Als je, zoals gisteren, hals over kop binnenvalt in je jeugd, wat wil je hierover kwijt, welk beeld wil je je herinneren van de knaap die je waart, en verder, van de jonge man, van de rijpere man, de gehuwde man, de vader-man?

Want het oproepen van de beelden die waren, is heel wat meer dan een terugblikken op wat goed en mooi was. Als je er dieper op ingaat, is het, naar omstandigheden toe die totaal anders waren dan mooi en goed, en wordt het een zich blootgeven, een zich zelf beschuldigen en zich terzelfdertijd veroordelen voor wat verkeerd ging, of waar je helemaal niet fier op bent.

Je vermoedt wel dat elk van ons, met zo een zwartboek op zak loopt en het zelden bovenhaalt om het te herlezen. Een zwartboek dat diep in jou met  onzichtbare inkt geschreven staat, die onder een speciale lamp moet gehouden worden, een lamp die jij alleen bezit, opdat het geschrevene zou kunnen gelezen worden.

Mits de nodige moed zou je al dit verkeerde ook kunnen optekenen in een echt boek dat je wegbergen zou daarna in een omslag, verzegeld met rode lak en erop vermelden dat het boek in deze omslag je zwarte punten bevat, je ‘sins’ waar Joyce het over heeft, zijnde al het negatieve dat uit jou is ontstaan. Dat in dit boek, al dit negatieve met de hand werd neergeschreven om je ervan te bevrijden en dat de verzegelde omslag moet meegegeven met wat rest van je lichaam het uur van je begrafenis.

Je schrijft dit nu, waar je aangekomen bent, gekneusd en her opgestaan, in de nabijheid van de dood. Hoe nabij je bent weet je niet, maar waar het in je jeugd nog altijd een jaar in meer was, is het nu een jaar , een maand, een dag in min geworden.

Maar het heeft zin, het schrijven is meer dan een akte van berouw, het is een laatste maal herbeleven wat verkeerd was gegaan, geen goed praten, geen zoeken naar een verontschuldiging voor wat je deed of niet deed. Zelfs, al is het kwaad geschied, het zaad ervan uitgezaaid, en zelfs al werden wegen getrokken die anders niet zouden getrokken en bewandeld geweest zijn.

Het wordt een herconfrontatie met het gebeuren zelf om er, min of meer gezuiverd, uit op te staan.
En je denkt in deze uitzonderlijke ogenblikken aan de Mattheus-Passion van Johan Sebastian Bach in een van zijn mooiste aria’s:

 Erbarme dich, mein Gott, um meiner zähren Willen. Schaue hier, Herz und Auge weint vor dir, bitterlich.

Jij ook, zoals Bach, vraagt om dat erbarmen.

30-09-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben in mijn twee laatste blogs heel ver gegaan, zegt men me, moeilijk om te begrijpen, zegt men me. Dan maar iets helemaal anders, een klein gebeuren dat ik me herinner:

Laat september, de appelaar op de ouderlijke boomgaard met nog een allerlaatste appel hoog in de kruin. En ik me toen, jong en overmoedig, opspringend naar de laagste tak, in de boom heb gehesen om de appel te plukken. En dat dit een daad was van een wondere betekenis gezien deze een lange weergalm heeft gekend, tot vandaag – en er zijn heel wat laat september momenten tussen - tot het ogenblik dat ik me neerzette om te schrijven.

De kleine ruk die ik geven moest, het licht gekraak van de korte steel die afbrak en de koele, licht kleverige appel die ik in mijn hand hield, alle, minimale handelingen die omwille van de plaats, de tijd, het beleven van elk detail ervan, in mij een impressie hebben nagelaten die onuitwisbaar is.

Hoe kan het dat dit onbelangrijk gebeuren uit mijn jeugd, me zo duidelijk is bijgebleven. Is het omdat het zonder betekenis was of is het omdat ik op het ogenblik van de handeling, ik, uitzonderlijk, ervan bewust was dat ‘ik’ het was die de appel van de tak trok en dat het om deze reden niet een klein maar een groot gebeuren was. 

Het is Ouspensky in zijn ‘In search of the miraculous’ die deze verklaring geeft. Hij leert me dat we bewust moeten zijn én van elke handeling die we stellen én tezelfdertijd bewust dat wij het zijn die de handeling stellen. Maar het kan ook, en dan verwijs ik naar wat Bernanos in zijn ‘Journal d’un Curé de Campagne’ schrijft: ‘que les petites choses n’ont l’air de rien mais qu’elles donnent la paix; dat ik die dag in de boom gekropen ben ontdaan van alle problemen, als nieuw geboren en groot ontvankelijk en dat het plukken van die laatste appel aldus niet een klein maar een groot gebeuren is geweest.

Zijn er In mijn leven van vandaag nog dergelijke kleine gebeurtenissen die in feite grote gebeurtenissen zijn, het schrijven van deze blog bijvoorbeeld?

29-09-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik herneem hier het gedicht dat ik schreef in 2005, na lezing van wat Slavoj Zizek had verklaard wat de Islam voor hem betekende en ik hem goed begrijpen kon, omdat wat hij schreef verheffend was en in de lijn lag van wat een gebed ook voor ons kan betekenen.
Dit gedicht is een aanvulling van wat ik gisteren schreef.
 

En van de filosoof Slavoj Zizek, heb ik gelezen

'a mí me interessa la religión musulmana',

en waarom zou hij niet, ik kan

hem goed hem begrijpen.

Ik droomde even,

de ongelovige die ik was, verdwaald,

verward, was het in Ibb, in Sa’ana

was het in Kawkaban, de binnenkoer

van de moskee het was,

verder mocht ik niet,

maar het beeld van grijze baarden-mannen

van nu mijn ouderdom, me bijgebleven

gebogen over oude boeken,

in tekens opgetekend,

geschreven en herschreven

en geen sukuun ervan gewijzigd,

geen shadda, identiek zoals wat eerst

werd neergezet door handen

even vast als hun geloof.

En ik toekijkend, denkend dat ik beeld

toen was zoals zij het waren, luisterend

naar wat ze zeggen konden

over een zin, een woord, over de stam ervan

en hoe in hadiths, de Profeet

het had bedoeld of niet bedoeld.

Een ogenblik in hun bestaan,

een ogenblik in dat van mij, om te begrijpen

de donkerte en de klaarte van het woord,

zoals het ‘timshel’-woord

in Steinbecks  East of Eden.

