Voortgaande op de laatste regels van mijn 'ouderwets' gedicht:

Heeft Steven Hawking of welke wetenschapper ook, er ooit aan gedacht dat het Universum niet het minste nut had er te zijn ware de mens er niet geweest; zijn ze in hun beschouwingen over de aard van het Universum ooit van uit de mens vertrokken?

Ik heb er in elk geval niets van gehoord, nochtans is het zo en niet anders: de mens was absoluut noodzakelijk opat het zou geweten zijn dat het Universum er was. We komen aldus tot het ontstellende besluit dat het Universum er is zoals het er is opdat de mens er zou kunnen zijn!

Ik had er voorheen nog niet zo over nagedacht, wel dat het Universum er was opdat de mens er kon zijn, maar als ik verder ga kom ik tot de vaststelling dat ik het spiegelbeeld nemen moet dat de ‘schepping’ of het ontstaan van alles tot doel had de mens en ‘niet’ een Universum.

Dit plaatst ons, als mens, in het centrum van het Universum, we zijn de kern ervan, met al wat er omheen bewegend is zoals de elektronen omheen de kern in een atoom.

Ik beken dat ik schrik van wat ik zo-even geschreven heb.

Hoe het Universum er gekomen is, hoe het in elkaar steekt is in feite bijzaak geworden.

‘Iemand/iets’ moet de mens hier gewild hebben want hij/het heeft de bouw van een Universum er voor over gehad. Er ‘moet’ een reden zijn.

De hamvraag wordt nu, het Universum terzijde gelaten, waarom de mens er moest zijn, welke rol heeft hij hier op aarde te vervullen?

My idea right or wrong!

06-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

In te lassen in de tijden van de poëzie van ‘nu’: ouderwets verloren gewaand gedicht op nieuwe leest geschoeid met een laatste zin als de punt van een speer. 

In den beginne 
was het Woord dat zelve, 
geen beginnen kende.
En het Woord was een ‘zijn’
dat geen substantie had.

En
van Lao Zi gehoord
dat in den beginne
iets Onbepaalds er was
dat van al wat komen zou,
de Moeder was.

Tao wist hij het te noemen.

Geoordeeld toen
dat Tao even goed het Woord kon zijn.
En we ook zeggen konden,
dat in den beginne Tao was.

Niet te tellen vormen 
eruit tot stand gekomen
in een essentiële verbondenheid.
En alle vormen die ontstonden
waren van het Woord dat Tao was.

En alle vormen 
in hun totale totaliteit, 
waren drager van het komende,               
want niets is af en niets is
dat niet bewegend is
zo naar binnen als naar buiten,
in een mateloze complexiteit,
een vorm die zichtbaar was
en een die niet gezien kon worden.

Echter, 
niemand was er om te getuigen
van wat zichtbaar was, noch iemand
om te noemen wat onzichtbaar was.

Dit was,
wat in den beginne
vóór de mens, er was.

Hij er kwam 
omdat het Heelal er was 
opdat hij er zou zijn.

Enig nut
die had het niet,
zonder hem.

05-10-2023, 05:13 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het wordt moeilijk om na de meer dan 5.000 blogs die ik schreef nog iets totaal nieuws te vinden. Onvermijdelijk herhaal ik me maar dan met andere woorden en misschien met een andere ingesteldheid, maar het lichaam van mij is geen gezel meer, het stribbelt tegen. Het is een stram iets geworden, een belager, zo in de morgen als in de avond als zelfs in de nacht.

Gelukkig dat ik het nog schrijven kan, dat ik me er op deze wijze kan van ontdoen en vrij weg kan wandelen langs de paden die ik kies, in de oorden waar ik zijn wil: in de velden, in de bossen of aan zee, hier of in een ver land, niets houdt me op dit gebied tegen.

Ik herken hierin mijn grootheid als mens. Het leven op mijn leeftijd heeft zich verlegd, het ligt verscholen in de geheime plaatsen van de geest en ik voel me er goed bij, het is mijn verstrooiing, het is mijn versiering van het woord. Het is de laatste toevlucht die me rest en ik houd deze met beide handen.

Ik luister naar wat me wordt verteld op de wegen die ik neem. Soms hoor ik wondere dingen, soms is er weinig maar zelfs dan is het altijd nog meer dan ik normaliter zou te verwachten hebben. Ik sla mijn vleugels uit en kom ik waar ik nog nooit ben geweest, zelfs waar ik nog nooit heb aan gedacht.

Dit zijn dan telkens hoogtepunten die ons typeren als mens, ook dit schrijven van mij, hoe kort en hoe intens of losweg ook. Het is een buiten ons treden en een terecht komen in een andere wereld, deze van het innerlijke, het esoterische van ons bestaan.

We voelen er ons,  o zo goed, o zo licht, in feite kan er ons in die wereld weinig overkomen, is het eerder een vreugde aldaar te vertoeven.

We gaan er dus dikwijls heen.

.

04-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Dit ‘Onoembare' van gisteren is werkzaam in mij, is wat me schrijven doet, mijn geschriften zijn ervan doordrongen, het houdt me levend vooral nu de hegemonie van het woord aan het tanen is want meer en meer hebben de sociale media  het nu voor het zeggen.

