xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Een ogenblik van zwakte was mijn deel gisteren, een negatieve ingesteldheid die weerklonk tot in mijn blog, iets wat ik had kunnen/ moeten vermijden. Maar mijn blog is mijn dagboek geworden, méér dan mijn ‘diary’ en in mijn blog als dagboek heb ik niets te verbergen.

Gezegend zijn zij die zich over mij, omwille van mijn ‘andere dag’, zorgen hebben gemaakt en nu rekenen dat ik terug grijp naar de tijden van vroeger. Tijden die nog altijd doorleven in de tijden van nu of, zoals T.S.Eliot het wist als hij schrijft in zijn ‘Four Quartets’ over ‘a lifetime burning in every moment’.

Knipsels van zinnen die me zijn bij gebleven en waarmee Eliot me veroverde, zodat vele van mijn gedichten door hem werden beïnvloed en hij aldus een groot impact heeft gehad op de wijze waarop ik, met de jaren, ben gaan schrijven: ‘de tijd van een ganse leven brandend in elk ogenblik’ als regel  aannemend.

Het komt er niet op aan te weten of ik geslaagd ben of niet, ik alleen weet wat ik aan Eliot heb gehad, zoals ik ook heel wat ik verschuldigd ben aan Maurice Gilliams. Twee schrijvers die op de achtergrond van de literatuur zijn gaan leven, maar die, gezien mijn ouderdom bij mij nog steeds in de hoogste schuif zijn blijven liggen.
Maar wie kan me hiervoor een verwijt toesturen. Dit te vertellen hier geeft me rust.