Wat ik gisteren schreef als eindwoord, over de  bijen en hun bevruchten van de bloesems van de kweepeer is natuurlijk onwaar. Ze dragen er hoogstens toe bij, maar het eigenlijke werk, het bevruchten zelf, is het werk van de Natuur, is het werk van de Kosmos. En dit geldt voor alle bloesems, geldt voor allen bevruchtingen, ook deze van de vrouwelijke eicel. De mens heeft hier niets in de pap te brokken, zelfs een artificiële bevruchting is niet zijn werk, hij is enkel de ‘er- voor-zorger’, het in stelling brengen van de delen ervan, opdat de Natuur zou kunnen optreden en haar werk doen: bevruchten.

Ik vraag me af of dit ooit onderwezen werd, of er de nadruk op gelegd werd dat de bevruchting, het werk is van een Meester, van iemand, zoals ik het zo graag zeg, van iemand die er is zonder er te zijn. Een wonder dus, maar een wonder dat we niet zien of niet willen zien, of niet weten dat we het zouden moeten zien.

We hebben nooit de natuur erbij betrokken, de bijen en de vlinders, de vliegen, de insecten waren ons toereikend maar het essentiële ontbrak, we hadden er geen oog voor. De Kerk evenmin, als ze gebruik maakte van een Onbevlekte Ontvangenis, alsof elke bevruchting geen onbevlekte zou zijn, want de natuur valt er niets te verwijten.

Trouwens Pasternak wist dit ver voor mij, hij schreef erover in zijn Dokter Zhivago. Maar zeg me wie heeft ooit zijn meesterwerk - want dat is het - gelezen; wie heeft er nood aan gehad te weten dat Zhivago, in gevangenschap, staande voor de boom lijsterbessen onder de sneeuw, zich verbeeldde dat het Lara was en dat hij besloot weg te vluchten uit het kamp waar hij werkte als dokter? Ik las Zhivago, ik herlas hem en ik zou hem nog herlezen om me erin te verliezen van het begin tot het einde, al weet ik wat er staat en hoe het vervolg is.

Maar het wonder van de bevruchting is voorbehouden aan schrijvers zoals Boris Pasternak, niet aan schrijvers zoals die van bij ons die ik niet noem, maar die niet zo diep gaan kijken naar wat van de dingen is.

Ik houd me dus waar de Natuur zich ophoudt en ik kijk toe. Ik kijk op naar het werk ervan dat echter, en mijn teleurstelling is enorm, is een onvatbare, onaanvaardbare pijn, als ik hoor van een jongetje van drie jaar, het achterkleinkind van de goede vriend van mij, dat op een paar maanden tijd blind is geworden en zijn leven blind zal moeten doorbrengen. Welk besef kan dit kind nu hebben over wat hem overkomt, welke beelden, welke kleuren draagt hij mee, evenwel wellicht niet bij naam. Al ken ik de kleine Bas niet, ik weet dat het hart bloedt van de ganse familie.

Dit ook is van de Natuur, het faliekante, wat het niet is. Maar welke was de aanleiding ertoe want de Natuur handelt niet blindelings, ze handelt met kennis van zaken tot in de minste quark, tot in het minste Higgsdeeltje.

Echter, beleef het eens als ouder, als grootouder, zie het maar eens gebeuren onder je ogen; en als buitenstaander - maar dat ben je nooit - schrijf er over.

Beeld je even in, wat het betekent als zijnde het werk van de Natuur en het wonder van de bevruchting die ook het werk is van de Natuur verdwijnt in het niets, verdwijnt in het onbegrip van het aanvaarden dat is wat is.

Nu ik erover geschreven heb, zullen we Bas blijven gedenken, al kennen we enkel goed zijn overgrootvader en -moeder, hem kennen we nu des te beter.