Een artikel in ‘EOS Wetenschap’ leert me dat:

‘het Higgsboson moest bestaan volgens het zo geheten standaardmodel, de succesvolle theorie waarmee fysici de materiedeeltjes en meeste bekende natuurkrachten beschrijven. Het was de ‘sluitsteen’ van het standaardmodel. Het speelt hier een belangrijke rol in het mechanisme want volgens het standaardmodel, voorziet het een reeks andere deeltjes van massa. Het is, zegt EOS, verantwoordelijk voor een deel van jouw massa.

Maar nu komen de fysici erop uit dat het standaardmodel niet het laatste woord kan zijn in hun discipline, het heeft helemaal niets te vertellen over de zwaartekracht een van de vier fundamentele natuurkrachten.

Wat men dan wel weet is ‘dat het Higgsboson, met zijn vele connecties met andere deeltjes er zit als een spin in het web, maar, vraagt men zich af, ‘als het Higgsdeeltje massa geeft aan andere deeltjes waar haalt  het deeltje zelf zijn massa dan vandaan?’

Ik verlaat hier het EOS artikel om verder te gaan met mijn eigen gedachten.

De massa die het Higgsdeeltje bezorgt kan niets anders zijn dan kennis. Kennis die het al bezat drie en half miljard jaar terug, die het volgens mij altijd, altijd moet bezeten hebben, maar pas is gaan gebruiken op het magische ogenblik van de Big Bang.

Van dan af is alles in gang gekomen, is het Universum beginnen ontstaan, een ontstaan dat nog altijd doorloopt. Of het een einde kennen zal weten we niet, het Higgsdeeltje weet het wellicht wel.

We worden – ik in elk geval – geconfronteerd met de toestand, van het Higgsdeeltje die er altijd geweest is. Een beeld, ‘iets dat er altijd, altijd is geweest’ dat we ons moeilijk indenken kunnen, Maar de fysici weten dat het er moest zijn opdat er uiteindelijk een Universum zou kunnen zijn en ook – en niet in het minst - opdat wij er zouden kunnen zijn. Dit ‘moeten-er-zijn’ van het ogenblik van nu moet er , volgens mij, dus ook geweest zijn vóór de Big Bang, het is een eigenheid van het ZIJN. Het ZIJN dat er ALTIJD  moet geweest zijn.

En ik vraag me af, waar, of bij wie komen we uiteindelijk uit? Wel, bij de Kennis van het Zijn voor wie we een naam hebben die niet mag uitgesproken worden, noch geschreven, enkel gedacht. Het kan, het kan dat het Higgsdeeltje er altijd, altijd geweest is, als de massa die het geeft kennis betekent kan het niet dat het die kennis niet zou bezeten hebben van oudsher.