Een artikel in ‘EOS Wetenschap’ leert me dat:

‘het Higgsboson moest bestaan volgens het zo geheten standaardmodel, de succesvolle theorie waarmee fysici de materiedeeltjes en meeste bekende natuurkrachten beschrijven. Het was de ‘sluitsteen’ van het standaardmodel. Het speelt hier een belangrijke rol in het mechanisme want volgens het standaardmodel, voorziet het een reeks andere deeltjes van massa. Het is, zegt EOS, verantwoordelijk voor een deel van jouw massa.

Maar nu komen de fysici erop uit dat het standaardmodel niet het laatste woord kan zijn in hun discipline, het heeft helemaal niets te vertellen over de zwaartekracht een van de vier fundamentele natuurkrachten.

Wat men dan wel weet is ‘dat het Higgsboson, met zijn vele connecties met andere deeltjes er zit als een spin in het web, maar, vraagt men zich af, ‘als het Higgsdeeltje massa geeft aan andere deeltjes waar haalt  het deeltje zelf zijn massa dan vandaan?’

Ik verlaat hier het EOS artikel om verder te gaan met mijn eigen gedachten.

De massa die het Higgsdeeltje bezorgt kan niets anders zijn dan kennis. Kennis die het al bezat drie en half miljard jaar terug, die het volgens mij altijd, altijd moet bezeten hebben, maar pas is gaan gebruiken op het magische ogenblik van de Big Bang.

Van dan af is alles in gang gekomen, is het Universum beginnen ontstaan, een ontstaan dat nog altijd doorloopt. Of het een einde kennen zal weten we niet, het Higgsdeeltje weet het wellicht wel.

We worden – ik in elk geval – geconfronteerd met de toestand, van het Higgsdeeltje die er altijd geweest is. Een beeld, ‘iets dat er altijd, altijd is geweest’ dat we ons moeilijk indenken kunnen, Maar de fysici weten dat het er moest zijn opdat er uiteindelijk een Universum zou kunnen zijn en ook – en niet in het minst - opdat wij er zouden kunnen zijn. Dit ‘moeten-er-zijn’ van het ogenblik van nu moet er , volgens mij, dus ook geweest zijn vóór de Big Bang, het is een eigenheid van het ZIJN. Het ZIJN dat er ALTIJD  moet geweest zijn.

En ik vraag me af, waar, of bij wie komen we uiteindelijk uit? Wel, bij de Kennis van het Zijn voor wie we een naam hebben die niet mag uitgesproken worden, noch geschreven, enkel gedacht. Het kan, het kan dat het Higgsdeeltje er altijd, altijd geweest is, als de massa die het geeft kennis betekent kan het niet dat het die kennis niet zou bezeten hebben van oudsher.

04-07-2022, 05:10 geschreven door Ugo d'Oorde  

Heb dus deze morgen het zoveelste bericht opgetekend dat ook – dit weet ik nu – gelezen wordt in Phuket, Thailand en wie weet op welke andere plaatsen ook. En wat meer is, ik ben hierover niet meer verwonderd, een dergelijke mogelijkheid kreeg ingang in onze levensgewoonten, wat honderd jaar geleden met de normale post een maand vergde vergt nu amper een paar seconden. Hoe komt het dat het nu kan en vroeger niet, wat is er veranderd?

In feite niets, de natuur is nu wat hij honderd jaar geleden was, zo denk ik toch, maar we zijn begonnen hem beter te kennen en in te zien welke mogelijkheden hij ons bieden kan. Het is de mens,  het intellect van de mens dat meer inzicht verwierf in de structuur van de natuur en de middelen ontwierp  om te maken dat via Outlook deze optimale communicatie mogelijk werd.

Wat moet er ons verbazen, het feit dat we dit ontdekt hebben, of het feit dat de natuur is zoals hij is, gestructureerd opdat de mogelijkheid kon gevonden worden. Elke andere structuur en de Outlook van nu onbestaande.

Dit is waarop ik me focussen wil zonder evenwel minachtend neer te zien op de vorser die de geheimen achter de Outlook heeft gevonden, uitgetest en toegepast heeft, maar alles samengenomen is het de immense orde en gerichtheid in de natuur die gemaakt heeft dat Outlook bestaat.

En dan kijk ik terug naar wat er gebeurde op het ogenblik van de Big Bang, want het is op dat ogenblik, of  een fractie tijd ervoor dat alles al kon ontstaan in potentie, en ontstaan is op het moment dat het moest ontstaan. Het was dus eigenlijk geen schepping, niet iets dat ontstond uit het niets, maar iets dat ontstond uit een ‘gedachte’, hier inbegrepen de toestand opdat er op een dag, een Outlook-mechanisme zou kunnen ontstaan.

Denken we ooit hierover na; heeft het enige betekenis - in het licht van wat het Universum is, de onderliggende gedachte ervan – van bij het ontstaan er voor zorgen dat ooit mogelijk worde dat wat geschreven wordt in Europa onmiddellijk erna kan gelezen worden in Azië.

Het is niet precies dat wat toen begrepen was in die gedachte, maar dan toch de mogelijkheid  om het te realiseren verweven erin.

Ik lees over het Higgsdeeltje of Higgsboson, of Brout-Englert-Higgs-boson dat

‘het deeltje van fundamenteel belang is, dat het ‘moet’ bestaan om het standaardmodel van de deeltjesfysica te laten kloppen. Het is de drager van het Higgs-veld dat in het hele Universum aanwezig is. Door de Higgsbosonen krijgen alle andere deeltjes massa.’

Ik lees dit bij Google. Zij die God toelaten in hun leven noemen dit het ‘Godsdeeltje’ en ik denk, terecht.

Ikzelf zou dit graag het deeltje noemen dat weet, het enige dat kennis draagt en zijn kennis overbrengt naar de andere deeltjes. Aldus zonder de Higgsboson is er geen Outlook, is er geen Universum. En als ik verder denk, verder dan verder dan is het Higgsboson misschien wel de plaats waar niet alleen onze herinneringen zijn opgeslagen maar ook de werking van onze gedachten en ik ben me ten volle bewust van wat ik hier geschreven heb.

03-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Waar gaan we heen vandaag, hoe beleef ik mijn dag die er aan komt in onzekerheid om wat de dag worden zal. Het is wel zo elke morgen, maar vandaag is het anders is er iets dat op het punt staat te gebeuren, iets dat me de wijde wereld in slingert, het zijn dus mijn laatste uren van het onopgemerkt door het leven gaan, ineens zal zich dit wijzigen en kom ik als een hoop woorden en gedachten  de toekomst in waarvan ik niet weet of het er een is van dagen of van maanden. Er zal wel altijd iets van overblijven, hoewel ik nu al de fouten zie die ik begaan heb, door er mijn vrienden bij te betrekken, wat wellicht ongewoon is als het literatuur betreft.

En niet alleen mijn vrienden of goede kennissen, maar ook de plaatsen die ik kende, plaatsen die weinigen kennen en vooral - en ik denk er pas nu aan - de componisten, de boeken, de bergen én de wijnen die weinigen kennen. Bereik ik er iets mee, of worden precies deze eigenaardigheden evenveel valkuilen voor het boek want ik heb aldus meer aan toerisme gedaan in plaats van aan schone letteren.

En nochtans wat ik schreef gaf me bij momenten, bij het herlezen ervan, een grote zelfvoldaanheid. Ik bewoog mezelf tot ontroering bij wat er stond, er was dus zelfvoldoening in wat ik las, maar hoe reageren de lezers hierop en wat zijn hun gevoelens als het boek gesloten wordt, leeft het boek verder of sterft het een stille dood?

