In mijn blog van 21 juli ontweek ik wetens en willens de Nationale Feestdag, ik had er weinig over te zeggen, ik ontwijk echter niet 1 augustus de feestdag van Helvetia een vrouwelijke allegorische figuur, de personificatie van Zwitserland

Hoe durf je zo iets schrijven zul je me zeggen en toch het staat er, het is een gedachte die leeft in mij, een ver gevoel van verbondenheid met een volk en een land, dat ik leerde kennen; waar ik vanaf de jaren van verstand ben in opgegroeid en in een bepaalde zin er ben open gebloeid, niets dan goed dus.

Maar ik zou overdrijven moest ik er al te veel aandacht aan schenken, zo Zwitsers ben ik nu ook niet ingesteld, maar de dag van 1 augustus is voor mij een dag van vlaggen, lampions en vreugdevuren als de avond valt en het dorp in stoet, de kinderen elk met een lampion en voorafgegaan door ‘les fifres et tambours’ naar de plaats vertrekt waar het vreugdevuur wordt aangestoken.

Hoe dikwijls heb ik dit meegemaakt? Het kan dus niet dat dit geen sporen zou hebben nagelaten en dat 1 augustus geen bijzondere dag zou zijn voor mij, een dag van herinnering en ik ben zeker dat dit ook voor de kinderen zo is.

Ikzelf heb er echter niets te vieren, enkel trachten terug te nemen hoe het was en hoe ik het beleefde als een buitenstaander die erover filosofeerde omdat hij er anders niets wist over te vertellen. Nu ook niet, het is het verleden geworden, dingen die niet meer terugkomen, al blijf je hopen, het enige dat je nog rest, een verre hoop op een soort mirakel maar als er mirakel mee gemoeid moet zijn is het niet meer zoals het vroeger was, zijn de gevoelens bedorven, dus word een logisch man, laat varen elke hoop er nog te keren of het nu een 1 augustus is of een andere dag. Dromen mag, erover spreken mag, maar er niet te diep op ingaan is het beste dat er is voor jou en voor je omgeving voor wie het misschien moeilijk is te begrijpen.

Eigenlijk, vriend schrijver in mij, ben je een ziekelijk man, ben je ziek van de bergen op bepaalde momenten in je  leven en op andere momenten ziek van de zee. In elk geval je geest is ziek van het voorbije dat je maar niet loslaat en nooit loslaten zal, vooral niet een 1 augustus.

Ondertussen werd er nog maar eens een maand geschrapt van mijn credit aan maanden die me nog overblijven. Een grote hoop blijft er niet, ik weet heel goed dat ik nader. In algebraïsche termen wordt het ‘X – 1’, maar ik ken niet de waarde van die ‘X’, het is een gematigde onbekende. Evenwel, het heeft geen zin me te haasten om het te weten, maar ik leng het evenmin. Ik weet dat mijn uur opgetekend staat - hij staat opgetekend voor elk van ons - ergens in de tijd. Een troost heb ik, de maand in min ben ik niet onledig geweest, heb ik gedaan wat ik me voorgenomen had te doen, het zou erger geweest zijn had ik het niet gedaan. Hoe zou ik het me vergeven hebben.

Nu kan ik zeggen tot mezelf, goed zo man, goed zo, 1 augustus of niet, je hebt een taak te vervullen, vervul die taak en neem wat komt, ook met de glimlach de te dragen pijnen van je lichaam die voorbijgaand zijn als je er zit, stoïsch schrijvend, de eerste dag van de maand ‘X – 2’, je maatstaf nu.

01-08-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Meer was het niet: ik die luisterde naar een gesprek tussen twee collega’s op het werk, ik die de naam ‘Saint-Luc’ hoorde vernoemen, die de plaats opzocht op de kaart – Google was nog onbestaande - en een dorpje vond hoog in de bergen van de Val d’Anniviers. Van dan af was ik verloren voor de rest van mijn dagen, niet in Saint-Luc zelf maar dan toch in Grimentz aan de overkant van de vallei, en Zinal op het einde van de vallei, daar met mijn neus op de gletsjer van toen.

Here mijn God, zou mijne - ‘mijne’ omwille van Gilliams – moeder zeggen, hoe je leven door één woordje een sterke wending nemen kan. En het is zo, het is onvermijdelijk zo, is het niet een woord, het is een blik, het is een ontmoeting, het is een voorval, het is één enkel gebeuren, heel onschuldig op het eerste zicht maar, en hier gaat het dan om, bepalend in vele gevallen voor het verdere verloop van je leven.

Velen zullen dit beamen als ze even nagaan waar het sleutelpunt lag waar hun leven een bepaalde richting is ingeslagen en hoe het allemaal begonnen is met een klein iets met grote gevolgen. Ik ben geen uitzondering op dat gebied, het is tekenend voor het leven van elk van ons, alsof het een soort van voorbestemming is die ons wachtte, onontkoombaar, op een bepaald punt in ons leven. Want hoe kan het dat je er niet op reageert, dat je blindelings in de val loopt, dat je denkt dat het je bestemming is, al is dit niet altijd zo en weet je het pas later als het te laat is.

Want bestemming of niet, zo lang je het ziet als je bestemming blijft het zo, maar eens je twijfelen gaat houd je het niet meer, kom je open en bloot terug en kan het dat je een andere bestemming ineens opduikt. En dan wat, hoe reageer je hierop als gehuwd paar met kinderen?

Uiteenlopend, ofwel blijf je bij je eerste bestemming, meestal omwille van de kinderen, en gaat het leven eerder ongewoon en gematigd door, ofwel is je nieuwe bestemming zo hevig dat je breekt met je eerste en je tweede bestemming volgt. Met al de gevolgen van dien, een blinde vlek in het oog, een scotoom, dat je er aan overhoudt.

Ik zeg dit omdat er bestemming is dat ons sociaal en familiaal leven grondig bepaalt en een bestemming die een bijzonder aspect ervan in leven houdt, het eerste hier is bindend en een breuk erin - zoals het zich thans in de familie afspeelt – is dramatisch voor beide partijen, vooral dan, denk ik, voor de kinderen, die wellicht niet begrijpen wat er boven hun hoofd gaande is.

Maar een bijzonder aspect ervan, een neiging om bijvoorbeeld je verlof door te brengen in de Valais, heeft geen bindend karakter, je stapt er vanaf met heimwee misschien, maar een drama wordt het niet.

Wel gebeurt het en dat is mijn geval dat je als je die bestemming blijft aanhouden dat ze diep onder je vel kruipt, zoals in het liedje van Frank Sinatra:

I’ve got you under my skin, 
I’ve got you deep in the heart of me,
So deep in my heart that you’re really a part of me.

Sinatra heeft het over een vrouw, ik heb het over de Valais, maar het is op deze wijze dat de Valais me heeft bekoord en de bekoring is gebleven tot vandaag toe. Wat is er verkeerd aan?

31-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De journalist Julien Borremans, schreef iets over mij en mijn boek in de e-krant ’NUUS’, de vroegere Beiaard. De foto op de eerste pagina verraste me even zeer, maar nu in de negatieve zin, dan de foto in het begin van het Boek. Ik wist niet dat ik er zo oud uitzag, ik wist het eenvoudigweg niet, ik sta er niet op als een schrijver maar als een afgeleefde sukkel, wat kan die nog te vertellen hebben?

Wat Borremans schrijft is het maximum dat hij schrijven kon in de lijnen die hij er aan wijdt. Of er nu ineens een gevolg zal zijn, of de bestellingen me gaan overrompelen is een andere zaak. Hij heeft er zijn tijd voor opgeofferd en ik ben hem er dankbaar voor.

