er dus niet aan denk, weet ik dat ik dit nog afwerken kan, echter als ik er wel aan denk, als ik me zie als bezig zijnde in de laatste fase van mijn leven, dan weet ik dat ik er niet komen zal. Ik heb dus wijselijk gezien, geen keuze. En ik wil het daar bij laten.

Ik had een vriend in de Bank, zijn naam was Van Steenkist. Als zijn naam gevraagd werd voegde er altijd aan toe, ‘optimist tot in de kist’. Ik weet niet, in detail, hoe hij gestorven is, maar zeker niet in vol optimisme als ik hoor hoe hij door de ziekte toegetakeld werd.

Geen lijfspreuken dus voor mij, zelfs geen wachten op wie of wat ook. Eenvoudigweg verder gaan en zien wat komt naarmate het gordijn van de dagen zich open schuift. Zo lang het zich blijft openen is er leven, is er toekomst, kan ik verder in de perfecte richting naar mijn punt in de tijd dat ik als het punt van de voltooiing wil kenmerken. Dit punt kleurt nu mijn optimisme in. En dit volstaat me, want het houdt in dat mijn werk af zal zijn. Het inzicht dat het gordijn zich verder zal blijven openen, tenminste tot ik klaar ben met alles.

Wat ik nog vermelden wou en vaste datum wil geven  in het vooruitzicht van 2022: de kweepeer staat in bloei en wacht op de bijen om bevrucht te worden, zoals ik elke morgen wacht op de geest die in den beginne was.

30-04-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Mijn dromen zijn geen vlottende beelden meer, geen verhaalgebeuren, het zijn examens, het zijn filosofische vragen die moeten opgelost worden, die zich keren en wentelen in mij en onoplosbaar zijn. Ze ontnemen me mijn rustige slaap, ik denk zelfs dat ze inwerken op mijn hartslag omdat ik te aandringend een vergelijk wil bereiken. Om eraan te ontkomen is er maar een oplossing, wakker worden, even opstaan en terug  gaan liggen, bij de muziek van KLARA in mijn oortje; de muziek waar ik niets van begrijpen moet en er ook niets van begrijp. Ik hoor wel de melodie, het ingetogen-zijn, hoor wel de kleur ervan, de inhoud echter vertelt me niets, maar ik dwing me te luisteren en me te concentreren op het aspect melodie, de omschrijving ervan, de verkleuring ervan, echter een omzetting in begrippen of beelden is er niet, maar me erop instellend val ik in slaap met de muziek die me omwikkelt.

Ik ken in lang geen slaap meer die me voert van middernacht tot de  vroege morgen; slapen in een ruk door, ken ik niet meer. It happens often als ik  ’s morgens begin te schrijven dat ik plots door de slaap overmand wordt en midden in een zin terug naar bed moet.

Waarom, in godsnaam, vertel ik dit, of, aan wie anders dan aan mezelf en iets vertellen aan jezelf welke zin heeft het? Ik ondervind, nu ik mijn geschriften van 2017/2018 herbekijk, dat ik weet dat ík die geschreven heb maar tevens verwonderd ben over wàt ik geschreven heb. Het sterkt me om te denken dat het woorden zijn die verwonderen moeten, omdat ze mij ook verwonderen, maar ik weet niet hoe iemand anders erover denkt, en vooral of er geen eentonigheid over hangt als die een na een gelezen worden en niet met een dag speling er tussen?

Ik zit dus, zoals ik nu bezig ben, geprangd in mezelf, ik ben een schets aan het maken van mezelf, voor mezelf, een uit de hand gelopen geschrift dat, als een uitheemse vogel zal gezien/(gelezen) worden - zoals de rotszwaluw, gespot vorige november rond het Algemeen Ziekenhuis Maria Middelares in Gent - maar wat heb je eraan?

In the mean time heb ik mezelf vast gereden, weet ik niet meer hoe het verder moet, de rotszwaluw was er te veel aan. Hij bracht me van streek want wat kwam die vogel hier doen, zoveel insecten vliegen er niet meer rond eind november, en toch, hij werd gezien, gefotografeerd en het werd opgetekend door Natuurpunt als een unicum in onze contreien.

Ik denk dat ik ook een unicum moet zijn, dan toch vandaag nu ik heb uitgeweid heb over de dromen die ik heb. Wat een verschil met de vorige dagen en wat een verschil met de wereld die ik ontmoet in mijn vroegere geschriften.

