Je begint je dag, en met wat geluk eindigt je hem op de een of andere wijze voldaan of,  zoals het gebeurt, maar zelden,  onvoldaan.

Dit onvoldaan gevoel heb ik nu om wat ik gisteren achterliet over het ‘stilstaande-zon’ gebeuren dat bleef en blijft ‘wemelen’ in mijn hoofd. Al zou ik er nog heel wat kunnen aan toevoegen ik beloof jullie erover te zwijgen want voorbije zaken nemen geen keer, we leven vandaag en niet ten tijde van Joshua, de opvolger van Mozes.

Dit vergeet ik maar al te dikwijls wat onvergeeflijk is gesteld de dagen die ik nog te leven heb. Hoe komt het toch dat ik me niet voortdurend ervan bewust ben dat ik aan het gaan ben in de richting van mijn nabije eindpunt.

Ik schrijf het wel maar ik denk er niet aan in de dag. Ik doe wat ik doen moet zonder bijgedachte. Mijn laatste ogenblik zich situerend ergens in het tijdloze van de tijd is het, in mijn dagelijks doen en laten,  onuitgesproken en onbestaande want ik heb nog plannen en vooruitzichten die ver reiken en me bezighouden meer dan wat ook, meer dan mijn lichaam dat een zorgkraam is, een pijn als ik opsta, als ik wandel, als ik me een ‘tellen-tot-2 x 60’ uitgerekt tegen de deur opstel, de knieën recht.

Maar als ik schrijf ben ik mezelf is al het materiële ondergeschikt en ondergewaardeerd en krijg ik vleugels waarmee ik me verplaatsen kan in de tijd én me metamorfoseren in het ’erzijn’.

Ik keek gisteren naar een uitvoering van de Vierde van Mahler, met als hoogtepunt het invallen van de sopraan met ‘Wir genieszen die himmlischen Freuden’, en telkens heb ik de tranen in de ogen.

Waarom, denk ik dan, wat is er in die ‘Mahler’ dat me zo aanspreekt?

Wellicht heel wat, melodie en orkestratie en de sprekende houding van de dirigent; wellicht heel wat, want ik heb te intens de muziek gevolgd én ik heb mezelf vergeten tot op het ogenblik dat de sopraan invalt en ik dit aanvoelde als een verlossende schreeuw.

Intenser vergroeid met al wat en wie ik was kon niet; diepzinniger ogenblikken van bestaan, dacht ik niet mogelijk.

Mahler, hij betovert me ‘niet’ altijd, maar als het ogenblik van de betovering er is ben ik verloren. En het is niet de eerste maal, velen weten het.