Mijn verdediging is mijn eerlijkheid, is gezegd te hebben over heel wat zaken wat ik erover dacht en over andere niets te zeggen. Daar zo-even nog dacht ik aan de vlucht naar Egypte van Jozef en Maria met het kindje Jezus, zijn ze ooit terug  gekomen, staat dit ergens vermeld, is het niet drieëndertig jaar later dat ze teruggekomen zijn, Maria zonder Jozef want die wordt nergens nog vermeld eens Jezus terug is in Jeruzalem. Waarom niet? En ook, als ik me goed herinner treedt Jezus op als twaalfjarige maar wat erna, was hij in Palestina of was hij er niet.

Ik heb dit open gelaten. Niemand stelt er zich trouwens vragen over, nochtans moet dit een belangrijke periode geweest zijn voor de Zoon van God geboren uit een door de geest bevrucht lichaam. Ik heb er geen studie van gemaakt, zoals ik er een gemaakt heb van Oedipus en van Akhnaton en onlangs nog me vragen heb gesteld in een blog, over Homerus en zijn gevecht onder de planeet-goden.

Mijn fout is natuurlijk van dit te hebben ingebracht in een boek dat als roman wordt verwacht, terwijl het heel wat meer is en het is dit ‘meer zijn’ dat  een struikelblok zal zijn voor velen en dus onrechtstreeks ook voor het boek en, voor mij.

Ik schrijf dit vandaag 1 juli 2022 voor mijn blog van 2 juli. Het is straks om 11.00 uur dat het bericht over het verschijnen van ‘De Adem van de Dagen’ de ‘wereld’ wordt ingestuurd.

Ik houd me stevig vast aan al wat ik grijpen kan.

02-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De wijsheid van Dante gelegd in de woorden van Ulysses die hij ontmoet in de Hel, Ulysses die vrouw, zoon en vader achterlaat om terug de zeilen te hijsen, en zijn gezellen oproept met de woorden:

“Kijk naar je herkomst, je bent niet gemaakt om – come bruti - als afgestompten hier te leven maar om waardigheid en kennis na te streven.” [1]

De prachtige Dante die me leert, in zijn canto  XXVI, de weinige tijd die me nog rest te gebruiken om sterk te blijven in de geest. Dante die weet hoe de mens zich gedragen moet, het hoofd helder, de blik gericht naar de sterren, naar wat de sterren ons verbergen, om de oneindigheid af te tasten en te blijven aftasten met de voelhorens van de geest.

Het is minder en minder evident om op deze wijze in het leven te staan als de zorgen om het materiële blijven stijgen en de geest het zwijgen wordt opgelegd; ik begrijp dit ten volle. In de huidige omstandigheden heb ik er ook last mee me te bevrijden van een hoop zaken en me te concentreren – even uit het dagelijkse te stappen – om de oorden van de geest op te zoeken en mijn blog te schrijven. Ik heb hiervoor mijn cel nodig om me af te sluiten en mijn cel is nu mijn klavier, terwijl het vroeger mijn dagboek was, wat op hetzelfde neerkomt.

Iets wat Dante nimmer heeft gedaan, want anders had hij geen 3 maal 33 canti geschreven plus 1 canto ter inleiding, dat is zich afzonderen om ‘in verveling te gaan’, hoewel, lees ik in de Standaard, van Maya Toebat op 30 juni om 03.25 uur. ‘even niets doen is nochtans goed voor ons brein en welzijn’.

Of het zo is weet ik niet, ik ben, geloof ik, nimmer ‘in verveling gegaan’, weet trouwens niet wat het is me vervelen, heb het nooit geweten en heb nooit gezocht om eens ‘niets-doende’ te zijn.

Voor het ogenblik kan ik het me zeker niet meer permitteren, moet ik altijd alert blijven, dus ik heb niets aan wat Arnon Grunberg definieert als verveling: ‘het tijdverdrijf dat het leven is’, wat ik dan lees als het verdrijven-van-de-tijd dat verveling is.

En ik ga verder en dan lees ik van iemand die ik totaal niet ken, ‘een podcasthost (?) Manoush Zomorodi van Note to self’ die een pleidooi houdt voor verveling ‘want niksen en ontfocussen  helpt om wijs te worden uit de buitenwereld en onze koers en doelstellingen te bepalen voor de toekomst’.

Als ik dit lees dan zit er in dergelijke toestanden die ons wijzer maken weinig verveling in, integendeel het is een vorm van innerlijk actief zijn.

Ik kreeg vanmorgen een mail van een vriend, die zich zeker niet verveelt, ik herinner me een tocht, in volle verlof-of ‘niksperiode’ , met hem en zijn familie, van uit Saint-Luc naar de top van de ‘Bella Tola’, een bijna drieduizend meter. Ik denk niet dat we ons onderweg één ogenblik verveeld hebben, integendeel we hebben genoten van de inspanning en genieten er nu nog van als we er terug aan denken en dit in plaats van ons te vervelen.

[1] Considerate la vostra semenza : / fatti non foste a viver come bruti, /  ma per seguir virtute e conoscenza. (XXVI : 118-120)

01-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik, herhaal me: mijn boek is geen vreugde het is een kwelling, het is, zoals een vriend het vond een essayistische roman en het essayistische erin is o, zo kwetsbaar, zo breed uitgesponnen dat het me bloot in de wereld zet. Het is niet het feit van het daar bloot te staan, maar er te staan met het volle ornaat van mijn gedachten die ik ineens extreem vind, wellicht kwetsend voor de vele vrienden die gehecht zijn gebleven aan de regels van de Kerk.

Wel denk ik niet dat mijn boek ooit zal opduiken binnen de muren van het Vaticaan, evenmin dat ik openlijk op de vingers wordt getikt, zoals het gebeurde met Saramago. Maar indien ooit, Ik bezit niet de strijdlust van hem, ik besterf het eerder.

Zo, ben ik dan te ver gegaan in wat ik schreef?

Vrienden die me lezen elke dag, ziet en hoort hoe ik er mee bezig ben, hoe het me beroert ineens buiten te komen met de ideeën die ik elke morgen, ongeacht de mogelijke reacties erop, vrije teugel gaf. Dit echter voor een zeer beperkt publiek, dat schijnbaar althans aanvaardde wat er geschreven stond. Dit gaat nu anders uitvallen vrees ik, er zal zich bij velen hetzelfde voordoen maar anderen zullen reageren op een wijze die ik niet zal aankunnen.  Ik bezit niets om achter schuil te gaan, geen diploma, geen universiteitstitel, zo waar heb ik mijn kennis opgeraapt en uit welke boeken?

Van het ogenblik dat ik de naam Emmanuel Velikovsky vermeld of Kamal Salibi of Fabre d’Olivet zal men me niet meer ernstig nemen, zal men me gaan zien als een Von Däniken, uit het dorp van een vriend van mij, Frank Pletinckx, in Zofingen, canton Argau.

Ziedaar dan tot waar het leven, tot waar mijn ijverig schrijven me gebracht heeft, tot een boek dat een kwelling is en zeker vroeg deze morgen bij het gezang van de vogels.

Wordt de kwelling een blijvende of een ingebeelde voorbijgaande?

Ik verwacht dus dat mijn rust als schrijver voorbij is, want onder deze die me kennen en wellicht  zich gaan wagen aan het kopen van een boek zijn er weinigen die belangstelling tonen voor wat ik schrijf, die omgang hebben met de schrijvers waarover ik het heb, omgaan met de componisten die ik aanhaalde en verder met de dorpen en de bergen, én de wijnen in de Valais. Ik heb me dus begeven op terreinen die weinig bewandeld worden.