En sprekend over het A.Z. Maria Middelares, hierover verscheen zeer onlangs, een mooi verzorgd, waardevol kunstboek (Lannoo), relaterend de geschiedenis ervan en belichtend het hart dat erin klopt. Het paste misschien niet, maar het spijt me toch dat erin geen melding werd gemaakt van een ander unicum, de jaarlijks bloeiende, Ijzerboom, de Parrotia persica, in de voortuin van het vroegere klooster, even zeldzaam als volgroeide boom niet alleen in onze contreien maar, werd er destijds gezegd en in de pers geschreven, ook in België.

En niet alleen om het zeldzame karakter ervan maar ook en vooral, wat mij betreft, omdat die boom, de fierheid uitmaakte van eerwaarde Zuster Norbertine zaliger, een zuster die lange tijd het kloppend hart van het ziekenhuis is geweest, zodat ik graag haar naam even oproep in mijn geschrift van vandaag. Ze verdient dit ruimschoots.

Hopende ooit eens, in mijn jarenlange blogs, de passage terug te vinden waarin ik vertel over het persartikel waarin het bestaan, in de tuinen van het klooster, van een ijzerboom, een Parrotia Persica, wordt toegelicht.

29-04-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Vroeg opstaan is ingebakken in mij, is meer dan een gewoonte geworden, is een noodzaak. Het begint met een confrontatie met de stijfheid van mijn lichaam, met de pijnen ervan. Heb ik een goede zin waarmee ik mijn schrijven beginnen kan dan worden deze pijnen omzwachteld, heb ik helemaal niets dan heb ik ze volop en deze morgen is het zo, ik merkte zelfs het gezang van de vogels niet op, ik zag alleen de omfloerste maan in het zuidwesten toen ik de gordijnen openschoof, het eerste beeld dat me beroerde omdat ik haar gisteren, aan de ontbijttafel,  als een zilveren schijf in het volle oosten had gezien. Ik ken niets van de baan van de maan om de aarde, ik weet alleen dat ze afgestemd is op de tolling van de aarde, zodat het beeld dat ze ons toont altijd hetzelfde is, ze heeft dus een kant of zijde die we nimmer te zien krijgen. Hoe dit kan ignoreer ik ook. Wat weet ik dan wel wat die bol betreft die daar maar omheen de aarde slingert als een gidse en bewaker-es alsof zij het zou zijn die de aarde op haar plaats houdt en niet omgekeerd. Wat dan ook verkeerd is want het is de zon die het werk verricht, wat ook niet correct is want de zon zit gekneld in haar sterrenstelsel en dit, op zijn beurt gekneld en versleuteld  in het Universum. Ik denk dat het zo is, maar ik denk zo veel als het op schrijven aankomt. Wat ik echter niet kan, zelfs erover schrijvend is me er een beeld van vormen, vooral dan wat er bij komt, de beweging van het geheel, het feit dat het Universum aan het uiteenspatten is. Is dit zo, of geeft het de indruk dat het zo is, misleidt het ons, zoals we door tal van zaken wat de Kosmos betreft misleidt worden of dan toch onvoldoende voorgelicht

Een vriend lezer stuurde me gisteren het fotoverhaal dat hij gemaakt had van een wandeling in de streek, waarbij hij ons taalgebied heeft verlaten om, na een tijdje in het andere te hebben gewandeld - de foto’s dit taalonderscheid niet kennende - teruggekeerd is naar het onze. Een mooi, verzorgd en liefdevol verhaal, gebracht door een poëet met een grote ziel voor het land en de natuur.

En een nog mooier als je erbij denkt dat je, met hem, tezelfdertijd een wandeling maakt omheen de zon en de zon omheen, en zo verder; een wandeling dus tot in het oneindige. Maar we denken er nimmer aan, nochtans is dit de hoge realiteit, zijn dit de feiten, in hun meest simpele vorm omdat we er hier geen nood aan hebben om onze weg te vinden over de landerijen, over de taalgrens heen, zoals we ook geen nood hebben te weten waarom de maan ons altijd haar zelfde kant laat zien. We hebben ons eigen klein, uiterst beperkt, Universum dat we nimmer verlaten en hoe verder we vorderen in leeftijd hoe beperkter het wordt. Zo, als ik me instel op de beeldmontage van mijn vriend dan toont hij me een land dat me volstaat als mijn Universum, beseffende terzelfdertijd  dat het slechts een sprankel is van het geheel van luchten, van sterren en sterrenstelsels waar ik deel van uitmaak.