Dit is dan van deze morgen 29 juli, en ik sluit dit hoofdstuk hier af.

Ondertussen moet ik verder met het stukje leven dat ik nog houd, het stukje precieus leven dat meer en meer kostbaarder wordt naarmate de dagen gaan. Ik ga morgen de zevende maand sluiten om de oogstmaand in te gaan, de maand die lange tijd deze van de Valais is geweest voor mij en mijn familie. De familie, draagt die mee met hen, zoals ik die meedraag. Ik kan me er niet van ontdoen, van het ogenblik dat ik ’augustus’ denk herinnert alles me aan mijn verblijf in de bergen: aan het ontbijt op het terras, aan het dorp op de middag, aan de wandelingen over de ‘alpages’, aan de chanterelles in de bossen. Alles wat ik doe en aanraak is er wel niet van doordrongen maar er ligt een laag herinnering over aan de dagen van toen. Als ik zeg dat ik voor de helft ginds ben dan is dit overdreven en toch is het zo, toch is het zo, ik voel het, ik weet het, ik beleef het als ik mijn gedachten laat gaan, het is lijk een griep die je overvalt en het is er een ook. De Valais was geen vakantieoord, het was als een teruggaan naar mijn ‘roots’, naar een vorig leven dat ik er moet gekend hebben, een leven van iemand anders dat ik heb overgeërfd. En ik leefde er in de verlenging van dat vorige leven, zo voelt het aan, nu ik erover schrijf en erover nadenk. Daarom ook heb ik er niet kunnen over zwijgen in dat Boek van mij, het was sterker dan mezelf, en de vrienden die ik er kende heb ik in mijn Boek vervangen door nieuwe vrienden die even gek waren op de Valais als ik.

Alles droeg er toe bij. Ik herinner me – hoe jong was ik toen – dat ik die eerste maal dat ik er was in de maand augustus, dat ik er vertrok met vochtige ogen.

Ik zie nu pas in dat dit een verkeerd teken was, dat er iets schortte aan mijn verblijf aldaar, iets abnormaal, maar we zijn er elk jaar teruggekeerd, zo lang het enigszins kon. Nu zijn het de kinderen die de traditie voortzetten, gematigder, niet voor een ganse maand. Voor mij was het mijn wereld, voor hen is het nu nog  slechts een deel ervan, hun aarding ging niet zo diep als die van mij, zij wilden ook andere oorden kennen en ik begrijp hen ten volle.

Wie ware ik geweest had ik op een bepaalde dag niet getroffen geweest door het woordje ‘Saint-Luc’ want meer was het niet?

30-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het Boek is een eigen leven begonnen. Het verloop van de verspreiding ervan is traag, pas een maand verder zal ik weten waar ik sta, zal ik een idee hebben of er iemand die me las het nieuws doorgegeven heeft aan een vriend of kennis, en of er hier of daar over gesproken wordt? Evenwel, ik ga er mijn blog niet mee vullen, ik signaleer het maar opdat je mijn gevoelens kennen zou.

Maar er is nog  leven na en naast het Boek, ik room elke morgen mijn gedachten af om iets te vinden dat waard is gezegd te worden.

Ik schreef onlangs – buiten het Boek – dat het Higgsdeeltje er moet geweest zijn vóór de Big Bang. Ik kan dit zeggen omdat ik geen wetenschapper ben omdat ik het dus niet bewijzen moet. Ik kan het denken en vooruit schuiven als een mogelijkheid, wat een man van de wetenschap niet kan en niet waagt te doen. Ik heb dus mogelijkheden meer, ik kan gissingen zien als waarheden en onbeschaamd achteraf zeggen dat ik verkeerd was.

Nu, ik blijf nog altijd trouw aan mijn gedachte: het Higgsdeeltje dat ik niet ken, waarvan ik niet weet hoe het is en wat zijn functie is, was er vóór de Big Bang, het moet, want ik zie niet in hoe zo iets kan gemaakt worden, zelfs geschapen kan worden.

Ik vermoed enkel dat het een vorm van kennis bezit – een alles weten - en dat het die kennis doorgeeft aan andere deeltjes want hoe weten die anders hoe ze zich moeten in  elkaar schakelen om een atoom te vormen en de atomen om een cel te worden en zo verder tot de homo sapiens.

De wetenschapper wist dat het noodzakelijk was dat het moest bestaan en dat ze gelukkig zijn het gevonden te hebben, het voegt iets toe aan de andere deeltjes zeggen ze, het geeft hen gewicht, maar wat is de betekenis hiervan. Is het deze die ik eraan geeft, kennis?

En dan moet die kennis er altijd geweest zijn, die valt zo maar niet uit de lucht.

Ik heb een ver en heel vaag begrip hoe de Kosmos is, maar hij moet een enorm ingewikkelde structuur kennen opdat ik van uit de wagen, met een duw op een knop de poort kan openen of sluiten. Wie of wat is hier verantwoordelijk voor, is het ook niet het Higgsdeeltje?

Gebeurde dit zo maar, op goed valle het uit, ook het ontstaan ervan?

Alles is, van het ontstaan van het Universum af, om er niet over na te denken, maar om te zeggen dit gaat ons (klein) verstand te boven.

Echter, er is wat is, mogen we hier geen gedacht over hebben, zelfs als het ons  ons verstand te boven gaat. Ik had dit moeten toevoegen aan mijn boek maar de idee kwam er nadat het boek geschreven stond.

Weet je, ware ik een wetenschapper geweest ik zou nooit een blog geschreven hebben, ik zou nooit een boek geschreven hebben.

29-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je hoeft niet altijd zinnige dingen te schrijven, dacht ik, je kunt wel eens een loopje nemen met de realiteit van het zijn, het eens houden bij het ‘er-niet-zijn’, hoewel je niet weet hoe het ‘er-niet-zijn’ is.

Hoe is bijvoorbeeld de plaats op de rots aan zee in San Juan/Alicante waar je ooit waart met een andere Karel, een nog oudere dan jezelf; hoe is die plaats nu je er niet meer heen kunt en zelfs als je er nog heen zou kunnen, hoe zou je er zitten, verwelkomd door licht en luchten, door golven en wind. Kan je het nog zien en voelen en horen hoe het daar was?

En ook verwelkomd – zo denk je toch – door de flora de weinige die overbleef nu er de villa’s  staan; door de palmbomen die er als planten werden neergezet; door de stokoude olijfboom die uit zijn geboorteplaats werd weggehaald en hier verplant in een gesloten tuin. Hoe is er alles nu jij er niet meer bent, ogenschijnlijk? Maar je bent er nog gelukkig, je bent er als ‘er-niet-zijnde’.

Je bent gaan neerzitten op een rots die de zee in gaat, een soort van promontorium en je zit er van vroeg in de morgen uitkijkend over het water tot de strakke lijn op de horizon, de hemel teerblauw en de meeuwen, de krijsende meeuwen hangend op de wind; en soms, soms, maar hij is je lief, de blauwe reiger in het water dicht bij jou.

De plaats weet van het er zijn en van het er-niet-zijn, ze is vol van jou, vol van de woorden die je er sprak, vol van de woorden die je er schreef, van de gedachten die je er had als je Borges las, en je even maar discussieerde met hem; als je er waart met de ‘El País’ in je handen waar de wind in speelde, maar je waart er stil gelukkig mee, de krant te houden in het geluid van de wind en de geur van inkt en water en van ver in zee de boten waar Ulysses voer met zijn gezellen tot voorbij de bakens door Hercules neergezet, de oceaan op, en je waart er niet alleen, je waart er met die vriend die er nu niet meer is, wel nog daar aan zee maar niet meer hier op deze aarde.

