Ik zou eens een ganse dag willen rondlopen in het huis, luisterend met volle aandacht naar de muziek van Klara en de commentaar erbij, maar ik ‘gun’ het me niet want wie zou er dan mijn blog schrijven?

Geen blog schrijven dan?

Dit gaat niet want, het ‘niet-schrijven-ervan’ zou me beletten vol te luisteren, ‘verslaafd’ als ik ben aan het schrijven of het herschrijven van wat er al staat.

Het zal dus een droom, een verzuchting blijven, trouwens zou ik het een volle dag uithouden? Ik geloof het niet, het zou een overdrijving zijn en deze is in mijn geval te mijden. Ik hoorde al teveel dezelfde concerti, dezelfde Mahler en Beethoven, Mozart en Ravel, Schubert en Schuman en zo gebeurede het dat ik ineens sterk geboeid raakte door de muziek van de Amerikaan John Adams (°1947) op ‘TV- Classica’ en wel zijn ‘Shaker Loops’ waar er niets te begrijpen valt, enkel te luisteren en toe te kijken – de titel en deze van de vier delen* ervan zijn moeilijk te begrijpen – maar de muziek boeide me en, even boeiend als de muziek  was de dame die dirigeerde.

De strijkers, allen rechtstaande in een halve boog voor haar, waren in hun samenspel bij momenten adembenemend, verrassend als het ritme wordt opgevoerd of afneemt.

Je ondergaat, bijna in je leden de vele ritme- en toonaardwijzigingen, en je aandacht gaat wisselend naar de musici en naar de bewegingen van de dirigente.

Het stuk, in zijn geheel, is rijk aan klanken, meeslepend abstract, maar veelzijdig kleurrijk. Het melodieuze ontbreekt volledig, maar wat je hoort  brengt je in een toestand van verwachting en je hebt er geen behoefte aan.

‘Shaker Loops’ werd een stevige beleving die me dagenlang is bijgebleven, waarom ik het pas vandaag vermeld is er het bewijs van.

Echter voor mij was het geen minimalistische muziek, integendeel, het stuk vulde me en ik her-beluisterde het via Google. 

Nu, vóór ik erover schreef. 

*Shaking and trembling, Hymnic slews, Loops and verses, A final shaking.