Er zijn dagen dat ik rondloop in het huis alsof ik nog een eeuwigheid te leven heb alsof er geen einde is dat me wacht, een afscheid nemen van al wat ik hier heb en bezit. Want zoals het einde van de maand er aan komt, is er ook mijn einde dat in het zicht komt.

Ik weet het dus en ik schrijf het. Eigenlijk is het omgekeerd, ik schrijf erover omdat ik er nu  en dan aan denk.  En dit ‘nu en dan’ betekent zeer sporadisch, maar Ik vergal er mijn dagen niet mee.

Ik blijf dingen schrijven zoals ik gisteren schreef, uitgelaten en met de overmoedigheid die het leven me biedt want waarom zou ik niet een overmoedigheid aan de dag leggen, waarom zou ik niet schrijven van uit de hoogte en niet van dicht bij de grond.

Al mijn geschriften getuigen van mijn positieve ingesteldheid, gisteren nog heb ik getracht dit op een duidelijke wijze te onderlijnen al weet ik niet goed meer hoe ik dit volbracht heb, alle voorgaande dagen stollen zich in wat ik nu zal schrijven en wat morgen, op 1 november. Echter je weet maar nooit wanneer het onvermijdelijke aanklopt. Een val is voldoende, een struikeling, een ogenblik onachtzaamheid als ik opsta of door het huis loop.

Het zijn de ‘einde-oktoberdagen’ die me deze gedachten opleveren, de gevoelens op de vooravond van Allerheiligen die een zwaarmoedigheid opwekken, een mist optrekken over wat was en hoe het was, alles samen gebracht, gedachten als een kluwen wol, in mijn handen gehouden en los gekomen.

Ik moet eraan voorbij zonder treurgezangen. En het zal wel, het licht van de morgen is van een vreedzame helderheid, het wekt vertrouwen dat de dag in bezinning verlopen zal,  wat rustiger dan anders, meer begaan met vroeger dan met wat komen kan.

Zo gaat het in het leven, soms staat het stil.

31-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wie was ik als kind van mijn ouders, eenvoudige, werkende mensen, opgegroeid in een landelijke omgeving tussen weiden en bossen zonder paden, abelen in de beemden en weegbree en smeerwortel en ereprijs en sint-janskruid en zovele andere bloemen en planten. Ik heb dit allemaal beleefd, en vlinders en bijen, en eksters in de bomen en merels in de hagen en eieren in de nesten, en kastanjes en hazelnoten en de geur van de meidoorn in de lente, de geur van de kamperfoelie in de avond.

Een wereld van duizend wonderen. En ik zou moeten geloven, dat dit alles niet de minste betekenis heeft, dat dit alles er zo maar gekomen is, een exceptionele toevalligheid, zonder enige reden van bestaan?

Zeker is, denk ik nu, dat ik meer een kind van de natuur was dan een kind van mijn ouders. Het is de natuur waarin ik ben opgegroeid die me gevormd heeft samen met enkele boeken die mijn wegen gekruist hebben, om aan te komen waar ik nu, met fluiten en trommels aan het verkondigen ben dat er Iets is dat enorm is, onoverzichtelijk is, onverklaarbaar is, maximaal is.

Wat ik de vorige dagen schreef, is de aanleiding tot wat ik vandaag schrijven wil; is de bron van wat ik morgen schrijven zal, steeds maar trachten te verduidelijken, trachten dieper door te dringen tot het magische van het leven.

Ik kijk dan niet naar wat er gebeurt in de wereld: het afschuwelijke van oorlogen - zoals nu, in feite de ene God die het opneemt tegen de andere God - het vernederende van lijden en sterven onder het puin. Zaken die komen en voorbijgaan, maar ik kijk naar wat van het Leven is, hoe dit leven in elkaar zit, hoe een orchidée tot bloei komt, hoe een egelantier zijn zaadbol vormt en kleurt, hoe de bladeren gelen in de herfst en naar beneden dwarrelen waar ze vergaan zullen.

Dit alles is van het Grote Leven, het overige is van de mens en zijn gebeuren dat hij uitlokt of ondergaat, maar dat niets gemeen heeft met wat ligt achter de dingen, van wat zich voor doet in de diepte van het zijn.

Zeg ik dat ik ben van de diepte van het zijn en niet van de dingen die gebeuren; dat ik geworden ben van wat de geest me leert en niet van wat ik zie rondom mij, en dat ik hiermee, voor de wereld van nu – ook de literaire wereld - in een verloren positie ben gekomen.

Ik neem die erbij, én omdat het deze is die me eigen is, én omdat, zelfs indien ik het willen zou, het te laat is om er nog iets aan te wijzigen.

30-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat van de morgen is, is van de goden, wat van de nacht is, is van de dromen, tussenin is er de dag die van de omstandigheden is, en alles is van de tijd die van de kosmos is, die van het begin van alle beginnen is. Welke wijsheden we ook verkondigen, ze komen voort uit dit begin.

Dit zijn mijn eerste woorden vandaag, si Dieu me prête vie, hoop ik er nog vele te schrijven omdat het woord mijn hartslag is, mijn leven. Maar van de tijd weet je dat je hem niet tegen houden kunt. Je kunt wel dingen doen en boeken lezen, je kunt wel wandelen gaan en vertellen over wat is of, neer gaan liggen op de sofa, maar de tijd neemt je mee, jij, tollend met de aarde om de zon, waartegen je je niet kunt verzetten.

Spreken over de tijd is zoals spreken over de dood en wat er is na de dood; de tijd is verbeelding gezien we er geen vat op hebben, maar van de dood weten we dat het een metamorfose is, een overgang is naar een nieuw, een ander soort van leven.