En geknield

met hen naar Mekka tot de grond gebogen

en met hen gebeden : Allah akbar, Allah akbar,

tot Allah met de negenennegentig namen,

het getal gemerkt in  beide handen samen.

 

Hij, al rahmaan, al rahim, le Miséricordieux.
 

Ik droomde maar.

Me afgevraagd hoe ze baden, denkend

aan de Ka’aba, in een zwarte doek gekleed

bestikt met gouden letters ,

de bijna-kubus gebouwd door Abraham

en Ishmaël  met erin de zwarte steen

uit de hand van Allah neergekomen,

zijn teken zijnde, zijn zwijgend woord.

Alhoewel zovele stenen neergekomen

boven Gabaon als boven Misraïm

en andere nog met vuur gemengd.

Ik ongelovige,

respectvol toegekeken en gedacht

aan al rahmaan, al rahim, de Medelijdende,

maar niet wetende wie Hij is noch hoe Hij is,

maar als Hij is, dat Hij op alle plaatsen is,

et que le poids d’un atome ne lui échappe,

ni sur la terre ni dans les cieux[1]

En nu, na de steen die heilig is

en weggeborgen, in een afdruk

van the Wilkinson Map Anisotropy Probe

het teken, open en bekrachtigd

van wat eens het beginnend Universum was.

De vele vragen er omheen,

de voornaamste onbeantwoord nog gebleven. 

28-09-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Heb de beelden gezien, meer dan gruwelijk, hoe volgelingen van de huidige Islam, de Amerikaanse ambassadeur, Christopher Stevens in Libye hebben gemarteld en verkracht vooraleer hem te doden en hem als een trofee te tonen in de straten van Benghazi.

(http://www.nineveh.no/?p=42577). Het zijn beelden die we allen moeten gezien hebben om te weten welke Islam het is die op ons afkomt.

Ik breng dit in verband met de woorden van Salman Rushdie uitgesproken in de kantoren van zijn agent op 12 september in Londen. Le Monde[1] wijdt hier een artikel aan. Hierin wijst Salman Rushdie op de breuk die ontstaan is met de islam van zijn jeugdjaren - en van zijn vader, ‘qui était d’une grande érudition religieuse et qui avait choisi de s’appeler Rushdie en hommage à Ibn Rushd (Averroès)’ - als hij zijn ontgoocheling over wat zich in het Oosten aan het afspelen is, verwoordt:

'Quand j’étais jeune beaucoup de villes dans le monde musulman étaient des cités monopolites, de grandes cultures. On surnommait Beyrouth, le 'Paris de l’Orient'. L’islam dans lequel j’ai grandi était ouvert, influencé par le soufisme et l’hindouisme, ce n’était pas celui qui est en train de se répandre à toute vitesse. C’est pour moi une tragédie que cette culture régresse à ce point comme une blessure auto-infligée. Et je pense qu'il y a une limite au-delà de laquelle vous ne pouvez plus blâmer l'Occident'.


Uit respect voor de familieleden en vrienden van de ambassadeur die deze beelden moeten ondergaan, schrijf ik vandaag geen blog.

27-09-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De schrijver Henry Bauchau, in 1913 geboren in Mechelen, van wie ik enkele dagen geleden een gedicht overnam, is niet meer, hij was negenennegentig jaar oud. Een vriend stuurde me een knipsel uit ‘La Libre Belgique’ van 22 en 23 september met het bericht van zijn overlijden, zoals het hoort, in peis en vrede.

Behalve zijn laatste dichtbundel bezit ik ook van hem, ‘Le Présent d’Incertitude - Journal 2002-2005’ (Actes Sud 2007).

Een feit is zeker, wat ik met hem gemeen heb is de noodzaak te schrijven. We kunnen er niet omheen, het is sterker dan ons zelf. Als ik kijk naar het weinige dat ik, in zijn ‘journal’ heb onderlijnd dan val ik op zijn belijdenis:

 ‘ … je n’ai plus vraiment envie que d’écrire. Je ne suis pas parvenu à devenir un homme libre, j’ai besoin de me justifier, de devoir me justifier d’exister encore. Pour cela le seul moyen qui me reste c’est d’écrire. (pag. 231).

Echter wat we schrijven en hoe we schrijven is totaal verschillend. Ik schrijf in de hoogte of in de diepte, ik neig naar de dingen binnen in. Bauchau blijft op aarde, het kosmische, de snelheid waarmede de elektronen om hun kern gieren is geen onderwerp voor hem – wat niet wil zeggen dat hij het niet zou weten – maar dit belet niet dat hij me, in zijn dagboek, op heel wat plaatsen heeft ontroerd of bezig gehouden. Hij kleeft aan de realiteit der dingen en zijn woord en zijn taal zijn precies, stevig en poëtisch. Bij mij ligt het anders, ik kruip in het woord, ik zoek naar een betekenis in meer.

Als ik lees wat hij schreef op 25 december van het jaar 2005, volg ik hem, woord na woord, alsof ik het zelf zou geschreven hebben:

En sortant de la vie liturgique il est vrai qu’on appauvrit sa vie, il n’y a plus que trop peu de variation dans ma prière. Je devrais revenir à la Bible et au missel, mais le courage me manque. Cette période de décembre jusqu’à Noël et au solstice est bien difficile pour moi. Les jours ont cessé aujourd’hui de diminuer, ils vont bientôt reprendre un peu plus de lumière et de vigueur, quel merveilleux symbole.

Apparemment il n’y a plus beaucoup de vie proprement chrétienne dans ma famille et cependant y règne une pensée un peu confuse, une sensibilité d’origine chrétienne. (pag. 304).

IK ook voel wat mijn jeugd, wat mijn christelijke opvoeding heeft nagelaten in mij, die hunker naar het sacrale, het grijpen naar de Bijbel, het grijpen naar mijn missaal, alsof het, zoals voor Bauchau, een vorm was van gebed, een verlangen om even te stoppen met al wat ik doe en op te zien naar het mirakel dat het leven is, dat de geest is, ‘das ganz Andere’ van Horkheimer, dat dit leven omkringt.

26-09-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Heb mijn weekend-dagblad met al wat ertoe behoort, doorbladerd. Wat een woordenhoop, het werk van een respectabel aantal journalisten over hun klavier gebogen en neergeschreven wat werd ingegeven, komende van hoge en van verre oorden, waar woorden wonen en zinnen horen om bezeten te worden, elke dag en elke nacht al over de aarde. Zinnen die samen komen, in elkaar versmolten en uitgedragen worden, lijk reisduiven, in kooien bij elkaar gebracht, om in een ruk gelost te worden in Saint-Quentin, of Angoulême of Barcelona.

