xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

In ‘De Standaard der Letteren’ van 21 september bespreekt Luuk Gruwez de postuum uitgegeven dichtbundel, ‘Boemerang’ van Gerrit Komrij. Hij doet het op de wijze die hem eigen is, briljant van woord en even briljant in kwaliteit. Het is een recensie, die me duidelijk maakt dat ik ‘die’ Komrij-bundel ga neerleggen naast mij.

Ik voeg er onmiddellijk aan toe dat de zwartgalligheid en de globale visie van Komrij, verwerkt in zijn gedichten, me absoluut niet ligt. Ik heb een totaal andere visie. Ik voel me méér dan ‘een zak scheikunde’ en besta als mens uit méér dan ‘een mankementig lichaam’. En het overige, aangehaald door Gruwez, ligt me evenmin, vooral dan als Gruwez, Komrij typeert als iemand die ‘het leven niet veel zaaks vindt’, dan bedank ik er nogmaals voor Komrij te lezen.

Wat, meen ik, mijn volste rechts is.

Wat Gruwez opmerkt, toegepast op mezelf, is wel correct: ‘wie op het punt staat te sterven, heeft – als dit in zijn vermogen ligt – plotseling nog veel te zeggen’.

Ik ook sta op dit punt, is het nu nog niet, of morgen of overmorgen nog niet, met mijn stand van zaken, komt het punt er aan. Ik begrijp dus ten volle wat Gruwez bedoelt, want dat ik haast heb om de verloren tijd in te winnen – wat trouwens niet meer kan – is zeker.

Wat echter niet betekent dat ik schrijven zou – of zelfs willen – in de richting waarin Komrij zijn ‘Boemerang’ de wereld heeft in gegooid. De inhoud van mijn blogs, sedert het ontstaan ervan, is er het bewijs van. Ik durf hier zelfs een kort gedicht aan toevoegen, het eerste van een bundel gedichten: ‘Fuga die de zee is’, die ik aan het voorbereiden ben. Gedichten die ik vroeger schreef en vandaag, de herfst van 2012 mijn Muze zijnde, heb bijgewerkt.

We waren niet oud,

al waren we van jaren.

De zee daarentegen, de zee,

ze was van eeuwigheid,

onaangeroerd, almachtig,

en wij, bijwijlen erin opgenomen,

meegesleurd in overmoed

om jong te zijn

en intenser te gaan leven.

We waren niet oud

maar ondefinieerbaar

zoals van de golf het bewegen is.

We waren in die dagen, van einder

tot einder zo ruim, zo onvergankelijk,

zo licht om op te stijgen en al te weten

wat er geweten moet om niet

te vergaan

van onbenulligheid.

Hoe goed het is hier neer te zitten,

te lezen en te schrijven,

van morgenlicht tot avondrood,

welke woorden ook, of ze gelezen

of niet gelezen, ze staan er toch,

gebrand.

We waren niet oud,

al waren we van jaren.