Want we zijn materie wat het lichaam betreft, cellen en moleculen, maar we zijn ook atomen en elektronen, we zijn ook neutrino’s.

‘Neutrino’s die ‘massa noch lading hebben, ze hebben  wel energie en een momentum. Omdat ze zo goed als met niets interageren worden we onophoudelijk  doorzeefd door neutrino’s, ze vliegen moeiteloos door alles heen.[1]

Ze zijn zo klein zijn dat ze misschien niets anders dan geest kunnen zijn, de geest die er in den beginne moet geweest zijn en waaruit we zijn ontstaan.

IK verwacht dat eerder laat dan vroeg de specialisten van de Quantum Physics erop uit zullen komen dat de minimaalste bouwstenen van ons lichaam deeltjes geest zijn en dat deze deeltjes weten, kennis zijn en kennis opstapelen, en dat de dood hier geen vat op heeft.

Je herhaalt dit maar. Je krijgt er niet genoeg van het te herhalen, nu vooral op de drempel van 1 november, op de drempel van het herbezinnen over de dood die ons wacht..

[1] Verstraete Frank en Broeckaert Céine: ‘Waarom niemand kwantum begrijpt en er toch iets moet over weten’. Pag.228. www.Lannoo.com

29-10-2023, 05:57 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik blader soms in mijn vele dagboeken in de hoop er inspiratie op te doen om mijn pagina te schrijven, maar ik vind er weinig dat me vandaag dienen kan. Het is alsof ik een persoon geworden ben, verschillend van de man van de dagboeken en het kan, omdat ik nu meer dan ooit geconfronteerd ben met de eeuwigheid die me wacht en mijn dagen nu verlopen geprojecteerd op een totaal andere achtergrond. Ze zijn in elk geval meer gevuld met dingen van de geest dan met dingen van de wereld, ze staan er bol van, moeilijk om vol te houden. Gelukkig misschien want soms ga ik, zo voel ik het aan, een stap te ver, over de grens van het ‘zichtbare’. Ik kan er weinig aan doen het ligt in mijn aard diep en ver te gaan, ik heb al te veel woorden neergezet opat ik me tevreden zou stellen met       het gewoon dagelijkse.                               

Meer en meer stel ik me de vraag hoe het verder moet nu ik meer en meer het gevoel heb alles gezegd te hebben wat mijn gedachtewereld betreft. Moet ik terug naar de simpelheid der dingen of ben ik het opgaan in de kleine dingen van het leven verloren?

Een vriend die me bezocht gisteren en het had over het gewone in zijn leven verbaasde me omdat ik van hem meer had verwacht, dat hij me zou gesproken hebben over een boek dat hij gelezen had of een idee die bij hem opgekomen was over wat het leven is.

Heeft hij het aangevoeld dat ik meer verwachte van hem, ik denk het niet, hij was vol van wat hij me te vertellen had en vroeg  zich niet af of ik er belang in stelde of niet. In dit opzicht ben ik een onmogelijke persoon geworden. Ik die altijd geschreven heb - komende van Bernanos en le curé de Crecy - dat ‘les petites choses n’ont l’air de rien  mais elles donnent la paix’, ben dit nu aan het negeren?

Shame on me.

28-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe begint een beeldhouwer aan een blok azobe-hout? Is het, zoals ik ooit hoorde, dat hij, het beeld in potentie af zijnde in zijn geest, maar de overtollige stukken weg te kappen heeft. Is het niet meer dan dat?

Zo simpel kan het evenwel ook niet zijn. Ik denk eerder dat het werk ontstaat tijdens het scheppingsproces zelf, dat het gebeurt zoals bij mij, ik die vertrek van uit een eerste zin en geleidelijk aan kom tot een eindresultaat dat zich gevormd heeft tijdens het schrijven zelf met nog niets ervan in het zicht op het ogenblik dat ik begonnen ben.

Het is zoals een plant die opschiet uit een zaadkorrel en, volgens Rupert Sheldrake (°1942), gebruik makend van de morfische resonantie, weet hoe ze verder groeien moet.

Echter, hoe het ook gebeurt, het is een creatief proces waaraan niet te ontkomen is en het is, in welk geval ook, het werk van de Natuur – van de geest in de mens of de geest in de Natuur – er ontstaat wat er nog niet was, iets nieuw dat verwondering/verbazing is of dan toch zou moeten zijn hetzij in de positieve, hetzij in de negatieve zin.

Maar wat de uitkomst ook moge zijn,  het komt niet van zelf, het vergt een inspanning van de geest, het vergt een concentratie en het vergt tijd, tijd en nog eens tijd.

In dit opzicht meen ik te hebben vastgesteld in mijn omgeving, dat er meer en meer kunstenaars opstaan uit de gewone lagen van de bevolking van wie je het vijftig jaar geleden niet zou verwacht hebben. Maar nu staan ze  er.

Ik interpreteer dit als het werk van de Kosmos in de mens!

27-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Na een te korte nacht sta ik terug in de realiteit van het ’erzijn’ en ben ik terug op zoek naar woorden om te zeggen wat ik nog niet te zeggen heb.

Het  komt erop neer dat ik me elke morgen wakker schrijf en me creatief instel op de mogelijkheden van de dag, mogelijkheden die er zijn de ene dag wat meer of wat minder dan de vorige. Zeker minder als ik denk aan wat ik gisteren schreef want verder en dieper kan ik niet gaan, mijn laatste volzin is een samenvatting van wat ik essentieel te vertellen heb. Ik heb er lang over gedaan, een gans leven er naar uitgekeken en er uiteindelijk deze zin uit gepuurd.