Heb mijn weekend-dagblad, blad na blad gescreend, bekeken al wat er geschreven stond, en uitgekozen het deel dat ik lezen zal, later op de dag, omdat de keuze overvloedig is. Ik zeg het maar al wordt het nog al eens verzwegen, maar elke dag met het blad voor mij, bewondering en ontzag voor het vele.

De arme geest te zijn, de arme redacteur die de beste woorden vond om het beste te verhalen wat er verhaald kon/mocht worden, alles neergezet, geschikt, getoond in de meest sprekende vormen om de nacht in te gaan en in de morgen te worden rond gedragen, tekeningen en foto’s en pagina’s vol teksten, te lang om allemaal te lezen, alhoewel ze toch geschreven werden om te worden gelezen.

Ik aan hen gedacht, aan de schrijvers en de fotografen, de tekenaars, en aan zij van de lay-outs, en ik vergeet er nu; gedacht aan allen, maar eerst en meest aan zij die schreven en aan de producten van hun geest, de ontzaglijk vele woorden, duizend dagbladen vol in duizend talen over duizend onderwerpen geschreven, dagelijks, zonder verpozen en wat erger, zonder zekerheid te weten of wat er geschreven staat, gelezen wordt of niet gelezen. 

Als ik mijn weekend-dagblad in de handen houd, de werken houd van de schrijvende, creërende mens, die mijn bewondering draagt, wat een massa geest ik houd, de geest die ‘zon en sterren in beweging houdt’, het ganse Universum in beweging houdt, zelfs al dacht Dante dat het ‘Amor’ was.

Ik, en mijn schamele blog, al is het maar in mini minuscule mate van zij die schrijven, ik deel van hen?

25-09-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

In ‘De Standaard der Letteren’ van 21 september bespreekt Luuk Gruwez de postuum uitgegeven dichtbundel, ‘Boemerang’ van Gerrit Komrij. Hij doet het op de wijze die hem eigen is, briljant van woord en even briljant in kwaliteit. Het is een recensie, die me duidelijk maakt dat ik ‘die’ Komrij-bundel ga neerleggen naast mij.

Ik voeg er onmiddellijk aan toe dat de zwartgalligheid en de globale visie van Komrij, verwerkt in zijn gedichten, me absoluut niet ligt. Ik heb een totaal andere visie. Ik voel me méér dan ‘een zak scheikunde’ en besta als mens uit méér dan ‘een mankementig lichaam’. En het overige, aangehaald door Gruwez, ligt me evenmin, vooral dan als Gruwez, Komrij typeert als iemand die ‘het leven niet veel zaaks vindt’, dan bedank ik er nogmaals voor Komrij te lezen.

Wat, meen ik, mijn volste rechts is.

Wat Gruwez opmerkt, toegepast op mezelf, is wel correct: ‘wie op het punt staat te sterven, heeft – als dit in zijn vermogen ligt – plotseling nog veel te zeggen’.

Ik ook sta op dit punt, is het nu nog niet, of morgen of overmorgen nog niet, met mijn stand van zaken, komt het punt er aan. Ik begrijp dus ten volle wat Gruwez bedoelt, want dat ik haast heb om de verloren tijd in te winnen – wat trouwens niet meer kan – is zeker.

Wat echter niet betekent dat ik schrijven zou – of zelfs willen – in de richting waarin Komrij zijn ‘Boemerang’ de wereld heeft in gegooid. De inhoud van mijn blogs, sedert het ontstaan ervan, is er het bewijs van. Ik durf hier zelfs een kort gedicht aan toevoegen, het eerste van een bundel gedichten: ‘Fuga die de zee is’, die ik aan het voorbereiden ben. Gedichten die ik vroeger schreef en vandaag, de herfst van 2012 mijn Muze zijnde, heb bijgewerkt.

We waren niet oud,

al waren we van jaren.

De zee daarentegen, de zee,

ze was van eeuwigheid,

onaangeroerd, almachtig,

en wij, bijwijlen erin opgenomen,

meegesleurd in overmoed

om jong te zijn

en intenser te gaan leven.

We waren niet oud

maar ondefinieerbaar

zoals van de golf het bewegen is.

We waren in die dagen, van einder

tot einder zo ruim, zo onvergankelijk,

zo licht om op te stijgen en al te weten

wat er geweten moet om niet

te vergaan

van onbenulligheid.

Hoe goed het is hier neer te zitten,

te lezen en te schrijven,

van morgenlicht tot avondrood,

welke woorden ook, of ze gelezen

of niet gelezen, ze staan er toch,

gebrand.

We waren niet oud,

al waren we van jaren.

24-09-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Weet u wat het is op zijn qui-vive zijn, wat het is een blog afmaken en onmiddellijk denken aan een volgende, omdat je zeker niet wilt dat de lezer die je bezoekt, stuit op de blog van de vorige dag.

Wat is dan de betekenis van dit fameuze voornemen, elke dag een prestatie neer te zetten om te verrassen met een onderwerp dat niets gemeen heeft met wat de vorige dag verspreid werd. Dit is zeker geen vorm van nederigheid maar het zou een teken van nederigheid kunnen zijn indien ik een blog klaar had en deze gewild zou laten liggen voor de volgende dag. Dit echter kan ik mezelf niet aandoen.

Zo gebeurt het dat je je laat verleiden, overmoedig als je bent,  door enkele verzen van Dante – zoals op 21 september - dat je er een korte blog aan wijden wilt en dat je er uiteindelijk uren ermee begaan bent om je tekst af te werken zoals je denkt dat het hoort, en een blog produceert die te lang uitvalt.

Zo gebeurt het ook nu dat ik blader in ‘Le sermon sur la chute de Rome’[1], en dat ik lees:

‘Dans la chambre les volets sont mi-clos. Elle ne veut pas que la lumière trop vive blesse les yeux de son grand-père. Elle ne veut pas non plus qu’il meure dans les ténèbres. De temps en temps il ouvre les yeux et tourne la tête vers elle. Elle lui prend la main…

En plots overvalt me de vreemde idee dat mijn laatste uur op een zelfde wijze zou kunnen verlopen. Ik in een kamer met gedempt licht en mijn kleindochter aan mijn bed, die mijn hand houdt.

En het beeld blijft me de ganse dag bij. Een vriend, Pierre H. -  hij heeft op weinig na mijn ouderdom - belt me en vraagt hoe mijn blog het stelt. En onmiddellijk denk ik aan de passage die ik las, en vertel ik hem er over en het effect dat de woorden hadden op mij, alsof het, zeg ik hem, het de allereerste maal was dat ik iets las dat ik onmiddellijk terugbreng op mezelf.