Jij bent hier nog en ook aan zee, al ben je er niet, je bent er toch, je hoort de golven die aanrollen van heet ver, tot aan je voeten opspattend tegen de rotsen, de druppels tot op je knieën, maar het deert je niet in het minst, je roept tot de wind om harder te zijn, je roept naar de golven om hoger te klimmen, zwaarder, krachtiger; je wilt opgaan in het geweld van de zee om zelf een stuk zee te zijn, nu je er terug bent, zoals je er ooit waart, je vriend, aan je zijde.

Elke zondagmorgen woonde je samen met hem de mis bij in de kathedraal van Alicante. Je wist dat hij er bad, je wist dat hij dacht aan zijn moeder die voor hem een heilige was en ik stond er naast hem, denkend aan mijne moeder, in gedachten sprekend met haar en hoe ze het stelde op de plaats waar ze nu was.

Na de mis en de bedelaars aan de ingang, gingen we naar de antiekmarkt vóór de Ayuntamiento, het stadhuis, om te kijken naar de boeken, de postzegels, de munten, de van alles wat. Ik kocht er ooit een tweede King James Bijbel die verloren lag tussen andere boeken. Ik kocht hem omdat het een Bijbel was die me nauw aan het hart lag, omdat het een vertaling was van 1611.

Maar vandaag, nu we er in gedachten zijn, hoewel het zondag was, zijn we aan zee gebleven. Hij zal er gebeden hebben, ik wat rondgekeken en mijn blog geschreven in een notaboekje oud papier dat ik ooit kocht in een of andere abdij in Frankrijk, misschien in deze van Citeaux.

Maar dat, dat is een ander verhaal want ik was er met een andere vriend, die er nu ook niet meer is, hier op aarde bedoel ik.

Ik blijf hier, en ginds in gedachten, nog een tijdje.

28-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Schrijf ik hier dat een lezer toen hij me las, dacht aan het Tantalusbeeld in de Magdalenakerk in Brugge en mag ik hier uit besluiten dat hij mijn  werk ziet als een Tantaluswerk?

Ik ga maar niet te vlug oordelen hierover, hij kent me en dit kan zijn vergelijking een ‘ophemeling’ meegeven, hij is trouwens een van de eersten die openlijk zijn mening geeft en ik aanvaard die met dank, ik kan er goed mee leven. Maar onafhankelijk hiervan is er dit dagelijks geschrift dat ik afleveren moet, het torent boven alles uit, en zeker boven het inslapen vooraleer het goed en wel staat ingelogd.

Gisteren was dit het geval. Ingevolge niet te voorziene omstandigheden werd het geschrift al maar door uitgesteld en was het laat toen  ik eraan begonnen ben, en nog later toen het eindigde, ik, half tevreden over het resultaat.

Ik voelde aan dat Johan Sebastian heel wat meer waard was dan hetgeen ik over zijn werk geschreven had; dat ik niet voldoende geluisterd had naar zijn cantate, in feite dat ik erover schreef alsof ik er zeer aandachtig, volledig geconcentreerd naar geluisterd had, wat niet het geval was. De titel ervan was een springplank geweest en tezelfdertijd een reddingsboei om uit de poel van woorden en zinnen uit te komen met een blog die er mocht staan, vond ik toch.

Ik vertel jullie - maar hoefde het? - dat het niet altijd vanzelfsprekend is om vóór de noen te eindigen met een ingelogde blog; dat er heel wat spanning aan voorafgaat en, dat de ontlading als het dan toch gebeurt heel groot is. Gewoonlijk een hoogtepunt in mijn dag om er tot het inslapen gelukkig mee te zijn.

Een ‘gelukkig-zijn’ dat met de nodige maatstaven moet gemeten worden. Mijn geluk zou wellicht veel meer uitgesproken zijn mocht ik mijn blog geschreven hebben gezeten op het terras van het Bella Tola hotel in Saint-Luc of, op een bepaald stuk rots aan zee in San Juan/Alicante.

Ik had nu wel kunnen dromen dat ik er was en het neerschrijven alsof het een realiteit was, niemand zou het weten dat ik er niet in het echt was, wellicht ik ook niet. Terwijl ik het aan het schrijven was, was ik er werkelijk.

Ik kan me aldus begeven naar vele plaatsen schreef ik gisteren  en in feite is dit zo. De dienster heeft me juist een kop thee gebracht waar ik zit aan de tafel op het terras, schrijvend, vroeg nog in de morgen, de lucht koel nog terwijl ik schrijf zoals ik schrijf en wat ik schrijf en als ik dit zo zeg, waar is het dat ik ben, hier in mijn cel of negenhonderd km verder in de schaduw op het terras van het Bella Tola hotel?

Wel, ik dacht dat ik er was toen ik dit schreef!

27-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als het kan begin ik telkens op een nieuwe lei. Ik vergeet wat ik een etmaal ervoor geschreven heb en neem een nieuwe aanloop op een nieuw veld om ergens, om het even waar, aan te komen, liefst op een plaats waar het goed is te zijn en vandaag is het een cantate van Bach.

Is het zo zoals je denkt te zijn, dat je onuitputtelijk bent, dat je teksten schrijven kunt die verbazen, die je elke dag een beetje meer onsterfelijk maken?

Johan Sebastian Bach was het en kon het en elke dag wordt het bevestigd als je naar ‘KLARA’ luistert en verrast wordt door zijn cantate ‘Nun verschwinden alle Plagen’.[1]

Wat een weelde aan klanken die die man in zijn hoofd had en hiermee eeuwen wist te overbruggen en we hopen dat het zo blijven zal tot in de geslachten ver na ons, hopen dat hij nooit afgeschreven worde, dat hij nooit verdwijne omdat hij onze beschaving is.

Zo lang we ingesteld blijven op de muziek van Bach, zolang deze voedsel is voor ons hart en  geest, kan onze beschaving niet stuk. Hij is onze pionier en baken, hij is en blijft onze toevlucht. Als er iemand is die heilig moest verklaard worden dan is hij het, hoewel een heiligheid niets toevoegen kan aan wat hij nu al is.

Maar Bach is ongenaakbaar in al wat hij aanraakt en het is zeker niet mijn bedoeling ook maar in de verste verte me te gaan vergelijken met hem, te laten uitschijnen dat wat ik doe evenzeer wijst op een onuitputtelijkheid,  evenwel niet gericht op het religieuze van zijn cantates zoals hij, en zeker niet qua complexiteit. Maar ik weet dat ik soms woorden schrijf die ook muzieknoten zijn.

Ik benader niet zoals hij, het goddelijke in de mens, het hoogst verhevene. Ik raak het soms maar heel even aan, zodat het amper opgemerkt wordt, maar het is een betrachten van mij, aan te tonen dat ik steeds op zoek ben naar een landschap, a landscape  in between, dat zich dus telkens situeert op de grens van het zijnde en het niet zijnde, daar waar de hemelen zich op het punt staan te openen.

Ik ben de mening toegedaan dat het daar is dat de literatuur begint, dat het landschap van de geest – Hawking noemt dit, en het is zijn recht, the mind of God – zich opent.

Het woord ‘God’ hier in de meest ruime betekenis, namelijk datgene wat het Universum ons nog altijd verborgen houdt.

Het is in het verborgene dat de mens zich blijft wentelen, zich verfluisteren wilt - zoals Rilke: ‘ich verflüstre mich über dir’, hier zijn geliefde bedoelend - zo wil ik me wentelen in en over het woord dat is van al wat ons verborgen blijft.

