Je bent meestal wereldvreemd als je schrijft, je zondert je af in je schrijvers-cel en van hieruit is het dat je je eigen wereld, deze van het woord gaat oproepen, on-bevoordeligd, arm of rijk van geest. Je weet nog altijd niet wat het worden zal, je wacht en je   wacht. Vele morgens is het zo en tot hiertoe kwam je eruit als verzadigd, maar zal het blijven duren?

Wat als het je eens niet lukt; wat als je hangen blijft bij je eerste zin en niet verder komt dan  nog wat gebazel eraan toegevoegd, wie ben je dan nog, wat rest er nog van jou in dit dal van oorlog en van sport, van hittegolven en van natuurgebieden in vuur en vlam.

Je dacht ervan bevrijd te zijn in je cel maar je geraakt er niet van verlost, zeker niet met de schemer van de nacht nog in je ogen.

Waar sta je nu, hoe voelt het aan, de wereld om je heen, de stemmen die je horen wilde, zwijgend, gesloten, en hoe die stilte begrijpen alsof je zwemmen gaat ‘in shallow waters’, in de ondiepe waters van je geest die je geen soelaas brengen, geen lichtpunt om naar op te kijken en je erin te verliezen, gerustgesteld.

Er zijn van die dagen die je beter niet betreedt, die je achterwege laat alsof de dag niet geweest was, een schrikkeldag die niet je merkteken draagt, een dag die niet geijkt werd, zich niet geopend  heeft in woorden noch in daden.

Hoe schrijf je erover want je wenst geen opening in het vervolg van dagen, hoe verlies je hem, hoe verloochen je hem ten volle, hoewel hij geweest is van de morgen tot diep in de nacht maar niets heeft betekent, geen verlies maar ook geen winst, neutraal gebleven en als neutraal getekend?

Hoe kon het zul je je afvragen later, als je deze pagina herneemt; hoe kon het dat deze dag nu gekend staat als een dag zonder verwondering, zonder verblijding, een effen meer waar zelfs de zomerstorm geen vat op heeft?

Moet je hiervoor zo oud geworden zijn om het te wagen een dag, een uur te verspillen, te doen alsof je er niet waart, of te goochelen met woorden die weinig zin hebben omdat de dag zich niet heeft aangemeld als een dag, wel niet van glorie, maar dan toch van het ‘erzijn’ en zeker niet als een dag van het ‘er-niet-zijn.

Of hoe alles  ingewikkeld zijn verloop kan kennen als je niet doorgedrongen bent tot binnen in je schrijvers-cel maar bent blijven staan voor de deur ervan, nochtans geopend op een kier.

Morgen wordt een andere dag verwacht, we zien het wel in welke mate hij anders zijn zal.