En deze avond herlas ik de woorden voor ik slapen ging, en lang nog bleven de woorden en de beelden komen zodat ik terug ben opgestaan en ze heb toegevoegd aan mijn blog dat anders een ander einde zou gekend hebben.

23-09-2012, 07:22 geschreven door Ugo d'Oorde  

Vandaag om 16.49 begint de astronomische herfst. Dit leert me mijn Sterrengids 2012[1], de zon staat dan op haar herfstpunt, het punt waarop dag en nacht even zijn. Het is van dit punt af dat  de nacht de winnende partij is en dit tot 21 december, 12.12.

De dag van de herfstequinox, valt dus niet op 21 september, dit zal slechts gebeuren, zo leert me Stichting ‘De Koepel’, in 2092. En dan nog voor de eerste maal in de gregoriaanse kalender.

Hebben we er nood aan dit te weten, niet meer denk ik, het is maar wat folklore, wat voer voor astronomen. Maar voor mij is het een van de vier belangrijke punten in het jaar, omdat het punten zijn gebonden aan het licht en de duisternis. En al heeft vandaag het licht niet meer de betekenis die het vroeger had, we kunnen er zo maar niet aan voorbij omdat het herfstpunt de aanvang is van een stilvallende natuur, van de levenssappen die hangen blijven, die geen voedsel meer naar boven stuwen.

Ik zie het in de bladeren die vergelen, ik zie het in de rozen, in de hortensia’s die hun kleur verliezen. De herfst is overal zichtbaar en als ik zie hoe teer en met zilver omfloerst het licht valt op het laatste leven is er ook de stilte in mij. Ik kwijn met de natuur, ik verdwijn in mijn schelp, in de woorden van mijn blog.

Alle resten van leven die ik nog ontmoet zijn me heilig nu, raken me dieper nu, omdat het stuiptrekkingen zijn van de natuur: de laatste kleuren, de laatste bloemen in de tuin en langs de wegen, de vorming van het zaad. De rust stolt er in weg, het is de meditatie van de natuur, die doorloopt nog tot in november misschien om dan uit te doven en weg te zinken diep in de warme aarde. Waar terug de nieuwe krachten zich klaar maken zullen om open te barsten in de vroege lente, als de zon in haar lentepunt, eens te meer loodrecht op de equator zal staan.

Dit alles is van het leven, één uitgerokken lijn lopende van het grote, het immense van het Zijn, naar de kilte van het sterven, keer op keer hernomen, als het in- en uitademen van de natuur, tijdloos gebonden aan de positie van aarde en zon.

En wij, onveranderd in wezen, ongestoord door wat zich boven ons aan het regelen is, luisterend naar het weerbericht, ons aanpassend.

Dit is ons aller lot, ook dit van mij als ik neerzit, ongeacht de positie van aarde, zon, sterren en planeten, om mijn blog te bedenken en dit tot in der eeuwigheid, want het zit al in mijn genen, ik zal verder blogs verzenden als ik er niet meer zal zijn. Natuurlijk zullen deze ‘after live’ blogs niet geschreven worden, maar verpulverd in ionen van licht, de ether ingestuurd, hopende, hopende dat ze hier op aarde, op een of ander scherm, miraculeus zullen terecht komen als een boodschap uit een of andere planeet, alsof verstuurd miljoenen lichtjaren geleden.

Zo gaat het in de wereld van het Onzichtbare, eens we erin terecht komen, maar dan ‘the later the better’.

Nog 22 september

Ann


Het is vandaag de verjaardag van mijn dochter Ann, het is langs deze weg, deze wonderlijke weg, via, via, dat ik haar een mooie, gelukkige verjaardag toewens, dit in geval ik het, om een of andere reden vergeten zou het bij monde te doen, het gebeurde ooit, wat ik, nu ik goochel met blogs, zeker wil voorkomen.

22-09-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Geen groter pijn

dan zich te herinneren de tijden van geluk

 in de dagen van ellende[1].

Dante : Inferno, Canto V, 121

Waarom is er vandaag deze zin die me onder ogen valt, deze zin van de eeuwige Dante die in het begin van zijn tocht door de Hel, kennismaakt met de geschiedenis van Francesca en Paolo, een van de prachtigste passages uit de Divina Commedia. 

Francesca en Paolo die verliefd waren op elkaar zonder er zich rekenschap van te geven. Hun liefde was echter een onmogelijke liefde gezien Francesca de vrouw was van de broer van Paolo. Maar op een dag, samen de geschiedenis lezend van Lancelot, realiseren ze zich plots wat in hen levend is als ze diep ontroerd lezen dat Lancelot zich over Ginevra buigt en haar kust. Hun liefde voor elkaar wordt hen duidelijk en zij ook kussen elkaar. En die dag, vertelt Francesca, lazen we niet meer verder.

Maar hun liefde wordt hun ongeluk want in hun liefdesspel worden ze verrast door de echtgenoot van Francesca en door hem gedood.

         Het gebeuren situeert zich in canto V van de Hel, waar, wat rest van de overledenen, de zielen, door de hevige winden worden opgejaagd. Dante ziet er twee  zielen in zijn richting komen en vraagt even met hen te mogen spreken.

‘En zoals duiven, die door het verlangen bewogen, met wijd open vleugels naar hun nest toe zweven, verlieten de twee de schare zielen om doorheen de vreselijke lucht naar ons – Dante en Vergilius - toe te komen, zo sterk was mijn vriendelijke roep’ 

En het is Francesca die het gesprek voert met Dante, en het is met de Dante en de tedere Francesca in mij, dat ik de essentie van het verhaal hier overneem.

‘O, lieve en welwillende levende die ons hier in deze duistere luchten komt bezoeken, wij die de aarde besmeurden met ons bloed, ware de koning van het Heelal onze vriend, we zouden hem bidden je vrede te schenken, omdat je medelijden toont met onze afschuwelijke toestand.

Wat u graag wilt horen zullen wij u zeggen en wat u graag wilt zeggen zullen we aanhoren, tot zo lang de wind, zoals hij nu is, zwijgt.’ 

              En Franscesca:

‘Liefde, die aan geen enkele beminde het beminnen vergeeft, maakte dat Paolo me zo behaagde dat, zoals je bemerkt, hij me zelfs nu nog niet verlaat.’[2]

Maar Dante die begrijpt hoe ongelukkig die geliefden wel waren wil weten hoe alles gekomen is en vraagt  Francesca hoe het gebeurde dat ze elkaars verborgen verlangens hebben leren kennen.