Van de aarde zijn is geen oplossing, zoals het zeker geen oplossing was voor Bach, maar zoals Bach het risico loopt verzwolgen te worden in de hooggeprezen muziek van nu, zo loop ik het risico onbegrepen achterwege gelaten te worden en is heel mijn leven, dat een poging is geweest los te komen van het aardse als het het schrijven aanging, weinig waardevol geweest.

En het ziet er zo naar uit. Ik heb, dromer als ik was, het niveau van Bach willen bereiken terwijl dit onbereikbaar was en blijft. Zo onbereikbaar dat het thans opzij wordt geschoven en de neiging er is hem opzij te laten. Alsof er een verzadiging was van Bach, alsof we ons van hem hadden afgekeerd, omwille van precies zijn ‘goddelijkheid’,

Aardse goden zijn het die aanbeden worden; de God van de totaliteit, van het uiterlijke als van het innerlijke Universum, dit van Bach, wordt dood gezwegen.

Als we hierin lijdzaam blijven, ver zal dit zwijgen ons niet brengen.

[1]‘Nun verschwinden alle Plagen, nun verschwinden Ach und Schmerz Cantate uit BWV 32..

26-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik hoef me, ‘oosters’ ingesteld, geen zorgen te maken over het succes of het on-succes van mijn boek, ik heb het werk gedaan en het is dit waar het op aankwam, erin slagen wat ik voor ogen had, het boek, en het is er.

Een feit realiseer ik me als ik het boek lees, het is van een wereld die er niet meer is, de wijze waarop het woord gekozen werd is oud en voorbijgestreefd, ik had het moeten weten.

Ik had mijn schelp niet mogen verlaten, niet naar buiten komen, het stond allemaal te lezen in mijn blogs, en deze werden ze gelezen, OK, werden ze niet gelezen, even OK, het voornaamste was het schrijven elke dag van 500 woorden en dit is waarin je slaagde, ‘the rest was not your business’, zou T. S. Eliot zeggen.

Ik moet dus een tevreden man zijn als producer van een boek, maar ik realiseer me dat het mijn portret is dat ik de wereld in stuur, dit van mijn innerlijk zijn, en als dit wordt geïnterpreteerd als een oud geval, als onbelangrijk en voorbijgestreefd dan val ik van mijn piëdestal, dan treft het me, dit kan ik niet ontkennen.

Ik open vroeg in de morgen en laat in de nacht nog mijn ‘outlook’ om te zien of er niemand is die me zegt hoe hij het boek gevonden heeft. Ik sta open voor elke reactie, niet dat ik er een immens vertrouwen in heb, verre van, maar om te weten hoe het verder moet. Een goed werk aanprijzen kan gemakkelijk, een half goed werk zwijg je je dood, zo eenvoudig is het en zo moet ik, voorlopig, het ontbreken van reacties interpreteren.

En nu, mijn vriend, hoe reageren de lezers van je blog over je heen en weer gepraat over je boek?

Ik vraag hen enkel begrip te hebben; te weten dat het me bezig houdt van het ogenblik dat ik wakker wordt tot het ogenblik dat ik inslaap en dat ik er me moeilijk kan van ontdoen als ik aan het schrijven sla, dat onvermijdelijk het die gedachten zijn die recht hebben om vermeld te worden.

Ik ben geen wonderboy die op hoge leeftijd een boek schrijft. Absoluut niet, het schrijven ervan begon toen ik nog een ‘boy’ was en het heeft mijn ganse leven geduurd tot ik de moed heb gehad het af te leveren. In de eerste plaats, aan een gemeenschap van vrienden. Het zou moeten fungeren als een bundel levenswijsheid geplaatst in een levenskader van enkelen, in omstandigheden afhankelijk van omstandigheden, zoals het er toegaat in een leven, waar elke stap, elke ontmoeting, elke plaats waar je bent - het mag nog in Rocamadour zijn waar je de beeltenis van de ‘Zwarte Maagd’ gaat zoeken, hoog opklimmend – je bijblijven, zoals zovele zaken, zovele omstandigheden je bij blijven, tot je het gevoel hebt dat het tijd wordt om te besluiten, om af te ronden voor het einde eraan komt.

Het einde, het allesopslorpende einde dat je wacht in een draai van de weg en dat je met vertrouwen tegemoet ziet al mag het nog wat wachten, de pijnen van het lichaam, voor het ogenblik, zijn nog dragelijk, ze worden trouwens gedempt door de geest.

Nu, wat ga ik morgen vertellen als het niet over het boek zou zijn?

25-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

In wat is een 24 juli verschillend van een 23 juli? Ogenschijnlijk in niets. De dag opent zich op een identieke wijze met het gezang van de merel om kwart voor vijf en de eerste schijn van licht, een groenachtige laag op de dingen, maar wat hem betreft gewijzigd is er niets: hij schrijft en blijft schrijven, zich nog altijd afvragend of het enige waarde heeft en, of wat hij achterlaat doordringen zal tot de geslachten na hem. Waarin hij in feite verkeerd is zegt hem de Bhagavad Gita want: ‘Let your reward be in the actions themselves, never in their fruits. So be not moved by the fruit of actions, nor let inaction dwell in you.’

Dit is ook ongeveer wat ‘Prediker’ zegt: ‘Zo besefte ik dat het voor de mens nog het beste is te genieten van zijn werk. Dat is het enige dat hij heeft.’

Dit is inderdaad het enige. Het werk is ons leven is ons voortdurend pogen een zeker niveau te bereiken en de waarheid aan te kleven; is een ons instellen op het creatieve in de Kosmos, zijnde de echo van onze stoffelijke verbondenheid, maar tevens van ons spiritueel geïntegreerd zijn en het is aldus dat we opgenomen zijn in de draden van het immense web van krachten en, hieraan deelachtig zijn is een vorm van gebed en tevens onze vreugde. Of anders gezegd we kennen de vreugde van onze inzet en dit moet onze beloning zijn.

Met ons schrijven ‘tackelen’ we wat van de Kosmos is en tezelfdertijd nestelen we ons er binnenin, zo blijven we in beweging, is er van ‘inaction’ geen sprake, we blijven bezig, We zijn niet de mens van wie zal gezegd worden ‘laat de doden de doden begraven’, we zijn de mens die leeft onder de levenden en voor wie de dood een totaal andere betekenis gekregen heeft. We zijn de mens die steeds de weg volgt van de geest in hem, vooral dan tot het einde toe.

Op deze wijze bewandelen we de wereld van het onzichtbare – de gotische kathedraal is er het voorbeeld van – die meer dan de zichtbare zijn wereld wordt als hij, zich bevindend in een toestand van vervoering, schrijven gaat.

In deze zin kan het dat de dag van gisteren 23 juli verschillend is van de dag van 24 juli. Ik ben vandaag verder gegaan, ik heb dieper gekeken, ik heb andere grenzen overschreden en ben een ander landschap binnen gewandeld, het landschap dat me  duurbaar is,

Zo heeft dan toch elke dag zijn eigenheid, is er altijd iets nieuws te vertellen dat misschien zijn aanleiding vond in wat voorafging, maar telkens in een nieuwe vorm veropenbaard wordt, telkens hopende dat wat er geschreven wordt, gelezen wordt en meegedragen over berg en dal de oneindigheid van de dagen in.

24-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Is het een sonate die ik breng elke morgen, een traag beginnen in woorden; woorden lijk water vloeiend uit een onverwachte bron aarzelend zijn weg zoekend tussen stenen en wortels, eerst breed uit in alle mogelijke richtingen om dan samenvloeiend  in één geul naar zijn bestemming toe, is het aldus dat ik schrijf?

