Ik kijk op de bloesems van de kweepeerboom. Als elke bloem een peer wordt gaan de takken breken. Is het: ‘ er gebeure maar wat er gebeuren moet’ of weet de boom hoe er mee om te gaan, weet hij zijn sappen zo te verdelen dat het niet gebeuren zal? Ik stel me de vraag omdat ik weet dat de natuur vol verrassingen zit, dingen die we niet begrijpen maar aanvaarden moeten als vaststaand.

Een interessant begin van je dag, of is het maar bijkomstig en hebben we de natuur niet nodig om te knippen wat geknipt moet worden, zijn we almachtig wat dat betreft, een almacht die we al te graag toepassen.

Het is ook het weinige dat ik heb vandaag, een leegte die opduikt en die ik niet vullen kan, de kracht niet heb om verder te gaan, de inzet niet. Schijnbaar lam geslagen, voor het eerst sedert lang richt me tot wat was van 2017/2018. En alles hernomen hebbende weet ik dat ik sedert die periode in mijn leven weinig verder geëvolueerd ben.

*

Ik tracht vooral, mijn pluimage niet te verschroeien, zoals Icaros, en in de eerste dagen van januari, vooral geen al te hoge vlucht te nemen, want te lang verblijven op grote hoogte is verwarrend voor mezelf als voor mijn lezers.

Maar ik ken me, ik weet nimmer welke richting mijn gedachten zullen uitgaan. Kalm blijven is de boodschap en afwachten, ook omdat de nacht te verwarrend  was en de morgen er veel te vroeg was.

Ik droomde van een gedicht, in het rood geschreven, waaraan ik een strofe van vier lijnen in het zwart aan toe te voegen had, zo dat al het negatieve in het gedicht, positief zou kunnen gelezen worden. Het hield me, in droomtoestand, lange tijd bezig en ik voelde duidelijk de moeheid en de gejaagdheid in mijn hart. De woorden bleven maar komen maar ik vond er geen antwoord op, de dag was te lang geweest, de gevoelens, tot het te ver gevorderd punt in de nacht, te geladen met beelden en lawaaierige muziek.

Een vriend belde me in de morgen, hij vertelde me dat hij negentig wordt op 16 september. Hij heeft nog heel wat reisplannen: het pas geopend museum van Abu Dhabi en een verblijf op l’Ile Maurice. Zijn stem klinkt heel goed. Het is me duidelijk, hij heeft een kalmere nacht dan ik doorgebracht.

Ik was met hem in Vézelay, in Fontenay en op tal van plaatsen in Bourgondië waar we de Romaanse kerkjes afliepen, en er zijn er heel wat. Ik was met hem in Schotland tot in het meest noordelijke punt van het main land, in St.John o’Groates. Ik was met hem in Yemen, in Ibb, in Kawkaban, was met hem aan de Rode Zee. En het waren telkens grote momenten met diepzinnige gesprekken over het leven en over wat onze rol op aarde wel zijn kon, want vonden we, hadden we hier geen rol te vervullen gehad, we zouden hier niet geweest zijn. Wat een belangrijke ‘item’ was vond hij.

Voor ons had het ontstaan van het leven op aarde – we dachten zelfs in het Universum - een groot doel: het ontstaan van de mens en meer in het bijzonder, het ontstaan van de Homo Sapiens, met de nadruk op Sapiens.

We zagen het ontstaan van het leven als de loopplank naar het spirituele en de groei naar dit spirituele als een kosmische groei, méér dan een ‘survival of the fittest’, dat het uiterlijke teken was. En die groei was van in de aanvang, van bij de Big Bang, ingecalculeerd, hij was vervat in het evolutieve karakter van het Universum.

Ik weet nu, dat ik dan toch te ver ben gegaan voor deze tweede dag van 2018; ik weet ook dat ik er nog iets aan toevoegen wil, iets dat misschien hemelschokkend is, maar me baserend op deze evolutiewetten, denk ik dat deze volop zullen blijven doorgaan in wat de/het sapiens vandaag is in de mens die evolueren zal naar een sapiens, sapiens.

Sprankels van deze ideeën zijn terug te vinden in alles wat ik schreef, in al wat ik heb uitgedragen in mijn vorige geschriften. Niet zoals ik het hier heb vermeld, maar de grond ervan is dezelfde. Ik ben dus, ondanks mijn voornemen vanmorgen, opgestegen, omdat ik op een gegeven ogenblik niet meer stoppen kon - ik had A gezegd en moest dus ook B zeggen - en ook en vooral, omdat ik een blog te schrijven had, en me opstellen wou in mijn rol als homo sapiens die ik te spelen heb in deze maatschappij die een totaal andere vooruitgang vooropstelt, een zuiver materiële, een belemmering voor de vooruitgang van de geest, in de mens, als in de Kosmos.

Zo, in welk landschap ben ik eens te meer terecht gekomen als het niet zou liggen in de lijn die van in den beginne moet zijn uitgestippeld. Ik voel me  hier heel goed bij te weten dat ik er deel van uitmaak.

Het vereeuwigt me.