Vaar langzaam over de meanders van een langzame stroom, langzaam dromend over de langzame dingen van vroeger en, zegde een wijs man maar weinigen waren er die het hoorden, weet dat een lang genieten je zal beschoren zijn.

Je schrijft het neer bij de foto, die een vriend je stuurde, een foto, ‘een landschap met stroom’ die je zo maar niet onbesproken en ‘ongekoesterd’ achterwege kunt laten, want hij is onlosmakelijk met je beiden verbonden alsof je er terug stond met hem  en hij met jou, na zovele jaren.

Wees dus een brede stroom van gedachten en herinneringen aan zondagmorgens van licht, van wind en regen, van sneeuw en ijzel opgeslagen in het tijdloze van wat ooit was. Wij nu in gedachten er weer staande naast elkaar zoals het zovele malen was, kijkend over de beemden naar de einder toe, erin opgenomen en erin meegevoerd, jong en krachtig, ons vernieuwend telkens we er waren.

Er zijn niet veel zulke plaatsen die je regelmatig deelde met een vriend, feitelijk ken je er geen, te meer, soms was er ook de blauwe reiger aan de overkant die even wachtte nog als hij ons zag om dan met brede vleugelslag weg te vliegen naar zijn bestemming, welke ook die zijn mocht, ver of dichterbij.

Zoals het onze bestemming was, het geschreven stond vroeg of laat de plaats waar we samen waren te moeten bergen in ons herinneren tussen de zovele waar we samen waren in het leven van elke dag.

Wie weet het nog, wie hoort er nog over en wie denkt er nog aan in die vele omstandigheden dat we samen waren, van goede tot heel goede ook met vrienden die nu zijn heengegaan naar andere landschappen om er langzaam te zijn en langzaam te wachten op ons.

Want je vergeet zo maar niet de dingen die waren, wanneer ook, ze zijn en ze blijven deel van ons en altijd komt er een dag dat je er hevig aan herinnerd wordt, zo hevig dat je het niet meer verbergen kunt en er langzaam gaat over schrijven.
langzamer dan langzaam omdat je er van genieten wilt, terughalen hoe het was en die ogenblikken van toen wilt verlengen naar je beiden toe, verzameld, heropgenomen in een beeld dat een eigenheid geworden is. Je weet het nog: de vlier die is uitgegroeid, de grassen en de struiken, het groen van de beemden en de donkere lijn van de bossen aan de einder die het kasteel van Ooidonck verbergen. Je weet het nog allemaal, je zult het meenemen met jou in een laatste blik.

Rijkdom die een foto is als je hem tot leven roepen kunt en hij je binnenleiden kan in de verwondering van het zijn in wat je schrijft.