Het is alsof ik nu zou gaan uitweiden over ‘La Tête de Millon’, de top van een berg in de Valais die in het nieuws kwam door de val van enkele klimmers. Ik was op die top, komende van de ‘Bishorn’, duizend meter hoger en daalde de berg af tot de ‘Col de Milon’. Misschien schrijf ik er ooit een blog over.

Maar nu is het wachten op (mijn) Godot.

30-06-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De eerste dagen van juli 2022 worden cruciaal voor de man van 1927, het verschijnen van mijn boek is nakend en de spanning stijgt. Ik onderga die spanning in mijn dromen, in de dag als in de nacht. Ik beken dat ik vooruitzie met een zekere angst die ik omzetten wil in gelatenheid want ik kan nu niet meer terug. Maar gelaten wordt ik niet, integendeel het begint meer en meer te lijken op een avontuur dat ik uit vrije wil heb aangegaan.

De omstandigheden waren er wel. Een gans leven heb ik er naar uitgezien een boek te publiceren dat ophef zou maken in de literaire wereld – ik zaml wel niet de enige geweest zijn, maar nu het zo ver is, nu het op het punt staat te gebeuren, is de ‘ophef’ er teveel aan. Nu wou ik het zonder, wou ik het een verschijnen op kousenvoeten, wat dan niet strookt met de geplogenheden bij het verschijnen van een boek m aar ik sta er praktisch alleen voor, wat zeggen wil dat ‘Boekscout.nl’ op mij rekent voor  de verkoop ervan, terwijl ik vooral rekenen moet op de publiciteit van de lezers, om te beginnen hoe er gereageerd gaat worden op de flyer die morgen of overmorgen per mail zal worden rondgestuurd aan allen die hiervoor de toelating hebben gegeven.

Wat het resultaat ervan zal zijn heb ik af te wachten maar de duur van een boek, las ik eens, is drie maanden, als het niet gebeurt binnen die tijdspanne is het een verloren boek.

Zo, ikzelf heb niet veel meer te doen, het is van nu af aan het boek zelf die het moet doen. Het heeft zich zelf geschreven, het is nu aan het boek zelf dat beslist of het gelezen/gekocht wordt..

Wat heb ik toch over mijn hoofd gehaald? Ik kan nog met moeite mijn handtekening plaatsen op een officieel stuk en ik gewaag me aan het publiceren van een boek, welke waanzin is dit, of op wat draait dit uit?

Na drie maanden weet ik dus wie ik ben of wat ik ben. Ik weet het nu al eiegenlijk: een man met een boek op de verkoperslijst van Boekscout.nl die sporadisch eens wordt afgelopen. Is het jouw boek dat opvallen zal? De tijd van drie maand verder weet het al.

Ik zelf kom hier op terug. Maar zelfs als ik er niet meer zou zijn, mijn boek zal er nog zijn, ik blijf dus nog je gesprekspartner voor een tijd, ik, nu afhankelijk van jou, terwijl vroeger jij afhankelijk was van mij.

Het kan verkeren.

29-06-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elke morgen, na het scheren, wrijf ik mijn gelaat in met bio oil, hopende op de terugkeer van dat ‘schoolboy complexion’. Al weet ik dat elke poging een vergeefse is want op mijn leeftijd blijft het een verloren zaak het uiterlijke te beschermen tegen het onheil van het geleidelijk onherkenbaar worden. Een pogen van ijdelheid die ons niet verlaat maar waar we moeilijk in slagen.

Ik denk er soms aan mijn baard te laten groeien, maar ik vrees dat het een stoppelbaard wordt en niet een wollen baard zoals ik zie bij vrienden die er mee pronken, echter een stoppelbaard wil ik niet, past me niet zoals het anderen wel past, tenminste als hij verzorgd wordt en dus meer tijd vergt dan een baard die elke dag wordt weggeschoren.

Ik herinner me de periode van de plotse opkomst van de gezichten met baarden wat ik zag als een modegril; maar het was geen gril, het was ernst, het was de bevestiging van hun mannelijkheid voor wie er ooit aan twijfelen zou.

Nu nog aanvaard ik moeilijk een baardgezicht vooral dan als het verschijnt, onverzorgd naast het blanke effen gelaat van een dame, van welke leeftijd ook.

Ook stel ik me de vraag hoe de nieuwe voorzitter van de CD&V er glad geschoren zou uitzien. Trouwens ik stel me de vraag bij elke baard die ik zie, bijvoorbeeld ook bij deze van de burgervader van Middelkerke. Natuurlijk zien ze zich zelve niet als ze het spreekgestoelte houden, best ook.

Ik weet evenwel niet hoe een dame, een jonge of een minder jonge, er naar opkijkt, niet dat ik het hoef te weten, maar de vraag is er toch. En eigenlijk is het geen zorg van mij en wil ik het niet zien als een zorg. Hoewel het nu een mode is geworden die je te volgen hebt wil je ‘in’ zijn. Blijft de vraag naar het waarom ervan, dit ook is sterker dan mezelf.

Dit is nu iets dat ik kwijt wou vanmorgen en dit bij gebrek aan beters, want een maandag, hoe ook de zondag is geweest, is een stugge dag, alle ideeën als gestold en niet uit elkaar te rafelen. Je blijft aldus kleven aan de oppervlakte ervan en geraakt er maar niet binnenin.

Het zijn zaken die zich sporadisch voordoen, je hebt ze te aanvaarden, zoals je de baarden aanvaarden moet, ze zijn er altijd geweest en ze zullen er altijd blijven, tenware het een epidemie worden zou en we terug zouden gaan naar de toestand van veel vroeger toen de baard oversloeg naar de brost en het lichaam. Evenwel wat toen was werd ongedaan gemaakt door de natuur en  ik denk niet dat er ooit naar al dat haar teruggegaan wordt.

Heeft het zin wat ik geschreven heb deze mandagmorgen met de slaap nog in de ogen? Ik vraag het me af.

Eigenlijk is het maar wat ‘bladvullerij’ in afwachting van wat ik morgen brengen zal.

Vergeef me dat k het vandaag niet groter en beter zag. En ook, mijn vriend met baard, welke ook en wat ik er ook over zeg, hij staat je goed.

28-06-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Om het eens te hebben over iets anders, geplukt uit een van mijn dagboeken en aangepast.

Op de trein van Glasgow naar Perth: de zon breekt plots door de wolken, een gulp licht over het heuvelende land en een vreugde in hem op weg te zijn, in het totaal nieuwe, zelfs tot het nieuwe in hem. Glijdend tussen bossen en weiden, de spoorwegbermen zo dichtbij, begroeid met brem en heide en mossen op de stenen, droog gras en kleine struiken. Zijn jeugd komt terug, de wilde geuren van varens, van grassen en heide en lage struiken : Mijn koude hand had een warm vogelei geroofd, o, Gilliams.

Dit ook is vervreemding, zijn jonge jaren geprojecteerd over het ontwakende land, over de plekken bruine heide met reeds het vermoeden van een lila-schijn, En de wondere silhouetten van de bomen op de heuvelkam, er gewild en uitgekozen geplant in een verbazende afwisseling van vormen en tinten. Bomen tegen luchten van begeestering : het wonder van Schotland.

En dan van Perth met de taxi naar Fortinghall bij ‘Aberfeldy, the heart of Scotland’, zoals het geschreven staat waar hij zijn vrienden vindt, Jef Vaes, de vader en de zoon Francis.