 Ik vrees dat wat de toekomst aangaat het woord zal verdrongen worden en stilaan wegkwijnen. Ik zal de impact ervan wel niet meer mee maken maar het kan dat de schoonheid van de taal, die altijd mijn betrachting is geweest, plaats zal maken voor de schoonheid van het beeld, wat wijzen zou op een verarming van de taal.

In elk geval het tanen van het woord is, denk ik,  een realiteit aan het worden als ik de lijst zie van ‘Youtubes’ die te bezichtigen zijn vergezeld van een handvol woorden ter verduidelijking.

De overschakeling is al aan gang, hoe ver ze lopen zal, zal de toekomst uitwijzen. Maar alles is in beweging, wat beschaving werd genoemd krijgt mettertijd een andere inhoud die niet te overzien is.

We leven in de marge van deze verandering die zich aftekent op alle gebieden voor wie nog overblijft van mijn generatie. We worden voorbijgestreefd op alle vlakken  - vooral dan op dit van de poëzie - en we vermogen enkel toe te kijken en te ondergaan.

We blijven vast geankerd in wat de maatschappij van nu nooit gekend heeft en lopen verloren in het nieuwe, het te moderne, het ‘te’ ledige voor ons. Ik -een ander misschien niet - zie het bijvoorbeeld in de aard van de jongste gedichten die worden overgenomen door het tijdschrift ‘Meander’.

Met het ouder worden winnen de beelden uit onze jeugd duidelijker aan belang, anderzijds willen we zijn van de tijden van  nu en willen we niet als achterlijk overkomen. We lopen er dus als gespletenen bij, en lopen achter, een mengeling van wat was en van wat is, niet mogelijk zijnde.

En toch we blijven onze eigen methodes getrouw terwijl we ons inschakelen, in deze van nu; we zijn evenwel geen blinde meelopers, we banen ons een weg doorheen het nieuwe op de wijze van het oude en dit zullen we niet meer veranderen nu het einde zichtbaar nader komt.

Wat mij betreft denk ik met weemoed aan de wereld van Stijn Streuvels, van Gerard Walschap, Ernest Claes, Felix Timmermans, Maurice Gilliams om er maar enkele te noemen.

Als we verder schrijven dan zijn zij het die ons als voorbeeld dienen. Uiteindelijk is het de jeugd die ons nog rest die de bovenhand krijgt.

Het is  op deze wijze dat we trachten te overleven.

03-10-2023, 04:58 geschreven door Ugo d'Oorde  

Van een vroegere goeroe, Gérard Bodifée, die volgende zin ontleende aan Max Wildiers:

‘De religieuze mens is hij die achter deze zintuigelijk waarneembare wereld een hogere geestelijke realiteit, een werkzame aanwezigheid vermoedt, die hij zal trachten te begrijpen…’[1]

Zeg me wat er meer nog kan gezegd worden dat ons typeert als homo sapiens, en zeg me ook in welke mate hierover iets te lezen staat in wat heden ten dage gepubliceerd wordt?

Maar in deze, door Bodifée aangehaalde zin - en weinig is er aan toe te voegen - uit het boek van Max Wildiers, staat niet alleen centraal in al wat ik schrijf, maar het is ook ten dele ‘de’ reden waarom ik schrijf.

Want ik ken me als een religieuze man, in de zin van het verbonden zijn met al wat van de Kosmos is en anderzijds herken ik me ook voldoende - zoals ik telkens het ga halen bij Cervantes: ‘con el pie en el estribo’ met de voet reeds in de stijgbeugel - in het melancholische van het ‘oud-worden’.

Ik schrijf omdat ik zoek. Gans mijn leven ben ik een zoeker geweest. Als Elias – Maurice Gilliams - een grassprietje uit de grond haalt en zich vragen stelt bij het tere van de worteling ervan, dan ben ik het die zich vragen stelt over het grote wonder dat het leven is.  Als ik, in een van mijn gedichten, schrijf over het frêle herderstasje in een rotsspleet aan (de Middellandse) zee – en ik deed het! - dan is het omwille van de levende, stuwende kracht erin aanwezig, het ganse wordingsproces ervan: de bloei en de vorming van het zaad en vooral, vooral het ingehaakt zijn in het immense kosmische gebeuren dat het Universum is: telkens stil te vallen in de herfst en opnieuw te verrijzen in de lente, keer op keer op keer.

En als ik in dit, telkens nieuw beginnen, een ‘werkzame aanwezigheid’ ontwaar, zoals Wildiers het noemt, die erin slaagde, op een meer dan mysterieuze wijze, dat het herderstasje, na een eeuwigheid van evolutie, de tijd niet tellende, er gekomen is, dan kan ik niet anders dan deze  ‘Aanwezigheid’ te kronen met een hoofdletter.

Hoe die Aanwezigheid er is, wat ze is, van waar ze komt of wat haar bedoeling is, zijn vragen die ik me kan stellen en blijf stellen, maar voor het ogenblik, deze morgen, wil ik enkel beklemtonen dat ze er IS, duidelijk aanwezig in alles wat er was en is en komen zal. Ik wil er geen naam voor, hoewel het Onnoembare, l’Ineffable, de minst schadelijke zou zijn.

