Hoe kijk ik neer op die ‘bijna losbandige’ geschriften van mij; hoe beoordeel ik deze als ik voor de zoveelste maal herbegin verder flanerend over de struikelwegen van het woord?

Ik betracht hierbij voortdurend in de lijn te blijven van wat literatuur wordt genoemd. Het wordt telkens, zo hoop ik toch, een stukje proza geschreven op een bepaald moment van de dag, verkerend in een bepaalde stemming soms goed gestructureerd soms losweg zoals gisteren neergezet in een ingebeeld landschap       van mij en van niemand anders.

En hier sta ik dan, ik mag me gelukkig achten dat ik elke dag een stukje proza schrijven kan en mag. Een mens moet inzien en het er bij nemen dat hij beperkingen heeft, dat niet iedereen een groot componist, schilder of schrijver kan worden of zijn; dat er eisen, voorwaarden zijn waaraan moet worden voldaan. Eens je dit begrepen hebt, kun je je grote dromen afbouwen, en zonder al te veel illusies verder gaan op de weg die je, lang geleden, onachtzaam misschien, hebt ingeslagen.

En dan stel ik me de vraag of ik, met wat ik schrijf, mijn lezers boeien kan en, of het boek dat ik schreef – en nu een stille dood aan het sterven is - niet wenselijk en beter ware geweest indien ik een poging had gedaan om een ‘echt’ boek te schrijven gebaseerd op een verhaal dat zich, niet in de diepte maar in de breedte afgespeld zou hebben?

Het is die weg die ik had kunnen bewandelen. Ik heb wel een poging gedaan in die richting, maar als ik herlees wat ik schreef dan is het onvoldoende, ben ik op heel wat plaatsen niet hoog-creatief geweest, heb ik me niet, zoals een vriend me schrijft – en hij heeft het van Kristien Hemmerechts – durven ’smijten’, heb ik me niet hals over kop in het ijle gestort om te zien waar ik uitkomen zou.

In andere woorden, wat ik geschreven heb is misschien samenhangend wat de inhoud betreft, maar de verhaallijn is te zwak, te hol opdat het boeien zou.

Ik heb het wel geschreven maar ik heb niet in de diepte beleefd wat ik schreef.

Jammer.