En het gebeurde dat een mooie zin van drie woorden hem ontglipte. Hij viel hem te binnen aan de ontbijttafel en toen hij opstond om hem neer te schrijven was de zin of het zinnetje weg, een verlies vond hij want het was een zin met heel wat potentie. Maar hij moest verder met wat hij nog vinden kon en het regende over de bloemen en de planten in de tuin en hij wist dat het goed was. Eigenlijk, ondanks het  verlies van de zin was alles goed, voelde hij zich rustig en verwachtend, de dag was pas begonnen en hij had heel wat werk in het vooruitzicht; een brief die hij schrijven wou aan een bekend schrijver; een vriend, een broeder, die hem zou komen bezoeken en zijn gedichtenbundel van het jaar 2015 die hij volledig herwerken wou, zuiveren wou van het  overtollige aan woorden, want woorden teveel remmen het ritme en remmen de aandacht en vooral, het zuiver poëtische ervan.

En het was met de bundel dat hij zijn morgen vullen wilde. Zo dacht hij, deze blog hier is voor later op de dag als ik weten zal wat te schrijven, na de 190 woorden die er al staan wordt het een fluitje van een cent en hij dacht aan de kinderen aan de bus in China die rondliepen met door hen gemaakte fluitjes uit wilgenhout die ze verkochten voor vijf Yuan, maar dit is dertig jaar geleden, en toch het bleef hem bij want hij ook had in zijn jeugd fluitjes gemaakt uit hetzelfde hout en in dezelfde vorm.

Hij was erdoor getroffen en hij had er twee gekocht , peu importe, maar het roerde hem, toen. Zoals er tal van kleine dingen zijn die hem roeren, ook het verlies van de zin, waar hij nog niet over was.

En als hij er verder over nadacht was het een geluk geweest, zoals heel wat zaken een geluk betekenen dat de zin hem was ontglipt want over wat zou hij anders vandaag geschreven hebben?