In dit opzicht ben ik, wandelend met hem, een kosmonaut die de ruimte doorkruist.

PS. Fotoreportage van Roger Tas op: https://youtu.be/uXwcfJkzb8g

28-04-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er ontgaat me heel wat elke dag, alleen reeds, al wat Klara te bieden heeft op een dag, wat maar een peulschil is van al wat er te rapen valt, ontsnapt me. Aldus ben Ik een eenzame geworden, een boom in de vlakte die niet bezocht wordt, noch door ekster, noch door raaf, noch door merel, die enkel te vertellen heeft over de boom die hij is en de vlakte omheen hem. Hij wordt een eentonig geval en gezien hij zich als boom niet verplaatsen kan is hij genoodzaakt wil hij iets te vertellen hebben diep in zich te kijken en zaken boven te halen die in de huidige tijden als zonder betekenis worden geacht.

Ik slaag er zelfs niet meer in de ‘Standaard der Letteren’ te lezen, deze blijft liggen op de hoek van de tafel, waar hij zich stapelt om dan ineens te verdwijnen als oud papier. Wat in feite heel oneerbiedig is omwille van de moeite die het de diverse schrijvers gekost heeft hun tekst te produceren en geprint te krijgen. Maar het supplement blijft ongelezen omdat alle krachten die ik nog in mij heb opgenomen worden om zowel nieuwe zaken te schrijven als om oude te herschrijven.

Dit is het soort circuit waarin ik me thans bevind. Ik brokkel af, de tijd beukt in op mij, ik moet me haasten om te zeggen wat ik nog te zeggen heb, als ik nog iets zou te zeggen hebben.

Dit wordt aldus duidelijk een alleenspraak,, een schrijven voor mezelf, ongeacht of ik gelezen word of niet gelezen, ‘ik’ lees me en schijnbaar is me dit voldoende om het te blijven doen, om te tonen dat ik nog in leven ben, ook en vooral aan mezelf, want, Ik voel het aankomen, je zult me allen een na een verlaten en wie ben ik dan nog, een meer dan oud man, totaal vereenzaamd en vervreemd, aan wie de inspiratie, die jullie zijn, ontbreken zal.

Dit is, komende uit de nacht der nachten, een zwaarmoedigheid die ik zelden heb gekend in mijn vele geschriften. Een gevoel dat voor het ogenblik niet te stelpen is en, dat ik niet verbergen wil omdat ik eerlijk blijven wil in wat ik dagelijks nog breng. Kom ik dit gevoel nog te boven, heb ik nog de moed me er tegen te verzetten, me terug op te laden?

Weet evenwel, dat een man/een vrouw die schrijft, zijn/haar vel verlaat, binnenstapt in een wereld die losstaat van de wereld waarin hij/zij zich beweegt; dat dit duidelijk twee onderscheiden werelden zijn die weinig of niets met elkaar te maken hebben. Ik verlaat regelmatig  die wereld als schrijver, en ik keer er regelmatig naartoe.

Als je het nog niet weten zou, dit is mijn leven geworden, de ene wereld binnen, de andere, de reële, totaal verlatend, het ogenblik dat mijn leven dit wordt van de geest in mij.

27-04-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Na wat je gisteren te lezen kreeg van mij kun je mij voor eeuwig bannen uit je gedachten, zeggen dat ik fantaseer, dat ik me beroep op al te oude geschriften die overal rondslingeren, dat ik me beroep op de geloofwaardigheid van de Bijbel - wie doet nu zo iets? Goed dan, maar  vraag je ook, als je kijkt naar Mars, nu zichtbaar of niet, een totaal onschuldig lichtpunt aan de hemel, wat in ‘s hemelsnaam kan er een  volk toe aanzetten er een oorlogsgod in te zien? Tell me, tell me. Ik dacht hier maar aan als ik hoorde van de voorraad (hagel)stenen in de hemel. Weet dus dat ik, van wat ik schreef, van de grote lijnen ervan, geen jota wijzigen zal. Er zijn, er moeten, botsingen of bijna botsingen geweest zijn, zeker tussen Mars en Venus die zichtbaar waren én, met gevolgen, op aarde.