En de eerste morgen, het eerste licht tussen de bomen en over de heuvels, een grote roerloosheid die hij niet terugvinden kan in zijn herinneren: droombomen gegroeid over droomheuvels, en trage kraaien over het trage land. De hagen in bloei, wit, als met late sneeuw bedekt, zegt T. S. Eliot, en deze zin ook zit in hem geprent, want Eliot is een grootvertrouwde.

Het land met weiden en schapen en lammeren is lijk een boek dat hij nog niet opende, hij kijkt naar de kaft ervan en leest de letters op de buitenzijde en de binnenkant ontcijfert hij want hij is gaan joggen door de straten van het dorp, tussen de morgenhuizen en keert na een tijd, bezweet terug naar het hotel om stil te staan bij een rechtopstaande steen in de weide boven een kleine bult aarde. Hij leest dat dit het graf is waar in de veertiende eeuw de slachtoffers van een grote ziekte begraven werden, hier gebracht op een slede, drawn by a white horse led by an old woman.

En het land begint op de hoek van het kerkhof, met  een ‘yew-tree’ waarvan hij leest dat hij meer dan twee duizend jaar oud is. Hij ziet de oude vrouw en het witte paard, hij ziet de vele lijken over elkaar op de slede en hoort het rinkelen van de bellen en het glijden van de slede in de stilte van de wereld.

Pas daarna werd het land een vertrouwd iets, hij spreekt erover met vader en zoon die hem opwachtten voor het  ontbijt. Hij kan hen vertellen over de oude vrouw en de yew tree. Hij wist reeds meer dan zijn vrienden die er al enkele dagen waren om te vissen en te schilderen. Aquareltekeningen die Jef hem toonde achteraf, kleurvlakken vol licht en tederheid, de Turner-geest van het land, het eeuwige erin of hoe  hij erin slaagde in enkele kleurvlakken, het landschap op te roepen en het licht erin: de kreet van het  vakmanschap.

Vrienden groeien dicht tot elkaar op dergelijke dagen, en dit was een nieuw begrijpen en misschien wel eigen aan het land dat hen betoverde : de stroom waar ze zaten om te vissen, de kracht van het water, de rotsen grillig en losse, wondere stenen om mee te nemen naar huis.    

Op een andere dag was er het kerkhof tegen de heuvel aanleunend, omheind met een afgebrokkelde muur in ruwe stenen opgetrokken, totaal verlaten op een korte afstand van de straatweg in de Glen Lyon. Een kerkhof met de met mos en onkruid overgroeide grafstenen. Eeuwen geschiedenis hier bijeengelegd: graven met namen van vader op zoon, van moeder op dochter, onleesbare namen, onleesbare data, onleesbare epigrafen en de bomen er omheen, geplant met zin voor kleur en vorm door de geslachten die er begraven liggen. Eerst gezaaid wellicht en dan uitgeplant.

De stenen op het kerkhof betasten om er de eeuwigheid in te voelen, met de hand over de half weg gegroeide namen wrijven, wetende dat ook hij eens zal herleid worden tot een grafsteen met zijn naam erin gebeiteld en uitgewist door de tijd.     Elektronen van geslachten nog die hier gekomen zijn om te treuren, te bidden, te vergeten. Hij loopt tussen de graven en hun elektronen botsen tegen die van hem, hij kan enkel vermoeden dat er nog een aanwezigheid zijn moet van een sprankel geest die zich kruist met de geest in hem.

Hij denkt aan Saint-John Perse : Et paix à ceux s’ils vont mourir qui n’ont point vu ce jour.

27-06-2022, 08:04 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ben ik in mijn boek te streng geweest voor de Islam; is het zo dat de Islam twee à drie generaties verder het westen gaat overspoelen, en dat de ijver waarmede de massa onder hen hun geloof beleven, nog altijd even sterk zal zijn?

IK neem hierin wel een twijfelstelling in, maar de vrees staat er toch, op twee plaatsen zelfs. Is die dan zo reëel dat ik die passages behouden heb?

Toutefois, ce ne sont peut-être que des broutilles, gegeven zijnde dat ik als hoofdgedachte stel dat alles ontstaan is uit de geest, die in den beginne was, dus ook de mens, want ware de mens er niet om te getuigen, of er nu één Universum was, of er nu miljoenen Universums waren, zonder de mens ware dit onbekend gebleven en ongekend is onbestaande.

Dit situeert het belang van de mens in het Universum, er is dus wel sprake, zoals het vermeldt staat in mijn boek, van een Cosmotheandric principal, een drie-eenheid van Kosmos, God of geest, en mens, onafscheidbaar tot een eenheid versmolten. Dat men me hierop aanvalt, en ik weet me te verdedigen.

En om verder te gaan wordt het me ook duidelijk dat het Universum, in zijn totale totaliteit er is opdat de mens er zou kunnen zijn. Deze staat dus centraal. Waarom ons dit gegund is is de vraag die we ons stellen moeten en dan gaan we heel ver.

In de eerste plaats zijn we niet veel meer dan getuige en dan getuige over wat of van wat? Maar, in dit verband zijn we zeker geen toevalligheid.

Wat Monod ook moge aanvoeren om zijn bewering te staven, hij hakkelde op vele plaatsen, hij hield onder meer geen rekening met het enorme ingewikkelde structuur van het atoom en de diverse, tot op heden wellicht nog ongekende elementen en eigenschappen ervan. Van het ogenblik dat we dit niet als beginfase zien kunnen vele stellingen naar voor geschoven worden. Het is maar als we een beeld opvangen van het atoom en aanvaarden dat dit de bouwsteen is van lichamen en sterren dat er een raadsel opduikt dat enkel geest kan genoemd worden, de geest waaruit alles is ontstaan.

Ik plaats dit alles dus tegenover wat ik verklaar over de Islam, zoals ik het ook plaats tegenover de leer van de Kerk.

Hierbij stelt zich natuurlijk  de vraag, hoort dit allemaal thuis in een soort roman over, uiteindelijk, wat ontstond in een berghut en een wandeling over een gletsjer.

Mijn vraag als schrijver ervan blijft, ik zal er moeten mee leven en ook met al wat (hopelijk) over mijn boek zal gezegd en geschreven worden.

Dit geschrift hier is reeds een voorbereiding op wat komen kan.

26-06-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Stel dat ik ‘Klara’ niet heb om mijn dag te beginnen om, zoals ik het zie, ingeschakeld te worden in de muziek en de geest van de componist die me wakker voert, alsof hij me zeggen wou, man het is tijd, je dag begint, opent de voren van je geest, laat je woorden vloeien  en zet neer wat je beroert heeft in de nacht.

Stel dus dat ik beginnen moet niet met ‘Klara’ en evenmin met het gezang van de vogels in de tuin, maar met de geluiden van het verkeer in de straat; stel?

Hoe is het dat ik me voelen zou en weten wat te schrijven om jullie te begroeten met een uitgestoken hand?

Elke morgen voel ik dit en elke morgen tracht ik het te doen op een wisselende wijze, niet zo maar abrupt binnen stappen maar mijn bezoek afleggen met inzicht en genegenheid, zoals het hoort om mijn band met jullie te verzekeren voor een nieuwe dag.

Zo voel ik het aan en de gedachte dat ‘Klara’ een hulp is hierbij, sterkt me. En niet alleen de muziek zoals ik ze hoor maar ook het stille vallen van de regen helpt me hierbij en nog meer de zon die door de wolken breekt en het licht zich verspreidt over de dingen.

