Ik lok met mijn geschriften geen nieuwe lezers aan, ik stoot nieuwkomers af. Wat doe ik eraan of, wil of kan ik er iets aan doen. Ik denk dat ik niet kan, dat, als ik schrijf, ik me beweeg in een wereld binnen de wereld waar weinigen me volgen. Gezien ik geen detective verhalen kan voortbrengen zoals Pieter Aspe het deed bij leven - God hebbe zijn arme ziel - een succes schrijver, ben ik gedoemd om te blijven wie ik ben, een sukkelatleet op de honderd meter.

Ik stel me erin. Ik reis niet meer de wereld af. Heb het trouwens, op enkele uitzonderingen na, nimmer gedaan. Ik voelde me gelukkig, ik voelde me leven in de bergen van de Val d’Anniviers, in de eerste plaats onder de vrienden aldaar, noodzakelijk opdat ik er keren zou. En later, als de vrienden verdwenen waren, bij de zee in San Juan bij Alicante.

Het eigenaardige is, en ik stel het pas nu vast, in de bergen schreef ik weinig, aan zee schreef ik bijna elke dag een gedicht; Ik heb er een verklaring voor, in de bergen leefde ik met vrienden, aan zee leefde ik met mezelf. De bergen waren de vrienden, de zee was het schrijven. Of hoe we bestaan.

En ik ondervind dat ook bij vrienden lezers, bij wie het landschap een en al inspiratie is en hen doet schrijven. We zijn aldus uit hetzelfde hout gesneden en getogen, en schrijven we niet in woorden uit onhandigheid of niet aandurven, we schrijven in gedachten een leven lang. Onze geest stopt niet, zelfs niet in de nacht als hij op wandel gaat in dromen.

In feite zijn het niet de gebeurtenissen die ons aanhalen, deze gaan verloren in de massa, het zijn de gedachten die de luchten in drijven en aanbotsen bij andere om zich ermee aan te vullen of ermee in osmose te gaan en het zijn meer de gedachten die de wereld in beweging houden dan de gebeurtenissen want deze blokkeren de beweging.

Wat voeg ik hier nog aan toe? Vandaag niets, ik heb de hoogte bereikt die ik bereiken wou, niet alleen vandaag maar elke dag van de week, van het jaar, wil ik eindigen met een hoogtepunt of, minstens een aanzet er naar toe. Dit is echter niet een eigenschap van mij, dit is een algemene eigenschap van de wereld der gedachten, die zich in en omheen ons  beweegt.

Er zich op openen is het teken van ons mens-zijn. Ik geloof niet dat er een andere is dat zo diepgaande is. We, het ik, is van het zijn en het zijn is van de geest, de enige die eeuwig is.

Het overige is aanvulsel dat uiteindelijk over boord gaat.