Ik sluit hier dat onderwerp, tenware iemand op zou staan om me te zeggen dat wat ik vertel gekheid is, onmogelijk is, maar wat ik schreef was al een lange tijd aan het broeden in mij en één beeld was er te veel aan en ik heb de gedachte uitgebroed ineens en zonder veel na te denken, heb ik samengeraapt wat ik overgehouden had in mijn geheugen, elementen ervan die ik gevonden had, tientallen jaren terug, in ‘Werelden in Botsing’ van Immanuel Velikovsky, hij ook moet de aanstoker zijn, maar ik had hem ditmaal niet nodig, ik vond mijn eigen beweegredenen waarbij de Bijbel toonaangevend was om andere gegevens die ik kende te belichten en hieraan een betekenis toe te kennen.

Nu, waarom oude koeien uit de gracht halen, waarom in deze tijden terug gaan  naar wat zich kan afgespeeld hebben in de achtste eeuw voor Christus, of welke andere eeuw ook, in welke mate heeft dit nog enige betekenis voor ons?

Geen op het eerste zicht, het is enkel een weten dat het zo was en als we bepaalde passages van de Profeten gaan herlezen, zich inbeelden welk effect dit moet gehad hebben op de mens van toen die het zag gebeuren en  er het slachtoffer van was. Meer is er niet aan, of dan toch wel, weten dat het gebeurde maar dat alles wat de planeten Mars en Venus zich stabiliseerde tot op de fractie van een seconde na. En, of Venus de ‘nieuwgekomene’ is, zoals Velikovsky ook beweert, is de zaak van hem, niet die van mij, ik weet alleen van de voorraad stenen en van de kleine Mars die tot god wordt uitverkoren door de Romeinen.

Maar, ik die schrijf elke dag, hoe kom ik nu terug tot wat ik vroeger schreef, hoe verlaat ik deze woelige waters want ik weet dat ik nu een breuk heb veroorzaakt, ik heb me begeven niet alleen op glad ijs, maar op een bepaalde periode in de geschiedenis, waar mijn voorbije blogs zeker niet thuis horen. Hoe keer ik er terug, hoe laat ik deze Mars en Venus geschiedenis achter mij, zonder al teveel sporen na te laten?

Zal de merel, zal Bach, zal het tot bloei komen van de kweepeer van enig nut kunnen zijn?

26-04-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

A 

Wakker geworden met een suite van Bach en, de zang van de merel in de tuin. De suite voor piano, een lang, uitgesponnen zich goed voelen, in tere klanken verteld, uitlopend, zoals ik het dacht te horen, op een gebed: Heer zorg ervoor dat ik nog lang componeren mag zoals ik hier gecomponeerd heb; het gezang van de merel: een dringende lofzang er te zijn, een aankondiging dat zijn dag goed begonnen is, dat hij gelukkig is en dat dit voldoende is. En dan ik, ik komende uit een droom, half slapend nog, me afvragend wat ik te zingen heb, ootmoedig wetende dat ik het niveau noch van Bach, noch van de merel halen zal, dat mijn gezang wat woorden zijn, na wat is van Bach en de merel, wat kruimels van woorden. Jullie zullen het dus vandaag moeten stellen met deze kruimels maar die toch meer zullen zijn dan niets, want niets is woordeloos zijn en woordeloos blijven, wat niet gebeuren zal, nu toch nog niet.

Het is maar hoe het gesteld is met mij deze morgen; hoe het woord vat heeft op mij, hoe het aandringt om meer te zijn dan wat kruimels en vooral niet, zoals een week geleden gepland, terug te grijpen naar wat van een tijd was van vier jaren vóór de tijd van nu.

B 

Dit was het begin en het einde van de blog die ik gisteren geschreven heb. De omstandigheden waren ver van ideaal en de ideeën die daarna kwamen - en die ik nu op een andere wijze brengen zal - heb ik toen niet behouden in de vorm dat ze er stonden, omdat ik de juiste vorm ervoor niet bereikt had. Zo, dat ik in de nacht een besluit heb moeten nemen om, in plaats van verder te werken aan wat er al stond, dan toch maar te gaan opzoeken wat ik in 2017 geschreven had, en dit te gebruiken als blog voor 23 april.

