Na wat je gisteren te lezen kreeg van mij kun je mij voor eeuwig bannen uit je gedachten, zeggen dat ik fantaseer, dat ik me beroep op al te oude geschriften die overal rondslingeren, dat ik me beroep op de geloofwaardigheid van de Bijbel - wie doet nu zo iets? Goed dan, maar  vraag je ook, als je kijkt naar Mars, nu zichtbaar of niet, een totaal onschuldig lichtpunt aan de hemel, wat in ‘s hemelsnaam kan er een  volk toe aanzetten er een oorlogsgod in te zien? Tell me, tell me. Ik dacht hier maar aan als ik hoorde van de voorraad (hagel)stenen in de hemel. Weet dus dat ik, van wat ik schreef, van de grote lijnen ervan, geen jota wijzigen zal. Er zijn, er moeten, botsingen of bijna botsingen geweest zijn, zeker tussen Mars en Venus die zichtbaar waren én, met gevolgen, op aarde.

Ik sluit hier dat onderwerp, tenware iemand op zou staan om me te zeggen dat wat ik vertel gekheid is, onmogelijk is, maar wat ik schreef was al een lange tijd aan het broeden in mij en één beeld was er te veel aan en ik heb de gedachte uitgebroed ineens en zonder veel na te denken, heb ik samengeraapt wat ik overgehouden had in mijn geheugen, elementen ervan die ik gevonden had, tientallen jaren terug, in ‘Werelden in Botsing’ van Immanuel Velikovsky, hij ook moet de aanstoker zijn, maar ik had hem ditmaal niet nodig, ik vond mijn eigen beweegredenen waarbij de Bijbel toonaangevend was om andere gegevens die ik kende te belichten en hieraan een betekenis toe te kennen.

Nu, waarom oude koeien uit de gracht halen, waarom in deze tijden terug gaan  naar wat zich kan afgespeeld hebben in de achtste eeuw voor Christus, of welke andere eeuw ook, in welke mate heeft dit nog enige betekenis voor ons?

Geen op het eerste zicht, het is enkel een weten dat het zo was en als we bepaalde passages van de Profeten gaan herlezen, zich inbeelden welk effect dit moet gehad hebben op de mens van toen die het zag gebeuren en  er het slachtoffer van was. Meer is er niet aan, of dan toch wel, weten dat het gebeurde maar dat alles wat de planeten Mars en Venus zich stabiliseerde tot op de fractie van een seconde na. En, of Venus de ‘nieuwgekomene’ is, zoals Velikovsky ook beweert, is de zaak van hem, niet die van mij, ik weet alleen van de voorraad stenen en van de kleine Mars die tot god wordt uitverkoren door de Romeinen.

Maar, ik die schrijf elke dag, hoe kom ik nu terug tot wat ik vroeger schreef, hoe verlaat ik deze woelige waters want ik weet dat ik nu een breuk heb veroorzaakt, ik heb me begeven niet alleen op glad ijs, maar op een bepaalde periode in de geschiedenis, waar mijn voorbije blogs zeker niet thuis horen. Hoe keer ik er terug, hoe laat ik deze Mars en Venus geschiedenis achter mij, zonder al teveel sporen na te laten?

Zal de merel, zal Bach, zal het tot bloei komen van de kweepeer van enig nut kunnen zijn?