Aldus wordt een cirkel gesloten  lopende van Wildiers over Bodifée naar mij toe en van mij naar jullie.

Wat willen we nog meer?

[1] Gérard Bodifée: Kerngedachten uit ‘Zo vrij is de Mens’ van Max Wildiers, Uitgeverij Pelckmans, 1996.

02-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

“Sterben werd’ ich um zu leben” zingt ‘Mahler’ op het einde van zijn tweede symfonie. Hij wist het dat  voor hem het sterven een her-opstaan, ‘eine Auferstehung’ was en hij ‘verklankte’ dit in zijn symfonieën.

Ik zie hem als de componist die muziek  schreef die we als kosmisch mogen betitelen, ik voel het toch zo als ik hem beluister. In feite is Mahler een ‘alleenstaander’, een Albert Einstein. Ik durf het zeggen, soms voel ik me zo als ik herlees wat er geschreven staat van mij.

Dit ook is de reden waarom ik Mahler hoogacht ik acht me een “beetje’ als hem: wetende dat het aardse een begin is, niet het einde; dat dit einde een nieuw beginnen is,  een terugkeer naar onze herkomst die van het begin van de Kosmos is, of misschien van wat er was vóór de start ervan.

Ik herhaal hiermede wat ik al dikwijls gezegd en achtergelaten heb in mijn geschriften en ik ben niet zinnens iets te wijzigen aan dit standpunt. In tegendeel, mijn roep klinkt luider en luider naarmate ik dichter kom en het onherroepelijke zich aankondigt in mijn leden.

Ik weet me dan ook gelukkig er niet te staan met lege handen. Wat ik dacht, hoe mijn leven verliep werd geacteerd in de vorm van een boek, waarvan een lezer, en niet de minste, me weten liet dat het hem vergezelt in de dag.

Wat kan ik meer vragen dan aanwezig te zijn in zijn gedachten, van hem te ‘bedruipen’ met wat uit mij is ontstaan. Wellicht zal dit nog gebeuren op enkele plaatsen als ik er niet meer zal zijn. Ik slaagde er dus in me te verlengen tot in het leven van anderen.

Een eigenheid die ik elke morgen onderga als ik Klara open en binnentreed in de geest van componisten die tot eeuwen voor mij hebben geleefd.

Voor mij een belofte, een rijkdom ohne Ende.

01-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

 Op deze dag vroeg ik me af, de datum schrijvend, of ik (in feite of wij) er nog zal staan op 30 september 2024, een vraag die ik me vorig jaar al moet gesteld hebben  het resultaat ervan dat ik vandaag beademen mag met trompetgeschal, niet zo luid als in de tweede van Mahler maar gedempt en zeker niet als een uitdaging bedoeld.

Hoe beëindig ik anders een ‘einde-maand’ dan verheugd te zijn een nieuwe te beginnen, niet wetende, nu het oktober wordt hoe hier de uitslag zal zijn.

Maar niet getreuzeld het hoofd recht – zo goed als het nog gaat – de  wereld in gekeken en verder gewandeld in mijn heden dat ook mijn verleden inhoudt of dacht je dat ik geen verleden kende, geen teruggang naar wat van vroeger was. Ik beken dat ik meer in het ‘nu’ leven wil, maar wat van vroeger was meer en  meer de kop opsteekt, en wat doe ik eraan, wat doen jullie eraan als je overvallen wordt door herinneringen?

Ik heb de stilte doorbroken die erover hangt en heb het bos herinneringen betreden met een gedicht dat ik schreef en, denk ik, het nog niet gebruikt heb in een of ander blog of geschrift, ik het niet wil laten verloren gaan:

Een eikel op een bed van mos,
het regent maar en tortels opgevlogen.
Zo denken we en peis aan hen
die deze dag niet zagen opengaan
en hoorden niet 
het ruisen in de bomen.

En peis aan hen
die onverstoord hun wegen gaan,
alsof hier niets was te beleven,
geen herfst, geen overgang,
geen tinteling van hoop,
al was het, van de eikel
even maar de plof geweten.

Hij ooit kiemen zal,
hij reeds is opgeschoten: 
de tijd: ‘ce grand sculpteur’ 
wist Yourcenar.

En God, 
wie ook Hij is
vergeve het de hand
die simpel schrijven durft:

het regent maar,
een eikel kiemend
op een bed van mos,
twee tortels opgevlogen,
als alles zo oneindig is, 
zo vol, zo gul,
zo opgetogen.

30-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zoals elk jaar en op dezelfde plaats kleine witte paddenstoelen in  een kring in het gras. Waarom in een bijna volledige cirkel, wie wilde het zo en niet anders?

Ze zullen er hoogstens een week staan en dan mysterieus verdwijnen zoals alles mysterieus is in de natuur, verwondering die hij dagelijks kent, hoe uit een sinaasappelpit een boompje is gegroeid dat hij met zorg behandelt en zal binnen brengen, later, om het te vrijwaren van de winter.

Zo, nu het einde heel dicht gekomen is ontdekt hij wat van het leven is, het grote leven dat hem in handen heeft, dat geduldig is met hem en toekijkt op de wijze waarop hij de dagen tegemoet gaat en beleeft.

