Mijn leven is, naast dat van het schrijven ook van de zee geweest, ook van de bergen geweest en van de bossen en de velden uit mijn jeugd, maar de beelden en de impressies die deze hebben nagelaten zinken dieper en dieper weg. Het is zo ver gekomen dat ik ze eerder kwijt wil dan ze te laten heropleven. De reden is dat die beelden eerder pijn dan vreugde oproepen, omdat ze een teruggaan zijn – en we kennen dit allemaal eens een bepaalde leeftijd bereikt - naar momenten van geluk en zorgeloosheid; momenten die tal van mogelijkheden in zich droegen en openbaringen waren. Vandaag, nuchter denkend heb je er nog weinig aan, zoals je heel weinig hebt aan een maaltijd die op het scherm van je televisie wordt klaar gemaakt.

Zo kan ik landschappen oproepen die indruk hebben gemaakt op mij, omwille van tal van feiten die er zijn aan vooraf gegaan, feiten die jij als lezer niet kent. Het landschap dat ik dan beschrijf is ontdaan van al dit bijkomstige dat eigenlijk de basis is waarop mijn oordeel gebaseerd is. Hoe wil ik dan dat jouw oordeel erover strookt met dat van mij.

In de rust van de morgen lag ik te denken aan de kleine dingen van vroeger, afdalend naar het verste punt in mijn jeugd, en heb  ik een verwarring van beelden en gebeurtenissen teruggevonden: kleuren en gevoelens waaruit ik ben opgestaan, zo talrijk dat nu, elk deel ervan evenwaardig is aan het andere: de vrienden die ik had, de dagen in de herfst, kastanjes en hazelnoten, de vuren die we stookten, de grachten met helder stromend water en de papieren bootjes erin, de smalle wegels in het bos, en in het heetste van de zomer de plaatsen met erica en hoge grassen en wij dronken van de vele geuren van hars en eik en humus. Dit alles en zoveel meer nog te noemen met enkele woorden terwijl het allemaal zo veel is geweest, een caleidoscoop van herinneringen in en over elkaar, dagen die seizoenen waren en seizoenen jaren, waaruit je bent tevoorschijn gekomen.

Je zegt het wel, niet meer terug te willen blikken, maar de beelden overvallen je en je neemt ze zoals ze komen. Omdat ze je leven zijn en je een geschrift na te laten hebt;

Enkele momenten uit je dag opgetekend: een foto in woorden die je nam.