C 

Elke dag schrijf  ik me leeg om de volgende dag te herbeginnen. Waar haal je het, vraag je me en ik antwoord dat ik de plaats niet ken waar wat ik schrijf zou kunnen opgeslagen liggen, en het is dit ‘opgeslagen liggen’ dat me in een richting duwde die ik niet had verwacht. Ik dacht  namelijk aan een zin in het Boek van Job, aan de voorraad stenen - maar men vertaalde deze door hagelstenen en sneeuw - die Jahweh liggen had, opgeslagen in de hemel, stenen die hij gebruiken wou in tijden van oorlog, zo vertelt hij toch aan die arme Job.

Wat betekent het te lezen in een document als het Boek van Job, een hoogtepunt in de Bijbel, te lezen over een God die oorlog voert en, door de profeten van midden de achtste eeuw voor Christus, genoemd werd als ‘de God der hemelse legerscharen’. Waarom deze naam, waar haalde men dit, als ertoe geen geldige, dringende, voldoende reden zou geweest zijn? Hieruit vloeit voort wat ik hierna schrijven ga.

D 

Ik denk, en wat ik nu zeg is mijn overtuiging: we lopen hier rond met een scotoom, een blinde vlek in de ogen. We blijven totaal onbewogen als niet bestaande, bij tal van feiten uit de Bijbel en uit de geschiedenis van de volkeren die voorvielen in deze bewuste, half achtste eeuw voor Christus. Het is de tijd dat Mars, dat puntje aan de hemel, weinigen kijken ernaar en weinigen die het zien weten dat het Mars is, en toch duikt het in Rome ineens op uit het niets, als een God van de oorlog. Heeft iemand zich hier ooit afgevraagd, waarom dit zo was, waarom ze er tempels voor bouwden. Ze wisten natuurlijk niet hoe klein Mars wel was in vergelijking tot Venus en zeker tot Jupiter.

Het is de tijd dat Homerus zijn Ilias en zijn Odysseus schrijft en hij het heeft over  het onmogelijk geachte, gevecht tussen Ares (Mars) en Athene (Venus) met als resultaat enorme catastrofen op aarde. Wie bedenkt zo iets als het gevecht niet effectief en duidelijk zichtbaar zou gebeurd zijn. Het is ook de tijd van de profeten Amos, Isaïas en tal van andere  en hun beschrijvingen van de feiten, niet van deze die gebeuren gingen maar wel van deze die gebeurden, zijn opmerkelijk. Ik heb die lijst geplukt uit de Bijbel en het is een lange lijst die ik hier wel niet herneem maar die ik ter beschikking houd van geïnteresseerden als er zouden zijn.

Ik herhaal dus hier dat er, en niet zo ver af in de tijd, ooit wrijvingen - bijna-botsingen - met elektrische ontladingen zijn geweest, zeker tussen Mars en Venus en Aarde, et que cela crève les yeux  voor iemand die inzicht heeft of hebben wil op die catastrofale gebeurtenissen van toen.

E

 Het scotoom betekent, dat we niet zien ‘willen’ dat er in de hemelen, bewegingen zijn geweest, die als een soort oorlog onder de planeten Aarde, Mars en Venus, werden gezien. Dit te beginnen met de tien plagen van Egypte, in de min vijftiende eeuw, waarna er een kalmte is ingetreden, om dan te hernemen in de min achtste eeuw, en eindelijk - het begin van de Olympische spelen, tot rust te komen, de rust onder de planeten die we vandaag gelukkig voor ons, hier kennen.

F  

Dit is een ruwe, onvolledig gedocumenteerde schets van de feiten, Als je alleen Homerus leest,  als je alleen over de Mars van Rome leest, als je alleen de Bijbel leest, zijn het afzonderlijke vaststellingen zonder veel geschiedkundige waarde, gemakkelijk op zij te schuiven. Echter, als je de drie naast elkaar legt dan moet je besluiten dat er belangrijke raakvlakken zijn, en dat het midden van de achtste eeuw voor Christus getekend werd  en dit zonder enige twijfel door ‘hemelse’ catastrofen waar Mars en Venus én Aarde bij betrokken waren, alleen iemand met een interdisciplinair oog merkt dit op en trekt hieruit zijn conclusies.

Heeft de NASA zijn conclusies getrokken en is het om deze reden dat ze ten koste van heel wat inspanningen er willen in slagen meer te weten te komen op wat zich ooit op Mars zou kunnen afgespeeld hebben?

G  

Ik heb dit geschreven zonder enige precieze bronvermelding, van uit mijn geheugen. Een samenballing van honderden pagina’s literatuur over dit onderwerp, een blog zonder weerga.  Ik weet dat ik poker aan het spelen ben, et alors? Een God met een voorraad stenen in de hemel is maar al te gek, maar het is veelbetekenend voor de tijd waarin het geschreven werd.

Het wordt nu ook hoog tijd dat we dat scotoom uit ons oog verwijderen.

25-04-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Gelicht uit mijn blogs van december 2017, en aangepast

Een goede vriend – hij leest me, dus hij weet dat deze mail van hem komt – stuurde me een e-mail met als titel, ‘Karel en, Claude Lévi-Strauss op zijn 90ste' en het is deze laatste die schrijft:

(Il y a) aujourd’hui pour moi,  un moi réel, qui n’est plus que le quart ou la moitié d’un homme, et un moi virtuel qui conserve encore une vive idée du tout. Le moi virtuel dresse un projet de livre, commence à en organiser les chapitres, et dit au moi réel: ‘C’est à toi de continuer’. 

Et le moi réel qui ne peut plus, dit au moi virtuel: ‘C’est ton affaire. C’est toi seul qui voit la totalité’. Ma vie se déroule à présent dans ce dialogue très étrange.[1]’

Ik bewaarde deze woorden – ik was dan toch vooruitziende – om er vandaag aan toe te voegen:

Ik sta op het punt de 90 te halen (we zijn 2017). Ik denk, hoogmoedig als ik schijnbaar ben: gelukkig niet deze van Lévi-Strauss, ‘dont le moi réel ne pouvait plus’. Mijn ‘moi réel’ en mijn ‘moi virtuel’ zijn nog innig verbonden tot één ‘moi virtuellement réel’ of ‘réellement virtuel’. Ze liggen niet in discussie met elkaar. Ik ben nog altijd in staat te schrijven wat ik denk en te denken aan wat ik schrijven wil. Claude Lévi-Strauss had op zijn negentigste, nog 10 jaar te leven, hoe heeft hij die doorgebracht. Ik zoek het niet op, ik wens het niet te weten, maar dat het mij niet overkome dat ik verder zou moeten leven met een ‘moi qui ne peut plus’.

Zo, ik word negentig en dan wat van de dagen van mijn negentigste jaar?

Het blijft altijd een kwestie van overleven, en voor mij ook, een kwestie van overleven van mijn ‘virtuele ik’, maar dan, in de grote, noodzakelijke, voedende, schreeuwende hoop, dat mijn ‘reële ik’ voldoende kracht, moed en inzet zal overhouden, opdat l’étrange dialogue, waar Lévi-Strauss mee gekweld zat, niet mijn lot zou zijn.

Ik schrijf, ik teken alles op, wel met Ugo als mijn virtuele ik, maar ikzelf ben evengoed mijn virtuele ik tot op vandaag. Ik hoef hem, de virtuele, nog niet op te jagen, hij volgt me op de voet, ofwel ben ik het die hem volg, maar de verstandhouding is gebleven. Ik zou er zelfs durven aan toevoegen dat ik eigenlijk altijd meer de virtuele ben geweest - zegge hij die schrijft - en, de andere was hij die leefde, die handelde als hij niet schreef. Maar zelfs dan handelde hij, schrijvend in gedachten.

Op dagen zoals deze en vooruitdenkend komt deze dag van mijn negentigste in een speciaal daglicht te staan, hoewel het maar een cijfer is dat gezien zijn binding met de tijd, eerder afschrikt dan verblijdt. Dit is wat ik er aan overhoud. Ik spreek er liever vandaag over, met nog wat ruimte voor mij dan dat ik erover schrijven zou op 29 december als het moment daar zal zijn. Van nu af vermeld ik het niet meer.

Maar, en hiervoor ben ik dankbaar, ik ben tot op heden, nog niet zo ver afgedwaald als het reële ik van Lévi-Strauss. Of kan het dat ik me vergis en maar wat dwaasheden verkoop?

[1] Claude Lévi-Strauss évoque sa vieillesse dans un numéro spécial édité à l’occasion de ses 90 ans et lors d’une réception au Collège de France. Hij overleed in 2009. Hij was toen 100 jaar oud.

24-04-2021, 04:39 geschreven door Ugo d'Oorde