xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Op Pink Floyd’s ‘wish you were here’.

Ik wenste dat ik was waar jij nu bent,

niets in meer maar niets in min.

Zijn waar je adem is, waar je handen

en je ogen. Waar over mij, je ogen

en je handen, opdat ik

niet meer missen zou wat is van jou.

Wat, zo dwarrelend lijk kersenbloesems

is van jou over mij, tot in mijn dag,

tot in mijn slaap tot in mijn droom.

Ik wenste bovenal je tederheid die ik

zo mis, je fezelwoorden in mijn oor,

je vingers door mijn haren, neergelegen

ergens, in het gras onder de bomen,

of in de branding van alle zeeën

die er zijn, mij om het even, als er maar

van de golven het geruis er is.

Ik wenste, ik wenste dat het hoogdag

was en alle bazuinen open en dat ik

hoog gezeten je verwelkomen kon,

in een ruk, ik naar beneden in

je armen open. Ik wenste

jij me optillend, me houdend, ronddraaiend

in je armen, ik een tol gelijk,

zo dwaas, zo klein, zo wild verlangend

Ik wenste dat het avond was, de deur

nog op een kier gelaten, je weet

maar nooit in zulke tijden, en dacht

dat jij er stond, dat jij het waart

die even binnenkwam, in het laatste licht nog wel,

wensend dat jij waart waar ik toen was.