In wat is een 24 juli verschillend van een 23 juli? Ogenschijnlijk in niets. De dag opent zich op een identieke wijze met het gezang van de merel om kwart voor vijf en de eerste schijn van licht, een groenachtige laag op de dingen, maar wat hem betreft gewijzigd is er niets: hij schrijft en blijft schrijven, zich nog altijd afvragend of het enige waarde heeft en, of wat hij achterlaat doordringen zal tot de geslachten na hem. Waarin hij in feite verkeerd is zegt hem de Bhagavad Gita want: ‘Let your reward be in the actions themselves, never in their fruits. So be not moved by the fruit of actions, nor let inaction dwell in you.’

Dit is ook ongeveer wat ‘Prediker’ zegt: ‘Zo besefte ik dat het voor de mens nog het beste is te genieten van zijn werk. Dat is het enige dat hij heeft.’

Dit is inderdaad het enige. Het werk is ons leven is ons voortdurend pogen een zeker niveau te bereiken en de waarheid aan te kleven; is een ons instellen op het creatieve in de Kosmos, zijnde de echo van onze stoffelijke verbondenheid, maar tevens van ons spiritueel geïntegreerd zijn en het is aldus dat we opgenomen zijn in de draden van het immense web van krachten en, hieraan deelachtig zijn is een vorm van gebed en tevens onze vreugde. Of anders gezegd we kennen de vreugde van onze inzet en dit moet onze beloning zijn.

Met ons schrijven ‘tackelen’ we wat van de Kosmos is en tezelfdertijd nestelen we ons er binnenin, zo blijven we in beweging, is er van ‘inaction’ geen sprake, we blijven bezig, We zijn niet de mens van wie zal gezegd worden ‘laat de doden de doden begraven’, we zijn de mens die leeft onder de levenden en voor wie de dood een totaal andere betekenis gekregen heeft. We zijn de mens die steeds de weg volgt van de geest in hem, vooral dan tot het einde toe.

Op deze wijze bewandelen we de wereld van het onzichtbare – de gotische kathedraal is er het voorbeeld van – die meer dan de zichtbare zijn wereld wordt als hij, zich bevindend in een toestand van vervoering, schrijven gaat.

In deze zin kan het dat de dag van gisteren 23 juli verschillend is van de dag van 24 juli. Ik ben vandaag verder gegaan, ik heb dieper gekeken, ik heb andere grenzen overschreden en ben een ander landschap binnen gewandeld, het landschap dat me  duurbaar is,

Zo heeft dan toch elke dag zijn eigenheid, is er altijd iets nieuws te vertellen dat misschien zijn aanleiding vond in wat voorafging, maar telkens in een nieuwe vorm veropenbaard wordt, telkens hopende dat wat er geschreven wordt, gelezen wordt en meegedragen over berg en dal de oneindigheid van de dagen in.