De wijsheid van Dante gelegd in de woorden van Ulysses die hij ontmoet in de Hel, Ulysses die vrouw, zoon en vader achterlaat om terug de zeilen te hijsen, en zijn gezellen oproept met de woorden:

“Kijk naar je herkomst, je bent niet gemaakt om – come bruti - als afgestompten hier te leven maar om waardigheid en kennis na te streven.” [1]

De prachtige Dante die me leert, in zijn canto  XXVI, de weinige tijd die me nog rest te gebruiken om sterk te blijven in de geest. Dante die weet hoe de mens zich gedragen moet, het hoofd helder, de blik gericht naar de sterren, naar wat de sterren ons verbergen, om de oneindigheid af te tasten en te blijven aftasten met de voelhorens van de geest.

Het is minder en minder evident om op deze wijze in het leven te staan als de zorgen om het materiële blijven stijgen en de geest het zwijgen wordt opgelegd; ik begrijp dit ten volle. In de huidige omstandigheden heb ik er ook last mee me te bevrijden van een hoop zaken en me te concentreren – even uit het dagelijkse te stappen – om de oorden van de geest op te zoeken en mijn blog te schrijven. Ik heb hiervoor mijn cel nodig om me af te sluiten en mijn cel is nu mijn klavier, terwijl het vroeger mijn dagboek was, wat op hetzelfde neerkomt.

Iets wat Dante nimmer heeft gedaan, want anders had hij geen 3 maal 33 canti geschreven plus 1 canto ter inleiding, dat is zich afzonderen om ‘in verveling te gaan’, hoewel, lees ik in de Standaard, van Maya Toebat op 30 juni om 03.25 uur. ‘even niets doen is nochtans goed voor ons brein en welzijn’.

Of het zo is weet ik niet, ik ben, geloof ik, nimmer ‘in verveling gegaan’, weet trouwens niet wat het is me vervelen, heb het nooit geweten en heb nooit gezocht om eens ‘niets-doende’ te zijn.

Voor het ogenblik kan ik het me zeker niet meer permitteren, moet ik altijd alert blijven, dus ik heb niets aan wat Arnon Grunberg definieert als verveling: ‘het tijdverdrijf dat het leven is’, wat ik dan lees als het verdrijven-van-de-tijd dat verveling is.

En ik ga verder en dan lees ik van iemand die ik totaal niet ken, ‘een podcasthost (?) Manoush Zomorodi van Note to self’ die een pleidooi houdt voor verveling ‘want niksen en ontfocussen  helpt om wijs te worden uit de buitenwereld en onze koers en doelstellingen te bepalen voor de toekomst’.

Als ik dit lees dan zit er in dergelijke toestanden die ons wijzer maken weinig verveling in, integendeel het is een vorm van innerlijk actief zijn.

Ik kreeg vanmorgen een mail van een vriend, die zich zeker niet verveelt, ik herinner me een tocht, in volle verlof-of ‘niksperiode’ , met hem en zijn familie, van uit Saint-Luc naar de top van de ‘Bella Tola’, een bijna drieduizend meter. Ik denk niet dat we ons onderweg één ogenblik verveeld hebben, integendeel we hebben genoten van de inspanning en genieten er nu nog van als we er terug aan denken en dit in plaats van ons te vervelen.

[1] Considerate la vostra semenza : / fatti non foste a viver come bruti, /  ma per seguir virtute e conoscenza. (XXVI : 118-120)