En Francesca vertelt:

‘Geen groter verdriet dan de herinneringen aan tijden van geluk in momenten van ellende.

Maar als jij zo verlangt het prille begin van onze liefde voor elkaar te kennen, dan zal ik het wenend doen. Op een dag lazen we voor ons plezier over Lancelot en de liefde die hem beving; we waren alleen in de kamer en hadden niet het minste vermoeden. Meermaals gebeurde het echter dat bij het lezen onze ogen elkaar ontmoetten en dat we verbleekten. Maar één passage was er die ons te machtig werd, toen we lazen dat de begeerde mond gekust werd door de minnaar.

Toen kuste hij, die nooit van mij gescheiden wordt, bevend mijn mond. Koppelaar was het boek en degene die het schreef: en die dag lazen we niet verder.

En Dante, die het verhaal ontroerd aanhoorde, schrijft:

Terwijl de ziel dit vertelde was de andere zo aan het wenen, dat ik diep ontroerd door dit verhaal, het bewustzijn verloor alsof ik stervende was. En ik viel zoals een dood lichaam valt.[3]

Het verhaal van de liefde tussen Francesca en Paolo, de broer van haar gehandicapte man, steunt op waar gebeurde feiten. Het geniale van Dante is dat hij er een verhaal omheen weeft waaruit blijken moet dat het, het boek over Lancelot en Ginevra van Chrétien de Troyes was  dat er de oorzaak van was, dat bij lezing ervan, het hen duidelijk werd dat ze op elkaar verliefd waren en dat geschiedde wat geschieden zou. Maar het boek dat hen samenbrengt is een vondst van Dante en het is dit dat het verhaal dubbel interessant maakt.

Daarenboven staat de grote liefde tussen Francesca en Paolo symbool voor de liefde van Dante voor Beatrice die van een totaal andere dimensie was. Beatrice trad in het huwelijk en overleed op zeer jonge leeftijd en het is pas op zijn weg door de Hemel dat Dante haar terug ontmoeten zal.

Wellicht is het om deze reden dat Dante, bij het aanhoren van Francesca in zwijm viel: ‘En ik viel zoals een dood lichaam valt’.

21-09-2012, 00:30 geschreven door Ugo d'Oorde  

In de Standaard van 19 september, een artikel van Salingram Narayanrao Balagangadhara, Directeur van het India Platform en hoofddocent vergelijkende cultuurwetenschap UGent, over de houding van de Moslims ‘die consequent moeten zijn, als ze niet willen dat ze beledigd worden onder een of andere vorm dan moeten zij ook geen andere godsdienst beledigen’.

Ik ga niet de tekst hier bespreken, die eventueel hierin zou geïnteresseerd zijn, kent de bron. Ik wil alleen de grote waarheid eruit lichten, namelijk dat de eis van de Moslims hier op neer komt: ‘dat de wereld hen moet behandelen als een uitzonderlijke religieuze gemeenschap, gelijk aan geen en superieur aan allen’.

 Want dat is hun stelregel, dit is wat ze ons tonen en verkondigen, (hier in begrepen - waar ik absoluut niet gerust in ben - de gekken, zelfmoordenaars, die niet aarzelen zich in stukken te rijten om ongelovigen, een andere soort Moslims dan zij mag ook, te doden).

En, schrijft onze ‘hoofddocent’ nog, en voor eens – zo ver is het hier gekomen - waag ik het niet er iets aan toe te voegen:

‘Het hele debat – zoals het zich nu eens te meer voor doet – gaat noch over ‘respect voor andere religies’, noch over ‘de vrijheid van meningsuiting’. Het gaat erover dat een religieuze groep, die zichzelf superieur acht aan alle anderen, eist dat heel de wereld de waarheid van deze overtuiging zou onderschrijven’.

Wij ook bevonden ons ooit in de  XIVde, XVde eeuw.

20-09-2012, 02:23 geschreven door Ugo d'Oorde  

19 september

Dichtbundel

Ik schreef in de loop der jaren enkele bundels gedichten, waarvoor slechts eenmaal een uitgever werd gezocht die me eenvoudigweg antwoordde dat de dag van vandaag poëzie zoals deze van mij niet meer gepubliceerd werd.

Wat doe je dan, je stelt je tevreden met een eenvoudige bundeling die je stuurt aan vrienden en kennissen. 

In de loop der jaren werden aldus heel wat bundels rondgestuurd, sommige vrienden hebben die allemaal zorgvuldig bewaard, zorgvuldiger dan ikzelf. Hieronder waren drie dichtbundels met de zee als centraal thema. Ik heb deze nu samengebracht onder de titel: ‘Fuga die de zee is’, omvattende: I. De Zee aan de Kaap der Tuinen, II. De Zee mijn toeverlaat, en III. Zal ik tot jou komen, filosofisch Diario.

Deze bundel is in wording, de gedichten worden herlezen, herwerkt en herschreven, maar de grote lijnen ervan blijven bewaard. Dit gebeurde echter niet eenmaal, maar ettelijke malen zodat ik nu op mijn PC moet gaan zoeken naar de allerlaatste versie. In elk geval het moet nu gebeuren. Na mij is niemand nog in staat om te beslissen welke versie behouden moet worden.

Omdat een vriend me onlangs liet weten dat hij graag lange gedichten las van mij, vergast ik hem hier en jullie allen op een voorsmaak van een gedicht uit bundel III, geschreven op maandag 20 maart 2005.

Het bekome je wel.

Lunes, 20 de marzo 2005

De eerste zin vandaag die komt maar  niet

dan maar wat schelpen tussen wieren opgezocht,

dan maar wat wortelresten tussen rotsen,

cellen en atomen in het beven van mijn handen.

Te oud geworden, te doorzichtig nu de dingen

om me heen, al ben ik, lijk zovele, blind geboren,

gezien ook wij atomen zijn

en golven van fotonen dwars door ons

en rakelings langs ons sterven.

En denkend aan wat ik las van Gould

en de echo die hier geschreven stond:

¿ Está emergiendo una nueva teoría general

de la evolución ?

Alhoewel er weinigen aan denken

omdat zo schijnbaar nutteloos,

zo onverklaarbaar ver, beangstigend als bevrijdend;

hoewel betekenisvol omdat de nieuwe theorie

onvermijdelijk naar het transcendente wijst,

wat weinigen wagen te waarderen.