Alsof hij het anders zou willen beleven dat  wat is van de minuten, van de uren, van de dagen en de maanden die zich opvolgen met de snelheid van hun eigenheid gedompeld in een stil, verborgen geluk er nog altijd te zijn en te kunnen beslissen hoe er mee om te gaan.

Zijn morgens te beleven, zoals hij ze beleeft, de tijd verlopend zonder er oog voor te hebben, de middag voorbij en de avond komend, hij de dag sluiten kan met een gerust gemoed gedaan te hebben wat hij te doen had.

Veel is dit niet, maar waar hij staat schijnt het hem voldoende toe, zelfs al wil hij verder, zelfs al wil hij er altijd nog wat aan toevoegen, maar hij troost zich dan met te denken  dat hij het de volgende dag wel zal doen.

Zoals ook vandaag wat  hij in de morgen schreef staat hier al geacteerd, het geen hij er in de avond nog wou aan toevoegen houdt hij voor morgen, hij zal er in het begin van de nacht over nadenken alvorens in te slapen, ongeacht of hij het morgen in de vroegte nog weten zal.

Hier eindig ik mijn 300 woorden; Vroeger waren het dagen van 500. Nu zijn ze meer geladen met ‘hij’ die op komst is en er eens zal staan. Echter, ik hoop dat hij toch nog wat wachten zalu, ik heb nog ‘ontzaglijk’ veel te doen.

29-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ruik oktober, ik ruik de voortekens van de volle herfst waar ik sta, in het duister nog alsof de nacht niet wijken wilde, de dag niet oplichten wou; alsof van alle zaken die er zijn niets was overgebleven dan  het duister van de luchten dat hij niet ontlopen kon, het duistere dat zich opstapelde in hem zodat hij de woorden niet meer zag die neerkwamen over hem en hij weerloos was, een leeg iemand die niet reageren kon, de kracht niet had het te doen, zelfs de wil niet; later dacht hij, zal de dag zich openen op het licht en me bevrijden van het angstgevoel dat me een ogenblik lang heeft verlamd, later zal Bach er zijn. Hij zal als een parfum neerstrijken over mij en me bevrijden van de spanning in mij.

En Bach kwam en, Gershwin een voormiddag lang. Hij is gaan neerliggen de ogen gesloten en denkt aan zijn laatste uur, als hij het weten zou, hoe hij het beleven zal?

Om nu terug in te slapen voor een tijdje en wakker te worden als herboren: gelukkig er nog te zijn voor wie weet misschien nog vele dagen, gehuld in het wonder dat het leven is op zijn leeftijd en, zoals hij het nu ervaart, rond lopend binnen de grenzen van huis en tuin, ontzaglijk verruimd op een ander domein met de boeken op tafel en in hun rek en met de muziek van Klara en deze van TV Mezzo of Classica.

Wat kan hij nog meer verlangen als hij zoveel al heeft?

Of is het teveel dat hij heeft en zal het niet blijven zo,  als hij hoort elke dag, dat het leven geen wonder is voor velen.

Hij denkt aan hen die het minder goed hebben. Het enige dat hij nog vermag voor hen is woorden kiezen en verspreiden hopende voor hen dat ze niet blijvend opgeslorpt worden door miseries van elke slag en aard.

Maar hem is het gegeven te zijn wie hij is en hoe hij is.

Moet hij zich erover verbazen of zich gelukkig achten dat hij is, zoals hij is?

28-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

 Ik zou eens een ganse dag willen rondlopen in het huis, luisterend met volle aandacht naar de muziek van Klara en de commentaar erbij, maar ik ‘gun’ het me niet want wie zou er dan mijn blog schrijven?

Geen blog schrijven dan?

Dit gaat niet want, het ‘niet-schrijven-ervan’ zou me beletten vol te luisteren, ‘verslaafd’ als ik ben aan het schrijven of het herschrijven van wat er al staat.

Het zal dus een droom, een verzuchting blijven, trouwens zou ik het een volle dag uithouden? Ik geloof het niet, het zou een overdrijving zijn en deze is in mijn geval te mijden. Ik hoorde al teveel dezelfde concerti, dezelfde Mahler en Beethoven, Mozart en Ravel, Schubert en Schuman en zo gebeurede het dat ik ineens sterk geboeid raakte door de muziek van de Amerikaan John Adams (°1947) op ‘TV- Classica’ en wel zijn ‘Shaker Loops’ waar er niets te begrijpen valt, enkel te luisteren en toe te kijken – de titel en deze van de vier delen* ervan zijn moeilijk te begrijpen – maar de muziek boeide me en, even boeiend als de muziek  was de dame die dirigeerde.

De strijkers, allen rechtstaande in een halve boog voor haar, waren in hun samenspel bij momenten adembenemend, verrassend als het ritme wordt opgevoerd of afneemt.

Je ondergaat, bijna in je leden de vele ritme- en toonaardwijzigingen, en je aandacht gaat wisselend naar de musici en naar de bewegingen van de dirigente.