’Und was nun kleiner Mann?’ Hoe moet ik verder?

Er is wellicht maar één mogelijkheid en die is zoeken te herbeginnen en via een andere weg tot hetzelfde besluit te komen.

Dit is dan, overschaduwd door de dagelijkse beslommeringen, de gedachtewereld waarin ik terecht kom als ik neerzit om te schrijven of lang uitgestrekt neerlig, de handen gekruist, op mijn bed in de woonkamer. Ik ben dan alleen met mezelf, vertoevend in een rijk waar ik alle wegen uit kan. Ik volg dan deze wegen, smalle of brede, die getrokken worden in dat landschap van mij, ongeacht of je me als lezer volgen zult of niet. Om dan, eens te meer zoals vandaag, uit te komen waar ik niet dacht uit te komen.

Hiermede komt het essentiële van wat ik onbewust in petto had  tevoorschijn en kan ik sluiten op de vele ‘in petto’s’ die ik nog wens uit te klaren in de dagen, weken, maanden misschien die zich nog openen zullen op mij.

Is het niet zo, ik hoop het toch.

Ik beeld me dan in dat ik in het oog word gehouden door ‘Iets’ dat eigen is aan de elektronen van het Universum.

En nogmaals: ‘honni soit qui mal y pense’.

26-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

‘Teilhard n’était pas physicien, mais anthropologue. Il a tiré d’une étude minutieuse de toute l’évolution, depuis la Matière inerte, jusqu’au Vivant, puis au Pensant, la conviction qu’une certaine forme d’Esprit doit se loger dans chaque parcelle de Matière aussi petite soit-elle. Cette matière est donc faussement qualifiée de inerte, elle possède déjà des caractéristiques pensantes.’[1]

Het is een eigenschap van ‘ l’ Esprit’, in de mens te evolueren naar een toenemende complexiteit, zegt Teilhard, maar hij zegt niet wat ik zeg dat het dankzij de evolutiewetten die ingebakken zitten in het bewegend Universum dat we evolueren naar een grotere complexiteit, ‘une complexification s’accompagnant d’ une plus grande conscience’, ik voeg er aan toe een groter bewustzijn  van onze integratie in het werk van de Kosmos.

Ik wil me absoluut niet hoger achten dan Teilhard de Chardin, mijn God, absoluut niet, Teilhard was een pionier, hij was de eerste om zo diep te kijken in de Materie én, er een filosofie uit te puren maar ik denk dat ik me baserend op zijn werk en dit van Charon een stap verder mag gaan en zeggen dat de Kosmos een rol speelt in de gang van zaken wat  de Geest van de mens betreft.

Het is omdat ik stel dat het Universum er is omwille van de mens die er moest zijn dat ik kan stellen dat het, het Universum is dat zorgt voor de evolutie van de geest in de mens, een evolutie gedragen door de wetten van de natuur.

[1] Jean E. Charon over Teilhard de Chardin in ‘Mort, voici ta défaite’, Albin Michel 1979, page 33.

25-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elke dag sta ik voor jullie met wat woorden die soms het intiemste van mijn gedachten weergeven zonder dat ik me afvraag of je die wel wenst te kennen. Wat ik nog altijd niet weet en alleen kan opmaken uit het aantal dat me nog bezoekt.

Als ik er logisch over nadenk, me baserend op de gegevens die ik krijg stop ik ermee om mijn woorden in te loggen en schrijf ik ze nog enkel voor mezelf al was het maar om me op te peppen en mezelf te bewijzen dat ik nog leef, dat er nog in mij een kracht aanwezig is die zich uiten wil via het woord want als ik die kracht verwaarloos - en het zou zo veel gemakkelijker worden - dan verwaarloos ik de geest in mij. Ik heb nu helemaal geen keuze meer, ik ben veroordeeld verder te gaan of ik nu gelezen wordt of niet.

Ik moet dit al ettelijke malen geschreven hebben want het is een gedachte die regelmatig de kop opsteekt, een waarheid voor mij omdat ik het zo aanvoel.

En hierbij stel ik me de vraag, de geest van de Kosmos die me omhult hoe is die aanwezig, kan hij er zijn zonder enige materiële vorm, hoe minimaal die ook zou zijn?

En hier ga ik weer: als ik lees en hoor dat de studie van de wereld van een elektron niet gebeuren kan zonder dat het resultaat van het  onderzoek mede bepaald wordt door de onderzoeker zelf, dan schijnt het me toe dat hier wetenschappelijk bewezen wordt dat het elektron ‘weet’ dat het bekeken wordt, dat het dus een eigenheid bezit die ons moet doen nadenken over het ‘wezen’ ervan; over wat er binnenin aanwezig is aan ‘kennis’, aan inzicht.

Ik schrijf dit niet zo maar ‘lichtzinnig’, velen tot Einstein toe moeten hierover nagedacht hebben, maar ze zijn er niet blijven bij stilstaan, dan toch niet bij mijn weten.

Jean Emile Charon (1920-1998) een schitterend man, een man naar mijn hart – l’ Einstein français maar dan op een ander gebied – wist het wel hij schreef: ‘Mort voici ta Défaite’ en ‘L’Esprit cet Inconnu’ .

Verplichte lectuur eens je een zekere leeftijd hebt bereikt.