Alles, o zo schuchter, om vooral niet te storen, om binnen te komen met een glimlach en jullie te zeggen, kijk, ik ben er weer vandaag, al heb ik ditmaal niet zoveel te vertellen, mijn nacht was te gesloten en weinig drong erbinnen wijl ik sliep. Ik sta dus voor jullie met enkel de warmte in mij naar jullie toe, precies alsof ik er zou staan met een boeket van korenbloemen en papavers omkranst met enkele stengels rijpe korenaren, ik jullie ermee verrassen wou om het eens anders te doen dan met woorden.

Zie me daar dan staan in je deuropening, mijn boeket in de hand

als het teken van de zomer die zich onopgemerkt heeft aangemeld, wetende dat de dagen eens te meer aan het korten gaan.

Wat ik ook vertellen kan is dat ik gelukkig was – en me gesterkt heb gevoeld – als ik las in de SdL[1] van Mohamed Ouaamari, de schrijven van ‘Groetjes uit Vlaanderen’:‘Ik heb soms het gevoel dat literatuur vandaag altijd constructief moet zijn. Boeken moeten helpen om een mooiere wereld te scheppen, de personages moeten goeie voorstellingen van mensen zijn…’.

Wat ik immer betracht heb in mijn werk en zeker in mijn ‘Adem van de Dagen’.

[1] De  Standaard der Letteren van 18 juni 2022:’Het boek van Mohamed Ouaamari van Sam De Wilde

25-06-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Welk onheil staat me vandaag te wachten?

Na dit van gisteren - wat weinigen zullen opgemerkt hebben - maar het hangt nog in mijn kleren. Ik ben te onzorgvuldig, ik overlees slechts eenmaal mijn geschriften, eens de woorden er staan, en het is minstens eenmaal te weinig.

Ik herhaal jullie dat een blog een last is en dat, telkens de tekst ervan geschreven staat, de last me van de schouders glijdt waar ik niet meer wens op terug te keren. Wat, last of geen last, fout is natuurlijk.

Een fout is dus soms meer dan een typ- of taalfout, maar dat de Heer van de schrijvers me ervan spare, zoals hij me van heel wat andere zaken sparen moet, vooral in de dagen die er nu aankomen, de dagen dat mijn boek openbaar wordt, dat de inhoud ervan zich gaat mengen met de gedachten van anderen die me kennen en me niet kennen. Ik vrees dus, ik beken het, mijn infiltratie die op het punt staat zich te voltrekken.

Ik zeg het en herhaal het, het leven bij momenten is een groot risico en je leert het niet om ermee te leven. Je wilt je dagen lijk kalme waters, zoals Dante als hij op weg is naar het Vagevuur en hij wist dat hij nu kalmere waters bevaren ging. Hij zegt het zoals Dante iets zeggen kan: ‘Per correr miglior aqua alza le vele’. Ik echter, ik heb de zeilen gehesen om waters te bevaren die woelig, zelfs stormachtig kunnen zijn, zo dat ik overboord geslagen word.

Ik wacht dus af. Vreemd ik heb alles nog eens overlezen, en had, ik beken het, bij momenten de tranen in de ogen, ik heb dus eens te meer gelet op de kracht en de kleur van het woord in plaats van te letten op de schrijfwijze ervan, wat nefast is om een foutloze tekst af te leveren.

Wat dit laatste betreft ben ik een verwittigd man. Er is wel Roger Tas, de vriend, de om mij bezorgde man, die me schrijft en ik neem het aan met een zekere geruststelling: ‘geen enkel van de duizenden boeken die ik al las (vaak door gerenommeerde uitgeverijen uitgebracht) was vrij van drukfouten.’

Dit is dan een deel van het onheil dat me te wachten staat en ik  heb het gewild zonder het te willen, maar het is er en het foutloze ervan wil ik zien als het minste van mijn zorgen. ik drukte mijn gevoelens hierover gisteren al uit.

Op een nacht zijn ze niet gewijzigd. Ik weet alleen dat een tekst gedacht wordt al schrijvend. Schrijf je niet, je kans op gedachten is minimaal, het is van iemand die voor het water staat en niet van iemand die aan het zwemmen is.

24-06-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er is ooit, als we Homerus – circa 800 voor Chr. -  willen/mogen geloven, een ‘gevecht’ geweest tussen Ares (Mars) en Athena (Venus). Dit gevecht dat we ons trachten voor te stellen, kan niet anders geweest zijn dan twee planeten die in elkaars vaarwater zijn terecht gekomen, wellicht met enorme elektrische ontladingen, die zichtbaar moeten geweest zijn op aarde en misschien ook de aarde geraakt.

Ik vraag me af of de wetenschappers die met heel veel ijver het grondgebied van Mars blijven aftasten en onderzoeken, hier ooit aan gedacht hebben en gezocht hebben of er geen sporen achter gebleven zijn van de door Homerus vermelde botsingen?  

Wel, ik denk niet dat ze Homerus hebben gelezen, en als ze hem gelezen hebben, hebben ze niet kunnen of willen geloven dat er een deel waarheid zou kunnen aan verbonden zijn. Wijzelf in het algemeen, gaan er heel licht overheen, het raakt ons zelf helemaal niet.

Wel, mij raakt het wel.

Voor mij was het, ofwel een reëel gebeuren en dit zou me helemaal niet verbazen, ofwel was het de verbeelding van Homerus die even, ver heel ver op hol sloeg en twee planeten, hoog in de hemel en ver van elkaar naar elkaar heeft doen bewegen zo dat er botsingen plaatsvonden met wellicht elektrische ontladingen als gevolg die zelfs neerkomen op de aarde.

Wie waagt het zoiets te schrijven als het ooit geen zichtbaar gebeuren zou geweest zijn.

Er worden veel fantasierijke verhalen verkondigd in de boeken van J. K. Rowling, maar nog nooit, denk ik, heeft ze de planeten erbij betrokken, ze heeft er zelfs nog niet willen aan denken dat die haar van enig nut zouden kunnen zijn.

Ik denk ook niet dat het ooit bij haar zou opkomen de planeten erbij te betrekken. Nochtans Homerus, hij heeft het wel gedaan, wat was de aanleiding ertoe.

Het is o zo gemakkelijk te aanvaarden dat Homerus ons een sprookje heeft verteld, en de passage waarin de planeten optreden, te lezen met de glimlach op de lippen, maar wat indien het grote, heel grote ernst was? Een ernst die ook toepasselijk zou zijn op de stilstaande zon en maan ten tijde van Jozua, de opvolger van Mozes?

Als schrijver heb je alle mogelijkheden, kun je je verbeelding laten gaan en vertellen wat je vertellen wilt, maar, om zo ver te gaan en de onbereikbare ‘hemel’ erbij te betrekken, zonder dat er iets van is: ‘chapeau, tien maal chapeau’.

Maar ikzelf geloof niet dat het woord van Homerus verbeelding was. Niemand kan me verplichten het te geloven, ik houd het als een mogelijkheid, hoewel ik niet begrijpen kan dat zo iets zou kunnen gebeuren.

Ik zit dus in een gewrongen positie, ik zit er dikwijls in omdat ik een zoeker ben en soms geloof vooral dan in het meest onwaarschijnlijke.

Wat wil je zou de schorpioen op de rug van de kikker bij het oversteken van de stroom zeggen: het ligt in mijn aard toe te slaan.

23-06-2022, 05:17 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik begroet hier in het bijzonder mijn lezers van het allereerste uur die me trouw gevolgd hebben van 2010 tot op heden. Moet ik dan voor hen  zo een goed schrijver geweest zijn dat ze me al die tijd zijn blijven volgen en me al die tijd zijn blijven lezen?

