xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

… Not the intens moment

Isolated, with no before and after,

But a lifetime burning in every moment

And not the lifetime of one man only

But of old stones that cannot be deciphered[1].

Of,

vandaag, een oud gebeuren dat een andere afloop had kunnen kennen. Misschien heb ik het al verteld, misschien nog niet en in dit geval is het beter dat ik het nu doe, en indien er een vorige keer was dan zal het nu toch anders verteld.

Het was de zondag dat ik terugkwam van een huwelijksfeest in de Valais en veel te vroeg voor mijn vliegtuig naar Brussel, had een vriend me afgezet bij het meer in Genève. Mensen met kinderen en zonder kinderen zaten in groepjes neer in het gras onder de bomen. Het meer, een grote effenheid van licht met aan de verre overkant, de bergen in een lichte nevel. Ik was neer gaan zitten met een dichtbundel van Odyseus Elitis[2] in de hand. En, half in gedachten, opende ik de bundel op een gedicht en las:

Her soul took on a certain lightness

From the mountains opposite

Though the day had been cruel

And tomorrow was unknown

Het was toen dat een jonge vrouw in een lang wit kleed naar mij toekwam en ging zitten op enkele meters afstand. Ze weende of ging wenen of had geweend, ze hield een wit zakdoekje in haar hand: 

Though the day had been cruel, and tomorrow was unknown.

Mijn vingers tussen de bladen van het boek zag ik hoe ze, voor zich uitstarend, haar zakdoekje weg borg in haar witte tas en, was het door de glinstering van het water, maar haar gelaat klaarde op: 

Her soul took on a certain lightness from the mountains opposite.

Het was alsof Elitis deze lijnen geschreven had precies, over deze  vrouw die uit een groot verdriet was gestapt en bij het zicht van het water en de bergen in de verte, gezeten tussen groepjes mensen en kinderen die rustig bezig waren, zich zelf had teruggevonden.

Ik dacht nog aan haar toen ik in het vliegtuig zat. Had ik gedroomd, toen ik het gedicht las en was er helemaal geen vrouw in een lang wit kleed geweest die geweend had, en had ik Elitis lezend, half in slaap, zijn woorden omgezet alsof het echt gebeurde?

Het kon. Maar ik had niet gedroomd, ik wist dat ze naast mij was komen neer zitten op het gras, haar kleed onder haar vouwend. 

Voor een lange tijd ben ik stil gebleven met de treurende vrouw, zo voelde ik toch, op enkele meters van mij, het boek in de hand, niet verder lezend dan de vier versregels, starend naar het glijden van de zeilboten op het water. Misschien wachtte ze op een woord van mij, een onbekende man die haar helpen kon met een simpel gebaar, enkele woorden die de greep om haar hart verlichten zou?

Had ik haar moeten toespreken en was dit de weg die ik had kunnen nemen, even vragen of het goed ging met haar en zien wat er op volgen zou? Maar, dit was niet de weg die in het Boek van Psalm 139 opgetekend stond voor mij. Ik ben opgestaan toen het tijd werd. Het was het ogenblik dat ze opkeek naar mij en onze ogen elkaar raakten, een fractie maar, en dat ik haar bede las.

Wat is er van een ontmoeting die kon maar niet was, Gebeurt het nog dat zij, zoals ik nu, terugdenkt aan die namiddag op het gras voor het meer, toen ze weende en er een man zat, dicht bij haar, met een dun boek in de hand. Een korte tijdspanne slechts in het leven van  zovele dingen die gebeuren of dingen die niet gebeuren, maar ogenblikken die hangen blijven, omdat ze geladen zijn met onverwachte mogelijkheden?

Misschien - maar dit is Bashevis Singer die zo iets zou schrijven - was er tezelfdertijd op een andere plaats, in een ander land, aan een ander meer, een zelfde gebeuren waar de man wel is opgestaan om naar de vrouw toe te gaan en naast haar te gaan neerzitten om haar nimmer nog te verlaten.