Elke dag sta ik voor jullie met wat woorden die soms het intiemste van mijn gedachten weergeven zonder dat ik me afvraag of je die wel wenst te kennen. Wat ik nog altijd niet weet en alleen kan opmaken uit het aantal dat me nog bezoekt.

Als ik er logisch over nadenk, me baserend op de gegevens die ik krijg stop ik ermee om mijn woorden in te loggen en schrijf ik ze nog enkel voor mezelf al was het maar om me op te peppen en mezelf te bewijzen dat ik nog leef, dat er nog in mij een kracht aanwezig is die zich uiten wil via het woord want als ik die kracht verwaarloos - en het zou zo veel gemakkelijker worden - dan verwaarloos ik de geest in mij. Ik heb nu helemaal geen keuze meer, ik ben veroordeeld verder te gaan of ik nu gelezen wordt of niet.

Ik moet dit al ettelijke malen geschreven hebben want het is een gedachte die regelmatig de kop opsteekt, een waarheid voor mij omdat ik het zo aanvoel.

En hierbij stel ik me de vraag, de geest van de Kosmos die me omhult hoe is die aanwezig, kan hij er zijn zonder enige materiële vorm, hoe minimaal die ook zou zijn?

En hier ga ik weer: als ik lees en hoor dat de studie van de wereld van een elektron niet gebeuren kan zonder dat het resultaat van het  onderzoek mede bepaald wordt door de onderzoeker zelf, dan schijnt het me toe dat hier wetenschappelijk bewezen wordt dat het elektron ‘weet’ dat het bekeken wordt, dat het dus een eigenheid bezit die ons moet doen nadenken over het ‘wezen’ ervan; over wat er binnenin aanwezig is aan ‘kennis’, aan inzicht.

Ik schrijf dit niet zo maar ‘lichtzinnig’, velen tot Einstein toe moeten hierover nagedacht hebben, maar ze zijn er niet blijven bij stilstaan, dan toch niet bij mijn weten.

Jean Emile Charon (1920-1998) een schitterend man, een man naar mijn hart – l’ Einstein français maar dan op een ander gebied – wist het wel hij schreef: ‘Mort voici ta Défaite’ en ‘L’Esprit cet Inconnu’ .

Verplichte lectuur eens je een zekere leeftijd hebt bereikt.