Uit een verwarring van zinnen die ik in gedachten in de nacht aan het schrijven was ben ik opgestaan deze morgen, niet wetende wat ermee aan te vangen.

In feite kwamen deze neer op een herschrijven van de drukproeven die ik in de dag getracht had te zuiveren van alle nog aanwezige taal- en typfouten. Je kunt niet geloven dat er nog zoveel gevonden worden nadat de tekst drie à viermaal werd herzien. Het is en blijft een obsessie. Komt daarbij dat ik heb vastgesteld daarna dat de verbeteringen die ik had aangebracht en opgeslagen, niet zijn doorgevoerd in de tekst en ik morgen mag herbeginnen.

Begrijpelijk dat mijn blog is blijven liggen tot laat in de avond als alle inspiratie verdwenen is omdat ik voortdurend terug ben gegaan naar mijn te verbeteren tekst, zodat ik vruchteloos heb gezocht naar een eerste zin om er verder mee te gaan en hopelijk te eindigen in een plaats waar ik niet dacht te eindigen.

Dit is altijd zo geweest, zo ik hoopte dat het nog eens lukken zou en dat ik geholpen zou worden door om het even wie of om het even wat om te komen tot mijn 500 woorden die telkens tracht achter te laten.

Vandaag, het is precies 23.00, zal het me niet lukken, ik voel het. De ganse dag ben ik bezig geweest met het herlezen van mijn manuscript dat binnen moet op 22 juni en ik vrees dat ik er niet in slagen zal omdat ik nu met twee versies zit en ik de ene heb verwisseld met de andere zodat ik geen zekerheid heb welke van de twee het best verbeterd werd.

Het is een gekkenboel met als resultaat dat ik alles nog eens mag herzien, gelukkig evenwel heb ik de te verbeteren fouten afzonderlijk opgetekend.

Ik ga nu gaan slapen met deze bevindingen, zal er nogmaals in de nacht tijdens mijn slaap, die geen slaap is, mee bezig zijn  om te herstellen wat moet hersteld., Daarenboven had ik deze voormiddag, 20 juni, een afspraak met de cardioloog en was zijn uitspraak eerder zorgwekkend dat verheugend. Wat een zorg en plus betekent.

Ik sta dus eens te meer aan de Klaagmuur om jullie te vertellen hoe het met is gesteld als ik de woning moet verlaten en me moet begeven naar een plaats in de stad; ik weet nu hoe moeilijk ik het heb, hoe slecht ik te been ben.

Het fut is er uit en het verergert, ik vraag me af hoe het verder evolueren zal én met de verstarring in mijn benen én met het schrijven van mijn blog. Tot nu toe volgde mijn blog niet mijn benen, schijnbaar echter vrees ik dat beide blog en benen zullen lijden.

En wie kan me hierbij helpen als ik het niet kan of zou kunnen. Er zijn dus weinig voordelen verbonden aan het oud worden ook niet aan het oud zijn. Het gevaar bestaat dat je je ook gaat oud voelen en dat is het begin van het einde. Het is dus tegen het oud voelen dat strijden moet.