De Herfst is al een tijd binnen in mij er is zelfs geen overgang geweest van zomer naar herfst, beide lagen in elkaar, zoals de zomer in de lente ligt, zoals wat is vandaag bepalen zal hoe morgen zal zijn. Tenware er gebeurde wat ik gisteren dacht dat gebeuren kon.

Mijn dagen zijn dan ook een stapeling van dagen geuit in een stapeling van blogs, ze kennen dus een kleine nagalm. Anderzijds moet ik me elke dag verlengen of, alsof het komen zou van een andere pen, me opnieuw uitvinden. Het houdt me in leven, het geeft me kracht en doorzetting omdat het zich voordoet in de wereld van de geest,  ware het in de wereld van het materiele geweest ik was al lang gesneuveld.

Zo lang ik er met mijn geschriften sta vroeg in de morgen ben ik een overwinnaar en mag ik juichen en me gekroond voelen met laurier, echter ver heel ver af van de kroon van laurier die Dante verwierf. 

Want hoe waag ik het me te vergelijken met hem. En nu ik er aan denk me te vergelijken met Tommy Wieringa en zijn boek waar ik het gisteren terloops over had.

Het enige dat ik gemeen heb met beide is het vermogen door te zetten tot het einde, tot gedacht kan worden dat het af is of, dat het genoeg is geweest en je voortgaan wilt met  iets anders. Wat echter niet het geval was van Dante want hij overleed korte tijd nadat hij zijn ‘Paradiso’ had geschreven, met het verhaal dat erbij gaat dat er aantal gezangen ontbraken die dan dankzij een droom, door de zoon gevonden werden in een muurholte.

Ik heb het verhaal hierover ergens neergeschreven, als er onder jullie zijn die het willen horen, zeg het me, ik zoek het even op, veel moeite zal het me niet  vergen ik weet waar ik het terugvinden kan.

Of, hoe ik afdwalen kan als ik me in de morgen voor de ‘n’-de maal vernieuw  en waar ik opduiken kan in het jaar 1321 in  de slaapkamer van Dante Alighieri.