Ik ga verder, geen ogenblik rust wordt me gelaten. Ik leef om te schrijven en ik schrijf om te leven, zoals de volle maan vanmorgen heel laag rustend op het dak van de gebuur leeft om te schijnen en de vogels in de tuin om te zingen vóór het licht er is. Mijn kleine wereld waarover ik beschikken kan om er te zijn als ik wakkerschiet zoals ik er de vorige dagen was of toch niet want hoe weet ik dat er niets veranderde aan mij, aan mijn gedachten, of deze niet geladen zijn met meer hoop in plaats van met meer twijfels?

IK ken me niet zo goed op dit terrein, of wil me niet kennen, beter is het niet te weten. Alleen weet ik duidelijk dat ik me in mijn late dagen een hoop zorgen heb bezorgd wat ik beter niet had gedaan, dat door mijn drang naar glorie mijn hoofd op hol is geslagen en dat het nu te laat is om wat dan ook, te stoppen of af te leiden.

Wat ik wel weet is dat ik oud word, dat er sleet komt op mijn geest, dat ik aarzelen ga bij elk woord dat ik schrijf of het wel ‘ei’ of ‘ij’ is, of het wel ‘au’ of ‘ou’ is. Ik zie het niet meer zoals ik het vroeger zag en zag ik het niet toen ik voelde het. En ook het wordt erg als ik ga twijfelen aan een codewoord met het risico de toegang ontzegd te worden.

Tekenen die me verontrusten als zou dit een begin zijn van een verschrompeling. Misschien is het ook zo begonnen bij Hugo Claus die ik lange tijd heb willen volgen, in mijn kleinburgerlijk bestaan.

Ik bewonder - en benijd - Cees Nooteboom die de wereld heeft afgereisd, niet alleen de wereld als wereld maar ook de wereld van de boeken en van de kunst. De rijkdom die die man etaleert is ontzaglijk, je moet maar eens trachten hem te volgen op zijn tochten door de paradors van Spanje, want – en of hij gelijk had – voor minder deed hij het niet. Ik las zijn boek ‘De omweg naar Santiago[1]’, je kunt er maanden over doen, of beter, je moet er maanden over doen om het grondig te lezen, zoals het grondig geschreven werd.

Dat hij de glorie opzoekt is hem voluit gegeven, maar dat ik het waag deze op te zoeken, is een abominabel geval, en ik weet het maar al te goed. Ik zou moeten teruggaan om te zien of ik  in mijn vorige blogs over het boek iets geschreven heb, maar zijn ‘Omweg’ is me bijgebleven, staat op de bovenste plaats tussen mijn boeken van de laatste jaren, al zijn er wel niet zo veel, want ik heb me beperkt gehouden tot wat ik kocht om te lezen.

Het is me dan ook duidelijk dat ik in plaats van de landschappen van Spanje af te reizen ik genoodzaakt ben geweest het landschap van de geest te bewandelen, wat dan mijn verdienste zou moeten zijn of moeten worden.

Dit is de enige verdediging die ik heb of had om te schrijven wat ik schreef.

1] Nooteboom Cees : ‘De omweg naar Santiago’, De Bezige Bij, 1992, uitgave 2018.