xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Mijn blogs zijn niet noodzakelijk – en meestal niet – gebonden aan de gebeurtenissen van mijn dag. Anders zou ik vandaag teruggekomen zijn op de State of Union van Barroso en zijn geplande controle op de banken, terwijl hij destijds, maar dan zeker van 2005 af, ernstig  had moeten denken aan de controle van het budget van bv. Griekenland - een reactie die in mij is blijven hangen - maar het is zelden mijn bedoeling geweest, vastgehaakt te blijven aan het dagelijks gebeuren, ook niet in mijn dagboeken. Wat niet belet dat ik met interesse de gedachtegang en gebeurtenissen van zij die het wel doen op hun blog, volgen blijf en soms aangenaam verrast ben bij wat ik lees of te zien krijg.

Het gebeurt dan dat ik ga wandelen in mijn teksten van vroeger en er enkele ga terughalen om te gebruiken als onderwerp voor mijn blog. Dit was het geval gisteren, omdat ik er nood aan had ver terug te gaan naar vroeger en Elitis mijn weg kruiste. Ik had dit verhaal over het gedicht verder kunnen uitschrijven, maar eens te meer zou ik gezondigd hebben door langdradigheid. Het verhaal in zijn totaliteit ligt wel ergens geschreven, al is het nog niet in woorden neergezet, het ligt geschreven in mijn geest. 

Ik herhaal hiermede het verhaal van mijn vriend Paul V. over Racine, die een tragedie beloofd had te schrijven voor zijn vorst,  le Roi Soleil. En toen deze, een paar  weken voor de uitvoering ervan, Racine ontmoette en hij hem de vraag stelde hoever het stond met zijn tragedie, Racine antwoordde, Sire, la tragédie est faite, je n'ai plus qu'à écrire les vers. 

In vele gevallen is het zo, mijn blog is af voor ik er begin aan te schrijven.

PS. Ik was even mis met de naam van de auteur - ik dacht aan Molière - maar Paul zette me op de goede weg.