Poëtischer kan het niet als je het beeld oproept van een rivier, het water een zilveren lint meanderend door weiden en velden, met oevers vol bloemen en grassen, met struiken vlier en drijvend op het water, meerkoeten, duikend soms;

Je noemt het maar, je hebt beelden genoeg om je wereld op te vullen met wat je ziet, dan toch voor iemand die schrijft, die er alles aan doet om zich op te lossen in woorden, zich af te sluiten, sonate na sonate, afwisselend nu en dan met een nocturne of een aubade zelfs, oneindige mogelijkheden die je je toe-eigenen kunt

Je hebt de keuze het te noemen zoals het opkomt in jou, de naam ervan heeft geen belang het is de inhoud die telt, Shakespeare wist het al toen hij het had over de geuren van wat men een roos noemt.

Maar ik ben geen Shakespeare, zeker zijn Hamlet, Prince of Denmark niet die verzeild is in een toestand waarbij hij zich afvraagt – op de subtiele wijze van ‘to be or not to be’ - of het nog wel zin heeft te blijven leven en, ‘the slings and arrows of outragious fortune[1]’ te blijven ondergaan en of het niet beter is er een einde aan te maken maar dan, dan wie weet wat hem wacht erna.

Ooit waren we in Helsingør aan de Sont - Malmö op een boogscheut - waren we in het kasteel waar deze Shakespeareaanse woorden gesproken werden, maar de plaatsen waren leeg van Hamlet en van Orphelia die aan het lezen zou geweest zijn.

We hebben er nog herinneringen aan, maar het stuk zelf moeten we opzoeken, het ligt te ver in de tijd, zoals er zovele gebeurtenissen zich verwijderd hebben van ons. Merkwaardige, onvergeetbare die we toch bijna vergeten zijn tot ze opduiken op de meest onverwachte ogenblikken, zoals vandaag.

Zo waren we ooit in het kasteel van Macbeth, in Cawdor, hoog in Schotland van waar we de leuze in het wapenschild meebrachten: ‘Be mindful’. Wat altijd onze betrachting is geweest, maar altijd zo moeilijk om te volgen, we hebben immers nooit geleerd het vol te houden van de prille morgen tot de late avond. Dit voorbeeld werd ons nimmer gegund.

[1] To be, or not to be, that is the question,Whether 'tis nobler in the mind to suffer The slings and arrows of outragious fortune, ‘Hamlet', act 3,

23-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je schrijven is een aarzeling vandaag, een trachten door de laag slaap die overbleef door te komen. Heel exceptioneel nam je gisteren een ‘dafalgan’, waarom eigenlijk, wat ging er verkeerd met je geest want je lichaam droeg de pijn en last van elke dag, terwijl je geest deze was van voor je geboorte, niet uitzonderlijk, niets zoekend en ook niets vindend. Mijn geest, mijn ‘ik’, was ‘un dossier en suspens’, lijk er zovele dossiers zijn die ‘hangend’ zijn in de kamers van het gerecht en in deze van de regering; er zijn er zelfs, maar kleine dan, die hangend zijn in jouw kamers, waar je het soms over hebt zonder er ook maar niets aan te doen omdat ze ‘hangend’ er beter aan toe zijn dan liggend op de tafel of in je geschriften. Dit is het gevoel dat je er aan over houdt en dit laat je zo.

Ik denk dat we allen rondlopen met dingen die hangend blijven, die geen oplossing krijgen meestal omdat er geen oplossing is. De ongemakken van het lichaam bij het ouder worden bijvoorbeeld kun je beter houden zoals ze zijn dan ze te bestrijden, want ze komen even vlug terug. Best is dus ze te aanvaarden voor wat ze zijn, zo lang je schrijven kunt wat je wilt schrijven is er geen nood, want wat je nog kunt compenseert ruim wat je niet meer kunt.

De ongemakken van de geest is een andere zaak, je kunt ze opschroeven of je kunt ze de kop indrukken en dit is wat ik doe, erover zwijgen is het meest aangeraden, gewoonlijk lossen ze zich op uit zichzelf, is het een kwestie van de tijd die er overheen gaat. En tijd, die de helende factor is van vele zaken, heb ik voldoende omdat de tijd – dat wat was – wordt voorbijgestreefd en achtergelaten, vooral dan als we met beide voeten geplant staan in het nu van het nu, en we niet verder willen zien dan het woord dat uit je pen komt gevloeid.

Of het mirakel van het zijn  van het nu, met niets ervoor of niets erna, wat niet zo simpel is: er zijn en al wat vroeger was, en al wat komen zal, hangend houden. Jijzelf afgestemd op jezelf als een levend iets, iets zoals een gems in de rots of een slang in het  gras, kijkend maar niet denkend.

Het is maar hoe we dit stadium van ‘het zuivere erzijn’, los en bevrijd van alle ijdele dromen dat we de dag en de nacht op een normale wijze aankunnen Bewust levend en dankbaar zijn dat je er nog bent.

Van dat ogenblik af is ‘dafalgan’ uit den boze.

22-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je bent meestal wereldvreemd als je schrijft, je zondert je af in je schrijvers-cel en van hieruit is het dat je je eigen wereld, deze van het woord gaat oproepen, on-bevoordeligd, arm of rijk van geest. Je weet nog altijd niet wat het worden zal, je wacht en je   wacht. Vele morgens is het zo en tot hiertoe kwam je eruit als verzadigd, maar zal het blijven duren?

Wat als het je eens niet lukt; wat als je hangen blijft bij je eerste zin en niet verder komt dan  nog wat gebazel eraan toegevoegd, wie ben je dan nog, wat rest er nog van jou in dit dal van oorlog en van sport, van hittegolven en van natuurgebieden in vuur en vlam.

Je dacht ervan bevrijd te zijn in je cel maar je geraakt er niet van verlost, zeker niet met de schemer van de nacht nog in je ogen.

Waar sta je nu, hoe voelt het aan, de wereld om je heen, de stemmen die je horen wilde, zwijgend, gesloten, en hoe die stilte begrijpen alsof je zwemmen gaat ‘in shallow waters’, in de ondiepe waters van je geest die je geen soelaas brengen, geen lichtpunt om naar op te kijken en je erin te verliezen, gerustgesteld.

Er zijn van die dagen die je beter niet betreedt, die je achterwege laat alsof de dag niet geweest was, een schrikkeldag die niet je merkteken draagt, een dag die niet geijkt werd, zich niet geopend  heeft in woorden noch in daden.

Hoe schrijf je erover want je wenst geen opening in het vervolg van dagen, hoe verlies je hem, hoe verloochen je hem ten volle, hoewel hij geweest is van de morgen tot diep in de nacht maar niets heeft betekent, geen verlies maar ook geen winst, neutraal gebleven en als neutraal getekend?

Hoe kon het zul je je afvragen later, als je deze pagina herneemt; hoe kon het dat deze dag nu gekend staat als een dag zonder verwondering, zonder verblijding, een effen meer waar zelfs de zomerstorm geen vat op heeft?

Moet je hiervoor zo oud geworden zijn om het te wagen een dag, een uur te verspillen, te doen alsof je er niet waart, of te goochelen met woorden die weinig zin hebben omdat de dag zich niet heeft aangemeld als een dag, wel niet van glorie, maar dan toch van het ‘erzijn’ en zeker niet als een dag van het ‘er-niet-zijn.

Of hoe alles  ingewikkeld zijn verloop kan kennen als je niet doorgedrongen bent tot binnen in je schrijvers-cel maar bent blijven staan voor de deur ervan, nochtans geopend op een kier.

Morgen wordt een andere dag verwacht, we zien het wel in welke mate hij anders zijn zal.