24-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Mijn leven is, naast dat van het schrijven ook van de zee geweest, ook van de bergen geweest en van de bossen en de velden uit mijn jeugd, maar de beelden en de impressies die deze hebben nagelaten zinken dieper en dieper weg. Het is zo ver gekomen dat ik ze eerder kwijt wil dan ze te laten heropleven. De reden is dat die beelden eerder pijn dan vreugde oproepen, omdat ze een teruggaan zijn – en we kennen dit allemaal eens een bepaalde leeftijd bereikt - naar momenten van geluk en zorgeloosheid; momenten die tal van mogelijkheden in zich droegen en openbaringen waren. Vandaag, nuchter denkend heb je er nog weinig aan, zoals je heel weinig hebt aan een maaltijd die op het scherm van je televisie wordt klaar gemaakt.

Zo kan ik landschappen oproepen die indruk hebben gemaakt op mij, omwille van tal van feiten die er zijn aan vooraf gegaan, feiten die jij als lezer niet kent. Het landschap dat ik dan beschrijf is ontdaan van al dit bijkomstige dat eigenlijk de basis is waarop mijn oordeel gebaseerd is. Hoe wil ik dan dat jouw oordeel erover strookt met dat van mij.

In de rust van de morgen lag ik te denken aan de kleine dingen van vroeger, afdalend naar het verste punt in mijn jeugd, en heb  ik een verwarring van beelden en gebeurtenissen teruggevonden: kleuren en gevoelens waaruit ik ben opgestaan, zo talrijk dat nu, elk deel ervan evenwaardig is aan het andere: de vrienden die ik had, de dagen in de herfst, kastanjes en hazelnoten, de vuren die we stookten, de grachten met helder stromend water en de papieren bootjes erin, de smalle wegels in het bos, en in het heetste van de zomer de plaatsen met erica en hoge grassen en wij dronken van de vele geuren van hars en eik en humus. Dit alles en zoveel meer nog te noemen met enkele woorden terwijl het allemaal zo veel is geweest, een caleidoscoop van herinneringen in en over elkaar, dagen die seizoenen waren en seizoenen jaren, waaruit je bent tevoorschijn gekomen.

Je zegt het wel, niet meer terug te willen blikken, maar de beelden overvallen je en je neemt ze zoals ze komen. Omdat ze je leven zijn en je een geschrift na te laten hebt;

Enkele momenten uit je dag opgetekend: een foto in woorden die je nam.

23-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe kijk ik neer op die ‘bijna losbandige’ geschriften van mij; hoe beoordeel ik deze als ik voor de zoveelste maal herbegin verder flanerend over de struikelwegen van het woord?

Ik betracht hierbij voortdurend in de lijn te blijven van wat literatuur wordt genoemd. Het wordt telkens, zo hoop ik toch, een stukje proza geschreven op een bepaald moment van de dag, verkerend in een bepaalde stemming soms goed gestructureerd soms losweg zoals gisteren neergezet in een ingebeeld landschap       van mij en van niemand anders.

En hier sta ik dan, ik mag me gelukkig achten dat ik elke dag een stukje proza schrijven kan en mag. Een mens moet inzien en het er bij nemen dat hij beperkingen heeft, dat niet iedereen een groot componist, schilder of schrijver kan worden of zijn; dat er eisen, voorwaarden zijn waaraan moet worden voldaan. Eens je dit begrepen hebt, kun je je grote dromen afbouwen, en zonder al te veel illusies verder gaan op de weg die je, lang geleden, onachtzaam misschien, hebt ingeslagen.

En dan stel ik me de vraag of ik, met wat ik schrijf, mijn lezers boeien kan en, of het boek dat ik schreef – en nu een stille dood aan het sterven is - niet wenselijk en beter ware geweest indien ik een poging had gedaan om een ‘echt’ boek te schrijven gebaseerd op een verhaal dat zich, niet in de diepte maar in de breedte afgespeld zou hebben?

Het is die weg die ik had kunnen bewandelen. Ik heb wel een poging gedaan in die richting, maar als ik herlees wat ik schreef dan is het onvoldoende, ben ik op heel wat plaatsen niet hoog-creatief geweest, heb ik me niet, zoals een vriend me schrijft – en hij heeft het van Kristien Hemmerechts – durven ’smijten’, heb ik me niet hals over kop in het ijle gestort om te zien waar ik uitkomen zou.

In andere woorden, wat ik geschreven heb is misschien samenhangend wat de inhoud betreft, maar de verhaallijn is te zwak, te hol opdat het boeien zou.

Ik heb het wel geschreven maar ik heb niet in de diepte beleefd wat ik schreef.

Jammer.

22-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je schrijft wat je te binnen valt, niet wetende waar je heen wilt, niet denkend, noch aan de aandacht die je eist van je lezer, noch aan zijn oordeel over  wat je schrijft.

En erna, hoe besta je, hoe, eens gezegd wat je te zeggen had, breng je je uren door tot de nacht er is en de slaap?

Je hebt er geen helder antwoord op, je doolt maar wat rond, stopt even hier, even daar, maar, al beweer je het dikwijls, een vast, stevig doel heb je niet meer. Ondanks de vele projecten die je hebt neergeschreven en uitgebazuind, niets ervan is uitgekomen, alle voornemens zijn op de drempel blijven liggen, misschien even tot in de achtertuin geraakt, waar de merels zijn, de meesjes en, de kraaien als het winderig is, maar verder, nada.

Vraag dus niet, hoe het zo ver gekomen is dat je, eens je blog er staat, berooid in woord en verhaal, toch nog blijft denken dat je dit nog gaat doen of dat, terwijl niets meer wordt aangeraakt of herbekeken.