Zo waarover is het dat ik schrijven wil vandaag

als het niet zou zijn over wat onzichtbaar is

en ook onzichtbaar blijven zal.

Of,

heeft het nog wel zin in andere woorden

te herschrijven al wat hierover

reeds geschreven staat?

Maar hier gezeten op mijn promontorium,

de strakke luchten,

de golven die mijn woorden zijn,

me geopend eens te meer tot Hij

die wordende is zoals het Al dat wordt.

En gehoord alhier, de zang van vele zeeën

als de stem van zij die gingen, van moeder

en van vader, van broer, van allen

die ik herdenken kan. En graag beluisteren

wil wat ze me hier te zeggen hebben,

alvorens hen te vervoegen.

Alsof hun woorden boten waren,

witte zeilen met in filigrane hun naam erop 

me tegemoet gevaren om in te schepen.

Dit hier mijn promontorium

naar het ‘ganz Andere’, dat Horkheimer wist,

en dat we kennen zullen

als we de luchten binnendringen,

opgezogen, meegevoerd op vleugels

zoals Dedalus, om niet meer te keren hier.

Ik, wie verlost me van mijn onbeschaamde ‘ik’.

Niet meer zoveel leven dat ik ben.

Hier gekomen om te gedenken zij die gingen

en ook om hen, wiens plaats hier is leeg gebleven

al zijn ze hier, al is hun woord gestold te horen,

ik hun leemte raken kan.

Hopende, hopende hier morgen weer te komen

met nieuwe woorden om nogmaals te herbeginnen

wat niet meer nodig is omdat,

zo veelvuldig dikwijls al gezegd,

geschreven, uitgebazuind, dat geest het leven is.

De zee, de geluiden van de zee

in mij gebrand.

En zee, heb je mij vandaag verrast omdat

zo lang reeds, want bijna vergeten.

Al kwam maar niet de eerste zin

die in potentie is al gedicht,

maar ook nog niet.

Als ik weg zal gaan van hier,

o God van alle goden,

o, Onfray, o, Gould en Darwin, o boom

uit het oudste veld ter wereld opgegraven,

herplant alhier in aarde,

die verpulverd is, onvruchtbaar is,

in een tuin onwaardig.

En bid ik de God van de olijven

die ook de God van mij moet zijn

dat de olijfboom groeien moge,

hij, een deel van mij.

19-09-2012, 03:41 geschreven door Ugo d'Oorde  

Met dank aan Jacques v.I.

Chaque soir, dans l’espérance du sommeil

Je sens que le jour vient où mon travail, ma vie

Ces quelques livres, ces points, ces virgules

Ne seront plus que pierres roulées dans le fracas

De l’incompréhensible torrent qui nous guide…

Het is slechts een deel van het gedicht dat ik hier overneem. Ik las het in de wachtzaal van de dokter een paar dagen terug. Ik zat er goed en rustig met die kleine prachtig uitgegeven bundel gedichten van Henry Bauchau[1], een man van mijn ouderdom – het komt er op een paar jaren niet op aan – en ik las wat ik ook, maar dan in andere woorden, regelmatig denk en schrijf.

Waar ik, van zijn idee meen te mogen afwijken, is dat ik verwacht dat wat ik schrijf, na mij, nog zal blijven verder leven, al was het maar een tijdje, en dus meer kan zijn dan ‘een hoop rollende stenen in het geweld van de onbegrijpbare stroom die ons mee voert’. 

Maar ik denk ook dat Bauchau deze gedachte in zijn achterhoofd draagt, dat ook hij hoopt dat het vele dat hij geschreven heeft, én gepubliceerd werd, wat een groot voordeel is op mij, een verlenging van zijn leven betekenen zal, zoals een symfonie van Schubert ook een verlenging betekent van het leven van Schubert onder ons.

Na de aanvang, hierboven, loopt zijn gedicht door, maar dan vertaald in mijn woorden:

Als de liefde van mijn lichaam ophoudt mijn leven te bewaren maak dan dat het altijd is - zoals bij het kind dat inslaapt met het dekentje (le chiffon) in de armen, gedrenkt in de beschermende geur van de moeder - in de weelde van het ontwaken. (dans l’abondance de l’éveil).

Zeg ik nog dat mijn gesprek met de dokter een aangenaam gesprek was, en dat haar ogen meer vertelden dan haar woorden.

18-09-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er is hier bij ons heel wat te doen geweest de laatste dagen, over de recensie van Mark Cloostermans bij een prozadebuut van Maarten Inghels, ‘de handel in emotionele goederen’ die te negatief uitviel voor de uitgever van het boek.

Ik volgde de opeenvolging van columns van op afstand, maar het ‘Overboekt’ van Veerle Vanden Bosch (de Standaard van 14 september) legt voor mij, op een meer dan overtuigende wijze het euvel bloot waaraan het proza van Inghels lijdt.

Ze haalt een tiental zinnen aan – of zijn het er meer? - die Inghels uit zijn literaire hoed heeft gehaald om zijn werk aan de man te brengen. Ik wil er twee overnemen, deze over een fietsende vrouw:

‘Hij zag haar dijen van elkaar klappen bij elke gracieuze omwenteling van haar trappers’; 

en verder, over een andere vrouw:

‘Onontkoombaar zag je de vrouwelijke toets in het interieur, de inbreng van Sylvia, die in het nieuwe leven van meneer Dons was geslopen als een traag werkend stroopmiddel’.

Nu verder ga ik niet, de andere zinnen zijn even ‘leuk’. Maar, wat zet er een uitgever toe aan dergelijke geschriften te publiceren en aan te bevelen als een ‘tijdloze roman die inslaat als een komeet’, en die ‘de radicaliteit van de jonge Harry Mulisch (combineert) met de poëtische beeldenrijkdom van de oude Leonard Cohen’.

Mulisch, jong of oud, zou dergelijke zinnen nooit hebben aan elkaar geregen, daarvoor had hij een te grote zorg voor zijn taalgebruik; over de taal van Cohen doe ik geen uitspraak, maar het feit dat het volstaat enkele zinnen uit het boek aan te halen om het een duidelijke recensie te geven, is voldoende om te weten wat vlees er in de kuip steekt.

Nu voor mij was het een verpozing, gebruik te kunnen maken van de column van Vanden Bosch om mijn blogs wat kleur te geven met de ‘van elkaar klappende dijen van een fietsster’. Het zullen dan zeker niet de dijen geweest zijn van Marianne Vos, misschien wel het gracieuze van haar traptechniek.