21-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elke morgen dompel ik me in de muziek van ‘Klara’ in de hoop, in de klanken die ik hoor de woorden te vinden waarmede ik mijn geschiedenis beginnen kan. Ik stel me de vraag of het omgekeerde ook zo is, de componist zoekt hij ook zijn heil in landschap van de woorden om te componeren?

Het zal wel, hoewel we beiden tal van mogelijkheden hebben, is de muziek voor de schrijver en zijn de letteren voor de componist, voedzame bronnen voor de creatieve impuls waar ze beiden  nood aan hebben om te blijven verder gaan. Immer verder, terwijl ze aan het schrijven of componeren zijn denken ze reeds  aan wat erna. Een altijd durend proces van het creatieve dat borrelt in hen.

Verder gaan is onze adem  is onze levensdrang, het is onze wijze van leven en de weg die we nemen hangt af van de persoon die we zijn of willen zijn en dat zijn uiting vindt in wat we presteren en hoe we het doen.

Het is duidelijk dat dit van mij het schrijven is, de drang er naar is zo ver gevorderd, heeft zich zo diep in mij gevestigd dat ik me geen leven meer kan indenken, niet schrijvende.

En ik heb geen idee meer van al wat ik al geschreven heb en herschreven. Ik weet dat de basis van mijn boek zich situeert ver voor 2009 en dat die erna regelmatig hernomen werd zo dat ik verschillende versies heb die ik  als boek had kunnen publiceren. Ik heb zelfs geen zekerheid dat ik het goede en volledige manuscript heb gestuurd naar de uitgever en wat erger is, ik blijf aarzelen één versie ervan te verwijderen.

Ik zit dus gevangen in mijn teksten; ik geraak er niet meer wijs uit, hoe zouden mijn erfgenamen er ooit kunnen in slagen?

Evenwel de essentie ervan werd nu beveiligd en deze zal na mij nog een tijdje blijven, zeker in de Koninklijke Bibliotheek waar twee exemplaren van mijn boek zullen worden neergelegd en ook een in de Koninklijke bibliotheek van Nederland, mijn naam wordt aldus vereeuwigd, al weet ik niet hoe ‘eeuwig’ dit is.

Weet ik niet of mijn naam, achteraf, in een of ander geschrift zal opduiken maar ik wacht toch, ook met een flard van hoop op enkele reacties.

Ik ben nu een verschijning in de wereld van de schone letteren. Ik had er meer zorg moeten aan besteden, had een beter boek moeten schrijven.

Heb ik de moed en de kracht om het geheel te herzien voor een tweede uitgave ervan?

20-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Nu je boek er is kun je gaan dromen dat het zich verspreidt over het ganse land, dat het gelezen wordt en besproken. Je kunt zelfs dromen dat het een succes wordt, want erover dromen kost je niets, wel ontgoocheling als het blijft bij een droom.

Ik wacht dus af hoe het zich vestigen gaat eens het aangekondigd wordt op enkele plaatsen in het land. Hoe dit gebeuren moet en op welke schaal houdt me bezig in de dag als in mijn slaap, maar de uitvoering ervan blijft achter. Of laat het me anders stellen, de uitvoering van mijn ‘vage’ plannen  verloopt traag. Ik denk dat het boek voor het ogenblik rond gaat en gelezen wordt, maar wordt er in beperkte kring over gesproken en komen er echo’s van deze gesprekken tot mij?

Een fase in mijn leven wordt met het boek bekrachtigd en afgesloten, niet de fase van wat ik gedaan heb maar wel deze van wat ik gelezen en gedacht heb, en nu, heb ik nog de kracht om opnieuw te beginnen na wat ik gisteren schreef over een vermoede aftakeling? Ik denk het niet, al wat ik nog vermag is verder gaan met deze gesprekken met mezelf; gesprekken ik elke  morgen herneem en die door een goed tiental – veel meer zijn er niet volgens de cijfers die ik krijg – gelezen worden.

Ik dacht er honderden te zullen hebben na al die tijd dat ik bezig ben, maar het is niet zo, mijn blogs kennen geen succes, toch niet het succes dat ik verhoopte. Ik vraag me af of mijn boek er een vervolg op wordt. Gezien ik er schijnbaar niet kan over zwijgen zullen jullie regelmatig op de hoogte gehouden worden en van de realiteit en van de dromen.

Een eerste reactie kwam van een lezer van het eerste uur. Een vriend, een grote kenner van de Franse Literatuur, hij schreef me, verrast wellicht door de bomen op  de cover van mijn boek: ‘un temple où de vivants piliers laissent parfois sortir de confuses paroles,’ of Baudelaire in zijn ‘Fleurs du Mal’ citerend waar deze het heeft over de ‘natuur’'.

Hij voegt eraan toe: ‘Geloof me het is iets emotioneel een vers uitgegeven boek van een vriend-schrijver te mogen doorbladeren en bij de eersten te mogen zijn om de wording van het boek en de lezing ervan te mogen kennen.’

Zijn woorden raken me, diep zelfs. Ze geven me een enorme verantwoordelijkheid hem vooral niet te ontgoochelen, het boek te hebben geschreven – komende van mij - dat beantwoordt aan zijn verwachtingen die mijn blogs bij hem hebben nagelaten. Ik denk dat allen die mijn geschriften regelmatig hebben gevolgd nu die hoge verwachtingen dragen.

Dit ook, en dit vooral houdt me bezig in deze dagen van spanning.

Het boek zelf is geen kind van mij, het is heel wat meer, het is de persoon die ik ben die zijn innerlijkheid bloot geeft opdat hij als homo sapiens door jullie zou gekend zijn.

19-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een nieuwe dag maar daarom nog geen nieuwe gedachten, maar wel wat ik vaststel: ik schuif op, nu naar augustus toe, kort, o zo kort voordien – het is de indruk die ik heb - was het nog naar juli toe en nu ben ik al voorbij halfweg - wat niets te maken heeft met het ‘halfweg zijn’ van Dante – en, als ik het verfijn, duikt augustus op, zelfs september komt in het zicht. Het is het gevoel dat ik heb van  de  absolute vlugheid waarmee  de dagen zich opvolgen, of opvolgen zullen.

Het wordt zelfs beangstigend te weten, dat ik me bevind op een stroom van weliswaar kalme wateren maar, en het woord schijnt me correct toe, waarop ik onoverkomelijk afgevoerd wordt naar zee of oceaan, waarin ik verdwijnen zal en de tijd zich sluiten zal voor mij.

Beangstigend niet omwille van het einde zelf, maar aangekomen te zijn op het punt van het – ‘niet-meer-te-kunnen-schrijven’ feit. Wel niet angstig beangstigend, zo  ver reikt het nog niet, maar het is een gevoel dat er toch aanwezig is als een waas over de dingen die ik doe, zodat het lijkt alsof ik van nu af halfslachtig bezig ben, meer nog, alsof ik bezig ben in een zone waar al meer de schaduw van de dood aanwezig is dan deze van het leven: halfslachtig dus wat het leven zelf betreft.

Het bewijs is dat ik aan twee verschillende personen op twee verschillende momenten verteld heb dat ik het gevoel had achteruit te gaan in vele zaken – gezicht, gehoor, het lezen - een gevoel dat ik voorheen nog niet gekend heb.

Er wijzigde zich dus iets in mij, mijn leeftijd begint zwaarder te wegen en het ergste is, ik schijn me er niet tegen te verzetten  het te aanvaarden, het zelfs te verkondigen. Ik zal dus duidelijk weten aan de hand van mijn blogs wanneer ik voor het eerst het woord aftakeling zal gebruikt hebben.

Misschien, misschien overdrijf ik nu.