Je komt niet verder, ongeacht of het regent, of de uren lichtend zijn: je schrijft je woorden die nodig zijn - te ondoorgrondelijk zullen velen zeggen - stoïsch sta je op en stoïsch ga je slapen.  Zo zijn je dagen en of je de toon, het timbre, de kleur, de ideeën van vroeger nog halen zult valt te betwijfelen.

Wat is het dat hier geschreven staat? Is het een biecht of een vooruitzien, is het verleden of kan het ook toekomst zijn. Je zult het pas later weten, later of er nog stuwkracht in jou aanwezig is om op te staan uit een soort geestelijke lethargie die nu over jou hangt.

Vreemd is de man die dit geschreven heeft: het is geen testament, geen visie op de toekomst, het is maar dat hij is zoals hij is, soms niet in de hand gehouden en hij de gewone weg verlaten heeft, om te beginnen aan een lange wandeling tot diep in de vallei, waar blauwe paarden staan tussen de veldbloemen en tussen de aalscholvers die zijn neergestreken.

Vandaag is het te laat, morgen dan misschien, als de sterren zullen bleken en de winden zullen komen, voor eenmaal gelijktijdig uit oost en west, uit noord en zuid. Iets wat nimmer ooit gebeurde. Hij was er door getroffen en meende dat hij het toch schrijven moest.

In een zekere zin, uitgelaten, tomeloos!

21-10-2023, 06:15 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik begin zelden waar ik de vorige dag gestopt  ben, maar vandaag doe ik het wat ik stelde me de vraag, gezien mijn stelling dat het Universum er gekomen is omwille van de mens, omwille van  de geest van de mens, of de Geest, het ‘Ik’ van het Universum, nauwgezet opvolgt wat de mens hier op aarde aan het doen is, om zich ervan te verzekeren dat de mens op de goede weg is en indien niet, het ‘IK’ tussenkomen zou?

Ik denk dat Hij/Zij – het IK - helemaal niet ermee bezig  is. Hij/Zij heeft zijn/haar natuurwetten uitgerold en deze ‘kunnen’, zoals het Universum zelf, niet anders dan verlopen zoals oorspronkelijk  'bedacht'.

Er is dus niemand die toeziet op wat we hier uitspoken, we evolueren verder in de vooropgestelde richting, uiterst traag maar zeker.

En nu, vandaag, wat gebeuren moest gebeurde.

Er werd aangebeld door twee heren, ‘gezanten van een zekere God van een zekere Bijbel’. Ze spraken me over psalm 37 uit  hun  Bijbel, die ik achteraf opzocht in mijn King James van 1611:

37, 09 ' For evil doers will be cut off: but those that wait upon the LORD they shall inherit the earth.'

En, 37, 11: 'But the meek shall inherit the earth; and shall delight themselves in the abundance of peace.

Waarmede de 'gezanten' me bewijzen wilden dat de wereld ging toebehoren aan de 'goeden'.

Ik wil hiermede niet benadrukken dat ik geloof in de voorspellingskracht van  de psalmen uit de Bijbel, maar ik vond het treffend omdat ik enkele ogenblikken ervoor geschreven had dat in de oorspronkelijke evolutiewetten geschreven stond dat de mens evolueren zou naar meer geestelijk vermogen, naar een hoger begrip van de toestand waarin hij verkeert ten opzichte van die LORD, wie deze ook moge zijn.

Normaliter wordt zo iets toeval genoemd, ik noem het een samenloop van omstandigheden want ware ik nog niet begonnen aan mijn blog, het bezoek van de 'gezanten' ware onopgemerkt gebleven. Nu heb ik er (dankbaar) gebruik van gemaakt en zullen zij verbaasd verder gegaan zijn  om het later te vermelden wellicht aan hun broeders en zusters.

Zo gaat het dan op een onooglijke plaats in de wereld, terwijl er op andere plaatsen andere meer sprekende dingen gebeuren.

Zeker is: de 'onooglijke  gebeurtenisssen wens ik niet te missen.

20-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Aarzeling die je plots overvalt: je denkt dan niet verder te schrijven, alles gesloten te houden, dat het geen zin meer heeft woorden te schrijven zoals je dacht om daarna door enkelen nog gelezen te worden. Aarzeling die menselijk is.

Maar wat je gisteren schreef is exact, momenten van zwakheid duren niet lang, worden vergeten want je hebt er behoefte aan om dat gesprek, dat je dag aan dag houdt met jezelf, uit te schrijven, of beter nog, het is het schrijven zelf dat het gesprek is dat je houdt met jezelf.

Dit is dan het leven dat je leidde in je dagboek de laatste veertig jaar. Je vertelde in die tijd over wat er gebeurde in de wereld, en wat je erover dacht; je vertelde over de boeken, dagbladen en tijdschriften die je las. Je legde de gegevens eruit naast elkaar. Je vond openingen die, zo meende je toch, dichter bij de waarheid lagen. Maar je weet nu dat die waarheid een groot aantal facetten kent en dat je telkens hoogstens één facet ervan kunt benaderen. En dan nog, je wilt - om even terug te grijpen naar wat je een paar dagen geleden aangaf - absoluut niet één zekerheid aankleven.

Je las ook de Bijbel, je las over de gebeurtenissen die van de hand Gods waren maar je twijfelde omdat deze niet strookten met het beeld dat je had van God. Maar je twijfelde niet aan het bestaan van een IK, het IK  van het Universum dat gewild de mens had voortgebracht, de mens die een product was van Hem en zeker niet het resultaat van een toevalligheid en om dit hier achter te laten is er niet de minste aarzeling.

Dit is mijn zekerheid, een zekerheid die ik nodig  zal hebben als mijn ogenblik gekomen is. In feite heb ik deze altijd nodig als ik schrijven gaat elk woord wordt er mee  besprenkeld.