Misschien niet een goed schrijver maar een schrijver van vreemde zaken die ze nergens anders te lezen kregen, en ook het was niet zo veel amper een vijfhonderdtal woorden en ze hadden me ontmoet, ze hadden een deel van mijn gedachten opgenomen en het moet hen voedsel geweest zijn om hun dag op te vullen met iets bijzonders dat van mij kwam,  van mij en van  niemand anders. Terwijl de dagbladen vol staan met speciale berichten, nemen ze deze van mij erbij.

Wel, in een zekere zin, het ontroert me. Ik ken er enkele met zekerheid maar anderen zijn om een of andere reden in de schaduw gebleven. Ik verwacht ook niet dat ze zich bekend maken, enkel dat ze me blijven volgen door dik en dun, want ik heb nood aan hun interesse, vooral nu ik in een moeilijke periode ben terecht gekomen.

Ik weet ook dat ik met hen op eenzelfde golflengte moet zitten, dat ik dus een geschrift binnen schuif in hun dagen die ze om een of andere reden appreciëren en ze aldus de gewoonte hebben aangeleerd om me telkens weer te gaan opzoeken.

Is dit niet uniek, lezers die je trouw blijven, bij wie je elke dag binnen komt en voor wie je je inspant om, op uw beurt, hen ook trouw te blijven en zeker niet te versagen?

Het is voor mij duidelijk dat het voor hen is dat ik volhard. Duidelijk ook, dat ik allicht nu en dan, een dag zou overslaan ware het niet dat ik hen niet wil ontgoochelen, want hen ontgoochelen ware een grote ontgoocheling voor mij. Deze gedachte alleen al, is de maatstaf voor mijn dagelijks optreden.

Ik heb vandaag mijn fiat gegeven aan de drukproef die me werd voorgelegd, een beetje de ogen gesloten na de talloze uren die ik er heb over gedaan om de tekst foutenvrij af te leveren.

Ben ik erin geslaagd, in eerste instantie samen met Roger Tas, ik betwijfel het, maar ik had voor ogen de oude Bijbel, geëtaleerd in de parochiekerk in Rye, een oud havenstadje, het bezoeken waard, in het zuiden van Engeland.

De Bijbel ligt daar geborgen in een schrijn, geopend op de enige fout erin, een fout die aan de Bijbel zijn naam geeft. Misschien dacht ik, geeft de fout die misschien overblijft in mijn manuscript en overgenomen zal worden, ooit een meerwaarde – de enige? – aan het foute boek in kwestie?

22-06-2022, 07:04 geschreven door Ugo d'Oorde  

Uit een verwarring van zinnen die ik in gedachten in de nacht aan het schrijven was ben ik opgestaan deze morgen, niet wetende wat ermee aan te vangen.

In feite kwamen deze neer op een herschrijven van de drukproeven die ik in de dag getracht had te zuiveren van alle nog aanwezige taal- en typfouten. Je kunt niet geloven dat er nog zoveel gevonden worden nadat de tekst drie à viermaal werd herzien. Het is en blijft een obsessie. Komt daarbij dat ik heb vastgesteld daarna dat de verbeteringen die ik had aangebracht en opgeslagen, niet zijn doorgevoerd in de tekst en ik morgen mag herbeginnen.

Begrijpelijk dat mijn blog is blijven liggen tot laat in de avond als alle inspiratie verdwenen is omdat ik voortdurend terug ben gegaan naar mijn te verbeteren tekst, zodat ik vruchteloos heb gezocht naar een eerste zin om er verder mee te gaan en hopelijk te eindigen in een plaats waar ik niet dacht te eindigen.

Dit is altijd zo geweest, zo ik hoopte dat het nog eens lukken zou en dat ik geholpen zou worden door om het even wie of om het even wat om te komen tot mijn 500 woorden die telkens tracht achter te laten.

Vandaag, het is precies 23.00, zal het me niet lukken, ik voel het. De ganse dag ben ik bezig geweest met het herlezen van mijn manuscript dat binnen moet op 22 juni en ik vrees dat ik er niet in slagen zal omdat ik nu met twee versies zit en ik de ene heb verwisseld met de andere zodat ik geen zekerheid heb welke van de twee het best verbeterd werd.

Het is een gekkenboel met als resultaat dat ik alles nog eens mag herzien, gelukkig evenwel heb ik de te verbeteren fouten afzonderlijk opgetekend.

Ik ga nu gaan slapen met deze bevindingen, zal er nogmaals in de nacht tijdens mijn slaap, die geen slaap is, mee bezig zijn  om te herstellen wat moet hersteld., Daarenboven had ik deze voormiddag, 20 juni, een afspraak met de cardioloog en was zijn uitspraak eerder zorgwekkend dat verheugend. Wat een zorg en plus betekent.

Ik sta dus eens te meer aan de Klaagmuur om jullie te vertellen hoe het met is gesteld als ik de woning moet verlaten en me moet begeven naar een plaats in de stad; ik weet nu hoe moeilijk ik het heb, hoe slecht ik te been ben.

Het fut is er uit en het verergert, ik vraag me af hoe het verder evolueren zal én met de verstarring in mijn benen én met het schrijven van mijn blog. Tot nu toe volgde mijn blog niet mijn benen, schijnbaar echter vrees ik dat beide blog en benen zullen lijden.

En wie kan me hierbij helpen als ik het niet kan of zou kunnen. Er zijn dus weinig voordelen verbonden aan het oud worden ook niet aan het oud zijn. Het gevaar bestaat dat je je ook gaat oud voelen en dat is het begin van het einde. Het is dus tegen het oud voelen dat strijden moet.

21-06-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik hergebruik soms, niet dikwijls maar het gebeurt, ideeën uit vroegere blogs. Gezien deze zich uitstrekken over meer dan 11 maal 365 dagen, is het onmogelijk de inhoud van alle blogs bij te houden. Ik herhaal me, dit is een zekerheid. Wat ik dus moet doen is alle blogs ooit geschreven, samenbrengen in een bundel van ongeveer, afgerond, 4000 bladzijden, zodat ik via de zoekmogelijkheden van mijn PC weten zou in welke mate ik me herhaal.

Ik dacht hieraan deze morgen, zoals ik er de vorige dagen heb aan gedacht. Zoals er altijd tal van gedachten zijn die opduiken en weer verdwijnen: dingen die ik hopelijk nog zou kunnen doen, nieuwe boeken die ik zou moeten lezen en vooral andere die ik zou moeten herlezen.

Eén gedachte komt steeds weer, ik kan niet meer terug, al zou ik het willen, naar de tijd van de boeken van Jules Verne. Een heuglijke tijd, een tijd van avontuur en verbazing, een tijd van Michael Strogoff en Kapitein Nero en zovele andere.

Uren, dagen van vervoering, van spanning. Een ongekende, onvermoede wereld waar we mee slapen gingen en mee opstonden.

Geloven wat we lazen en er dagen mee rondlopen, tot de dag van vandaag toe. Waar is die tijd, waar zijn deze gevoelens van toen, van het wegzinken in die droomwerelden van Jules Verne?

 Ik draag met mij mee – en nu zeker nu ik dit verwoord - het beeld van de hoofdonderwijzer, Meester Van Oudenhove, die me Jules Verne lezen liet, hij had de volledige collectie en ook die me, na de schooluren, Franse les gaf en die ons, op het einde van het schooljaar, voorlas uit ‘De Witte’ van Ernest Claes.

En dan spreek ik van de tijd van vóór de fatale meidagen van 1940 en wellicht nog van de dagen erna.

