xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Er is hier bij ons heel wat te doen geweest de laatste dagen, over de recensie van Mark Cloostermans bij een prozadebuut van Maarten Inghels, ‘de handel in emotionele goederen’ die te negatief uitviel voor de uitgever van het boek.

Ik volgde de opeenvolging van columns van op afstand, maar het ‘Overboekt’ van Veerle Vanden Bosch (de Standaard van 14 september) legt voor mij, op een meer dan overtuigende wijze het euvel bloot waaraan het proza van Inghels lijdt.

Ze haalt een tiental zinnen aan – of zijn het er meer? - die Inghels uit zijn literaire hoed heeft gehaald om zijn werk aan de man te brengen. Ik wil er twee overnemen, deze over een fietsende vrouw:

‘Hij zag haar dijen van elkaar klappen bij elke gracieuze omwenteling van haar trappers’; 

en verder, over een andere vrouw:

‘Onontkoombaar zag je de vrouwelijke toets in het interieur, de inbreng van Sylvia, die in het nieuwe leven van meneer Dons was geslopen als een traag werkend stroopmiddel’.

Nu verder ga ik niet, de andere zinnen zijn even ‘leuk’. Maar, wat zet er een uitgever toe aan dergelijke geschriften te publiceren en aan te bevelen als een ‘tijdloze roman die inslaat als een komeet’, en die ‘de radicaliteit van de jonge Harry Mulisch (combineert) met de poëtische beeldenrijkdom van de oude Leonard Cohen’.

Mulisch, jong of oud, zou dergelijke zinnen nooit hebben aan elkaar geregen, daarvoor had hij een te grote zorg voor zijn taalgebruik; over de taal van Cohen doe ik geen uitspraak, maar het feit dat het volstaat enkele zinnen uit het boek aan te halen om het een duidelijke recensie te geven, is voldoende om te weten wat vlees er in de kuip steekt.

Nu voor mij was het een verpozing, gebruik te kunnen maken van de column van Vanden Bosch om mijn blogs wat kleur te geven met de ‘van elkaar klappende dijen van een fietsster’. Het zullen dan zeker niet de dijen geweest zijn van Marianne Vos, misschien wel het gracieuze van haar traptechniek.

Wat allemaal niet belet dat ik toch enige notie heb van wat het boek, aan volgehouden inspanning, moet gekost hebben aan de jonge auteur ervan. In dit verband voegt Veerle Vanden Bosch er terecht aan toe dat ‘Maarten Inghels gebaat zou geweest zijn bij een degelijke redactie. Daar heb je tenslotte een uitgever voor’.