Heb ik nu iets nieuws gebracht? Neen, niets nieuws, wel anders.

19-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik vond overgeschreven op een kaartje de zin terug van een Franse schrijver, Roger Grenier (1919-2017) die hij schreef op zijn 97ste:

‘Ecrire pour moi a tourné à l’habitude, pour ne pas dire à la manie. Une manie dans laquelle je m’enfonce chaque jour davantage, de sorte qu’à présent, je suis incapable de ne goûter aucune autre activité, aucune autre distraction’.

En

‘Pourquoi des milliers de Français noircissent-ils du papier à longueur d’année, sans la moindre garantie d’être publiés?’ Ik denk soms hetzelfde als ik uitkijk naar een eerste zin, om er een blog rond te weven.

En in feite is ook mijn antwoord, in zekere zin, weinig bemoedigend, ik ben nog goed enkel en alleen in het schrijven, hiermede vul ik een groot deel van mijn actief zijn, maar ik, ik weet waarom ik het doe, het is om nog een zekere kwaliteit aan mijn leven te geven, opdat ik hier niet zou rondlopen als een oud en totaal versleten man. Wellicht was het ook de reden waarom Roger Grenier schrijven bleef, gezien zijn leeftijd, een jaar ouder dan ik nu.

Maar wat er ook van zij, Ik beleef er, ondanks de moeite die het me kost, vreugde en voldoening aan als ik zie dat mijn woorden geschreven staan, soms meer gevleugeld, soms meer geladen al naar gelang de omstandigheden. Elke dag heeft aldus een voorzijde en een keerzijde, de ene zijde is a struggle, de andere een verpozen, een herademen na de worsteling met het woord.

En nog iets waar Grenier niet aan dacht, het schrijven beurt me op, het houdt me jong en levendig. En is het niet zo, is het maar inbeelding dat het zo is, dan is het een zelfophemeling waaraan ik me dag aan dag schuldig maak.

Dit is nu eenmaal het lot van iemand qui n’est bon qu’a écrire.

 PS. 

Een snuggere Geraardsbergenaar die in Zofingen CH woont, vroeg aan ‘CHAT GPT’ een tekst te schrijven van 200 woorden over de gotisch kathedralen. Het resultaat volgt hier.

Title: The Enigmatic Beauty of Gothic Cathedrals Gothic cathedrals stand as architectural marvels, their imposing spires reaching for the heavens and their intricate designs leaving admirers in awe. These majestic structures, built primarily between the 12th and 16th centuries, represent an enduring symbol of human creativity and faith. One of the defining features of Gothic cathedrals is their soaring height, achieved through pointed arches, ribbed vaults, and flying buttresses. This innovation allowed for expansive, sunlit interiors that felt close to the divine. Stained glass windows, often depicting biblical scenes, filtered this light, creating an ethereal atmosphere inside. The facades of Gothic cathedrals are adorned with intricate sculptures, often recounting religious narratives. The most famous of these, Notre-Dame de Paris, boasts stunning sculptures of saints and kings on its facade, inviting visitors to ponder the stories they represent. Gothic cathedrals are not just architectural masterpieces; they are also a testament to the faith and dedication of those who built them. Each stone placed and each detail carved were expressions of devotion. These cathedrals continue to inspire admiration and curiosity, attracting visitors from around the world who seek to unravel the enigmatic beauty of these timeless treasures.

Moraliteit:

Welke zekerheid heb je nog dat wat je te lezen krijgt van mij, wel degelijk van mij is en niet van CHAT GPT?

Wees gerust als dan zou het een last in plaats van een vreugde worden.

18-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wie is het die me nog leest, of wie zijn zij die in de loop van de dag even denken aan mij en op een verloren ogenblik gaan bladeren om te vinden wat ik geschreven heb? Hoe verloopt het mijn woorden, hoe worden ze onthaald, eens ontbloot, eens terug tot leven gekomen?

Ik schrijf maar en blijf het doen; dag in dag uit breng ik woorden samen, stijgt het aantal pagina’s tot een cijfer dat ik nimmer had verwacht. En ik ga maar verder, zonder omzien, blindelings de tijd in. Ik bereik aldus het hart van de herfst om nog verder te gaan in de richting van het jaareinde dat er eens te meer schijnt aan te komen voor mij. We zijn er nog niet, verre van, maar het zou kunnen dat ik een nieuw jaartal binnen ga. Gesterkt door wat voorbij is, zie ik het gebeuren, al weet je maar nooit.

Ondertussen blijven, schijnbaar de sappen stijgen in boom en planten, deze blijven stevig groen. De druivelaar is nooit zo hoog gestegen en de trossen druiven waren nooit zo talrijk. Ook de vijgenboom is uitgegroeid tot bijna abnormale dimensies en het aantal vijgen is groot, of ze nog zullen rijpen is een andere vraag, ze zullen wellicht verschrompelen en afvallen als het winter wordt, wat geen zekerheid meer is, dus er blijft nog een greintje hoop, de hoop die ik ook heb hier nog wat rond te lopen, het hoofd hoog gehouden en de gedachten nieuw zoals ze nog nooit waren.

Dit is al het nieuws dat ik heb deze morgen, maar ik wacht op het licht dat me overvallen zal, straks als ik even buiten ga een warme sjaal om mij geslagen. Als je me kent, zie je me gaan licht gebogen, de haren in de wind.

En met het licht zal ik weten wat ik beter had geschreven, maar dit hoor je dan wel een volgende keer. Want eigenlijk gaat er niets verloren.