Mijn God, ben ik zo oud al. Hoe vlug de jaren zijn voorbij gegaan.

Ontzettend vlug.

PS: Ik kan me geen langere blogs permitteren  ik heb haast om de drukproeven van mijn boek te herzien en het is een slopend werk van lange adem.

19-06-2022, 19:47 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als lezer, heb je het al lang begrepen: telkens wil ik iets brengen dat je niet lezen zult in de dagbladen, noch horen zult op radio of tv, want mijn doel is je te voeren naar een totaal andere, niet evidente wereld, deze die zich situeert op het randje van het zichtbare en zelfs een stap verder nog, over de rand ervan in het onzichtbare. Ik vraag me af waarom ik zo ben ingesteld, wat is er verkeerd met mij? Waarom die drang, altijd maar te gaan overhellen naar wat achter de realiteit aanwezig is?

Is er daar dan iets dat levend is, zo belangrijk is om er regelmatig over te spreken?

Het is maar dat ik me altijd laat verleiden een stap te ver te gaan, het voor de hand liggende schijnt me te min toe, en nochtans dat is niet zo, ik hou van de kleine dingen des levens, maar ik schrijf er zelden over, ik heb er de woorden wel voor als ik spreek maar niet als ik ga schrijven, dan glijd ik weg, kom ik terecht in de coulissen.

Zo gebeurt het dat wat ik schrijf weinig of geen vaste voet heeft in de aarde, alsof al wat geschreven wordt vaste voet zou moeten hebben. Echter, wat ik hierover wel weet is dat we, meer en meer gaan toeleven naar wat nu nog een karakter heeft van ver gezocht en dat dit ver gezochte dichter en dichter komt, enkele jaren nog – want alles gaat heel vlug nu - en wat nu nog utopisch lijkt, zal stilaan realiteit gaan worden.

Ik weet niet in welke richting dit voorlopig nog utopische zich ontwikkelen zal, maar we gaan steeds maar verder en verder, spitsvondigheden gaan zich enten op andere spitsvondigheden, die voor de jeugd eerder dan voor de mensen op leeftijd, vlugger gemeen goed gaan worden. Met als gevolg dat een belangrijk deel van de bevolking riskeert  als achterlijk beschouwd te worden. Ik zie me nu al als achterlijk, wat wordt het later nog enkele jaren verder. Een geluk, veel verder tot in het verwacht utopische geraak ik wellicht niet meer.

Tot hier dan wat de hitte me toeliet te schrijven vandaag. 

19-06-2022, 05:44 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik sla het boek ‘De Omweg naar Compostella’ open en ik lees wat ik van Cees Nooteboom onderlijnd heb:

‘Geschiedenis is net zo’n vreemd element als ruimte, of tijd. We verkeren er altijd in. Ik weet niet eens of het wel een onderdeel van de tijd is  al  is geschiedenis zonder mensen niet denkbaar en de tijd wel.’

Ik val dus op een zin waar ik niet kan mee akkoord gaan, zonder de mens is de tijd evenmin denkbaar als de geschiedenis, niets is denkbaar zonder de mens want de mens is de enige die denkt én over geschiedenis én over de tijd. Ik schreef dit al honderd maal, zonder de men is er niets. Er mogen duizend universums zijn en deze zijn er misschien – maar als de mens er niets van afweet zijn ze er niet.

Om nog maar eens uit ‘wat woorden’ van Nooteboom te besluiten hoe belangrijk de mens wel is, hoe hij de sleutel is die de poort opent naar het Universum en al wat het behelst. Het weten dat het er is is noodzakelijk opdat het er zou zijn.

Spits dit toe op God, is Hij er of is Hij er niet? Zo lang we dit niet weten met 100% zekerheid blijft er een percentage twijfel.

Ik denk nu dat de beweging in het Universum, die ook zijn tentakels moet hebben in de geest van de mens – in de geest van de DNA van de mens - erop gericht is, het percentage onzekerheid wat God betreft, te brengen tot nul, wat even lang duren kan dan de evolutie van aap tot homo sapiens, of nog langer.

Dit is een oneindige gedachte die ik met heel veel schroom naar voren schuif, maar als ik zie hoe we geëvolueerd zijn, en vooropstel dat we nog niet heel ver gevorderd zijn, dan geldt dit ook  voor het begrijpen van het woord ‘God’ dat op onze lippen ligt, want bij het minste dat ons beroert hebben we het over Hem. In feite is Hij al zo ver doorgedrongen in de geest van velen dat ze aanvaarden dat Hij er is, dat ze niet meer kunnen zonder Hem, dat Hij er altijd is geweest, ergens gedoken in een hoek van hun gedachten of volop in het licht ervan.

Bij het schrijven van mijn boek heb ik dikwijls gedacht aan de woorden van een vriend priester die ons vertelde in een als kapel geïmproviseerde ruimte in de catacomben van Rome: ‘God houdt zich verborgen achter een glazen wand die langs zijn kant bedampt is.’

Ik weet nu hoe het verder lopen zal want wijzelf kunnen die damp niet wegvagen maar ik denk dat de Evolutie eigen aan de Kosmos – de Kosmos én de Evolutie die Hij is –  voortdurend, maar naar menselijke maatstaven oneindig traag, de damp zich geleidelijk aan het oplossen is onder de impuls van die Kosmische Evolutie.

De Evolutie die gemaakt heeft - en zoals ik al zegde vroeger, niet de mens zelf – dat de mens gegroeid is tot homo sapiens, een mens met een beginnend godsbeeld en dat dit beeld mettertijd duidelijker zal zichtbaar worden, tot de volledige wand vrij zal zijn van elk spatje damp. Hij, de Evolutie die Hij is, zal het bewerkstelligen.

En, zeggen we: de damp die er oorspronkelijk was is voor velen onder ons, anticiperend op de 100%, al heel sterk verdund, wel wetend dat we nog altijd op weg zijn naar. En of we het nu willen of niet willen, het ‘op-weg-zijn-naar’ overkomt ons onvermijdelijk.

18-06-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ga verder, geen ogenblik rust wordt me gelaten. Ik leef om te schrijven en ik schrijf om te leven, zoals de volle maan vanmorgen heel laag rustend op het dak van de gebuur leeft om te schijnen en de vogels in de tuin om te zingen vóór het licht er is. Mijn kleine wereld waarover ik beschikken kan om er te zijn als ik wakkerschiet zoals ik er de vorige dagen was of toch niet want hoe weet ik dat er niets veranderde aan mij, aan mijn gedachten, of deze niet geladen zijn met meer hoop in plaats van met meer twijfels?

IK ken me niet zo goed op dit terrein, of wil me niet kennen, beter is het niet te weten. Alleen weet ik duidelijk dat ik me in mijn late dagen een hoop zorgen heb bezorgd wat ik beter niet had gedaan, dat door mijn drang naar glorie mijn hoofd op hol is geslagen en dat het nu te laat is om wat dan ook, te stoppen of af te leiden.

Wat ik wel weet is dat ik oud word, dat er sleet komt op mijn geest, dat ik aarzelen ga bij elk woord dat ik schrijf of het wel ‘ei’ of ‘ij’ is, of het wel ‘au’ of ‘ou’ is. Ik zie het niet meer zoals ik het vroeger zag en zag ik het niet toen ik voelde het. En ook het wordt erg als ik ga twijfelen aan een codewoord met het risico de toegang ontzegd te worden.

Tekenen die me verontrusten als zou dit een begin zijn van een verschrompeling. Misschien is het ook zo begonnen bij Hugo Claus die ik lange tijd heb willen volgen, in mijn kleinburgerlijk bestaan.

