Het licht dat de klank en de kleur van de dag is was van een andere aard, zo dacht ik een ogenblik vanmorgen, maar het zal bij mij gelegen hebben. Ik die met vreemde gedachten ben opgestaan.

Vreemd in de zin dat ik een dag voorzie die niet verlopen zal zoals de vorige, noch in mijn doen, noch in mijn laten, dat er iets gebeuren zal dat ik niet had voorzien, zelfs niet  kon voorzien. Ik wacht dus af hoe de ogenblikken van mijn leven vandaag zich gaan voordoen, in dit is mijn dag verschillend, ik ben uitkijkend, terwijl ik normaal de dingen op mij laat afkomen.

Intuïtie of inbeelding omdat ik ‘verkeerd’ ben opgestaan?

Eigenlijk verwacht ik al enkele dagen dat er iets op til is ik denk dan aan iemand die me schrijven of bellen zal dat hij mijn boek heerlijk heeft gevonden, of boeiend, of te intellectueel, of wat ook hij er moge over zeggen als er maar iets over gezegd wordt dat erop wijst dat het gelezen wordt en niet liggen blijft op de hoek van de tafel of geborgen in een kast.

Maar niets beweegt, ik ontving wel een bericht via facebook, het verraste me, én omdat het kwam van een vriend die ik in lang niet meer gezien had én omwille de inhoud ervan die ik niet durf overnemen hier, omdat wat hij schreef ik in de verste verte niet had durven dromen. Er is dus een zekere twijfel over de vergelijking met andere schrijvers die hij maakt.

Ondertussen wordt hier ‘Nirwana’ het boek van Tommy Wieringa de hemel in geprezen. Wat ik erover lees en hoor schijnt het me toe dat mijn boek er de tegenpool van is.

Het zij dan maar zo, ik kende niet het leven van Wierin ga,mijn leven was de eenvoud zelf