Gisteren, na het afsluiten dacht ik eraan, wie heeft er nood aan wat ik schrijf, wie heeft er nood te horen hoe het met mij, in deze wereld, gesteld is. Want daar gaat het over. Hebben we niet allen zorgen genoeg om er nog de zorgen van een anderde bij te nemen?

Eigenlijk, begaan met mezelf, heb ik me die vraag zelden gesteld, ik schreef en bleef maar schrijven, ongeacht of ik iets te vertellen had of niet. En nog doe ik het, opgezet als ik ben met de persoon die ik meen te zijn. En nu krijgt mijn eigendunk een deuk, realiseer ik me, dat ik me te hoog heb ingeschat, ik nam mijn blogs te ernstig, zag me bezig met een opdracht, een man die iets te volbrengen had, namelijk van elke dag van het jaar iets zinnigs over te houden.

Is dit edel of is dit overdreven, is dit geraadzaam of is dit nutteloos? Eenzelfde vraag kan ik me stellen wat betreft, mijn herkauwen van al wat er al geschreven staat, als er geen dringende reden toe bestaat is het nodig dat ik het doe?

Toch ben ik er mee bezig en wel, omdat het, right or wrong, mijn leven is en het me nu zorgen baart te weten wat er met al deze geschriften gebeuren zal als ik er niet meer zal zijn: houden ze stand of kwijnen ze weg, opgeslorpt door de tijd? Of, anders gesteld, kan ik me erbij neerleggen dat alles wat ik schreef verdwijnt met mijn verdwijnen, wens ik dat er van mij, van wie ik was, nog iets overblijft, is dit van enig belang?

Ik denk aan een vriend lezer, die onlangs een kort  essay schreef over wat de Duitse pers wenste aan te merken, op de Divina Commedia en hierbij Dante ‘verweet’, zijn idee om een verhaal te schrijven over een pelgrimstocht door Hel, Vagevuur en Paradijs, gehaald zou hebben uit de Koran-literatuur, over de identieke tochten gedaan door de profeet Mohammed. Wenst hij dat wat hij schreef, zou overblijven als hij er niet meer zal zijn, én, is het om deze reden vooral, dat hij het geschreven heeft. Of gebeurde het zo maar omdat hij er nood aan had het te vermelden. En dan nog, zijn reisreportage over het land dat zijn ziel meedraagt, Ierland, waarom schreef hij het als hij er geen behoefte aan zou gehad hebben dat het verhaal overbleef na hem.

Ik geloof dat het feit van het schrijven het bewijs inhoudt dat we wensen dat wat er staat, je overleven zal; dat je schrijft of componeert of beeldhouwt op schildert voor de eeuwigheid, je ziet het als de verlenging van jezelf, au-delà de la mort, en dat het deze gedachte is die primeert op alle andere.

En er is iets van. Elke dag word ik, worden we allen, meer  geconfronteerd met werken en namen uit het verleden, méér dan met werken uit het heden. Literatuur leeft, muziek leeft, de werken van beeldhouwers en schilders leven, ideeën van vroeger leven. Hoe arm zouden we niet zijn indien er van dat alles niets ware overgebleven.

Het is duidelijk, wie schrijft wenst te blijven schrijven tot hij verstikt wordt door het pak tijd op hem. En, dan nog.