Voortgaande op de laatste regels van mijn 'ouderwets' gedicht:

Heeft Steven Hawking of welke wetenschapper ook, er ooit aan gedacht dat het Universum niet het minste nut had er te zijn ware de mens er niet geweest; zijn ze in hun beschouwingen over de aard van het Universum ooit van uit de mens vertrokken?

Ik heb er in elk geval niets van gehoord, nochtans is het zo en niet anders: de mens was absoluut noodzakelijk opat het zou geweten zijn dat het Universum er was. We komen aldus tot het ontstellende besluit dat het Universum er is zoals het er is opdat de mens er zou kunnen zijn!

Ik had er voorheen nog niet zo over nagedacht, wel dat het Universum er was opdat de mens er kon zijn, maar als ik verder ga kom ik tot de vaststelling dat ik het spiegelbeeld nemen moet dat de ‘schepping’ of het ontstaan van alles tot doel had de mens en ‘niet’ een Universum.

Dit plaatst ons, als mens, in het centrum van het Universum, we zijn de kern ervan, met al wat er omheen bewegend is zoals de elektronen omheen de kern in een atoom.

Ik beken dat ik schrik van wat ik zo-even geschreven heb.

Hoe het Universum er gekomen is, hoe het in elkaar steekt is in feite bijzaak geworden.

‘Iemand/iets’ moet de mens hier gewild hebben want hij/het heeft de bouw van een Universum er voor over gehad. Er ‘moet’ een reden zijn.

De hamvraag wordt nu, het Universum terzijde gelaten, waarom de mens er moest zijn, welke rol heeft hij hier op aarde te vervullen?

My idea right or wrong!