Ik was aan de vijver gisteren, ik zag - heel goed bewust ervan -  hoe we stilaan terecht kwamen in de zone waar het licht verwelkt, de dag naar het einde loopt en de avond valt en ik was enigszins verwonderd, vast te stellen hoe ver voorbij haar ‘21-septemberpunt’ naar het noorden toe, de zon onderging: een fenomeen van kleuren die anders niet te benaderen, niet in te denken zijn, zoals niet in te denken is, het vlieden van de tijd.

Het zijn kleuren die je meeneemt, kleuren ons aangereikt door de Kosmos, onze Moeder, en die avond, als teken van vele avonden ik er door gegrepen. Ik, of wat er nog rest van mij, staande aan de vijver, terwijl de dag verging naar de nacht toe met de kwijnende maan en de eerste sterren.

De tijd vliedend, zich op een eigenaardige, zeer subtiele wijze vasthechtend in mijn lichaam.

18-07-2022, 04:34 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik weet dat ik er niet altijd in slaag verwondering op te wekken, want deze van jullie is ook deze van mij, hoe vreemd dit ook moge klinken, ik kan jullie enkel verwonderen als ik erin slaag met wat ik schrijf mezelf te verwonderen.

En dit is waar ik telkens mee geconfronteerd wordt. Maar almachtig – todopoderoso – ben ik niet. Ik heb mijn goede ogenblikken en mijn minder goede en ik meen te weten van het ogenblik dat ik begin welke kant het zal uitgaan - al vergis ik me soms - om deze reden ook is er bij momenten de neiging terug te gaan naar herinneringen die zich in de loop der jaren, zoals de jaarringen in de stam van een boom, hebben opgestapeld. Ik kan alle jaarringen samen zien en van hieruit vertrekken, maar ik kan er ook één jaarring uit kiezen en deze voorrang geven op alle andere, om aldus de ring die zich aan het vormen is richting te geven en ermee aan te vullen.

Dit is wat meestal gebeurt, dit is waar het om doen is, en zoals de aard van de seizoenen hun afdruk laten in de jaarring, zo ook laat tezelfdertijd, mijn spirituele gelaagdheid van het ogenblik zijn sporen na. Het komt neer op een soort bevruchting van wat was en nu als nieuw tevoorschijn komt.

Dit is dan de wijze waarop alles verloopt in mijn werk, in mijn geschriften. Zo sta ik in het leven als schrijver van blogs, eenzamer dan eenzaam, in feite onwetend over het effect ervan.

Ik zette vooraan in mijn boek een zin van Paul Auster in mijn boek over de eenzaamheid van de  [1]. In feite als ik erover nadenk heb ik deze gedeeltelijk overwonnen die de gesprekken die er geweest zijn, maar het is duidelijk dat elk geschrift momenten zijn van een ‘alleen-zijn’ met het woord in jou.

En dan, welke kans maak ik om vanuit dit alleen-zijn gehoord te worden, welke kans maken mijn jaarringen ooit in hun globaliteit gehoord/gelezen te worden. Wie zal er in slagen deze toevoegingen van mij te interpreteren als zijnde tekens van eenzaamheid?

Een vraag die andere vragen oproept. Ikzelf kom er niet verder mee., ik blijf wie ik ben: een steller van vragen die ik oplos met andere vragen.

Het leven is meer een zoektocht dan een pelgrimstocht. Elke dag ben in op weg op de tast in het oneindige van de geest. Soms kom ik ergens, soms kom ik nergens, maar ergens of nergens heeft geen belang, van belang is dat ik op weg ben naar, vooruitkijkend, en dankbaar het te zijn.

[1] Every book is an image of solitude. It is a tangible object that one can pick up, put down, open, and close, and its words represent many months, if not many years, of one man’s solitude, so that with each word one reads in a book one might say to himself that he is confronting a particle of that solitude.

17-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het is een gewoon iets de volle maan een tijd lang te zien in de morgen als een ronde, bleke schijf laag boven de horizon en te zien hoe ze langzaam opgeslorpt wordt door het morgenlicht.

Je noteert het vanuit je ontwaken omdat er niets anders is om te noteren dan het blauw van de luchten en de schijf van de maan. Je hebt ook niets anders nodig als je wakker wordt: de volle maan, een witte cirkel op het tere blauw van de luchten is je voldoende, al wat erna zal komen zul je zien als een bonus, als een winstpunt voor je nieuwe dag, hoe nieuw weet je nog niet, toch is het ergens al geweten wat ik schrijven zal, want ware het niet geweten het zou er nooit gekomen zijn. Aldus vervolg ik maar en terwijl de maan stilaan verdwijnt - nu rest nog een bleke schijn ervan -  komen de woorden. Het houdt me bezig, er is zelfs een vage spanning in mij wachtend op het volledig verdwijnen uit het zicht en toch weten dat ze er nog is op de plaats waar ze verdween.

Nog een lange tijd zal ze er zijn, ze zal ons, geborgen in het licht, volgen de dag door om er terug te zijn in de nacht bij helder weer. Ik hoef er niet aan te twijfelen want ze is een trouwe gezellin van de aarde en van ons mensen op de aarde, om dan weer op te duiken helder en vandaag bolrond in de opening van de nacht.

Waarom, zul je misschien vragen, waarom aan iets zoals de maan een blog wijden? Ik ook stelde me die vraag, het antwoord hierop kan enkel zijn dat ik uitzonderlijk het fenomeen van de opslorping van de maan door het licht te zien heb gekregen – een geschenk dus – en dat ik het te zien kreeg, door het open raam, neerliggend in mijn bed en ik het aldus vermelden zou  opdat de maan eens in het centrum van de belangstelling zou komen te staan, iets wat niet zo dikwijls gebeurt, toch bij mij niet.

Maar vandaag is het een bijzonderheid omdat ik de maan volgen kon vanuit een uitzonderlijke hoek en vertoevend in een uitzonderlijke stemming, alle aandacht schenkend aan het verdwijnen van de maan op het laken van de morgenlucht. Want, wie anders heeft er oog voor?

Zo het mag eens gezegd, zelfs al is het niet zoveel, het is toch een fenomeen: het volgen van de maan van in zijn bed, het is niet aan elk van ons gegeven. Wel aan mij deze morgen, daarom ook voel ik me genodigd om het te vermelden als iets van het vele gebeuren in de morgens van ons leven die we zelden vermelden, ik dan toch niet.

Jij wel misschien?

Ik had aldus vanmorgen de hulp van de maan, hulp van buiten uit, want hoe wil je dat ik zou blijven blogs produceren als ik geen hulp zou krijgen, van waar of van wie ook?

16-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

En toch schijnt het mij heel verleidelijk toe te herhalen wat ik gisteren schreef over het Higgsdeeltje, het deeltje dat de andere deeltjes laadt - laadt met wat als het geen kennis zou zijn? – namelijk dat het Higgsdeeltje er was vóór de Big Bang;

Me steunend op Heisenberg kan ik me dit permitteren, want zeggen dat er vóór de Big Bang niets was, schijnt me nog meer ongeloofwaardig toe dan zeggen dat het Higgsdeeltje er al was.

In elk geval het laat me toe te kiezen en ik maak evenveel kans op gelijk dan deze die het houden bij het ‘niets’.

Evenwel, de gepubliceerde foto’s staan duidelijk in de belangstelling, maar wat er was vóór de Big Bang interesseert niemand, zeker niet deze die staan te springen op de festivalweiden en het is nochtans tot hen dat ik me richt en van hen dat ik heil verwacht.