Ik bewonder - en benijd - Cees Nooteboom die de wereld heeft afgereisd, niet alleen de wereld als wereld maar ook de wereld van de boeken en van de kunst. De rijkdom die die man etaleert is ontzaglijk, je moet maar eens trachten hem te volgen op zijn tochten door de paradors van Spanje, want – en of hij gelijk had – voor minder deed hij het niet. Ik las zijn boek ‘De omweg naar Santiago[1]’, je kunt er maanden over doen, of beter, je moet er maanden over doen om het grondig te lezen, zoals het grondig geschreven werd.

Dat hij de glorie opzoekt is hem voluit gegeven, maar dat ik het waag deze op te zoeken, is een abominabel geval, en ik weet het maar al te goed. Ik zou moeten teruggaan om te zien of ik  in mijn vorige blogs over het boek iets geschreven heb, maar zijn ‘Omweg’ is me bijgebleven, staat op de bovenste plaats tussen mijn boeken van de laatste jaren, al zijn er wel niet zo veel, want ik heb me beperkt gehouden tot wat ik kocht om te lezen.

Het is me dan ook duidelijk dat ik in plaats van de landschappen van Spanje af te reizen ik genoodzaakt ben geweest het landschap van de geest te bewandelen, wat dan mijn verdienste zou moeten zijn of moeten worden.

Dit is de enige verdediging die ik heb of had om te schrijven wat ik schreef.

1] Nooteboom Cees : ‘De omweg naar Santiago’, De Bezige Bij, 1992, uitgave 2018.

17-06-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik vertelde gisteren, mag ik het zeggen, aan een vreemde man, aan iemand waarvan ik niet wist hoe hij dacht over het leven, over de dood, over de Kerk, over de Bijbel, over wie God wordt genoemd. Ik sprak met hem, ik, open en bloot, over wat me bezielde, hoe ik op de wereld stond en nu dit boek van mij op het punt staat te verschijnen zelfs over de gevoelens die ik hierbij kende.

Hoe ben ik uit het onderhoud te voorschijn gekomen bij hem, heb ik hem duidelijk geantwoord op de vraag die hij me stelde wat ik bereiken wou met mijn boek; heeft hij gehoord dat ik als schrijver een vreemd iemand ben, een dromer eigenlijk, iemand die een wereld oproept die er is, zonder er te zijn in de brede lagen van de bevolking; een wereld enkel bestaande bij enkelen, zijnde een beeld van de wereld die op komst is?

Is het zo dat hij me gezien en gehoord heeft?

En wat dat boek betreft, dat even ongewoon boek van mij, heb ik hem duidelijk gezegd dat er in feite twee rode draden in lopen een die gaat in de diepte waarin ik het waag te besluiten dat het Universum er is omdat de mens er moest zijn, de mens en zijn gave om na te denken en nadenkend nader te komen tot de  geest, het ego van het Universum en dat dit de hoofdbrok uitmaakt van het boek. En aansluitend dat hieromheen een kader werd opgetrokken getekend door de natuur en de mensen erin opgenomen. Een kader dat vorm geeft aan het verhaal erin.

Ik zegde dit al, maar wat ik nog niet vertelde is dat het ook een poging is een liefdesverhaal te laten ontstaan, alleen al – en ik benadruk dit - omdat de ontmoeting  tussen yin en yang plaatsvond in de bergen, bij een tocht van uren over een gletsjer: twee onooglijke punten op het ijs tussen kloven gevuld met kolkend water in een omgeving die aan de gevoelens een dimensie geeft, waarbij, zoals ik het me inbeeld - want het is fictie die ik oproep - een merkteken wordt achtergelaten tot in het jagen van het bloed; een merkteken dat onuitwisbaar is en bij de minste gelegenheid terug opduikt, zoals blijkt tien jaar later.

In het boekt loopt dit niet voluit, blijft het in een heel prille fase, het begin van een schuchter aftasten van wat er rest van die gevoelens van toen, nu gekaderd in het ‘gewone’ leven wat een breuk inhoudt op de geest van hun samenzijn van toen.

Hoewel nog niet wetende hoe de afloop zal zijn, ze toch een kans willen geven aan Anja en Ugo als koppel.

Daarom ook begint het boek slechts als de laatste pagina is omgeslagen. Het is daar dat het een fiasco wordt of een succes, en het is daar ook dat uitgemaakt wordt of het boek sterft of leven lijft.

In het laatste geval blijf ook ik in leven  en kan ik verder al is er me nog weinig tijd gelaten.

16-06-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Mijn boek is als een schilderij uit de middeleeuwen: op de voorgrond een rij personages  en op de   achtergrond het landschap dat bij mij een landschap van de geest is. Het boek is een gaan en keren van de voorgrond naar de achtergrond. De personages die erin optreden zijn fictief, sommige reëel, echter de gesprekken op de achtergrond de handelingen, de verhalen zijn fictie, het boek kreunt onder de fictie, niets of dan heel weinig heeft een reële basis. Zeker niet reëel eens ik me bevind in mijn ‘mindscape’, dan wordt het een zuiver religieus-filosofisch debat met mezelf of met een van mijn personages.

Dit maakt dat mijn boek geen hapklare literatuur is, integendeel, het kan verweten worden te weinig verhaal te zijn en hieruit voortvloeiend te elitair- en vooral nu, in strijd met de move-regels - maar ik heb dit zo gewild, op mijn leeftijd schrijft je geen indringerige  roman meer, die tijd is voorbij. Op mijn leeftijd schrijf je een soort van geestelijk testament en onderliggend is dit wat ik gemeend heb te moeten/te mogen doen.

Ik kon alle gegevens die ik heb opgedaan in mijn leven ongeschreven laten, het was een gemakkelijke oplossing geweest, maar mijn geest, eens staande in zijn landschap, kon niet zwijgen, wou zich uiten, wou zichzelf zijn.

Stefan Hertmans die mijn manuscript las, vond het een boek mooi om lezen maar verwittigde me dat de uitgeverijen niet meer op zoek waren naar teksten zoals die van mij. Van dan af, en na enkele pogingen wist ik waaraan me te houden en ben ik ingegaan op een voorstel van ‘Boekscout.nl’ om via hen mijn boek gepubliceerd te zien.

Welke kansen biedt het me om door te dringen tot het grote, nog steeds literatuur minnend publiek? Weinig in feite. Het boek dat zichzelf geschreven heeft zal het nu ook zelf moeten waar maken. Ofwel slaagt het erin omdat het de kwaliteiten ertoe heeft, ofwel is het na verschijnen ten dode opgeschreven en dan sterf ik met het boek. Het is dus van nu af een kwestie van leven of dood geworden, typisch voor een man in zijn geestelijke en lichamelijke  toestand zoals ik.

In het begin van mijn schrijversloopbaan, in de jaren vijftig, zestig, verscheen er in de Spectator van toen een bericht over de Vlaamse literatuur die ons ‘in slaap wiegde’.

Ondertussen is Erwin Mortier, is Stefan Hertmans gekomen – de enige die ik ken – wellicht en hopelijk zijn er nog andere, maar een ding is zeker, ik heb nooit literatuur geschreven die deze in-slaap-wiegende kwaliteiten bezat, en ik ben uitgekomen waar ik nu uitgekomen ben, bij een mens die de aarde verlaten heeft en zich genesteld heeft in de Kosmos, waarin zijn geest ooit, maar het mag nog wat wachten, terug zal in opgenomen worden.

15-06-2022, 09:38 geschreven door Ugo d'Oorde