A 

Wakker geworden met een suite van Bach en, de zang van de merel in de tuin. De suite voor piano, een lang, uitgesponnen zich goed voelen, in tere klanken verteld, uitlopend, zoals ik het dacht te horen, op een gebed: Heer zorg ervoor dat ik nog lang componeren mag zoals ik hier gecomponeerd heb; het gezang van de merel: een dringende lofzang er te zijn, een aankondiging dat zijn dag goed begonnen is, dat hij gelukkig is en dat dit voldoende is. En dan ik, ik komende uit een droom, half slapend nog, me afvragend wat ik te zingen heb, ootmoedig wetende dat ik het niveau noch van Bach, noch van de merel halen zal, dat mijn gezang wat woorden zijn, na wat is van Bach en de merel, wat kruimels van woorden. Jullie zullen het dus vandaag moeten stellen met deze kruimels maar die toch meer zullen zijn dan niets, want niets is woordeloos zijn en woordeloos blijven, wat niet gebeuren zal, nu toch nog niet.

Het is maar hoe het gesteld is met mij deze morgen; hoe het woord vat heeft op mij, hoe het aandringt om meer te zijn dan wat kruimels en vooral niet, zoals een week geleden gepland, terug te grijpen naar wat van een tijd was van vier jaren vóór de tijd van nu.

B 

Dit was het begin en het einde van de blog die ik gisteren geschreven heb. De omstandigheden waren ver van ideaal en de ideeën die daarna kwamen - en die ik nu op een andere wijze brengen zal - heb ik toen niet behouden in de vorm dat ze er stonden, omdat ik de juiste vorm ervoor niet bereikt had. Zo, dat ik in de nacht een besluit heb moeten nemen om, in plaats van verder te werken aan wat er al stond, dan toch maar te gaan opzoeken wat ik in 2017 geschreven had, en dit te gebruiken als blog voor 23 april.

C 

Elke dag schrijf  ik me leeg om de volgende dag te herbeginnen. Waar haal je het, vraag je me en ik antwoord dat ik de plaats niet ken waar wat ik schrijf zou kunnen opgeslagen liggen, en het is dit ‘opgeslagen liggen’ dat me in een richting duwde die ik niet had verwacht. Ik dacht  namelijk aan een zin in het Boek van Job, aan de voorraad stenen - maar men vertaalde deze door hagelstenen en sneeuw - die Jahweh liggen had, opgeslagen in de hemel, stenen die hij gebruiken wou in tijden van oorlog, zo vertelt hij toch aan die arme Job.

Wat betekent het te lezen in een document als het Boek van Job, een hoogtepunt in de Bijbel, te lezen over een God die oorlog voert en, door de profeten van midden de achtste eeuw voor Christus, genoemd werd als ‘de God der hemelse legerscharen’. Waarom deze naam, waar haalde men dit, als ertoe geen geldige, dringende, voldoende reden zou geweest zijn? Hieruit vloeit voort wat ik hierna schrijven ga.

D 

Ik denk, en wat ik nu zeg is mijn overtuiging: we lopen hier rond met een scotoom, een blinde vlek in de ogen. We blijven totaal onbewogen als niet bestaande, bij tal van feiten uit de Bijbel en uit de geschiedenis van de volkeren die voorvielen in deze bewuste, half achtste eeuw voor Christus. Het is de tijd dat Mars, dat puntje aan de hemel, weinigen kijken ernaar en weinigen die het zien weten dat het Mars is, en toch duikt het in Rome ineens op uit het niets, als een God van de oorlog. Heeft iemand zich hier ooit afgevraagd, waarom dit zo was, waarom ze er tempels voor bouwden. Ze wisten natuurlijk niet hoe klein Mars wel was in vergelijking tot Venus en zeker tot Jupiter.

Het is de tijd dat Homerus zijn Ilias en zijn Odysseus schrijft en hij het heeft over  het onmogelijk geachte, gevecht tussen Ares (Mars) en Athene (Venus) met als resultaat enorme catastrofen op aarde. Wie bedenkt zo iets als het gevecht niet effectief en duidelijk zichtbaar zou gebeurd zijn. Het is ook de tijd van de profeten Amos, Isaïas en tal van andere  en hun beschrijvingen van de feiten, niet van deze die gebeuren gingen maar wel van deze die gebeurden, zijn opmerkelijk. Ik heb die lijst geplukt uit de Bijbel en het is een lange lijst die ik hier wel niet herneem maar die ik ter beschikking houd van geïnteresseerden als er zouden zijn.

Ik herhaal dus hier dat er, en niet zo ver af in de tijd, ooit wrijvingen - bijna-botsingen - met elektrische ontladingen zijn geweest, zeker tussen Mars en Venus en Aarde, et que cela crève les yeux  voor iemand die inzicht heeft of hebben wil op die catastrofale gebeurtenissen van toen.

E

 Het scotoom betekent, dat we niet zien ‘willen’ dat er in de hemelen, bewegingen zijn geweest, die als een soort oorlog onder de planeten Aarde, Mars en Venus, werden gezien. Dit te beginnen met de tien plagen van Egypte, in de min vijftiende eeuw, waarna er een kalmte is ingetreden, om dan te hernemen in de min achtste eeuw, en eindelijk - het begin van de Olympische spelen, tot rust te komen, de rust onder de planeten die we vandaag gelukkig voor ons, hier kennen.

F  

Dit is een ruwe, onvolledig gedocumenteerde schets van de feiten, Als je alleen Homerus leest,  als je alleen over de Mars van Rome leest, als je alleen de Bijbel leest, zijn het afzonderlijke vaststellingen zonder veel geschiedkundige waarde, gemakkelijk op zij te schuiven. Echter, als je de drie naast elkaar legt dan moet je besluiten dat er belangrijke raakvlakken zijn, en dat het midden van de achtste eeuw voor Christus getekend werd  en dit zonder enige twijfel door ‘hemelse’ catastrofen waar Mars en Venus én Aarde bij betrokken waren, alleen iemand met een interdisciplinair oog merkt dit op en trekt hieruit zijn conclusies.

Heeft de NASA zijn conclusies getrokken en is het om deze reden dat ze ten koste van heel wat inspanningen er willen in slagen meer te weten te komen op wat zich ooit op Mars zou kunnen afgespeeld hebben?

G  

Ik heb dit geschreven zonder enige precieze bronvermelding, van uit mijn geheugen. Een samenballing van honderden pagina’s literatuur over dit onderwerp, een blog zonder weerga.  Ik weet dat ik poker aan het spelen ben, et alors? Een God met een voorraad stenen in de hemel is maar al te gek, maar het is veelbetekenend voor de tijd waarin het geschreven werd.

Het wordt nu ook hoog tijd dat we dat scotoom uit ons oog verwijderen.