Nu je boek er is kun je gaan dromen dat het zich verspreidt over het ganse land, dat het gelezen wordt en besproken. Je kunt zelfs dromen dat het een succes wordt, want erover dromen kost je niets, wel ontgoocheling als het blijft bij een droom.

Ik wacht dus af hoe het zich vestigen gaat eens het aangekondigd wordt op enkele plaatsen in het land. Hoe dit gebeuren moet en op welke schaal houdt me bezig in de dag als in mijn slaap, maar de uitvoering ervan blijft achter. Of laat het me anders stellen, de uitvoering van mijn ‘vage’ plannen  verloopt traag. Ik denk dat het boek voor het ogenblik rond gaat en gelezen wordt, maar wordt er in beperkte kring over gesproken en komen er echo’s van deze gesprekken tot mij?

Een fase in mijn leven wordt met het boek bekrachtigd en afgesloten, niet de fase van wat ik gedaan heb maar wel deze van wat ik gelezen en gedacht heb, en nu, heb ik nog de kracht om opnieuw te beginnen na wat ik gisteren schreef over een vermoede aftakeling? Ik denk het niet, al wat ik nog vermag is verder gaan met deze gesprekken met mezelf; gesprekken ik elke  morgen herneem en die door een goed tiental – veel meer zijn er niet volgens de cijfers die ik krijg – gelezen worden.

Ik dacht er honderden te zullen hebben na al die tijd dat ik bezig ben, maar het is niet zo, mijn blogs kennen geen succes, toch niet het succes dat ik verhoopte. Ik vraag me af of mijn boek er een vervolg op wordt. Gezien ik er schijnbaar niet kan over zwijgen zullen jullie regelmatig op de hoogte gehouden worden en van de realiteit en van de dromen.

Een eerste reactie kwam van een lezer van het eerste uur. Een vriend, een grote kenner van de Franse Literatuur, hij schreef me, verrast wellicht door de bomen op  de cover van mijn boek: ‘un temple où de vivants piliers laissent parfois sortir de confuses paroles,’ of Baudelaire in zijn ‘Fleurs du Mal’ citerend waar deze het heeft over de ‘natuur’'.

Hij voegt eraan toe: ‘Geloof me het is iets emotioneel een vers uitgegeven boek van een vriend-schrijver te mogen doorbladeren en bij de eersten te mogen zijn om de wording van het boek en de lezing ervan te mogen kennen.’

Zijn woorden raken me, diep zelfs. Ze geven me een enorme verantwoordelijkheid hem vooral niet te ontgoochelen, het boek te hebben geschreven – komende van mij - dat beantwoordt aan zijn verwachtingen die mijn blogs bij hem hebben nagelaten. Ik denk dat allen die mijn geschriften regelmatig hebben gevolgd nu die hoge verwachtingen dragen.

Dit ook, en dit vooral houdt me bezig in deze dagen van spanning.

Het boek zelf is geen kind van mij, het is heel wat meer, het is de persoon die ik ben die zijn innerlijkheid bloot geeft opdat hij als homo sapiens door jullie zou gekend zijn.