Vandaag om 16.49 begint de astronomische herfst. Dit leert me mijn Sterrengids 2012[1], de zon staat dan op haar herfstpunt, het punt waarop dag en nacht even zijn. Het is van dit punt af dat  de nacht de winnende partij is en dit tot 21 december, 12.12.

De dag van de herfstequinox, valt dus niet op 21 september, dit zal slechts gebeuren, zo leert me Stichting ‘De Koepel’, in 2092. En dan nog voor de eerste maal in de gregoriaanse kalender.

Hebben we er nood aan dit te weten, niet meer denk ik, het is maar wat folklore, wat voer voor astronomen. Maar voor mij is het een van de vier belangrijke punten in het jaar, omdat het punten zijn gebonden aan het licht en de duisternis. En al heeft vandaag het licht niet meer de betekenis die het vroeger had, we kunnen er zo maar niet aan voorbij omdat het herfstpunt de aanvang is van een stilvallende natuur, van de levenssappen die hangen blijven, die geen voedsel meer naar boven stuwen.

Ik zie het in de bladeren die vergelen, ik zie het in de rozen, in de hortensia’s die hun kleur verliezen. De herfst is overal zichtbaar en als ik zie hoe teer en met zilver omfloerst het licht valt op het laatste leven is er ook de stilte in mij. Ik kwijn met de natuur, ik verdwijn in mijn schelp, in de woorden van mijn blog.

Alle resten van leven die ik nog ontmoet zijn me heilig nu, raken me dieper nu, omdat het stuiptrekkingen zijn van de natuur: de laatste kleuren, de laatste bloemen in de tuin en langs de wegen, de vorming van het zaad. De rust stolt er in weg, het is de meditatie van de natuur, die doorloopt nog tot in november misschien om dan uit te doven en weg te zinken diep in de warme aarde. Waar terug de nieuwe krachten zich klaar maken zullen om open te barsten in de vroege lente, als de zon in haar lentepunt, eens te meer loodrecht op de equator zal staan.

Dit alles is van het leven, één uitgerokken lijn lopende van het grote, het immense van het Zijn, naar de kilte van het sterven, keer op keer hernomen, als het in- en uitademen van de natuur, tijdloos gebonden aan de positie van aarde en zon.

En wij, onveranderd in wezen, ongestoord door wat zich boven ons aan het regelen is, luisterend naar het weerbericht, ons aanpassend.

Dit is ons aller lot, ook dit van mij als ik neerzit, ongeacht de positie van aarde, zon, sterren en planeten, om mijn blog te bedenken en dit tot in der eeuwigheid, want het zit al in mijn genen, ik zal verder blogs verzenden als ik er niet meer zal zijn. Natuurlijk zullen deze ‘after live’ blogs niet geschreven worden, maar verpulverd in ionen van licht, de ether ingestuurd, hopende, hopende dat ze hier op aarde, op een of ander scherm, miraculeus zullen terecht komen als een boodschap uit een of andere planeet, alsof verstuurd miljoenen lichtjaren geleden.

Zo gaat het in de wereld van het Onzichtbare, eens we erin terecht komen, maar dan ‘the later the better’.

Nog 22 september

Ann

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Het is vandaag de verjaardag van mijn dochter Ann, het is langs deze weg, deze wonderlijke weg, via, via, dat ik haar een mooie, gelukkige verjaardag toewens, dit in geval ik het, om een of andere reden vergeten zou het bij monde te doen, het gebeurde ooit, wat ik, nu ik goochel met blogs, zeker wil voorkomen.