17-10-2023, 02:42 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je kunt, zo voel je het aan als je  begint, hoogstens bereiken wat je al schreef maar er niet meer boven uit stijgen, je tijd is voorbij. Maar ook je wilt niet machteloos toe zien, je wilt herhalen wat er al staat, opnieuw en opnieuw; verhalen in andere woorden en in andere omstandigheden, hopende, altijd hopende, want hoop is wat je nog overblijft. Zo waar zwerf je uit vandaag, welke regionen zul je gaan opzoeken om er lange ogenblikken te verblijven, verstild in het woord dat je dagen vult, dat je leven is, je eiland waar je in onderduikt waar er geen concurrentie is?

Een feit is je bent niet ingesteld zoals gisteren, je voel je een ander.

Vandaag, hart van vele jaren, blijf rustig. Het licht is gekomen traag maar met de grootste zekerheid  heeft het zich vastgezet en uit de duisternis ben je opgestaan om te zijn wat je altijd bent geweest, een man van het woord dat geschreven moet worden. Zo twijfel niet, laat je horen, zeg dat je sterk staat in wat je schrijft en dat je schrijft zonder al te veel fiorituren.

Je bent een van de zovele die de realiteit der dingen ontvluchten willen en opstaan uit de massa om wat méér te zijn of wat minder onbekendheid te verwerven. Of je er in slaagt of niet het is een stelling die je ingenomen hebt en die je houden wilt.

En toch iemand in jou zou willen gaan neerliggen, de ogen gesloten, luisteren naar wat Klara te bieden heeft, maar je wordt, zoals altijd opgejaagd als klein wild, jou wordt geen rust meer gegund, eens je begonnen bent moet je presteren. Zo, de vraag die je niet verlaat wie is het die zich openbaart achter de persoon die je bent?

Zo, blijf rustig hart van vele jaren, wat jij nog bereiken kunt is jezelf verbazen met wat je nog te schrijven hebt vandaag en morgen en de dagen erna, als deze er nog zouden komen.

Heb je nu iets nieuw geschreven of, heb je herhaald wat je al geschreven hebt?

16-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Alsof je het nog niet wist maar telkens, komende uit het duistere en het vide van de nacht, wil ik mijn woorden onmiddellijk licht en frêle om te beseffen dat ik er ben, hoe ik er ben heeft nog geen belang. Het zijn de eerste ogenblikken die ik grijpen wil, om mijn dag te betreden met een gevoel van dankbaarheid en mijn morgen te beleven in  mijn  eerste woorden die nazinderen zullen over de uren die komen, getemperd zoals het elke dag gebeurt door de muziek van ‘Klara’, voor het ogenblik, het kan niet beter, het Lento uit het eerste pianoconcerto van Dmitri Sjostakovitsj, een Lento dat me vóór dag en dauw in een lichte vervoering brengt, een gift die ik ontvangen mocht om deze woorden hier met het aroma van de poëzie te besprenkelen.

Ik vraag me dan af hoe het komt dat een mens zo iets schrijven gaat de dag van vandaag?

Maar het is een mens die gestold in zijn  alleen-zijn alles gezet heeft op wat hij nog bezit en wat hem dienstig kan zijn om dit alleen-zijn te doorbreken. En het is heel wat dat hij heeft, het puilt uit: de muziek in al haar veelvuldige schoonheid van klanken en zijn geschriften verspreid over zijn  harde schijf die hij zo terug kan halen, en dan de boeken om hem heen. De vele boeken die hij kent, en soms zijn het maar nog enkele details ervan die hij zich nog herinnert en, de boeken die hij aan het lezen is – ja, hij is terug gaan lezen! – en de boeken die er liggen  om gelezen te worden en er zijn er heel wat, met nu sedert een paar dagen, als het summum, de ‘Essays’ van Stefan hertmans.

Hij weet wel niet wanneer hij deze lezen zal, of hij er nog de tijd zal voor vinden, maar hij weet dat het boek er is,  het staat als een beeldhouwwerk op de kast, hij kent al  een derde ervan van vroeger en de  rest is in potentie al gelezen en dit al geeft hem zuivere  vreugde.

Al dit dat hij nog heeft, buiten de kinderen die omheen hem ‘zweven’ en eigenlijk het orgelpunt zijn.

PS.

Ik schreef dit de morgen en de voormiddag van 14 oktober. In de avond was er op ‘Classica’ de Negende van Beethoven, een werelddocument.

15-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik overdrijf natuurlijk als ik zeg dat ik verga van ongeduld om mede te delen telkens me wat nieuw te binnen valt en dit zonder omwegen en zonder om te zien binnen breng in mijn geschriften, gedachten over de dingen die zich voordoen reëel of ingebeeld om aan te tonen waar ik sta of waar ik hoop te komen.

En het gebeurt dat Ik denk aan een symfonie van Beethoven, aan het ‘Allegretto’ uit zijn Zevende  en droom ik ervan dit Allegretto ooit in  woorden uit te drukken niet zo duidelijk, niet zo klaar afgelijnd, maar uitkomend in gevoelens die lijken op deze die zijn muziek me nalaat, al was het maar de impressie van  een vage gelijkenis, zonder expliciet te zeggen waar het over gaat.

Er in slagen of niet - er te zijn of niet te zijn - en tussenin, de aarzeling van het hoe-er-zijn, het raakvlak met het leven dat ook het raakvlak is met de dood. Het is dit tussenin dat we bewonen, waar we ons willen ophouden als we, zoals altijd, vroeg in de morgen onze gedachten opbiechten, niet wetende wat er komen zal en als er iets komt hoe het zijn zal, gericht naar het ene of naar het andere.