Het stuk, in zijn geheel, is rijk aan klanken, meeslepend abstract, maar veelzijdig kleurrijk. Het melodieuze ontbreekt volledig, maar wat je hoort  brengt je in een toestand van verwachting en je hebt er geen behoefte aan.

‘Shaker Loops’ werd een stevige beleving die me dagenlang is bijgebleven, waarom ik het pas vandaag vermeld is er het bewijs van.

Echter voor mij was het geen minimalistische muziek, integendeel, het stuk vulde me en ik her-beluisterde het via Google. 

Nu, vóór ik erover schreef. 

*Shaking and trembling, Hymnic slews, Loops and verses, A final shaking. 

27-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik zou eens willen rondlopen in het huis, luisterend met volle aandacht naar de muziek van Klara en de commentaar erbij, maar ik ‘gun’ het me niet want wie zou er dan mijn blog schrijven?

Geen blog schrijven dan?

Dit gaat niet, het zou me beletten vol te luisteren ‘verslaafd’ als ik ben aan het schrijven of het herschrijven van wat er al staat.

Het zal dus een droom, een verzuchting blijven, trouwens zou ik het een volle dag uithouden? Ik geloof het niet, het zou een overdrijving zijn en deze is in mijn geval te mijden. Ik hoorde al teveel dezelfde concerti, de zelfde Mahler en Beethoven, Mozart en Ravel, Schubert en zo gebeurede het dat ik ineens sterk geboeid raakte door de muziek van de Amerikaan John Adams en wel zijn ‘Shaker Loops’ waar ik niets van begrepen heb – met moeite de titel zelf – maar het boeide me en, even boeiend als de muziek  was de dame die dirigeerde.

De strijkers, allen rechtstaande in een halve boog voor haar, waren in hun samenspel bij momenten adembenemend, verrassend als het ritme wordt opgevoerd of afneemt. Je ondergaat, bijna in je leden de vele ritme- en toonaardwijzigingen en je aandacht gaat wisselend naar de musici en naar de bewegingen van de dirigente.

Het stuk, in zijn geheel, is rijk aan klanken, meeslepend, abstract maar veelzijdig kleurrijk. Het melodieuze ontbreekt volledig, maar wat je hoort  brengt je in een toestand van verwachting en je hebt er geen behoefte aan.

‘Shaker Loops’ werd een stevige beleving die me dagenlang is bijgebleven, waarom  ik het pas vandaag vermeld is er het bewijs van.

Echter voor mij was het geen minimalistische muziek, integendeel

27-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

En het gebeurde dat een mooie zin van drie woorden hem ontglipte. Hij viel hem te binnen aan de ontbijttafel en toen hij opstond om hem neer te schrijven was de zin of het zinnetje weg, een verlies vond hij want het was een zin met heel wat potentie. Maar hij moest verder met wat hij nog vinden kon en het regende over de bloemen en de planten in de tuin en hij wist dat het goed was. Eigenlijk, ondanks het  verlies van de zin was alles goed, voelde hij zich rustig en verwachtend, de dag was pas begonnen en hij had heel wat werk in het vooruitzicht; een brief die hij schrijven wou aan een bekend schrijver; een vriend, een broeder, die hem zou komen bezoeken en zijn gedichtenbundel van het jaar 2015 die hij volledig herwerken wou, zuiveren wou van het  overtollige aan woorden, want woorden teveel remmen het ritme en remmen de aandacht en vooral, het zuiver poëtische ervan.

En het was met de bundel dat hij zijn morgen vullen wilde. Zo dacht hij, deze blog hier is voor later op de dag als ik weten zal wat te schrijven, na de 190 woorden die er al staan wordt het een fluitje van een cent en hij dacht aan de kinderen aan de bus in China die rondliepen met door hen gemaakte fluitjes uit wilgenhout die ze verkochten voor vijf Yuan, maar dit is dertig jaar geleden, en toch het bleef hem bij want hij ook had in zijn jeugd fluitjes gemaakt uit hetzelfde hout en in dezelfde vorm.

Hij was erdoor getroffen en hij had er twee gekocht , peu importe, maar het roerde hem, toen. Zoals er tal van kleine dingen zijn die hem roeren, ook het verlies van de zin, waar hij nog niet over was.

En als hij er verder over nadacht was het een geluk geweest, zoals heel wat zaken een geluk betekenen dat de zin hem was ontglipt want over wat zou hij anders vandaag geschreven hebben?

26-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij wou zijn geschrift van vandaag als een gebeuren van dingen die nog niet gekend zijn.

Hij wou deze dingen heel helder maar mysterieus met een betekenis erin die niet te ontcijferen was, zelfs het niet te weten dat het er stond geschreven in filigraan wit op wit en dan nog in geheimschrift uit vroegere tijden dat hij weliswaar nog had gekend in een vorig leven, iets zoals hiërogliefen op obelisken die evenmin te ontcijferen waren, Jean-François Champollion, nog niet geboren. En hij, nu verblijvend in oorden die nog te ontdekken waren.

Later, in andere tijden zal het geweten zijn wat er geschreven stond, ondertussen laat men staan wat er staat maar geprojecteerd op de muren van vele musea in binnen- en buitenland in de hoop dat er iemand opduiken zou die alles zou ontcijferen.

