Ik zou eens willen rondlopen in het huis, luisterend met volle aandacht naar de muziek van Klara en de commentaar erbij, maar ik ‘gun’ het me niet want wie zou er dan mijn blog schrijven?

Geen blog schrijven dan?

Dit gaat niet, het zou me beletten vol te luisteren ‘verslaafd’ als ik ben aan het schrijven of het herschrijven van wat er al staat.

Het zal dus een droom, een verzuchting blijven, trouwens zou ik het een volle dag uithouden? Ik geloof het niet, het zou een overdrijving zijn en deze is in mijn geval te mijden. Ik hoorde al teveel dezelfde concerti, de zelfde Mahler en Beethoven, Mozart en Ravel, Schubert en zo gebeurede het dat ik ineens sterk geboeid raakte door de muziek van de Amerikaan John Adams en wel zijn ‘Shaker Loops’ waar ik niets van begrepen heb – met moeite de titel zelf – maar het boeide me en, even boeiend als de muziek  was de dame die dirigeerde.

De strijkers, allen rechtstaande in een halve boog voor haar, waren in hun samenspel bij momenten adembenemend, verrassend als het ritme wordt opgevoerd of afneemt. Je ondergaat, bijna in je leden de vele ritme- en toonaardwijzigingen en je aandacht gaat wisselend naar de musici en naar de bewegingen van de dirigente.

Het stuk, in zijn geheel, is rijk aan klanken, meeslepend, abstract maar veelzijdig kleurrijk. Het melodieuze ontbreekt volledig, maar wat je hoort  brengt je in een toestand van verwachting en je hebt er geen behoefte aan.

‘Shaker Loops’ werd een stevige beleving die me dagenlang is bijgebleven, waarom  ik het pas vandaag vermeld is er het bewijs van.

Echter voor mij was het geen minimalistische muziek, integendeel