xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
 

De schrijver Henry Bauchau, in 1913 geboren in Mechelen, van wie ik enkele dagen geleden een gedicht overnam, is niet meer, hij was negenennegentig jaar oud. Een vriend stuurde me een knipsel uit ‘La Libre Belgique’ van 22 en 23 september met het bericht van zijn overlijden, zoals het hoort, in peis en vrede.

Behalve zijn laatste dichtbundel bezit ik ook van hem, ‘Le Présent d’Incertitude - Journal 2002-2005’ (Actes Sud 2007).

Een feit is zeker, wat ik met hem gemeen heb is de noodzaak te schrijven. We kunnen er niet omheen, het is sterker dan ons zelf. Als ik kijk naar het weinige dat ik, in zijn ‘journal’ heb onderlijnd dan val ik op zijn belijdenis:

 ‘ … je n’ai plus vraiment envie que d’écrire. Je ne suis pas parvenu à devenir un homme libre, j’ai besoin de me justifier, de devoir me justifier d’exister encore. Pour cela le seul moyen qui me reste c’est d’écrire. (pag. 231).

Echter wat we schrijven en hoe we schrijven is totaal verschillend. Ik schrijf in de hoogte of in de diepte, ik neig naar de dingen binnen in. Bauchau blijft op aarde, het kosmische, de snelheid waarmede de elektronen om hun kern gieren is geen onderwerp voor hem – wat niet wil zeggen dat hij het niet zou weten – maar dit belet niet dat hij me, in zijn dagboek, op heel wat plaatsen heeft ontroerd of bezig gehouden. Hij kleeft aan de realiteit der dingen en zijn woord en zijn taal zijn precies, stevig en poëtisch. Bij mij ligt het anders, ik kruip in het woord, ik zoek naar een betekenis in meer.

Als ik lees wat hij schreef op 25 december van het jaar 2005, volg ik hem, woord na woord, alsof ik het zelf zou geschreven hebben:

En sortant de la vie liturgique il est vrai qu’on appauvrit sa vie, il n’y a plus que trop peu de variation dans ma prière. Je devrais revenir à la Bible et au missel, mais le courage me manque. Cette période de décembre jusqu’à Noël et au solstice est bien difficile pour moi. Les jours ont cessé aujourd’hui de diminuer, ils vont bientôt reprendre un peu plus de lumière et de vigueur, quel merveilleux symbole.

Apparemment il n’y a plus beaucoup de vie proprement chrétienne dans ma famille et cependant y règne une pensée un peu confuse, une sensibilité d’origine chrétienne. (pag. 304).

IK ook voel wat mijn jeugd, wat mijn christelijke opvoeding heeft nagelaten in mij, die hunker naar het sacrale, het grijpen naar de Bijbel, het grijpen naar mijn missaal, alsof het, zoals voor Bauchau, een vorm was van gebed, een verlangen om even te stoppen met al wat ik doe en op te zien naar het mirakel dat het leven is, dat de geest is, ‘das ganz Andere’ van Horkheimer, dat dit leven omkringt.