Wat weinig opbracht want iedereen dacht dat het een kunstwerk was uit tijden die nog  komen moesten, nog geen vaste voet hadden gekregen in de geschiedenisboeken van de wereld.

Hij schreef dit in de morgen vóór het licht er was, erna naar de middag toe begreep hij niet meer wat hij had willen schrijven en wachtte hij op de nacht om verder te gaan omdat hij wist dat de  duisternis dikwijls hielp om dingen die er nog niet waren bloot te leggen, op te graven uit de eeuwen ervoor, tenminste zo er eeuwen ervoor waren geweest, wat nu niet exceptioneel het geval was, of toch!

Waar hij wel aan dacht toen  dit geschreven stond dat je in een stad zoals Praag moet leven om te schrijven zoals Kafka, elders, waar ook, schrijft men anders.

Hier ook.

25-09-2023, 04:25 geschreven door Ugo d'Oorde  

Op school hadden we een opstel - zo heette dat in de tijd van toen - te maken over het seizoen dat we het liefst hadden. Ik schreef over de lente, wat ik maar normaal vond, maar een schoolkameraad, de primus van de klas, schreef over de herfst. Hij hield, zegde hij me, van het verkleuren van de bomen in het licht, hij hield van het vallen van de bladeren over hem als hij in het bos was. Later hoorde ik dat hij heel jong uit het leven was gestapt.

In zijn keuze van de herfst heb ik de neiging hem te volgen nu die zich al een tijd heeft vastgezet in mijn lichaam. Het is nog geen marteling van het niet-meer-kunnen, maar het is ook niet meer de vlotheid van vroeger; het is wel degelijk de herfst die ik en mijn lichaam zijn ingegaan.

But we keep trying, om boven water te blijven. Het vergt ons wat meer tijd, maar we blijven ons verzetten tegen het herfstsyndroom dat bij mij aan het oprukken is, een soort van aftakeling waar onze geest niet wil aan toegeven, de enige die ons nog recht houdt ook, die ons aanzet rechtop te lopen.Dit is ook de reden waarom ik sporadisch teruggrijp naar wat van vroeger was - vroeger, zijnde de eerst dagen van mijn blogs - ik neem niets letterlijk over, ik neem maar een paar zinnen eruit, een paar beelden en tracht te vertrekken in een totaal andere richting om ergens uit te komen waar ik nog niet was, me vernieuwend.

Zo leef ik en zo werk ik, doe ik mijn dagelijkse wandeling in het gezelschap van het woord. Ik weet trouwens niet meer wat het is er te zijn zonder het woord. Ik kan me niet meer inbeelden dat ik er ooit geweest ben zonder. Zoek ik het niet op, het woord zoekt me. Als ik dit nog niet zou gezegd hebben, maar ik betwijfel het, dan is het nu dat ik het zeg en schrijf.

Ik weet dat ik over weinig anders spreken kan dan over mezelf, of over zaken waar ik zelf bij betrokken ben, maar ik denk dat ik hierin niet verschillend ben van jullie, mijn lezers; dat de omstandigheden - zeker niet het toeval - hebben gewild dat ik de schrijver ben en jullie de lezers, dat het even goed anders had kunnen zijn. Jorge Luis Borges, de blinde man in zijn late jaren, wist het maar al te goed:

Nostro nadas poco difieren, es trivial y fortuita la circonstancia de que seas tù el lector de estos ejercicios y yo su redactor.

Hoef ik het te vertalen, is het niet evident dat het anders kon, dat jij het waart die deze dagelijkse ‘nietsen’ schreef en ik de lezer ervan; dat heel weinig hiervoor nodig was?

24-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Vandaag om 08.50 MEZT* staat de zon loodrecht boven de evenaar en begint de astronomische herfst. Ik weet het omdat ik het lees in de ‘Sterrengids 2023’. Niet dat ik er  op uit was of ben om het precies te weten, maar ik krijg het in de schoot geworpen en ik verwelkom het omdat het equinox-gebeuren heel wat meer is voor mij dan een jaarwisseling. Het herinnert me aan mijn ‘moeder’, de Kosmos in wiens handen ik leven mag.

En het sterrenbeeld van deze morgen verheugt me even zeer, Orion  en in de verlenging van de lijn getrokken door de drie sterren van Orion, Sirius, de Hondsster – de Sothis-ster van de Egyptenaren waar hun tijdbepaling werd aan vastgeknoopt – voor ons kondigt Orion herfst en winter aan en als dusdanig ben ik, zijn wij, nog meer verbonden met het kosmisch gebeuren waarin we allen  verweven liggen of zijn.

Hoe graag ik dit vermeld, hoe graag ik afstand neem van de gebeurtenissen hier in mijn omgeving om uit te zwermen  naar mijn ‘roots’ en binnen te treden in  het landschap van diepzinnigheid, het landschap van de vragen die ons overstijgen tot waar ik gisteren gekomen was.

En dan lees ik bij Frank  Verstraete en Céline Broeckaert[1]: ‘In de kwantum fysica neemt het toeval wel een prominente plaats in. In de kwantumfysica bestaat alles net bij gratie van willekeur en waarschijnlijkheid.’