Wat allemaal niet belet dat ik toch enige notie heb van wat het boek, aan volgehouden inspanning, moet gekost hebben aan de jonge auteur ervan. In dit verband voegt Veerle Vanden Bosch er terecht aan toe dat ‘Maarten Inghels gebaat zou geweest zijn bij een degelijke redactie. Daar heb je tenslotte een uitgever voor’.

17-09-2012, 05:50 geschreven door Ugo d'Oorde  

Op Pink Floyd’s ‘wish you were here’.

Ik wenste dat ik was waar jij nu bent,

niets in meer maar niets in min.

Zijn waar je adem is, waar je handen

en je ogen. Waar over mij, je ogen

en je handen, opdat ik

niet meer missen zou wat is van jou.

Wat, zo dwarrelend lijk kersenbloesems

is van jou over mij, tot in mijn dag,

tot in mijn slaap tot in mijn droom.

Ik wenste bovenal je tederheid die ik

zo mis, je fezelwoorden in mijn oor,

je vingers door mijn haren, neergelegen

ergens, in het gras onder de bomen,

of in de branding van alle zeeën

die er zijn, mij om het even, als er maar

van de golven het geruis er is.

Ik wenste, ik wenste dat het hoogdag

was en alle bazuinen open en dat ik

hoog gezeten je verwelkomen kon,

in een ruk, ik naar beneden in

je armen open. Ik wenste

jij me optillend, me houdend, ronddraaiend

in je armen, ik een tol gelijk,

zo dwaas, zo klein, zo wild verlangend

Ik wenste dat het avond was, de deur

nog op een kier gelaten, je weet

maar nooit in zulke tijden, en dacht

dat jij er stond, dat jij het waart

die even binnenkwam, in het laatste licht nog wel,

wensend dat jij waart waar ik toen was.

16-09-2012, 22:51 geschreven door Ugo d'Oorde  

Mijn blogs zijn niet noodzakelijk – en meestal niet – gebonden aan de gebeurtenissen van mijn dag. Anders zou ik vandaag teruggekomen zijn op de State of Union van Barroso en zijn geplande controle op de banken, terwijl hij destijds, maar dan zeker van 2005 af, ernstig  had moeten denken aan de controle van het budget van bv. Griekenland - een reactie die in mij is blijven hangen - maar het is zelden mijn bedoeling geweest, vastgehaakt te blijven aan het dagelijks gebeuren, ook niet in mijn dagboeken. Wat niet belet dat ik met interesse de gedachtegang en gebeurtenissen van zij die het wel doen op hun blog, volgen blijf en soms aangenaam verrast ben bij wat ik lees of te zien krijg.

Het gebeurt dan dat ik ga wandelen in mijn teksten van vroeger en er enkele ga terughalen om te gebruiken als onderwerp voor mijn blog. Dit was het geval gisteren, omdat ik er nood aan had ver terug te gaan naar vroeger en Elitis mijn weg kruiste. Ik had dit verhaal over het gedicht verder kunnen uitschrijven, maar eens te meer zou ik gezondigd hebben door langdradigheid. Het verhaal in zijn totaliteit ligt wel ergens geschreven, al is het nog niet in woorden neergezet, het ligt geschreven in mijn geest. 

Ik herhaal hiermede het verhaal van mijn vriend Paul V. over Racine, die een tragedie beloofd had te schrijven voor zijn vorst,  le Roi Soleil. En toen deze, een paar  weken voor de uitvoering ervan, Racine ontmoette en hij hem de vraag stelde hoever het stond met zijn tragedie, Racine antwoordde, Sire, la tragédie est faite, je n'ai plus qu'à écrire les vers. 

In vele gevallen is het zo, mijn blog is af voor ik er begin aan te schrijven.

PS. Ik was even mis met de naam van de auteur - ik dacht aan Molière - maar Paul zette me op de goede weg.

15-09-2012, 18:42 geschreven door Ugo d'Oorde  

… Not the intens moment

Isolated, with no before and after,

But a lifetime burning in every moment

And not the lifetime of one man only

But of old stones that cannot be deciphered[1].

Of,

vandaag, een oud gebeuren dat een andere afloop had kunnen kennen. Misschien heb ik het al verteld, misschien nog niet en in dit geval is het beter dat ik het nu doe, en indien er een vorige keer was dan zal het nu toch anders verteld.

Het was de zondag dat ik terugkwam van een huwelijksfeest in de Valais en veel te vroeg voor mijn vliegtuig naar Brussel, had een vriend me afgezet bij het meer in Genève. Mensen met kinderen en zonder kinderen zaten in groepjes neer in het gras onder de bomen. Het meer, een grote effenheid van licht met aan de verre overkant, de bergen in een lichte nevel. Ik was neer gaan zitten met een dichtbundel van Odyseus Elitis[2] in de hand. En, half in gedachten, opende ik de bundel op een gedicht en las:

Her soul took on a certain lightness

From the mountains opposite

Though the day had been cruel

And tomorrow was unknown

Het was toen dat een jonge vrouw in een lang wit kleed naar mij toekwam en ging zitten op enkele meters afstand. Ze weende of ging wenen of had geweend, ze hield een wit zakdoekje in haar hand: 

Though the day had been cruel, and tomorrow was unknown.

Mijn vingers tussen de bladen van het boek zag ik hoe ze, voor zich uitstarend, haar zakdoekje weg borg in haar witte tas en, was het door de glinstering van het water, maar haar gelaat klaarde op: 

Her soul took on a certain lightness from the mountains opposite.

Het was alsof Elitis deze lijnen geschreven had precies, over deze  vrouw die uit een groot verdriet was gestapt en bij het zicht van het water en de bergen in de verte, gezeten tussen groepjes mensen en kinderen die rustig bezig waren, zich zelf had teruggevonden.

Ik dacht nog aan haar toen ik in het vliegtuig zat. Had ik gedroomd, toen ik het gedicht las en was er helemaal geen vrouw in een lang wit kleed geweest die geweend had, en had ik Elitis lezend, half in slaap, zijn woorden omgezet alsof het echt gebeurde?

Het kon. Maar ik had niet gedroomd, ik wist dat ze naast mij was komen neer zitten op het gras, haar kleed onder haar vouwend. 

Voor een lange tijd ben ik stil gebleven met de treurende vrouw, zo voelde ik toch, op enkele meters van mij, het boek in de hand, niet verder lezend dan de vier versregels, starend naar het glijden van de zeilboten op het water. Misschien wachtte ze op een woord van mij, een onbekende man die haar helpen kon met een simpel gebaar, enkele woorden die de greep om haar hart verlichten zou?

