Na een te korte nacht sta ik terug in de realiteit van het ’erzijn’ en ben ik terug op zoek naar woorden om te zeggen wat ik nog niet te zeggen heb.

Het  komt erop neer dat ik me elke morgen wakker schrijf en me creatief instel op de mogelijkheden van de dag, mogelijkheden die er zijn de ene dag wat meer of wat minder dan de vorige. Zeker minder als ik denk aan wat ik gisteren schreef want verder en dieper kan ik niet gaan, mijn laatste volzin is een samenvatting van wat ik essentieel te vertellen heb. Ik heb er lang over gedaan, een gans leven er naar uitgekeken en er uiteindelijk deze zin uit gepuurd.

’Und was nun kleiner Mann?’ Hoe moet ik verder?

Er is wellicht maar één mogelijkheid en die is zoeken te herbeginnen en via een andere weg tot hetzelfde besluit te komen.

Dit is dan, overschaduwd door de dagelijkse beslommeringen, de gedachtewereld waarin ik terecht kom als ik neerzit om te schrijven of lang uitgestrekt neerlig, de handen gekruist, op mijn bed in de woonkamer. Ik ben dan alleen met mezelf, vertoevend in een rijk waar ik alle wegen uit kan. Ik volg dan deze wegen, smalle of brede, die getrokken worden in dat landschap van mij, ongeacht of je me als lezer volgen zult of niet. Om dan, eens te meer zoals vandaag, uit te komen waar ik niet dacht uit te komen.

Hiermede komt het essentiële van wat ik onbewust in petto had  tevoorschijn en kan ik sluiten op de vele ‘in petto’s’ die ik nog wens uit te klaren in de dagen, weken, maanden misschien die zich nog openen zullen op mij.

Is het niet zo, ik hoop het toch.

Ik beeld me dan in dat ik in het oog word gehouden door ‘Iets’ dat eigen is aan de elektronen van het Universum.

En nogmaals: ‘honni soit qui mal y pense’.