En dan vraag ik me af, is de willekeur, de waarschijnlijkheid en het toeval, inherent aan de kwantumfysica of, zijn we nog niet ver genoeg gevorderd om de kwantumfysica te begrijpen?

Het toeval is geen vriend van mij: er is aan elke toevalligheid iets voorafgegaan dat geen toevalligheid was maar een normaal gebeuren.

Of dit ook zo is met de kwantumfysica vernemen we wellicht later. Maar wanneer die later zijn zal, als die er ooit zou komen, weet - zou men vroeger gezegd hebben – alleen God.

Wij weten maar  hoeveel pitten er zitten in een appel, God weet hoeveel appels er zitten in een pit. Dit wordt ook nu nog gezegd.

* Midden Europese Zomer Tijd

[1] In hun boek: ‘Waarom niemand kwantum begrijpt en toch iedereen er iets moet over weten.’ Lannoo 2023.

23-09-2023, 04:50 geschreven door Ugo d'Oorde  

De tijd van het licht is een dag egaal aan de tijd van de duisternis, goed dat ik het weet, dat ik kennis heb van het verbond van de zon met de aarde wat de baan van de aarde betreft. We hebber  ooit gedacht dat het  de zon was die zich in een boog over de aarde bewoog maar we weten dat dit maar schijn is, gelukkig. Echter de preciesheid waarmede de aarde haar baan aflegt verbaast ons niet meer, is gewoonte geworden, maar stel dat  de opwarming  het gewicht van de aarde wijzigen zou en de aarde afwijken zou van haar baan, vertragen of versnellen, wat dan?

Of hoe afhankelijk we zijn van wat er zich boven ons hoofd aan het afspelen is, op welke speelbal we zijn terecht gekomen en hoe we in feite rondslingeren, tollend lijk een tennisbal, een tijd in het licht, een tijd in het donker.

En het leven, zoals  het zich afspeelt hier gaat zijn gewone gang met alles erop en eraan tot kanonschoten toe;

Waar wil ik  eigenlijk toe komen?

Wel dat we bewust moeten zijn van het geluk dat we kennen te leven op aarde niet als paarden of honden, niet als leeuwen of tijgers, niet  als apen, mieren of kevers, maar, tenminste hier in het westen als homo sapiens, niet meegerekend deze in Soedan en in andere plaatsen, over hun ‘sapiens’ zijn van de machthebbers daar heb ik mijn twijfels, de ‘wokes’ ten spijte.

Maar dat we hier rondopen en een leven leiden waarin het supplement dat we meekregen: de rijkdom van de geest in ons, het redeneervermogen, het onderscheid tussen goed en kwaad, de kennis van het schone en het minder schone, het lief hebben en vooral, vooral de gift die we kregen creatief te zijn in vele gebieden, wat ons een beeld geeft van de oneindige mogelijkheden die we bezitten, welke die ook zijn en in welke richting die ook gaan.

Dit alles hebben we meegekregen, werd ons toebedeeld bij onze geboorte als mensenkind. In meer kregen we de vrijheid hoe hierover te beschikken, wat niet altijd goed uitviel omwille van de omstandigheden. Maar in potentie, stonden alle mogelijkheden open.

Aan wie of wat hebben we ‘dit Alles’  te danken, kwam het spontaan, zomaar uit de lucht gevallen, of werd het ons ‘toevertrouwd’ door wie of wat van de Kosmos is?

Wat het geval moet zijn, de mens voortgestuwd steeds maar verder en verder in de richting van de geest evoluerend, zodat we ons afvragen moeten welke opdracht hier schuil gaat voor ons als human being.

Is er op dit gebied al een schijn van licht te bespeuren of blijft het  nog totale duisternis?

22-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De Herfst is al een tijd binnen in mij er is zelfs geen overgang geweest van zomer naar herfst, beide lagen in elkaar, zoals de zomer in de lente ligt, zoals wat is vandaag bepalen zal hoe morgen zal zijn. Tenware er gebeurde wat ik gisteren dacht dat gebeuren kon.

Mijn dagen zijn dan ook een stapeling van dagen geuit in een stapeling van blogs, ze kennen dus een kleine nagalm. Anderzijds moet ik me elke dag verlengen of, alsof het komen zou van een andere pen, me opnieuw uitvinden. Het houdt me in leven, het geeft me kracht en doorzetting omdat het zich voordoet in de wereld van de geest,  ware het in de wereld van het materiele geweest ik was al lang gesneuveld.

Zo lang ik er met mijn geschriften sta vroeg in de morgen ben ik een overwinnaar en mag ik juichen en me gekroond voelen met laurier, echter ver heel ver af van de kroon van laurier die Dante verwierf. 

Want hoe waag ik het me te vergelijken met hem. En nu ik er aan denk me te vergelijken met Tommy Wieringa en zijn boek waar ik het gisteren terloops over had.

Het enige dat ik gemeen heb met beide is het vermogen door te zetten tot het einde, tot gedacht kan worden dat het af is of, dat het genoeg is geweest en je voortgaan wilt met  iets anders. Wat echter niet het geval was van Dante want hij overleed korte tijd nadat hij zijn ‘Paradiso’ had geschreven, met het verhaal dat erbij gaat dat er aantal gezangen ontbraken die dan dankzij een droom, door de zoon gevonden werden in een muurholte.

