Je schrijft wat je te binnen valt, niet wetende waar je heen wilt, niet denkend, noch aan de aandacht die je eist van je lezer, noch aan zijn oordeel over  wat je schrijft.

En erna, hoe besta je, hoe, eens gezegd wat je te zeggen had, breng je je uren door tot de nacht er is en de slaap?

Je hebt er geen helder antwoord op, je doolt maar wat rond, stopt even hier, even daar, maar, al beweer je het dikwijls, een vast, stevig doel heb je niet meer. Ondanks de vele projecten die je hebt neergeschreven en uitgebazuind, niets ervan is uitgekomen, alle voornemens zijn op de drempel blijven liggen, misschien even tot in de achtertuin geraakt, waar de merels zijn, de meesjes en, de kraaien als het winderig is, maar verder, nada.

Vraag dus niet, hoe het zo ver gekomen is dat je, eens je blog er staat, berooid in woord en verhaal, toch nog blijft denken dat je dit nog gaat doen of dat, terwijl niets meer wordt aangeraakt of herbekeken.

Je komt niet verder, ongeacht of het regent, of de uren lichtend zijn: je schrijft je woorden die nodig zijn - te ondoorgrondelijk zullen velen zeggen - stoïsch sta je op en stoïsch ga je slapen.  Zo zijn je dagen en of je de toon, het timbre, de kleur, de ideeën van vroeger nog halen zult valt te betwijfelen.

Wat is het dat hier geschreven staat? Is het een biecht of een vooruitzien, is het verleden of kan het ook toekomst zijn. Je zult het pas later weten, later of er nog stuwkracht in jou aanwezig is om op te staan uit een soort geestelijke lethargie die nu over jou hangt.

Vreemd is de man die dit geschreven heeft: het is geen testament, geen visie op de toekomst, het is maar dat hij is zoals hij is, soms niet in de hand gehouden en hij de gewone weg verlaten heeft, om te beginnen aan een lange wandeling tot diep in de vallei, waar blauwe paarden staan tussen de veldbloemen en tussen de aalscholvers die zijn neergestreken.

Vandaag is het te laat, morgen dan misschien, als de sterren zullen bleken en de winden zullen komen, voor eenmaal gelijktijdig uit oost en west, uit noord en zuid. Iets wat nimmer ooit gebeurde. Hij was er door getroffen en meende dat hij het toch schrijven moest.

In een zekere zin, uitgelaten, tomeloos!