Had ik haar moeten toespreken en was dit de weg die ik had kunnen nemen, even vragen of het goed ging met haar en zien wat er op volgen zou? Maar, dit was niet de weg die in het Boek van Psalm 139 opgetekend stond voor mij. Ik ben opgestaan toen het tijd werd. Het was het ogenblik dat ze opkeek naar mij en onze ogen elkaar raakten, een fractie maar, en dat ik haar bede las.

Wat is er van een ontmoeting die kon maar niet was, Gebeurt het nog dat zij, zoals ik nu, terugdenkt aan die namiddag op het gras voor het meer, toen ze weende en er een man zat, dicht bij haar, met een dun boek in de hand. Een korte tijdspanne slechts in het leven van  zovele dingen die gebeuren of dingen die niet gebeuren, maar ogenblikken die hangen blijven, omdat ze geladen zijn met onverwachte mogelijkheden?

Misschien - maar dit is Bashevis Singer die zo iets zou schrijven - was er tezelfdertijd op een andere plaats, in een ander land, aan een ander meer, een zelfde gebeuren waar de man wel is opgestaan om naar de vrouw toe te gaan en naast haar te gaan neerzitten om haar nimmer nog te verlaten.

14-09-2012, 03:17 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een ogenblik van zwakte was mijn deel gisteren, een negatieve ingesteldheid die weerklonk tot in mijn blog, iets wat ik had kunnen/ moeten vermijden. Maar mijn blog is mijn dagboek geworden, méér dan mijn ‘diary’ en in mijn blog als dagboek heb ik niets te verbergen.

Gezegend zijn zij die zich over mij, omwille van mijn ‘andere dag’, zorgen hebben gemaakt en nu rekenen dat ik terug grijp naar de tijden van vroeger. Tijden die nog altijd doorleven in de tijden van nu of, zoals T.S.Eliot het wist als hij schrijft in zijn ‘Four Quartets’ over ‘a lifetime burning in every moment’.

Knipsels van zinnen die me zijn bij gebleven en waarmee Eliot me veroverde, zodat vele van mijn gedichten door hem werden beïnvloed en hij aldus een groot impact heeft gehad op de wijze waarop ik, met de jaren, ben gaan schrijven: ‘de tijd van een ganse leven brandend in elk ogenblik’ als regel  aannemend.

Het komt er niet op aan te weten of ik geslaagd ben of niet, ik alleen weet wat ik aan Eliot heb gehad, zoals ik ook heel wat ik verschuldigd ben aan Maurice Gilliams. Twee schrijvers die op de achtergrond van de literatuur zijn gaan leven, maar die, gezien mijn ouderdom bij mij nog steeds in de hoogste schuif zijn blijven liggen.
Maar wie kan me hiervoor een verwijt toesturen. Dit te vertellen hier geeft me rust.

13-09-2012, 05:58 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elke dag, als ik slapen ga, heb ik alles gegeven wat in mij is. Het bed is mijn bevrijding. Ik val als een blok en verdwijn in de meest vreemde dromen waarvan ik me bij het ontwaken niets meer herinner, maar de dromen zijn er.
 

En dan is er de morgen, het eerste licht, en dan de middag en dan is, hoe gebeurt het, alles anders ineens. Het is een gesloten, donkere dag. Heb geen verlangen om buiten te gaan, om een dagblad te lezen, om een boek te openen. Ik wil enkel gaan neerliggen en me in te beelden hoe de dingen zullen zijn als ik er niet meer ben, de dingen ontdaan van mij, mijn boeken in hun rek, mijn dagboek open op de tafel met de laatste zin die ik schreef, een verwarring van losse bladen en knipsels, mijn tekeningen aan de muur, als alles nog spreken zal van mij.

Ik lig zwaar op mijn bed, de ogen als ontstoken met een begin van wazigheid. Alles sluiten, alles opbergen, ogenblik in ogenblik, immer verder. Kijken naar het uurwerk op de nachttafel, hoe de tijd opschuift, niets te schrijven, niets en niets en niets.

Het is een andere dag.

12-09-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Heb ik de moed en het vertrouwen in mezelf, om de gedichten die ik in het verleden geschreven heb te publiceren, durf ik het aan deze open en bloot de wereld in te sturen en het risico te lopen me voor altijd belachelijk te maken?

Ik herlees het lang gedicht dat ik schreef onder de titel ‘Fuga die de Zee is’ - in feite zijn alle gedichten van de laatste jaren zee-gedichten en kan ik onder deze titel alles bundelen – maar elk gedicht is meer een filosofische beschouwing dan poëzie. Het is meer T.S Eliot die ik voor ogen heb gehad, zonder erin te slagen het sterk poëtische van Eliot te benaderen, wat me onder de neus zal geduwd worden als mijn bundel ooit waardig wordt gevonden voor een recensie. 

En, als ik afga op wat Gruwez vertelt – hij had er duidelijk moeite mee - over een bundel gedichten van Ronelda S. Kamfer[1], (De Standaard van 7 september) dan kom ik voor mezelf – maar wie ben ik – tot het besluit dat ik niets gemeen heb met de poëzie van deze jonge dame. Wat zo licht en poëtisch is bij haar, is zwaar en vol bij mij, zodat de twijfel me overvalt als ik lees: 

vandaag is het mijn huildag

ik trek mijn witte jurk

aan en ga blootsvoets voor

de zee staan met

de parels van mijn oma

om mijn nek… 

En het gedicht gaat op zelfde wijze nog elf regels verder. Je hoeft dus niet zo veel te zeggen te hebben als het maar met poëzie is opgetuigd, zonder al te veel inhoud wat woorden samen brengen, omwille van het beeld van het woord zelf dat dan meestal verrassing is. Maar ik, ik denk immer in de diepte en grijp naar wat ik denk schoonheid te zijn. Ik heb daarenboven mijn ouderdom dus zou ik, in een ruk, al mijn gedichten moeten publiceren, waarin ik mijn ganse bezit aan beeld, gevoel en geest etaleer. Evenwel, meen ik begrepen te hebben dat er in deze wereld geen nood meer is om schoonheid uit te strooien.

Heb vandaag - de vorige dagen ook al -  niets dan vragen. Al wat ik schrijf is een vraagstelling, mijn ganse leven is er een geweest. Ik ben een vraag voor mezelf en het is die persoon die ik voor de leeuwen wil gooien.

Het doen of het niet doen is de kwestie. Zo, waar kom ik uit?

11-09-2012, 00:23 geschreven door Ugo d'Oorde