En in feite heb ik bij het schrijven nooit aan hen gedacht, eerder aan de mens die tot een zekere rijpheid gekomen is en meer en meer aan de mogelijkheid van leven na de dood begint te denken. Zij zijn mijn lezers, zij kunnen iets vinden bij mij, iets dat hun een tijdje kan bezighouden. Of ik ooit horen zal wat er hen bezighoudt na me gelezen te hebben, zal ik wellicht nooit te weten komen, want ikzelf, hoe dikwijls heb ik gereageerd bij de schrijver na het lezen van zijn boek? Misschien krijg ik wel een reactie van zij die me kennen uit mijn  blogs of, zij die me kennen als vriend of kennis?

Maar er werd in het verleden weinig gereageerd op mijn blogs, waarom zouden ze het doen op mijn boek, als een deel ervan, over de Bijbel en de Egyptische chronologie, hun totaal ontgaat? Toch moeten ze weten dat elke reactie van hen, hetzij op mijn blogs, hetzij op mijn boek welgekomen is, tenminste zo deze vrank en vrij geuit wordt

Het zou dan toch met dank zijn dat ik hen lezen zou om te weten waar ik sta in het literaire landschap van Vlaanderen.

Ik heb nu zelfs het gevoel dat die idee over het Higgsdeeltje in mijn boek had kunnen staan had ik me niet laten overhalen door ‘Boekscout.nl’ om vlug te beslissen.

Mijn boek blijft dus een levende materie en mijn blogs vullen het aan, en als ik de kans krijg op een volgende uitgave/druk dan zal ik de aanvulling erin  verwerken.

‘De Standaard’ publiceert de lijst van boeken die ‘in’ zijn. Kan er niemand voor zorgen dat ook mijn boek verschijnt op die lijst?

Het is de vraag die ik stel aan de uitgever vandaag, of is het zo dat ‘Boekscout.nl’ als uitgever niet veel zaaks is, voor ‘De Standaard’ en eerder twijfelachtig wat de kwaliteit van de gepubliceerde werken betreft.

En ik aldus weinig kans maak met mijn uitgever. Is het zo?

15-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Na de spectaculaire foto’s genomen door de James Webb-telescoop, wat leren ons nu nog de drie eerste woorden van Genesis 1: 1: ‘bereshit bara elohim’. Kunnen deze foto’s, gezien worden in een kosmisch-religieuze context en hebben we hiermede het beginpunt van de schepping – als er een schepping was – bereikt?

Neen natuurlijk niet, we moeten nog 800 miljoen jaren verder kunnen kijken de tijd in, om het effect van de Big Bang, het begin van de tijd, te ontmoeten. De tijd die, zo denk ik en zo schreef ik al, deze van het Higgsdeeltje is.

Wellicht zal men dit beginpunt nu of, wiskundig gaan opsporen, of ‘giskundig’, wordt het een gissen. door  een soort van  ‘extrapolatie’ verder de tijd in.

Moet nu het Genesis-verhaal herschreven worden, ik geloof het niet.

De filosoof en schrijver, die Elohim heeft gezien als ‘Maker’, de blik gecentreerd op de aarde met de hemel erboven, mag blijven, het komt er zoals voorheen nog altijd op aan. Elohim te definiëren, hem te omschrijven met meer dan met een naam.

Hij  de vinder en schrijver van ‘baereshit bara elohim’ kon, in de toestand waarin hij zich bevond, niet anders schrijven dan wat hij zich logisch kon inbeelden, namelijk dat in de beginne het God was die hemel en aarde schiep, wilde hij geloofd worden door de gemeenschap. Vandaag na de Hubble- en James Webb-telescoop wordt het heel wat moeilijker om dit te schrijven, maar in afwachting van beters, geloof ik nog altijd dat ze vroeg of laat tot het besluit moeten komen dat wat het Higgsdeeltje betreft dit er moeilijk kan gekomen zijn  zonder hulp van buiten uit, tenware – en dit is nieuw - het deeltje er altijd, van in den verre beginne, een begin dat er dus nooit was, er zou geweest zijn.

En dan zouden we mogen schrijven, in den beginne was er het Higgsdeeltje. en hieruit is alles ontstaan.

De revelatie die van die foto’s uitgaat brengt dus – voorlopig -  niets nieuws, reikt niet verder dan die drie eerste woorden, vernietigt deze niet maar bewaarheidt ze evenmin.

Trouwens ik geloof niet, dat we de waarheid ooit gaan vinden via de ogen van een telescoop, welke ook? Ik beroep er me op dat de homo sapiens nog meer ‘sapiens’ worden moet opdat hij ooit meer zou zien dan wat hij nu al ziet. De weg die nog af te leggen is, is een bijna onmogelijk weg als ik aanhaal wat Werner Heisenberg, pionier van de New Physics over deze New Physics wist te zeggen: ‘Everything I say must be understood not as an affirmation but as a question[1]’.

Dit geldt ook voor wat ik hierboven zeg over het Higgsdeeltje.

[1] Fritjov Capra: ‘Uncommon Wisdom, Conversations with remarkable People’, Fontana paperbacks, 1988.

14-07-2022, 04:28 geschreven door Ugo d'Oorde  

Vaar langzaam over de meanders van een langzame stroom, langzaam dromend over de langzame dingen van vroeger en, zegde een wijs man maar weinigen waren er die het hoorden, weet dat een lang genieten je zal beschoren zijn.

Je schrijft het neer bij de foto, die een vriend je stuurde, een foto, ‘een landschap met stroom’ die je zo maar niet onbesproken en ‘ongekoesterd’ achterwege kunt laten, want hij is onlosmakelijk met je beiden verbonden alsof je er terug stond met hem  en hij met jou, na zovele jaren.

Wees dus een brede stroom van gedachten en herinneringen aan zondagmorgens van licht, van wind en regen, van sneeuw en ijzel opgeslagen in het tijdloze van wat ooit was. Wij nu in gedachten er weer staande naast elkaar zoals het zovele malen was, kijkend over de beemden naar de einder toe, erin opgenomen en erin meegevoerd, jong en krachtig, ons vernieuwend telkens we er waren.

Er zijn niet veel zulke plaatsen die je regelmatig deelde met een vriend, feitelijk ken je er geen, te meer, soms was er ook de blauwe reiger aan de overkant die even wachtte nog als hij ons zag om dan met brede vleugelslag weg te vliegen naar zijn bestemming, welke ook die zijn mocht, ver of dichterbij.

Zoals het onze bestemming was, het geschreven stond vroeg of laat de plaats waar we samen waren te moeten bergen in ons herinneren tussen de zovele waar we samen waren in het leven van elke dag.

Wie weet het nog, wie hoort er nog over en wie denkt er nog aan in die vele omstandigheden dat we samen waren, van goede tot heel goede ook met vrienden die nu zijn heengegaan naar andere landschappen om er langzaam te zijn en langzaam te wachten op ons.

Want je vergeet zo maar niet de dingen die waren, wanneer ook, ze zijn en ze blijven deel van ons en altijd komt er een dag dat je er hevig aan herinnerd wordt, zo hevig dat je het niet meer verbergen kunt en er langzaam gaat over schrijven.
langzamer dan langzaam omdat je er van genieten wilt, terughalen hoe het was en die ogenblikken van toen wilt verlengen naar je beiden toe, verzameld, heropgenomen in een beeld dat een eigenheid geworden is. Je weet het nog: de vlier die is uitgegroeid, de grassen en de struiken, het groen van de beemden en de donkere lijn van de bossen aan de einder die het kasteel van Ooidonck verbergen. Je weet het nog allemaal, je zult het meenemen met jou in een laatste blik.

Rijkdom die een foto is als je hem tot leven roepen kunt en hij je binnenleiden kan in de verwondering van het zijn in wat je schrijft.

13-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde