Er ontgaat me heel wat elke dag, alleen reeds, al wat Klara te bieden heeft op een dag, wat maar een peulschil is van al wat er te rapen valt, ontsnapt me. Aldus ben Ik een eenzame geworden, een boom in de vlakte die niet bezocht wordt, noch door ekster, noch door raaf, noch door merel, die enkel te vertellen heeft over de boom die hij is en de vlakte omheen hem. Hij wordt een eentonig geval en gezien hij zich als boom niet verplaatsen kan is hij genoodzaakt wil hij iets te vertellen hebben diep in zich te kijken en zaken boven te halen die in de huidige tijden als zonder betekenis worden geacht.

Ik slaag er zelfs niet meer in de ‘Standaard der Letteren’ te lezen, deze blijft liggen op de hoek van de tafel, waar hij zich stapelt om dan ineens te verdwijnen als oud papier. Wat in feite heel oneerbiedig is omwille van de moeite die het de diverse schrijvers gekost heeft hun tekst te produceren en geprint te krijgen. Maar het supplement blijft ongelezen omdat alle krachten die ik nog in mij heb opgenomen worden om zowel nieuwe zaken te schrijven als om oude te herschrijven.

Dit is het soort circuit waarin ik me thans bevind. Ik brokkel af, de tijd beukt in op mij, ik moet me haasten om te zeggen wat ik nog te zeggen heb, als ik nog iets zou te zeggen hebben.

Dit wordt aldus duidelijk een alleenspraak,, een schrijven voor mezelf, ongeacht of ik gelezen word of niet gelezen, ‘ik’ lees me en schijnbaar is me dit voldoende om het te blijven doen, om te tonen dat ik nog in leven ben, ook en vooral aan mezelf, want, Ik voel het aankomen, je zult me allen een na een verlaten en wie ben ik dan nog, een meer dan oud man, totaal vereenzaamd en vervreemd, aan wie de inspiratie, die jullie zijn, ontbreken zal.

Dit is, komende uit de nacht der nachten, een zwaarmoedigheid die ik zelden heb gekend in mijn vele geschriften. Een gevoel dat voor het ogenblik niet te stelpen is en, dat ik niet verbergen wil omdat ik eerlijk blijven wil in wat ik dagelijks nog breng. Kom ik dit gevoel nog te boven, heb ik nog de moed me er tegen te verzetten, me terug op te laden?

Weet evenwel, dat een man/een vrouw die schrijft, zijn/haar vel verlaat, binnenstapt in een wereld die losstaat van de wereld waarin hij/zij zich beweegt; dat dit duidelijk twee onderscheiden werelden zijn die weinig of niets met elkaar te maken hebben. Ik verlaat regelmatig  die wereld als schrijver, en ik keer er regelmatig naartoe.

Als je het nog niet weten zou, dit is mijn leven geworden, de ene wereld binnen, de andere, de reële, totaal verlatend, het ogenblik dat mijn leven dit wordt van de geest in mij.