Er is ooit, als we Homerus – circa 800 voor Chr. -  willen/mogen geloven, een ‘gevecht’ geweest tussen Ares (Mars) en Athena (Venus). Dit gevecht dat we ons trachten voor te stellen, kan niet anders geweest zijn dan twee planeten die in elkaars vaarwater zijn terecht gekomen, wellicht met enorme elektrische ontladingen, die zichtbaar moeten geweest zijn op aarde en misschien ook de aarde geraakt.

Ik vraag me af of de wetenschappers die met heel veel ijver het grondgebied van Mars blijven aftasten en onderzoeken, hier ooit aan gedacht hebben en gezocht hebben of er geen sporen achter gebleven zijn van de door Homerus vermelde botsingen?  

Wel, ik denk niet dat ze Homerus hebben gelezen, en als ze hem gelezen hebben, hebben ze niet kunnen of willen geloven dat er een deel waarheid zou kunnen aan verbonden zijn. Wijzelf in het algemeen, gaan er heel licht overheen, het raakt ons zelf helemaal niet.

Wel, mij raakt het wel.

Voor mij was het, ofwel een reëel gebeuren en dit zou me helemaal niet verbazen, ofwel was het de verbeelding van Homerus die even, ver heel ver op hol sloeg en twee planeten, hoog in de hemel en ver van elkaar naar elkaar heeft doen bewegen zo dat er botsingen plaatsvonden met wellicht elektrische ontladingen als gevolg die zelfs neerkomen op de aarde.

Wie waagt het zoiets te schrijven als het ooit geen zichtbaar gebeuren zou geweest zijn.

Er worden veel fantasierijke verhalen verkondigd in de boeken van J. K. Rowling, maar nog nooit, denk ik, heeft ze de planeten erbij betrokken, ze heeft er zelfs nog niet willen aan denken dat die haar van enig nut zouden kunnen zijn.

Ik denk ook niet dat het ooit bij haar zou opkomen de planeten erbij te betrekken. Nochtans Homerus, hij heeft het wel gedaan, wat was de aanleiding ertoe.

Het is o zo gemakkelijk te aanvaarden dat Homerus ons een sprookje heeft verteld, en de passage waarin de planeten optreden, te lezen met de glimlach op de lippen, maar wat indien het grote, heel grote ernst was? Een ernst die ook toepasselijk zou zijn op de stilstaande zon en maan ten tijde van Jozua, de opvolger van Mozes?

Als schrijver heb je alle mogelijkheden, kun je je verbeelding laten gaan en vertellen wat je vertellen wilt, maar, om zo ver te gaan en de onbereikbare ‘hemel’ erbij te betrekken, zonder dat er iets van is: ‘chapeau, tien maal chapeau’.

Maar ikzelf geloof niet dat het woord van Homerus verbeelding was. Niemand kan me verplichten het te geloven, ik houd het als een mogelijkheid, hoewel ik niet begrijpen kan dat zo iets zou kunnen gebeuren.

Ik zit dus in een gewrongen positie, ik zit er dikwijls in omdat ik een zoeker ben en soms geloof vooral dan in het meest onwaarschijnlijke.

Wat wil je zou de schorpioen op de rug van de kikker bij het oversteken van de stroom zeggen: het ligt in mijn aard toe te slaan.