Ik heb het verhaal hierover ergens neergeschreven, als er onder jullie zijn die het willen horen, zeg het me, ik zoek het even op, veel moeite zal het me niet  vergen ik weet waar ik het terugvinden kan.

Of, hoe ik afdwalen kan als ik me in de morgen voor de ‘n’-de maal vernieuw  en waar ik opduiken kan in het jaar 1321 in  de slaapkamer van Dante Alighieri.

21-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het licht dat de klank en de kleur van de dag is was van een andere aard, zo dacht ik een ogenblik vanmorgen, maar het zal bij mij gelegen hebben. Ik die met vreemde gedachten ben opgestaan.

Vreemd in de zin dat ik een dag voorzie die niet verlopen zal zoals de vorige, noch in mijn doen, noch in mijn laten, dat er iets gebeuren zal dat ik niet had voorzien, zelfs niet  kon voorzien. Ik wacht dus af hoe de ogenblikken van mijn leven vandaag zich gaan voordoen, in dit is mijn dag verschillend, ik ben uitkijkend, terwijl ik normaal de dingen op mij laat afkomen.

Intuïtie of inbeelding omdat ik ‘verkeerd’ ben opgestaan?

Eigenlijk verwacht ik al enkele dagen dat er iets op til is ik denk dan aan iemand die me schrijven of bellen zal dat hij mijn boek heerlijk heeft gevonden, of boeiend, of te intellectueel, of wat ook hij er moge over zeggen als er maar iets over gezegd wordt dat erop wijst dat het gelezen wordt en niet liggen blijft op de hoek van de tafel of geborgen in een kast.

Maar niets beweegt, ik ontving wel een bericht via facebook, het verraste me, én omdat het kwam van een vriend die ik in lang niet meer gezien had én omwille de inhoud ervan die ik niet durf overnemen hier, omdat wat hij schreef ik in de verste verte niet had durven dromen. Er is dus een zekere twijfel over de vergelijking met andere schrijvers die hij maakt.

Ondertussen wordt hier ‘Nirwana’ het boek van Tommy Wieringa de hemel in geprezen. Wat ik erover lees en hoor schijnt het me toe dat mijn boek er de tegenpool van is.

Het zij dan maar zo, ik kende niet het leven van Wierin ga,mijn leven was de eenvoud zelf

20-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je begint je dag, en met wat geluk eindigt je hem op de een of andere wijze voldaan of,  zoals het gebeurt, maar zelden,  onvoldaan.

Dit onvoldaan gevoel heb ik nu om wat ik gisteren achterliet over het ‘stilstaande-zon’ gebeuren dat bleef en blijft ‘wemelen’ in mijn hoofd. Al zou ik er nog heel wat kunnen aan toevoegen ik beloof jullie erover te zwijgen want voorbije zaken nemen geen keer, we leven vandaag en niet ten tijde van Joshua, de opvolger van Mozes.

Dit vergeet ik maar al te dikwijls wat onvergeeflijk is gesteld de dagen die ik nog te leven heb. Hoe komt het toch dat ik me niet voortdurend ervan bewust ben dat ik aan het gaan ben in de richting van mijn nabije eindpunt.

Ik schrijf het wel maar ik denk er niet aan in de dag. Ik doe wat ik doen moet zonder bijgedachte. Mijn laatste ogenblik zich situerend ergens in het tijdloze van de tijd is het, in mijn dagelijks doen en laten,  onuitgesproken en onbestaande want ik heb nog plannen en vooruitzichten die ver reiken en me bezighouden meer dan wat ook, meer dan mijn lichaam dat een zorgkraam is, een pijn als ik opsta, als ik wandel, als ik me een ‘tellen-tot-2 x 60’ uitgerekt tegen de deur opstel, de knieën recht.

Maar als ik schrijf ben ik mezelf is al het materiële ondergeschikt en ondergewaardeerd en krijg ik vleugels waarmee ik me verplaatsen kan in de tijd én me metamorfoseren in het ’erzijn’.

Ik keek gisteren naar een uitvoering van de Vierde van Mahler, met als hoogtepunt het invallen van de sopraan met ‘Wir genieszen die himmlischen Freuden’, en telkens heb ik de tranen in de ogen.

Waarom, denk ik dan, wat is er in die ‘Mahler’ dat me zo aanspreekt?

Wellicht heel wat, melodie en orkestratie en de sprekende houding van de dirigent; wellicht heel wat, want ik heb te intens de muziek gevolgd én ik heb mezelf vergeten tot op het ogenblik dat de sopraan invalt en ik dit aanvoelde als een verlossende schreeuw.

Intenser vergroeid met al wat en wie ik was kon niet; diepzinniger ogenblikken van bestaan, dacht ik niet mogelijk.

Mahler, hij betovert me ‘niet’ altijd, maar als het ogenblik van de betovering er is ben ik verloren. En het is niet de eerste maal, velen weten het.

19-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

n Gusta

18-09-2023, 20:58 geschreven door Ugo d'Oorde