Niet zoveel mogelijkheden zijn er die we kunnen opzoeken in de wereld waarin we leven, als die wereld niet uitgestrekter is dan de palm van je hand, de wanden van je kamer en de gebeurtenissen in je tuin. Wel heb je de diepte waarin je duiken kunt of de hoogte waarin je verdwijnen kunt. Dit is waar je het moet mee stellen, dit zijn je bronnen waar je uit putten kunt naar believen.

Is het veel, is het weinig? Je stelt je erin, je bent ermee vertrouwd en je haalt er uit wat er uit te halen is. Gewoonlijk vertrekkende van het nulpunt, zoals eens te meer, in het allesbepalende uur van de morgen: Beethoven en de herfst, een verlangen dat niet wijken wil, dat je niet bereiken zult.

Dit is het zoveelste verhaal dat je los laat, de tekening in grijze tonen van wie je bent en hoe je je soms voelt.

Je hebt een vriend, schilder, die alles groen ziet, van het teerste tot het donkerste van alle groenen die er zijn. Hij leeft er mee, zijn hart zwemt erin, eens hij schildert barst het open in alle schakeringen van  groen met de luchten erboven die van zijn hart zijn, donker soms, zwaar soms, het is zijn allegretto.

Ik hoorde van hem dat zijn toestand rampzalig is. Bitter te dragen is.

14-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je houdt nog weinig over nu je gisteren zo ver gekomen bent. Je ziet mogelijkheden die je geschriften de komende dagen eventueel in een totaal andere richting kunnen sturen waar de dingen zich verder openen zullen in lichtvlakken en regenbogen met wierookgeuren en brandende kaarsen. Uitademend wat nog mogelijk is voor jou.

Een kwestie van tijd, een kwestie van beleven, van geduldig wachten op wat nog komen kan aan nieuwe invallen. Niet vandaag wellicht, niet morgen, maar op het gepaste moment in de toekomst. Je bent er in elk geval op ingesteld, zoals je het altijd geweest bent in het verleden.

Als je terugblikt weet je dat je altijd een zoeker bent geweest, uitkijkend naar wat een deel waarheid kon zijn. Je hebt vele wegen bewandeld om een opening te vinden in de sluier van mogelijkheden die je dacht er te zijn en je bent nu aangekomen in wat je denkt eerder een ‘riskante’ fase te zijn. Wat vroeger een spel was is nu ernst geworden, een doorbraak die wellicht niet meer te stoppen is.

En de stiltes die je kende, de vreugdes die je haalde uit het minimale: een mooi woord, een mooie zin die nergens hoefde op uit te komen omdat hij warmte en genegenheid uitstraalde, poëtisch geladen en een eigen leven leidde. Ken ik dit nu nog, kan ik nog terug naar het gewone, het simpele van een dag erzijn zonder hoogtes of laagtes?

Vrolijk worden is er niet bij, het is maar een stilstaan bij wat was en ons ooit heeft bekoord. En, als we er naar teruggrijpen, is het met dankbaarheid en  een zekere  weemoed die op onze leeftijd te mijden  is omdat je er niets bij te winnen hebt; omdat weemoed in zich het teken draagt van een verlangen naar wat was.

Opgesteld tussen die twee toestanden, deze van het heden en deze van het voorbije, komt het je over dat het voorbije de meest gevulde was. Nachten en dagen doe je erover, maar in je achterhoofd blijft de weemoed latent, verlaat hij je niet meer, eens hij je omkranst heeft met herfst en licht en met al wat van vroeger is.

Eigenlijk stel je het er goed bij, goed in de betekenis van voldaan met wie je bent.

13-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elke morgen is een nieuw beginnen, een opstaan uit de nevelen van de geest en een doorzetting om te oordelen hoe je er toe komen zult je blad te vullen met tekens die gelezen kunnen worden en meegenomen de dag in tot de avond toe, als alles zich sluiten zal in de slaap. En dit zijn dan vandaag de woorden die bestaansrecht krijgen voor een tijd of tijdje.

Die maar eens zullen geschreven worden om, eens gelezen door enkelen daarna, zoals zovele zaken, te verdwijnen in de schaduw van de schaduw waar ze eerder verpulveren zullen dan er nog uit op te staan.

Dit is dan van de omgeving waarin we leven, deze van de geest, de andere, deze van de wereld willen we – té afschuwelijk voor woorden in deze dagen – verborgen houden als we schrijven gaan. Anderen staan klaar om er over uit te weiden tot in het minste detail ervan, maar het is mij niet gegeven uit te schrijven wat ik erover weet en hoe het me raakt- want het raakt me en ken er de wortels van – ikzelf blijf op zoek gaat naar dingen die hangen bleven in de uithoeken van de geest om ze nieuw leven in te blazen, anders te gaan inkleuren of simpelweg opnieuw te verkondigen zoals ze er vroeger stonden voor een eeuwigheid.

En ik herhaal aan een vriend die me bezocht in de namiddag. Ik zit nu gewrongen met de idee dat het ganse scheppingsverhaal toegespitst moet zijn op de mens, de Kosmos er het begin van zijnde, wat een immens verschil uitmaakt. Want de vraag die nu moet gesteld worden en ik herneem wat ik enkele dagen geleden naar voor heb geschoven, wat er van ons wordt verwacht nu we vooropstellen dat er een aanloopperiode van 13.5 miljard nodig was om het doel van ‘de schepping’ de mens te bereiken.

Wat nu voor mij de hamvraag wordt.

12-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde