In te lassen in de tijden van de poëzie van ‘nu’: ouderwets verloren gewaand gedicht op nieuwe leest geschoeid met een laatste zin als de punt van een speer. 

In den beginne 
was het Woord dat zelve, 
geen beginnen kende.
En het Woord was een ‘zijn’
dat geen substantie had.

En
van Lao Zi gehoord
dat in den beginne
iets Onbepaalds er was
dat van al wat komen zou,
de Moeder was.

Tao wist hij het te noemen.

Geoordeeld toen
dat Tao even goed het Woord kon zijn.
En we ook zeggen konden,
dat in den beginne Tao was.

Niet te tellen vormen 
eruit tot stand gekomen
in een essentiële verbondenheid.
En alle vormen die ontstonden
waren van het Woord dat Tao was.

En alle vormen 
in hun totale totaliteit, 
waren drager van het komende,               
want niets is af en niets is
dat niet bewegend is
zo naar binnen als naar buiten,
in een mateloze complexiteit,
een vorm die zichtbaar was
en een die niet gezien kon worden.

Echter, 
niemand was er om te getuigen
van wat zichtbaar was, noch iemand
om te noemen wat onzichtbaar was.

Dit was,
wat in den beginne
vóór de mens, er was.

Hij er kwam 
omdat het Heelal er was 
opdat hij er zou zijn.

Enig nut
die had het niet,
zonder hem.