xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Met dank aan Jacques v.I.

Chaque soir, dans l’espérance du sommeil

Je sens que le jour vient où mon travail, ma vie

Ces quelques livres, ces points, ces virgules

Ne seront plus que pierres roulées dans le fracas

De l’incompréhensible torrent qui nous guide…

Het is slechts een deel van het gedicht dat ik hier overneem. Ik las het in de wachtzaal van de dokter een paar dagen terug. Ik zat er goed en rustig met die kleine prachtig uitgegeven bundel gedichten van Henry Bauchau[1], een man van mijn ouderdom – het komt er op een paar jaren niet op aan – en ik las wat ik ook, maar dan in andere woorden, regelmatig denk en schrijf.

Waar ik, van zijn idee meen te mogen afwijken, is dat ik verwacht dat wat ik schrijf, na mij, nog zal blijven verder leven, al was het maar een tijdje, en dus meer kan zijn dan ‘een hoop rollende stenen in het geweld van de onbegrijpbare stroom die ons mee voert’. 

Maar ik denk ook dat Bauchau deze gedachte in zijn achterhoofd draagt, dat ook hij hoopt dat het vele dat hij geschreven heeft, én gepubliceerd werd, wat een groot voordeel is op mij, een verlenging van zijn leven betekenen zal, zoals een symfonie van Schubert ook een verlenging betekent van het leven van Schubert onder ons.

Na de aanvang, hierboven, loopt zijn gedicht door, maar dan vertaald in mijn woorden:

Als de liefde van mijn lichaam ophoudt mijn leven te bewaren maak dan dat het altijd is - zoals bij het kind dat inslaapt met het dekentje (le chiffon) in de armen, gedrenkt in de beschermende geur van de moeder - in de weelde van het ontwaken. (dans l’abondance de l’éveil).

Zeg ik nog dat mijn gesprek met de dokter een aangenaam gesprek was, en dat haar ogen meer vertelden dan haar woorden.